Fall for you

Ze was hier nog nooit geweest, en nu vroeg ze zich af waarom. De jonge apprentice was zo ver als ze durfde naar de rand gestapt en keek nu met fonkelende ogen neer op het neervallende water. "Wauw," sprak ze ademloos. Vanaf hier kon ze bijna het hele territorium van Riverclan zien, en als ze heel erg haar best deed zelfs een stukje van het donkere bos dat shadowclan was. Al zou dat ook haar verbeelding kunnen zien. Nu de zon een beetje onder begon te gaan scheen het precies op de druppeltjes, waardoor ze zelfs een kleine regenboog kon zien van de spetters. Ze wist dat ze naar huis moest gaan voor het donker was, anders zou haar vader weer denken dat ze met een jongen er vandoor was. Maar voor nu stond ze glunderend te kijken naar hoe mooi alles was.

&Carrioncough

Ze durfde nog iets verder naar voren te leunen, haar ogen weerspiegelden de warme kleuren van de lucht terwijl ze over de vallei heen keek. Het was zo mooi hier, en zij was nooit bang geweest voor hoogtes. Waarom zou ze? Ze zou nooit dom genoeg zijn om te springen. Doordat ze echter de gehele omgeving in zich op nam, lette ze totaal niet op de gluiperd die haar naderde. Een koude poot op haar rug deed haar gillen en haastig krabbelde ze achteruit, ogen groot van angst en haar gevlekte vacht lichtelijk omhoog gezet van schrik. Oh nee, het was Carrioncough. Ze had hem altijd wat bijzonder gevonden, iets aan die blauwe ogen van hem. Amberpaw dwong zichzelf te kalmeren en likte snel haar vacht weer netjes plat. "Sorry Carrioncough, u l-liet me schrikken,"

Yikes, Carrioncough was altijd zo... Nuja, Carrioncough-achtig. Alsof hij altijd alles zag en dan gewoon greens, ze wist nooit zo goed wat er in zijn hoofd omging. Hij deed haar altijd een beetje denken aan een salamander. Alsof hij ieder moment met zijn lange tong over zijn oog zou kunnen likken. Brr. Amberpaw slikte en herpakte zichzelf ietwat onzeker. Ze knikte braafjes op zijn woorden en haar zoete glimlach was oprecht. "Oh, eigenlijk nog niet, nee. Maar het is nu al zo mooi, meneer,"

Hij legde zijn poot op haar rug, net boven haar heupen en Amberpaw deed haar best om de huivering die over haar rug dreigde te lopen te onderdrukken. Waarom deed hij dit? Was het een dreigement? Dat hij haar eraf kon duwen, wanneer hij maar wilde? Verwachtte hij iets van haar, dacht hij dat ze iets wist wat ze niet mocht weten? Of sloeg hij een poot om haar heen? Als een vriend... Of iets anders? Nee, hij was zoveel ouder, dat zou toch niet? Maar hij was wel de deputy, zou ze het niet een eer moeten vinden? Maar wat als hij alsnog haar eraf zou duwen? Amberpaw keek paniekerig rond terwijl het weer voelde alsof haar keel werd dichtgeknepen, het leek net op die keer bij haar eerste training. Carrioncough sprak maar ze volgde zijn woorden bijna niet meer, kon geen betekenis er meer aan geven.. Ze voelde zijn poot op haar rug brandden als hete kolen, en trok het uiteindelijk niet meer. Met een schichtige beweging trok ze zich van hem weg, en daarmee weg van de achtergrond. "B-bedankt meneer- uh, ik bedoel Carrioncough. Ik, uhm, ik moet terug,"