Into the madness we fall

<sub>Laatste tijd had ze alles even kalm aangepakt, had ze haarzelf wat meer rust gegeven, en had ze besloten om wat voorzichtiger te zijn met haar woorden en met haar gedachtes. Het had tot nu toe wel gewerkt, ze was steeds kalmer geworden, en de drang om slechte dingen te doen was heel erg verminderd, wat haar wel tevreden maakte. Daarom wilde de grijze poes even wat goede momenten in haar leven scoren door alles beter te doen en daardoor was ze nu ook op wandeling met haar broer. Hij was nu leader, hij had het waarschijnlijk druk – maar het was soms ook goed om eens te ontspannen toch? Zoals vroeger… Ja, zoals de vroegere tijden.

Langzaam trippelde ze met haar grijze poten door het territorium heen, het voelde al als een tijdje geleden sinds ze hier was geweest zonder… ‘speciale’ doelen te hebben. Waarschijnlijk had die moord op die arme kat haar helemaal veranderd en was dat haar maximum geweest. Niemand moest ervan weten, en het was ook niet belangrijk meer. Want in haar ogen zou ze nooit meer zoiets doen, het had absoluut verschrikkelijk gevoeld. En blij dat was ze zeker, want ze had het eindelijk kunnen loslaten.

Het zonnetje scheen, alles was prettig, alleen was er één ding dat dit regenboog en zonneschijn moment verpestte. Daar in de verte lag er iets, er lagen kraaien op te zitten, en het zag er zo rood uit vergeleken met het hoge groene gras. “Wat is dat…”, murmelde ze tegen zichzelf, al was het ook hoorbaar voor de ander. Voorzichtig wandelde de kattin erheen, stak haar poot uit om de kraaien weg te jagen… En zag één… nee, twee dode lijken in het hoge gras liggen. Even sprong de kattin naar achteren met een luide gil, want het was een absoluut goor en eng beeld. Het was een kater met een rode vacht… En een dode kit er vlak naast. “Wat is hier gebeurd?!”, ze stapte enkele passen naar achteren, verwachtte dat haar broer het misschien beter wist. Of zat ze weer te hallucineren?



Al was het dan toch écht hun langverloren vader die daar lag.


+Blazestar first</sub>

<sub>Haar goude ogen observeerden de twee die op de grond lagen. Eentje had een felle rode vacht, net zoals zijn broer. En de ander was een kleine arme ziel, helemaal bedekt onder bloed. Zelf wist ze niet goed wat er hier gaande was, voor haar waren het twee dode katten op hun terrein. Ze had haar vader nooit gekend, Crystalwave had hem ook nooit gekend. Vroeger had ze de schuld op haar oudere broer gestoken en op Roseflame, al wist ze maar al te goed dat zij zelf waarschijnlijk de echte schuld op haar schouders droeg. Wat als hij hen niet had gewild en daarom was weggegaan? Of dat hij opeens zo’n haat had aan hun moeder. Daarnaast was Faithkit ook nog eens gestorven. En nu was het alleen nog de vraag of ze Fawnshadow in starclan zou vergeven… Als die zelfs naar starclan zou zijn gegaan tenminste. Hun familie was één grote vloek inmiddels.

Voor haar broer was het een ander verhaal: hij had hun vader wel gekend. Wist wat voor wrede, achterlatende kater het was geweest. Zij had nooit het echte gevoel van verraad gekend, zij wist enkel dat het iemands fout geweest moest zijn dat hun vader weg was. Het was allemaal erg verwarrend. En alles dat ze hier nu zag waren twee lijken, niets meer, niets minder. In ieder geval hallucineerde de grijze poes niet, nee, deze keer was het waarheid. En er hing geen bloed aan haar poten, ze droeg geen extra schulden op haar schouders mee. Dit was niet haar schuld. ‘…Arm ding’, mauwde haar broer zachtjes terwijl deze naar de kitten keek en zijn oren naar achteren vouwden. “Geen enkel leven verdient het om zo te sterven…”, murmelde ze zachtjes en krulde haar staart ietwat. Ze had zelf een leven ontnomen, en ze had er nog steeds zo’n spijt van. Niemand verdiende het om te sterven. Niet op zulke manieren. Dat had zij nu wel door na al die manen lijden onder de schaduwen. Maar er was geen licht zonder schaduw.</sub>

_{Het was ook altijd wanneer zij rondwandelde dat er perse iets duisters erbij moest betrokken zijn. Alsof ze er nooit van zou kunnen ontsnappen – het achtervolgde haar daadwerkelijk overal. Maar één ding bleef in haar gedachtes zitten, namelijk dat het echt niet haar schuld was geweest deze keer. Dat op welke manier deze twee zijn gestorven zij niet de dader was. Niet deze keer tenminste. Een beetje angst bekroop haar al, maar ze liet het niet merken en niet zien. Haar blik was gewoon leeg terwijl deze op de pels van haar broer rustte. Ze wilde niet te lang staren naar de levenlozen. ‘We kunnen ze niet op windclan territory laten liggen’, sprak de kater zachtjes nadat hij wat had gezucht. De kattin knikte voorzichtig, zette een stap door het hoge gras heen en probeerde het dode lijk van de grote kater op haar rug te zetten zodat ze deze kon dragen. Het voelde wat vreemd aan om een dode te dragen, alsof het een soort van wraak was op de ander waarvan ze wel een leven had ontnomen. Het veroorzaakte een naar gevoel van spijt binnenin die ze zo snel mogelijk wilde wegwerken. Want van teveel spijt zou ze alleen maar meer pijn krijgen, en dan zou ze weer de verkeerde kant op kunnen gaan. Een nieuwe weg die dood zou lopen… De grijze poes hoopte gewoon niet weer op zo’n pad terecht te komen. Om haar gedachtes te verzetten keek ze naar de dode kit die nog op de grond lag. De vacht ervan was rood met zwarte vlekjes. Het had een mooie kit kunnen geweest zijn met een goed leventje, al had Starclan dat blijkbaar niet toegelaten. En ergens kon ze het niet verhelpen zich af te vragen waarom.}

<sub>Die levenloze kitten die werd opgetild door haar broer zag er zo zwak en fragiel uit. Ze had als queen zijnde altijd gehad dat haar kittens tegenstribbelde als ze ze wou oppakken maar om te zien dat dit lichaampje echt geen ziel meer had, deed vanbinnen heel erg veel pijn. Het had nooit de kans gehad om tegen te stribbelen of om te vechten voor zijn leventje. Het was veel te vroeg ontnomen geweest. Kon Starclan de kit tenminste niet een kans gegeven hebben…?

Het lichaam van de grotere kater woog zwaar op haar vacht. De kater waarvan ze nooit had, en eigenlijk nooit zou, geweten hebben dat het haar bloedeigen vader was. De grootste fout die hij had begaan was hun achterlaten en nu, nu was zij de grote foutenmaker in de familie. Zou ze het van hem hebben overgenomen? De eigenschap om alleen maar slechte dingen te doen. Te grote fouten te maken die alleen maar stomme gevolgen hadden. De geur van bloed, o zo bekend bij haar, kon haar neusgaten momenteel niet meer ontsnappen. Ze had al zo vaak anderen pijn gedaan dat ze de geur maar al te goed kende. Of het nu van een wonde was of vanwege dood. Fallenflight kende het zoals niemand anders. Maar daar tussenin kwam een geur die haar wat minder bekend was: die van een hond. “Ruik jij dat ook, die hondengeur…?”, vroeg ze zwakjes terwijl haar goude ogen emotieloos naar haar broer heen gleden. Er zaten zoveel gevoelens in haar te kronkelen dat ze geen idee had welke ze moest uitdrukken op haar gezicht. In ieder geval had de vraag wel de intentie gehad van een antwoord terug te verwachten.</sub>

<sub>Waarom ontnam Starclan levens zoals dit? Waren ze niet door genoeg heen gegaan. Hadden de grote kater en de kleine kitten, die beiden nu dood waren, dit echt verdiend? Ze snapte Starclan’s wreedheid niet, maar het deed haar ergens best wel pijn om te beseffen hoe gemeen ze soms konden zijn. En om dan nog te geloven dat ze vroeger volle respect had voor Starclan. Maar nu leek het net als een hallucinatie in de woestijn verdwenen te zijn. Haar goudgele (1) ogen waren gericht naar haar haar broer’s rood (2) gestreepte vacht, en het vachtje van de kitten die de leader aan het wegleggen was. ‘…Ja, ik ruik het ook’, gaf hij als antwoord op haar vraag. Haar blik was even gericht op de grauwe grijze (3) lucht terwijl wind in haar ogen liep te prikken. Het kon ook echt nooit beter worden, of wel? De wereld om haar heen faalde, was het haar schuld? Dat kon toch niet. Was zelfs het weer boos op haar daden van vroeger? Ze zou liever hebben gewild dat de lucht vandaag mooi blauw (4) was, en dat het gras nu groen (5) was vol met prachtige roze (6) bloemetjes. Maar dat was slechts een droom die ze niet konden bereiken. Valse waarheid. ‘Fallen’, hoorde ze opeens haar naam genoemd worden. Het voelde een beetje vreemd aangesproken te worden zonder de flight erachter, want meestal had ze iets verkeerds gedaan, of iemand boos gemaakt. Maar nu, nu klonk het kalmer. Ietsjes vriendelijker. Ze trok met haar oor voor ze naar de kleine leider keek. ‘Er is iets wat ik je moet vertellen’. Ze keek hem aandachtig aan, was bereid te luisteren wat hij ging zeggen, deze keer. Niet zoals vroeger. Want vandaag zou ze er verandering in brengen. Ze wilde wel weten wat de ander te zeggen had, het klonk wel als iets belangrijks. Ze ging in ieder geval niet verwachten dat hij zou beginnen over het gele (7), halfrotte gras dat hier groeide tussen het groene.


prompt 57: benoem 7 kleuren in een post z
(or atleast I tried to haha)</sub>