Restless

Hij was een harde werker. Een kater met iets om te bewijzen en een droom groots genoeg om te moeten zwoegen. Vreemd was het dan ook niet dat hij zichzelf weer uitsloof om met prooi tussen zijn kaken terug het kamp in te komen. Toch bewees dit een lastige oefening te zijn, immers was hij nog niet zo heel lang apprentice. Was hij nog altijd de basis aan het leren en zou dit nog vele trainingen en verfijningen nodig hebben. Toen hij voor de zoveelste keer zijn prooi liet wegschieten snoof de apprentice gefrustreerd, sloeg met zijn rechter poot tegen de vochtige grond onder zijn poten. Hij had nog maar een enkele kikker weten te vangen. Een oud miserabel ding dat duidelijk toch niet veel meer dagen te leven had. Het was niet genoeg, nog niet. Met een zucht dwong hij zichzelf verder het woud in, zocht de schaduwen op zoals hem uitgelegd was, hield zich zo stil mogelijk terwijl hij door de modder heen ploegde.

[Settleddust]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Geen geluid was bijna zo herkenbaar als het gefrustreerde geluid van een jonge, lerende apprentice. Settleddust had zijn oren gespitst en rook de geur van angstige prooi, gevolgd door onnauwkeurige pootstappen van een ongeoefende jager. Hij krulde zijn mondhoek een beetje op. Het geluid had hem in ieder geval weten te ontwaken aan zijn eindeloze gepieker. Settleddust deed de laatste dagen bijna niets anders dan denken, en denken, en denken. En hij probeerde zichzelf te dwingen om enkel zijn gedachten te focussen op Shadowclan en hoe nu verder. Hij moest Seamist uit zijn hoofd zetten, maar dat ging niet zo makkelijk als de leider van haar clan hem kwam opzoeken. En hoe langer hij over die ontmoeting nadacht, kwam hij tot de conclusie dat het geen vriendelijkheid was. Ze had chantagemateriaal op hem, en hij moest doen alsof dat niet bestond, alsof het hem niet deerde. En hij wilde niets lievers dan tegenmunitie vinden. Maar oké, hij dwaalde alweer af. Hij trof Barkingpaw aan met lege klauwen. ‘Rustig aan kerel, zo jaag je de prooi tussen hier en Fourtrees weg,’ miauwde hij plagend. De jonge apprentice deed hem denken aan hoe hij vroeger was. Een strever, tot je erbij neerviel.

Zijn eenzame training werd tot een abrupte halt geroepen toen de stem van de deputy zijn aandacht vroeg. Barkingpaw draaide zijn oortjes naar voren en keek ietwat schuldig uit zijn ogen toen de deputy hem er op wees alles weg te hebben gejaagd. Hij kon hij zo stom zijn?"O-oh" Hij keek om zich heen, zocht naar tekenen van leven tussen de bomen door. "N-nou dan, dan ga ik de andere kant op, ze zijn vast die kant op gevlucht!" hij knikte standvastig, dat klonk erg logisch. Zo kon hij meteen aan de deputy laten zien dat hij niet zo maar opgaf en zijn fouten altijd recht zette. Zoals een goede warrior deed.  

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Barkingpaw was in ieder geval ijverig, maar zijn idee zou niet werken. Een vermaakt lachje kwam op het gezicht van de deputy. ‘En dan zal je alle prooi daar wegjagen,’ miauwde hij kalm. Settleddust was altijd een redelijk kundige jager geweest. Het maakte zijn hoofd leeg, focuste zich op een taak die altijd nuttig was. Hij wees naar de jonge kater en seinde daarna naar het spoor wat hij achter had gelaten. ‘Je maakt teveel herrie, zelfs een dove kraai hoort je nog aankomen,’ miauwde hij. Settleddust kwam naast hem staan en zakte ook in de zachte modder. Hij zette een poot demonstratief voor zich en liet hem in de modder zakken. ‘Elke keer als je wegzakt, hoor je het letterlijk. De kunst is om stevige stukjes aarde te vinden tussen de modder. Aarde die is verstevigd door wortels of gewoon net iets droger is.’ Settleddust liep een stukje voor hem uit en slingerde een vaster pad langs. Helemaal in de pinewoods was het makkelijker om stiller te lopen als je dichter bij de begroeiing bleef.