Solemn Hour

he's not a villain, he is just a boy

Het was momenten zoals deze, dat hij geen spijt had dat hij Emberkit mee had genomen naar de Elite. Ze was dapper, sterk, en een zonnestraaltje dat je meest sombere dag kon oplichten. Zij was de betere van hun. Van hem en Skadi. De Riverclanner die het zou kunnen schoppen naar grootse dingen. Ze was geen volger, zoals Skadi, die klakkeloos bevelen zou opvolgen. En toen ze op hem af kwam huppelen, voelde hij zich toch een beetje speciaal in dit donkere land. ‘Hallo, Ember,’ miauwde hij vriendelijk. Hij keek haar met een lachje aan en keek haar goed aan. ‘Laat me je eens bekijken.. Ben je al sterker geworden, eet je goed?’ Hij voelde zich toch verantwoordelijk voor haar. Het werd tijd dat ze groot en sterk zou worden, het zou snel genoeg tijd worden voor haar om echt te gaan trainen, en ze moest een streepje voor hebben op de rest. Ze zouden wel inzien dat Aegir ook waarde had, dat hij potentie kon inzien, en dat je ook op andere manieren dan angst een kat kon kneden tot grootsheid.

_{Emberkit ontmoette zijn blik en meteen warmde ze op van binnen. ‘ ‘Laat me je eens bekijken.. Ben je al sterker geworden, eet je goed?’’ Vroeg Aegir. Enof ze dat was geworden! Werktuigelijk draaide ze een rondje om haar as met een huppeltje in haar pas. Ze gaf hem speels een veeg met haar gevederde staart langs zijn neus en toonde hem een oogverblindende glimlach. “Ik ben al bijna net zo groot als jij, binnenkort maakt Orchis mij misschien een apprentice.” Het was meer een hoopvolle wens dan een rotshard feit. Toch verbleekte haar goede humeur niet. “Kunnen we wat leuks doen vanaag? Toeeeee,” smeekte ze hem terwijl ze hem zo onschuldig mogelijk in zijn ogen keek. “Ik verveel me dood. Niemand wilt wat met me doen!” Ze klaagde niet maar stelde wederom enkel een feit vast. Het was nu eenmaal zoals het was en dat begreep Aegir toch ook wel?}

he's not a villain, he is just a boy

Aegir keek alsof hij een kunstkenner was naar de jonge poes die om haar as draaide, spelend alsof hij bekakt was, een wijnkenner die dacht dat hij het verschil kon proeven tussen druiven die twee akkers uit elkaar groeiden. Hij kreeg er een veeg voor zijn neus voor. Ze straalde en ze zag er goed uit. Sterk. Haar opmerking deed haar lachen, bijna zo groot als hij, hm? ‘Droom lekker verder, ik ben de grootste kater van de wereld.’ Een leugen, natuurlijk. Hij was zelfs voor een kater niet echt groot. Maar hij was sterk genoeg. ‘En apprentices zijn clankatten. Jij wordt een young-one.’ Aegir deed zijn best om het speciaal te laten klinken, maar eigenlijk wilde hij het clan jargon uit haar dagelijkse taal filteren. En toen ze daarna met engelogen smeekte om iets te doen, moest hij weer lachen. Hij haatte het dat niemand wat met haar wilde doen, de eikels dachten allemaal dat ze beter waren. ‘Natuurlijk,’ miauwde hij, waarna hij de poes een boop op haar neus gaf. ‘Wat wil je doen, bijna-niet-kitten? Monsters vangen? Draken doden?’