De wraak van het mosballetje

De tijd was bijna om. De tijd veilig bij mama in de nursery. Hij was vijf moons en de zesde naderde snel. Als kitten was zijn droom altijd om to-be te zijn, maar inmiddels was dat al veranderd. Zijn eerste doel haalt hij al bijna dus hij moest een betere, een nieuwere. Zijn droom was om de beste prey-hunter ooit te worden. En daarom oefende hij al een paar dagen met een mosbal. Net zoals gister vloog er weer een bal rond. Eerst gooide hij er een en dan sprong hij erop. Moose schopte het balletje vooruit om zijn snelheid te testen, maar voor hij iets kon doen vloog het balletje recht op Soot af. Oeps.

Soot

Haar mentor had haar naam nu aangepast. Het poesje had geen idee of het was omdat ze minder wilde overkomen als een totale vreemdeling voor de to-be ofdat ze haar identiteit gewoon wilde veranderen. Om geen sporen meer achter te laten van wie ze vroeger was. Het bruinwitte poesje mocht haar nog steeds niet, mocht al dit gedoe tegenwoordig gewoon niet. Vermoeid van de trainingen stapte ze sloom en met haar nek hangend de cave in, alleen maar om een balletje tegen haarzelf aan te krijgen, recht in haar gezicht vanwege dat ze die zo laag had gehouden. Gefrustreerd schudde de to-be met haar kop terwijl haar helderblauwe ogen zochten naar de zender ervan.”Heb je niets beters te doen dan mosballen rondgooien?”, sprak ze koeltjes tegen de kit. Normaal was ze zo niet. Maar nu was ze gewoon zo boos op de verdomde wereld.