[Open] The world is burning and we do nothin' about it.

Het was laat in de avond, ziend aan de zon die niet meer te bekennen was en alles lag in een veld van schaduwen. Hij was verstopt in één van die schaduwen met zijn onopvallende, donkerbruine vacht. Het enigste wat teken gaf dat hij daar was waren zijn felle, zielloze ogen. In principe moest de tom naar zijn nest om te gaan slapen, maar hij wilde niet gaan slapen. Hij had geen zin om de slaap te gaan vatten en zijn tijd te verdoen. Maar hier saai zitten was ook niet echt een oplossing. Tikkend met zijn staart op de grond keek hij rond tot hij een wazig beeld van een kat die naar hem toe kwam bemerkte. Het was dan ook zo donker hier in de schaduwen, precies waar hij hoorde te zijn. “Hallo”, begroette de jonge kater hem op een neutrale toon, zijn blik weer recht vooruit richtend, al was er niets om naar te kijken behalve duisternis.

OPEN

[Open] The world is burning and we do nothin' about it. DeadairOS2resize

_{And it all goes back to the beginning}

::::

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De grijze Medicine Cat Apprentice wist dat ze af en toe toch echt iets los moest laten van haar muren. Muren die ze niet bewust had opgebouwd maar die bestonden om haar norse karakter te ondersteunen. Zo nors was ze niet, tenzij katten echt gestoord waren in haar ogen en dat kwam nou net iets te vaak voor. Ze eiste een respect op die niet elke kat haar zou geven, en toch, toch zou ze ooit moeten leren dat soms respect niet geëist hoefde te worden. Dat ze enkel haar taak hoefde uit te voeren, hoe eng ze dat ook vond. 'Hallo,' Begroette een stem in de schaduwen haar waardoor de kattin een halve hartaanval kreeg en geschrokken opsprong.

❅

[Open] The world is burning and we do nothin' about it. Tzfuz9H

Straks zou hij maar weer eens in zijn nest gaan duiken, vond het toch niet zo belangrijk dat hij hier langer bleef rondhangen dan nodig. Zelfs door in de schaduwen te zitten en iemand te begroeten, desondanks hij dat niet vaak deed, liet al iemand schrikken. En o kijk wie het was, de medicine cat apprentice. Zijn lege blik observeerde haar even, het was best wel onnozel hoe hard iemand kon schrikken van zo’n kleine begroeting, van zo’n kleine gebeurtenis. Het zou hem niet verrassen als ze straks al dood was van de schrik zo. “Ik ben het maar. Je typische clangenoot in de schaduwen.”, mauwde hij simpelweg. Ergens vroeg de kater zich af wat ze hier nu deed, maar hij ging het niet al teveel in vraag stellen. Morgen zou hij dit alles gewoon vergeten en doorgaan met zijn leven. Afvragende wat zijn siblings allemaal in starclan aan het doen waren op dit moment.

_{And it all goes back to the beginning}

::::

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De jonge kattin draaide haar kop naar de bekende gedaante van Deadair. Een van de katten die ze niet bepaald vaak had gesproken, misschien omdat zijzelf veel liever in de zon zat en als kitten veel meer bij de oudere generaties te vinden was geweest. 'Ik ben het maar. Je typische Clangenoot in de schaduwen,' Mauwde de kater simpel waardoor ze diep inademde en hem met een kleine frons op haar gezicht aankeek. 'Ik dacht dat Shadowclan katten de schaduwen opzochten en wij de bomen,' Klonk er droogjes, voordat ze zich langzaam in de buurt van hem neer zette. Ze wist niet precies of hij toe was aan wat gezelschap dus viel ze even stil.

❅

‘Ik dacht dat Shadowclan katten de schaduwen opzochten en wij de bomen’, sprak de poes droogjes voordat deze zich in de buurt van hem neerzette. Erg leuk dit, nu kreeg hij nog onnodig gezelschap. Zijn leven was echt vervloekt zo te zien – maar waarom was hij dan ook diegene die verkozen was te leven van al zijn siblings. Was hij diegene die ‘Dead’ in zijn naam had zitten omdat zijn ouders hem de schuld gaven van alles. Mogelijks als het iemand anders was geweest lag hij nu gezellig te rusten in Starclan terwijl die een beter leven kon lijden dan hem. “Ja, maar ik ben een niemand. En niemanden horen in de schaduwen te zitten”. De koelte was in zijn stem te vinden, eigenlijk was het ook maar een tint van de zieligheid die hij voelde. Veel sprak de kater dan ook niet, en als hij dat deed, was het altijd intens.

_{And it all goes back to the beginning}

::::

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De jonge Medicine Cat Apprentice was bekend om haar lege woorden, wijsheden die ze sprak maar die ze nog niet kende, op het verkeerde moment. Wijsheden waar niemand wat aan had, ze kon gewoon niet zijn wat ze moest zijn, ze was Rousebell niet en ook geen Waterpaw en hoe sneller de zou leren dat ze genoeg zou zijn als zichzelf, hoe beter. Ze moest genoeg zijn, voldoende. 'Ja, maar ik ben een niemand. En niemanden horen in de schaduwen te zitten,' Verward keek de jonge kattin de ander aan. Ze trok een oortje terwijl ze nerveus op haar wang beet. 'Je bent een Warrior van Thunderclan, toch?' Dan was hij toch niet niemand, of? Ze begreep het niet en dat was duidelijk. Waarom dacht hij niemand te zijn, elke kitten keek toch op naar de Warriors. Wilden ooit net zo sterk zijn, jagen en vechtten voor de Clan.

❅

‘Je bent een Warrior van Thunderclan, toch?’ de Medicine Cat Apprentice was in ieder geval al iemand waar hij zeker geen gezelschap van wou hebben. Ze was gewoon een klein verward kind dat niets snapte – net zoals de meeste kinderen hier. Hij liet niets bemerken, hij trok gewoon met zijn oor en weigerde haar aan te kijken. “Het is niet dat iemand daardoor naar me omkijkt” zelfs de eerste katten die hij had gekend in zijn leven kenden hem als een vloek. Ze wilden niets met hem te maken hebben, ze hoefden niets van hem af te weten. Van hen mocht hij gewoon doodvallen, het was niet dat iemand ook maar iets om hem gaf. Misschien als de kater wat meer liefde had gekregen in het verleden dat hij nu niet zo koeltjes en eenzaam was. "En niets zal dat veranderen"

_{And it all goes back to the beginning}

::::

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw stond er om bekend dat ze nog super onervaren was en nog niet alles op een rijtje had staan, maar in vergelijking met Deadair was ze waarschijnlijk een warm zomer briesje op een rustige dag. De kater leek alles en iedereen als zwart te zien, daar waar er waarschijnlijk meer grijstinten waren. Niet dat Remnantpaw hier echt over na dacht, ze had het al lastig genoeg met haar eigen problemen om die van een ander met zich mee te dragen. Ze deed haar best en werd weer afgewezen als een of ander dom kind; wat ze ergens ook nog steeds was. 'Het is niet dat iemand daardoor naar me omkijkt!,' Mauwde hij waardoor Remnantpaw haar oortjes wat ongemakkelijk bewoog. Ze kende hem niet goed genoeg om hier wat over te zeggen, daarnaast was de hele Clan de afgelopen Moons in rep en roer geweest. Er was zoveel gebeurd, dan konden katten gewoon niet meer rustig samentongen. 'En niets zal dat veranderen.' De kleine kattin boog haar kop voordat ze haar staart om haar poten heen sloeg en stil zwijgend bleef zitten. Er waren geen woorden, en dat alleen al was een uitzonderlijke situatie.

❅