Bugs

Hij ploeterde in één keer uit zijn nest en sloeg met zijn staart alle stof er omheen weg terwijl hij sprong. Kijk, hij sprong maar hij sprong ook niet, cool eh. In ieder geval keerde hij zijn kopje eventjes om en checkte met grote ogen of dat zijn vogel-achtige mosbal, genaamd Chicken – mooi en warm in het nest lag. Het zou niet leuk zijn moest ze niet comfortabel liggen, want dat had hij zelf ook niet graag. In ieder geval wist hij dat mama goed voor de mosbal zou zorgen want ze was daar super expert in.

Zijn tweekleurige ogen vielen op zijn nicht die iets zat op te vreten. En als iemand iets zat op te vreten, wilde hij graag weten wat ze zaten op te vreten. Vol van nieuwsgierigheid en zijn typische grijns van zelfzekerheid trippelde hij naar Crowkit toe. “Wat voor ding zit jij nu weer te eten?”, de grijze kit kantelde zijn kopje terwijl hij naar de ander keek.

Nieuwsgierig keek hij haar aan, alleen kreeg deze niet veel antwoord terug. Het insect viel half uit haar bek, toen kauwde ze het weer op. “Dat ziet er gross uit…!”, hij knipperde even met zijn ogen terwijl hij het aanschouwde. Het leek op iets groen en walgelijk met half-afgekauwde poten. “En dat is écht super gaaf”, piepte de grijze kit en keek toe hoe ze de laatste restjes op at. Sommige smerige, crunchy dingetjes waren vies, maar eigenlijk cool. Eerlijk gezegd was alles cool op zijn eigen manier als hij er zo over na dacht. De kleine tom hief zijn nekje even naar beneden zodat hij de geur van de krekel die daarnet hier op de grond lag kon ruiken. “Was het lekker?”. Misschien kon hij straks zelf één vangen en uitproberen zelfs als het vies zou smaken. Het was een ervaring weet je.

Tja, hoe smaakte dat vies uitziende ding nu eigenlijk? Het was iets wat hij eigenlijk heel graag wilde weten, al zou het toch niet uitmaken. Zelfs als het het walgelijkste ding ooit was dan zou hij het toch in zijn mond proppen want elke ervaring was goed en geweldig. Daarbij hield hij wel van gore dingen zoals insecten dus dat was een pluspunt. De grijswitte kitten zei dat het niet echt naar veel smaakte en dat het vooral veel crunch was. Die term interesseerde hem wel. Zephyr hield tenslotte van crunchy dingen want het gaf zo’n bepaald gevoel terwijl je het at en hij hield ervan. Crow moedigde het zelfs aan door aan te raden het ook te proberen en hij grijnsde. “Laten we nog eentje vangen dan!”, zei hij, bereid om krekels te gaan vangen en zakte zelf ook door zijn voorpoten terwijl hij rondkeek of er al wat in de buurt waren. Na een minuut van stilte bemerkte hij er opeens eentje in de verte die daar rustig zat te chillen. Time to ruin this man’s career.

Allebei zagen ze nu de geweldige krekel die ze zouden proberen te vangen. Hij zag hoe zijn nichtje meteen besloot om met onhandige passen het insect te omcirkelen en hij ving haar korte blik op hem op voordat ze het insectje besprong. Alleen wel auw, want Crow was te pletter op haar snoet gevallen. De krekel hopte naar hem toe en uit instinct mepte hij meteen op de grond om het te pakken. Het was te dichtbij om erop te gaan springen tenslotte. Eerste keer was er net naast, tweede keer was te ver, maar derde keer goede keer. Het beestje was gemept maar het leefde nog, vreemd. Snel hief hij zijn poot waar het vastgeklampt zat op en stak het snel in zijn mond. Langzaam kauwde hij erop. Het smaakte een beetje vreemd maar het was inderdaad erg… crunchy. Het kauwen ging steeds vlotter en hij ervaarde met plezier de unieke smaak van dit insect. “Super crunchy!”, piepte de jonge tom blij terwijl hij naar de ander keek.

Nooit in zijn leven had hij gedacht dat hij insecten zou eten maar eigenlijk was het zo slecht nog niet. Toen hij de krekel had doorgeslikt likte hij zijn bek even af en hoorde hoe zijn nicht met een grijns zei dat ze geen melk meer zou eten en alleen maar insecten. Even lachte de kater enthousiast terug naar haar en een triomfantelijke glinster  verscheen in zijn tweekleurige ogen. "vanaf vandaag zullen wij, Crow en Zep, alleen nog maar... Dit eten! ", kondigde hij aan en zette zich tevreden neer. Eens kijken wat de volgende insect zou zijn die ze zouden vangen samen.

Hij hoorde hoe zijn nichtje begon te giechelen op zijn woorden en hij leek wel te stralen van trots. Want hij  en zij hadden samen de beste ideeën die niemand anders kon bedenken. Leuk toch! Het was hun ding. Opeens keek Kraaiekop op en hij volgde haar blik; waardoor hij zag dat er nog een krekel aan het rondspringen was. Jammer genoeg miste ze het, waardoor het vliegensvlug de den uit sprong om weg te komen van de furieuze Crowkit die het achterna zat. Al kwam er wel opeens iets anders binnen, iets beters. Een grote, mooie gele vlinder fladderde de den binnen. Hij knikte groots op de woorden van zijn nicht en hij zette zich al bereid om het te pakken hoor. Het katertje schudde voorbereidend met zijn kont en zijn staart voor hij erop af sprong. Maar het vlindertje fladderde net buiten pootbereik boven hem heen. Hij zette zich recht, snoof gefrustreerd met zijn neusje en draaide rond zichzelf heen in poging om het vlindertje te vangen die net boven hem aan het fladderen was. “Ik wil je pakke!”, piepte hij fel naar het insect toe.