When being Friends is difficult.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw wist dat haar Mentor het moeilijk had, ze was alleen. Het gesprek tussen Settleddust en Newtspark had haar doen bedenken dat ze geen andere keuze had dan een Shadowclanner op te zoeken. Te hopen dat ze iemand zou spreken die meer wist van de flamepoint zodat ze iets kon brengen dat haar zou doen helpen. Al was het klein, haar amberkleurige ogen stonden dan ook alert terwijl ze onhandig tussen de natte plekken door een plaats had gevonden om te wachtten. Ongeacht hoe lang het zou duren voordat er iemand zou komen die de Medicine Cat kende.

Het was lastig om een band te vormen met een kattin die net zoals haar geen eenvoudig leven had gehad. Ze slikte moeizaam voordat ze haar vlamkleurige ogen over de bosjes liet glijden. Een boom minder, ze had nooit de vier bomen mogen zien zoals anderen, al was ze ergens wel blij geweest dat ze niet de brand had meegemaakt. Het was wel de start geweest van een zeer onrustige aantal Moons.

De geur van Shadowclan deed haar opstaan voordat ze langzaam naar een andere Apprentice toe stapte. 'Ehm... Dit gaat misschien een aparte vraag zijn maar ken jij mijn Mentor Newtspark goed?' Begon ze langzaam een beetje onzeker.

- Tidepaw eerst

❅

When being Friends is difficult. Tzfuz9H

Tidepaw besteedde best veel tijd aan de grenzen. Dat was misschien niet altijd een supergoed idee, maar ze voelde zich bijna alsof iets haar naar daar trok. Wanneer ze alleen was, zocht ze steeds vaker fourtrees op. Ze was Newtspark hier al eens tegengekomen, en hoopte nog steeds dat dat nog eens zou gebeuren. Ze miste haar, ze voelde zich verloren zonder de medicine cat. Tidepaw had sowieso niet zo veel katten in haar leven die ze evenveel vertrouwde - haar zus, ja, en haar mentor misschien, maar verder? Haar ouders waren afstandelijk, haar vrienden was toch niet echt hetzelfde als haar familie.. En Newtspark was familie - misschien niet met bloed, maar wel op elk vlak dat telde. Het was echter niet Newtspark die Tidepaw nu aan fourtrees tegenkwam. De rosse apprentice werd aangesproken door een grijze kattin, ongeveer van haar leeftijd, die meteen vroeg of ze haar mentor - mentor? - Newtspark goed kende. In ieder geval betekende dit dat de kattin goed terechtgekomen was in Thunderclan, toch? Want deze noemde haar haar mentor. En dan was dit waarschijnlijk de Thunderclan medicine cat apprentice.. "Z-ze is m-mijn b-beste vr-vriendin!", antwoordde ze de apprentice. "I-is alles o-o-oké met h-haar?", vroeg Tidepaw, meteen ongerust, de grijze she-cat aankijkend met grote blauw-groene oogjes.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De roodbruine kattin was onbekend voor haar maar leek ongeveer even oud als de grijze kattin was, er zou niet veel verschil in zitten. Zou zij bij de Gathering zijn geweest of was ze toen ook te jong? Had zijzelf de brand mee gekregen, ooit de bomen met z'n vieren zien staan? Als ze er goed over nadacht was alles slechter geworden vanaf dat moment. 'Z-ze is m-mijn b-beste vr-vriendin!' Had haar Mentor vrienden van haar leeftijd, ze had gedacht dat ze door haar jonge leeftijd en weinige ervaring en vele emoties teveel was voor de flamepoint, echter leek ze dus wel met een ander om te kunnen gaan, misschien lag het wel aan haar. Was ze inderdaad niet geheel geschikt om de gezondheid van haar Clan op haar schouders te dragen. 'I-is alles o-o-oké met h-haar?' Vroeg de andere Apprentice met grote blauw-groene ogen. Remnantpaw hield haar kop even schuin voordat ze langzaam knikte. 'Ze mist haar Clan...' Murmelde ze enkel somber, ze had weinig aansluiting in Thunderclan, wellicht ook omdat Remnantpaw niet de perfecte Apprentice was. 'Ik.. ik wil haar opvrolijken... Maar..maar ik weet niet hoe..' Haar stem klonk zwak, zacht. Misschien moest zij wel beginnen, beter zijn dan ze was. Haar echt welkom heten, maar hoe deed ze dat? Als elke beweging die ze leek te maken werd afgewimpeld. Als elk ding dat ze deed haar verder de problemen in leek te werken. Misschien was ze ook gewoon niets meer dan een verloren schaap dat diens herder zocht.

❅

Newtspark miste haar clan. Dat verbaasde haar niet, maar maakte haar zowel blij als verdrietig. Blij, omdat ze hen nog niet vergeten was, en verdrietig omdat Tidepaw helemaal niet wou dat haar vriendin zich slecht voelde. Nee, dat deed haar hartje pijn. De grijze she-cat mauwde dat ze haar mentor wou opvrolijken, maar niet wist hoe. De jonge kattin dacht even na. Ze wou ook wel helpen, ze wou Newtspark opvrolijken.. En misschien kon ze daar meteen ook iets anders aan koppelen. Ze wou al heel graag eens naar Thunderclan, zien in wat voor omgeving de medicine cat nu zat, of ze haar wel goed behandelden. Even had ze erover na gedacht om gewoon te gaan - maar dan zou ze zo veel anderen in Shadowclan moeten achterlaten, en dat kon ze niet. Zonder iets te zeggen stond Tidepaw op en liep ze in de richting van Thunderclan. Ze stak de grens over, zonder te bikken of blozen, en ongeveer drie pootstappen van de grens liet ze zich plots vallen. "Auw!", schreeuwde ze, en tranen begonnen over haar wangen te rollen terwijl ze haar pootje ophief alsof het ontzettend veel pijn deed. Auw, Medicine cat apprentice, ga je me niet helpen? Ik ben veel te ver van Shadowclan nu, Thunderclan is veel dichterbij...

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De roodbruine Apprentice was waarschijnlijk een van de weinige die Newtspark echt op kon vrolijken, als zijzelf dat had gekund dan had ze dat al gedaan, mits ze zelf niet teveel in haar kop zat. Ze was als jonge Medicine Cat Apprentice al flink door heel wat heen gegaan en met al haar Mentor wisselingen erbij miste ze de structuur. Newtspark deed haar best, maar vrienden waren ze niet. Mentaal was de ander niet in staat om haar te helpen en andersom was hetzelfde probleem aanwezig. Zijzelf snapte niet voldoende om Newtspark te kunnen helpen met haar heimwee. Zonder iets te zeggen stapte de roodbruine kattin naar de grens van Thunderclan toe waardoor Remnantpaw haar snel achterna liep, niet dat ze de ander niet vertrouwde. Ze hadden beide hetzelfde doel, Newtspark vrolijk maken, en de jonge Medicine Cat Apprentice was schuldig aan de ongelukkigheid, als er iets was dat ze kon doen, zou dat ook gebeuren. Ineens liet de ander zich vallen en klonk er een kerm. 'Auw!' Bezorgd zoals een goede Medicine Cat Apprentice hoorde te zijn stapte ze op de ander af voordat ze het toneelstukje mee speelde, hopende dat de ander zich niet oprecht had bezeerd. 'Gaat het? Ik ben Remnantpaw, de Medicine Cat Apprentice van Thunderclan. Kan ik je helpen?' Mauwde ze zachtjes terwijl haar ogen twinkelden, waarmee ze duidelijk aangaf dat ze de actie van de roodbruine kattin interessant vond. Interessant genoeg om haar voorzichtig te neuzen en overeind te helpen zodat de 'gewonde' kattin tegen haar aan kon leunen.

❅

De apprentice leek het gelukkig te snappen. Ze stelde zich ook voor als Remnantpaw, wat Tidepaw nog niet geweten had. Ze antwoordde niet echt, maar huilde enkel al jammerend verder. De medicine cat apprentice hielp haar recht, en met veel moeite stond de rosse kattin recht. Ze hief haar linkervoorpootje op alsof het ontzettend veel pijn deed. De vrij grote kattin leunde tegen haar aan met bijna haar volledig gewicht. Alsof ze écht ontzettend veel pijn had en niet meer kon lopen. Verder sprak ze niet - dat zou ze in het echt ook niet doen. Ze was te druk bezig met huilen en jammeren om ook nog moeite te doen om te praten, en het probleem leek haar toch vrij duidelijk te zijn.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De andere Apprentice was goed! Ze sprak niet en deed echt goed haar best om zo echt mogelijk over te komen, zo goed dat zelfs Remnantpaw twijfelde of ze zich door die actie toch niet bezeerd had. Aan de andere kant, zij was zelf ook een Medicine Cat in opleiding en dat betekende dat ze ook met verzwikte en zere poten om moest kunnen gaan. De ander hield haar linker voorpootje in de lucht alsof ze er geen gewicht op kon zetten terwijl Remnantpaw haar ondersteunde. Het grootste deel van het gewicht van de Shadowclanner kwam op haar terecht waardoor ze een zachte, 'Oeff,' uitslaakte voordat ze de jammerende en huilende Apprentice verder richting het kamp begeleidde. 'Het komt goed,' Murmelde ze zachtjes terwijl ze een keer diep in ademde en haar best deed om een goede route te vinden, die door een 'gewonde' kat gelopen kon worden. Alles om dit toneelstuk goed te doen. Newtspark bezorgde ze hopelijk geen halve hartaanval en niemand die haar hopelijk zou tegenspreken. Zij moest toch volgens haar code voor alle gewonde katten zorgen, daar viel deze dan ook onder. Niemand die hoefde te weten dat dit niet de waarheid was.

❅

Onderwerp: Re: When being Friends is difficult.