My little duck

Terwijl ze naar haar weerspiegeling staarde viel het haar pas op hoe veel groter ze was geworden de afgelopen manen. Waar eerder een kleine pluizebol naar haar terug staarde stond er nu een volwassen kattin die in haar dikke lange pels gegroeid was. Hoewel deze nu hier en daar er maar gehavend uitzag. Daar waar diepe littekens rond haar nek en keel zaten was  vacht nooit meer terug gegroeid. Het waren donkere plekken op haar licht gekleurde pels, donkere plekken in  haar gedachten. Ze dacht nog vaak terug aan die dag, vaker dan ze zou willen. Vaker dan ze haar moeder gunnen wilde. Ze zuchtte zachtjes, liet de adrenaline rustig door haar aderen stromen terwijl ze haar kop ietwat schudden. Ze was bang geweest, doodsbang. Ze had gehuild, geschreeuwd haar moeder vervloekt. Ze had gesproken met beelden van haar overleden siblings, weerspiegelingen uit een verleden die ze nooit meer terug zou krijgen. Ze had haarzelf uitgeput om haar gedachtes er van af te houden. Maar wat ze ook deed, waar ze ook wende of keerde. Er lag een diepe,brandende haat in haar hart. Een wrok waar ze maar niet van af kon. Ze had een smaak voor rechtvaardigheid te pakken gekregen. Een verlangen naar evenwicht in een wereld waar karma nog wel is op haar liet wachten. Waar je soms het recht in eigen poten nemen moest. Het was een recht dat ze meer dan zeker had.  Want terwijl haar zusjes het leven ontnomen was, genood een egoist van het hare. Een moeder die geen emotie toonde toen ze het nieuws te horen kreeg dat haar dochters gestorven waren. Een moeder die hen als zwak wegzette en haar eigen dochter de nek door beet. Ze toonde geen spijt, geen pijn. Maar Cheriey zou er voor zorgen dat ze voelde wat ze voelen moest. Ooit. Maar niet alleen zij oh nee, er was nog een leader die een kopje kleiner gemaakt mocht worden, ooit.

 De grote kattin hief haar kop op, haalde haar blik van het dikke ijs af. De wereld om haar heen was even te wit voor haar ogen, ze moest er voor knipperen. En pas bij de tweede keer waren haar ogen goed geoneg afgestemd om Hyzenthlay te zien staan. De ragdoll prikte haar oren naar voren bij het zien van de oudere kattin. Haar rots in de branding toen tijden lastig waren. Ze was er altijd voor haar geweest, net zoals Aegir dat was. Cheriey glimlachtte, schudden met een pas naar voren de nare gedachtes even van zich af. "Hyzenthlay!"  begroette ze haar waarna ze ter begroeting kort haar kop tegen diens nek drukte. Het ging wat lastiger nu ze zo groot was. "Geen eendjes meer..." mauwde ze vervolgens met een blik op het meer. Haar stem hoewel niet somber, niet absent van een melancholisch ondertoon. Ze mistte de tijd van baby eendjes. Van warmte en vreugde. Toen was haar leven nog zo veel makkelijker, rustiger. Ze slikte, bracht haar blik terug op de oudere kattin. "Maar hey, je poot is helemaal geheeld!" mauwde ze glimlachend. "Wat goed"

We played hide and seek in waterfalls

We were younger, we were younger