All nature is your congratulation

Niet vaak kwam ze hier. Zeker niet nu. Er was altijd genoeg te doen, anders dan toen ze een medicine cat apprentice was. Toen had ze nog wel eens de vrijheid verder te gaan, over de grenzen te turen en banden te scheppen met rogues die ze daarna nooit meer terug zag. Het was niet zo dat alles toen makkelijker was geweest, maar in een terugblik leek het dat soms wel. Dan was alles nog zoet en goed, kon ze denken aan hoe ze samen door de velden rende met Quietstep of Panthersoul. Nu was ze hier alleen, ouders en wijzer, maar vooral ook anders. De velden waar ze soms stiekem kwam waren nu ook anders, maar niets bleef dan ook altijd hetzelfde. Ze wist dat ze blij moest zijn over wat ze nu had, maar zeker op momenten dat ze zoveel verloor was het verleidelijk naar vroeger te verlangen. Quietstep, Oceanstar, Stallionheart, Panthersoul, Bearpaw en nu Amberstorm als laatste in de reeks. Het deed pijn, iedere keer weer wanneer ze iemand kwijt raakte. Of het nu de dood was die ze van haar afpakten, of iets geheel anders. Afscheid nemen was iets waar ze nooit goed in was geweest, en ook nooit goed in zou worden. Misschien dat ze daarom ook wel hier was, in de hoop haar nog terug te zien. Maar er waren geen rogues hier, enkel een andere geur. Eentje die ze niet had verwacht, maar die wel een glimlach op haar gelaat bracht. Ja, ze was veel katten kwijt geraakt, maar was dankbaar voor degene die er nog wel waren. De poes kwam overeind en ging haast helemaal op in het hoge gras, waardoor ze zich kort op haar achterpoten moest verheven om de ander te onderscheiden. "Bluejay! Hey!" ze zwaaide met haar staart in de hoop dat hij haar kon zien. "Het is Routnose, ik ben hier!"

Nu ze haar pas versnelde zwiepten de harde stengels in haar gelaat, maar het deerde haar op het moment niet zo. Ondanks dat ze niets zag tussen het hoge gras door, wist ze zijn grote figuur snel genoeg te plaatsen. Ze was niets voor niets Routnose. Haar ogen lichtten wat op toen ze hem zag en zonder na te denken versnelde ze nog even haar pas, waarna ze hem kort omhelsde. Vroeger had Shadowclan altijd als vreemd en moerassig geroken, nu rook het nog altijd moerassig... Maar ook bekend. Als een thuis van ver weg, als de lavendel velden van de bergen. Routnose maakte zich los van hem en lachte wat ongemakkelijker. "Sorry," sprak ze met een schaapachtige grijns. "Ik ben ook blij jou te zien," Haar glimlach verwaterde echter wat bij zijn woorden. Thuis, oh, ze had het zo gemist. Maar zoveel dingen waren stuk gegaan in de tijd dat ze weg was, het leek alsof ze iedere dag bezig was met einden oppakken en wanhopig bezig was deze aan elkaar te knopen. Niet dat het echt hielp, ergens ontrafelde altijd wel weer iets. "Ja... Ja dat is het," ze keek hem kort aan, maar wist dat ze beter niet haar zorgen op hem kon leggen. "Hoe is het met je? En met je dochtertje?"

Of ze haar misten. Het bracht een afwezige glimlach op haar gelaat terwijl ze met een van de pluisjes aan de toppen van het gras speelde. Ze hadden haar gemist, maar vooral ook haar kennis als medicine cat. Tegenwoordig vond ze het moeilijk om die twee los van elkaar te zien, en ondanks haar keuze was ze bang voor de toekomst. Alles zou anders worden, maar hopelijk was het dit keer wel de juiste keuze. Ze wist amper meer wie ze was zonder haar rang als medicine cat. Het compliment van de ander verbreedde haar glimlach en even werden haar wangetjes warm onder haar warme vacht. "Oh, daar hebben jullie echt jullie lieve meisjes voor te danken, hoor!" sputterde ze tegen, twinkelingen in haar groene ogen terwijl ze over het duo sprak. Ze hoopte dat ook Newtpaw de rust in zichzelf had gevonden. Om de woorden over zijn dochter moest ze grinniken. "Hm-hm, wacht maar totdat ze opeens zo groot zijn, dan wens je dat ze nog aapjes waren," haar ogen zochten de zijne. "Ze is een knappe meid, die gaat zichzelf volgensmij helemaal kunnen redden,"