A flash of the past

Met gehaaste pas waande hij zich een weg langs het Thunderpath. Bleak was opweg naar de Tallpines, zijn inmiddels al iets bekendere thuis. Regen kwam met bakken uit de donkere hemel vallen en elk stalen monster dat langs scheurde zorgde voor een douche van straatwater. Het licht dat deze monsters met zich mee brachten zetten de complete omgeving in het wit, waarbij slechts de onvoorstelbare hoeveelheid regen nog zichtbaar was. Zodra ze hem hadden gepasseerd viel alles terug in het duister. Bleak was bepaald niet gek genoeg om ‘s nachts op pad te gaan. Het was vroeg in de avond geweest, echter hield de zon zich schuil achter de dikke stormwolken. Pestweer. En dus liep hij met een pesthumeur richting huis. De route was nostalgisch, al was er nu niet veel van te zien. Een aantal maanden geleden had hij nog aan de andere kant gestaan. Paranoïde en ongelukkig. Maar met de hoop op een uitweg diep in zijn gedachten gebrand.
Plots hield hij zijn pas in. Aan de overkant lichten een paar ogen op. Keken hem aan. Shit, dat ook nog. “Laat jezelf zien dan!” sneerde hij richting de overkant. Wie het ook mocht zijn, er was dikke kans dat het ShadowClan betrof. En als dat het geval was kon hij het er niet bij laten zitten.

- eerste post voor Seddledust

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het was hondenweer en Settleddust wist niet wat hij nog buiten deed. Jagen zou hem nu toch niet meer lukken, hij kon nauwelijks zijn ogen fatsoenlijk openhouden in deze stormbui. Maar het was een atmosfeer die ergens zijn charmes met zich meebracht. Het gekletter van dikke druppels op de grond, die al vochtig was door de afgelopen vloed. De bomen die kreunden door de wind, gerommel van donder op de achtergrond. Settleddust was al verkleumd tot het bot en hij zou terug moeten keren naar zijn warme nest, ten midden van alle warriors. Nog één grens bij langs, en dan zou hij terug kunnen keren. Hij was nu toch al ver van huis en in de regen, dus één kijkje kon geen kwaad. Dus trok hij zijn robuuste lichaam naar het donderpad. En het was maar goed dat hij nog een kijkje kwam nemen.
Het silhouet van een kat was aan de andere kant van het pad te zien. Settleddust kantelde zijn kop. Was het een Thunderclanner? De regen verhulde veel, geuren, maar zo hard het nu regende tastte het zelfs je zicht aan. Hij kneep zijn ogen samen, en een vlaag van herkenning ging door zijn lichaam. Direct gingen zijn oren diep in zijn nek en trok hij zijn bovenlip op. Zijn haren waren zo stevig aan zijn huid geplakt, dat die niet meer omhoog kwamen, maar aan zijn hele lichaamstaal schreeuwde Settleddust gevaar uit. Hij snoof schamper toen de kater begon te spreken. ‘Het is jij die jezelf hier nooit meer had moeten laten zien,’ gromde Settleddust. Lichten van een aankomend monster waren als een spotlicht op plaats delict. In het kunstmatige licht kon hij het grijze lichaam van Bleaktail duidelijk zien. Afkeurend keek Settleddust de kater aan. Hij had het wel geweten, al die manen en manen geleden, toen hij nog een apprentice was. ‘Zelfs in deze storm is de stank van een verrader van mijlen te herkennen.’

“Het is jij die jezelf hier nooit meer had moeten laten zien,” Gromde de ander terug. Een geërgerde zucht was alles wat hij daarop te zeggen had. Uit alle katten die er mogelijk hadden kunnen staan, was het nu daadwerkelijk noodzakelijk om Settleddust hier tegen het lijf te lopen?! De kater die hij maanden lang had voorgelogen? En dat niet eens uit kwade wil! Settled was destijds nog maar een apprentice geweest. Opgewerkt, naïef en heel nieuwsgierig. Bleak had geprobeerd om de bruine tabby bij hem uit de buurt te houden. De ander hoefde immers niets te weten over zijn geheime agenda, zijn afspraakjes met Brat. Hij had niemand toe kunnen laten in zijn inner circle. Al helemaal geen apprentice, dat was gevaarlijk voor beide partijen. Gezien Settledpaw toch zo goedgelovig was, had het de grijze tabby veel makkelijker geleken om de jonge kater voor te liegen dan om hem telkens af te moeten kappen. Iets wat ook nog eens het tegenovergestelde effect zou kunnen hebben gehad, gezien lang niet alle apprentices zulk neerbuigend gedrag van een Warrior zouden accepteren.
Blijkbaar had het niet mogen baten. Hoewel Settleddust tijdens Bleaks overloop naar de Elite geen probleem voor hem was geweest was hij dat nu weldegelijk. Zich terugtrekken in de hoge struiken was al geen optie meer, de schijnwerpers van een van de voorbijrazende monsters had zijn identiteit al onthuld. “Zelfs in deze storm is de stank van een verrader van mijlen te herkennen.” Spuwde Settled. Waarop Bleak slechts een geërgerde grom liet horen. Ze hadden wel wat beter op mogen letten als ze hem zo graag hadden willen houden. Maar nee. Nu, nu hij een mogelijke bedreiging vormde voor de Clan was hij ineens wel interessant? “Bemoei je met je eigen zaken Settled! Probeer nu niet de held uit te hangen, dat ben je toch niet.” Zijn staart zwiepte geërgerd heen en weer. Als de ander hem niet zou laten passeren dan hadden ze daadwerkelijk een probleem. Echter zou de bruine tabby daarvoor nog wel het donderpad over moeten steken. Iets waarvan Bleak graag wilde geloven dat Settled het te riskant zou vinden. Te riskant voor een uit wrok gekoesterd gevecht in ieder geval. Maar oh, wat was het verleidelijk om de ander uit te kunnen dagen. Hem ertoe te zetten om over te steken. Zou het niet grappig zijn als overmoed het einde betekende voor Settled? “Wat wilde je er aan gaan doen hm? Me verjagen? Ik wed dat je het donderpad niet eens over zou durven!” Riep hij dan ook lachend naar de ander.  

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust bleef ongeroerd op zijn plek staan, in de snijdende wind en regen, zijn voeten in de aarde, zijn aarde van Shadowclan. Iets wat ooit thuis was geweest van de grijs gestreepte kater, maar hij had de veiligheid van het kamp ingewisseld voor Bloodclan. Voor moordenaars en ziekelijk gestoorden. Settleddust hoopte dat hij spijt had. Dat hij zou smeken aan de sterren voor genade. Maar nee, dat was wishful thinking, want de grijze kater probeerde hem uit te dagen. Hij snoof schamper, en bleef op zijn plek staan. Och, dacht hij dat ze allemaal zoals in Bloodclan waren? Haantjes, honger voor een gevecht, de drang om jezelf te bewijzen om je plek te verdedigen. Zo ging het niet in de clans en hij wist het. Opwerken hier deed je met de manen, met eer en loyaliteit, het volgen van de code en het voorzien van je clan. Zo kreeg je respect, niet door daden die je vanuit de eeuwige velden van Starclan zouden verbannen. ‘Dit zijn mijn zaken, het moment dat je je gore kop durfde te laten zien op mijn grenzen.’ En de uitdaging om het donderpad over te steken, schudde hij weg. ‘Waarom zou ik? Ik ben thuis. Jij echter, bent ver van huis.’ Settleddust zou zich niet laten intimideren zo lang hij op Shadowclan grond stond, waar versterking nooit ver weg was. En hij kon uren wachten totdat Bleaktail simpelweg zich zou vervelen en vertrekken. Technisch gezien was hij namelijk nog niet op Shadowclan grond. Maar het moment dat hij dat zou proberen, zou hem berouwen.