[Open] We'll live for something as soon as we find it

Ze was hier niet meer terug geweest na de gathering, misschien wel omdat het slechte herinneringen bij haar terug bracht van de gathering. Maar ze wist dat ze er niet voor eeuwig weg kon blijven en ze was ook wel nieuwsgierig hoe het afgelopen was met de brandende boom. Want nu had ze een boom minder om in te klimmen hier en dat stelde haar toch wel wat teleur. Ze liep dan ook dichter naar de boom toe en stak haar neus er best dichtbij terwijl ze de geur in haar opnam. Haar neus vertrok bij de geur die er vanaf kwam. Duidelijk van verbrand hout en dat was toch echt niet een prettige geur. Ze zette dan ook een stap naar achteren en keek wat bedenkelijk en zuchtte. Het was ergens allemaal zonde van een veel te mooie boom geweest.

[Open]

Instead of being afraid
I could become something to fear

Oh wat was Adderpaw jaloers geweest toen hij niet mee mocht naar de gathering. Het klonk zo spannend! En dat terwijl hij pas apprentice was geworden, het was niet eerlijk. Hij had thuis moeten blijven met zijn moeder, en hij had zich de hele nacht verschrikkelijk gedragen. Maar ja, dat gebeurde gewoon als hij zijn zin niet kreeg. Dus was hij snel daarna zelf naar Fourtrees vertrokken. Hij wilde het zien! Hij wilde de afgebrande boom zien, de schoten had hij ook zo graag mee willen maken. Misschien kon hij nog iets terugvinden. Maar toen hij de open plek op draafde, zag hij tot zijn grote ongenoegen dat hij niet alleen was. Er stond al iemand anders bij de afgebrande boom. Nee zeg! ‘Hey, jij!’ brulde hij dan ook zonder schaamte naar de jonge poes van uhm... Thunderclan! Ja, hij kende de geuren wel, ergens. ‘Wat moet je?’

Snel genoeg bleek al dat ze niet meer alleen was en ze liet haar blik naar de jonge apprentice gaan. De geur van Shadowclan hing duidelijk aan zijn vacht en ze hield haar kop scheef toen hij zijn vraag stelde. Wat moest ze? Bedoelde hij wat ze hier deed? "Ik kwam naar de boom kijken, het is tenslotte zo zonde," Nu zou ze nooit meer in deze boom kunnen klimmen en had ze er nog maar drie om uit te kiezen wanneer ze besloot om hier weer een keer te gaan klimmen. Ze liet haar blik nogmaals naar de jonge kater gaan en schatte in dat hij nog te jong was om aanwezig te zijn geweest bij de gathering. "Waarom ben jij hier?" Had hij willen zien wat er was overgebleven van alles?

Instead of being afraid
I could become something to fear

Adderpaw kantelde zijn kop een beetje toen hij de vreemdeling zag. Een Thunderclanner. Eén van de grenzende clans. Hij had wel van ze geleerd, maar om eerlijk te zijn boeide zulke dingen hem niet zo veel. Hij leefde in zijn eigen bubbeltje. Ze vertelde dat ze naar de boom kwam kijken, en hij snorde. ‘Ja, ik ook,’ miauwde hij toen. Ze leek niet boos of gemeen, dus misschien zou hij soort van met haar kunnen praten. Hij keek naar wat er van over was gebleven en liep dichterbij de stomp, en wreef zijn poot door het roet, wat een zwarte veeg onder zijn pootkussen maakte. Hij keek weer naar de licht gekleurde poes. ‘Acornstar zegt dat het Riverclans schuld is,’ miauwde hij opgelaten. Iedereen moest het vast denken, toch? Het leek zo logisch, als hij de verhalen hoorde.  

Hij was er om dezelfde reden? Dat verbaasde haar niet echt. De meeste waren waarschijnlijk wel nieuwsgierig naar hoe de boom er nu uitzag na de brand. Alleen begreep ze niet helemaal waar die laatste gedachte vandaan kwam. Acornstar dacht dat het Riverclan's schuld was? Ze wist niet goed of dat wel waar zou zijn. Ze hield zich dan ook stil en liep ook dichter naar de boom toe waar dichter naar de bast keek. Nee, hier zou ze niet meer op kunnen klimmen. Zo zonde dat het was. "Starclan leek in ieder geval boos te zijn," Dat was het enige dat ze wel kon zeggen. Alleen de herinnering aan de schoten die hadden gevolgd deed haar vacht kort overeind staan. Was dat ook geweest wat Starclan voor hun had gewild? Of had dat wat anders te betekenen gehad?

Instead of being afraid
I could become something to fear

Adderpaw keek de poes weer even ongeïnteresseerd aan toen ze sprak dat Starclan boos was geweest. Hij knikte even, waarna hij verlekkerd naar de verkoolde boom keek. ‘Ik baal zo erg dat ik niet mocht gaan,’ gromde hij boos. Hij sloeg zijn klauw in de bast, en simpel trok hij een paar verkoolde stukjes hout uit de bast. Het voelde bijna als heiligschennis, maar de boom was toch al dood. Hij stelde zich voor de chaos, de hitte, het vuur, de donderschoten. ‘Het zou zo cool zijn geweest. Het gebeurt vast nooit weer dat een boom in de fik gaat!’ Het was ergens heel cru om zo te denken, maar zo dacht hij niet. Hij dacht alleen maar aan zichzelf. Dus gromde hij nog een keer gefrustreerd, bijna vergeten dat het ThunderClan moppie hier ook nog was. Hij keek weer om naar de poes en rolde zijn ogen even.
 

Was hij serieus? Hij had er willen zijn? Hij had natuurlijk geen idee hoe het voor de katten moest zijn geweest die er waren en had mogelijk alleen de verhalen erover gehoord. Maar hoe kon hij er dan hebben willen zijn? Voor een moment wist ze dan ook niet goed wat te zeggen. Keek alleen maar toe hoe de jonge apprentice duidelijk gefrustreerd erover leek te zijn. "Heb je enig idee hoe het voor de katten geweest moest zijn die er waren?" De woorden waren eruit voor ze er erg in had. Het was niet alleen de boom die in de fik gegaan was, maar ook de schoten die voor doden hadden gezorgd. "Ik hoop dat het nooit weer gebeurd." Geen boom meer in de fik, maar zeker geen schoten meer.

Instead of being afraid
I could become something to fear

Was ze nou boos op hem? Ugh, typisch meisjes. Bang en zacht en zwak. Om vervolgens te zeggen dat ze hoopte dat het nooit weer zou gebeuren. ‘Het was Riverclans verdiende loon,’ gromde hij. Zijn blik ging naar de Thunderclanner en hij rolde zijn ogen. ‘Maar natuurlijk begrijp jij het niet, jij bent een meisje,’ sprak hij minachtend uit. Zij wilden alleen maar kittens en eindeloos praten over jongens en hoe ze hun vacht het beste konden schoonmaken ofzo. Zij hielden niet van vechten of hun klauwen vies maken. Dat bewees deze Thunderclanner maar weer. Adderpaw kwam toen overeind en zette zijn klauwen in de verschroeide bast van de stronk en scherpte zijn nagels. Zijn pootjes werden zwart van het roet. Dat was het enige wat hij kon doen om zijn aanwezigheid achter te laten.