We fall and rise again

Onderwerp: We fall and rise again ma 16 aug 2021 - 15:22

Daar lag ze dan met haar twee kittens in een nest in de nursery. Twee kittens, geen drie meer. Birdkit miste. Ze moest Bearkit en Beetlekit nog steeds wat dingen vragen. Misschien zouden zij wel weten waar ze was, of waar ze had gezeten. Alleen durfde ze het niet. Ze waren zo getraumatiseerd, ze waren zo kwetsbaar. Normaal gesproken had ze hen een schop onder hun kont gegeven, en door. Alleen dit was anders. Dit was erger geweest dan een klein akkefietje in het kamp. Dit had haar kittens kunnen laten afbrokkelen, kunnen laten breken. Ze was bang dat dat was gebeurd, dat ze hen niet meer echt terug zou krijgen. Dat Orchis niet één maar al haar kindjes had afgepakt. Dat dat de reden was waarom Thornstar bij ze had kunnen komen. Dat hij haar nu uitlachte, uitlachte om wat hij haar terug had gegeven. Om wat het haar zou doen. Een tijdje staarde ze naar de opening van de nursery en verdween de vechtlust uit haar ogen, maar net zo snel als die verdween was die er ook weer. De blik in haar felgele ogen ging naar Bear en Beetle. Ze hadden haar nodig, ze mocht niet afdwalen. Ze mocht ze niet in de steek laten. Nooit meer.

@Bearkit & @Beetlekit

_{Het was even geleden sinds Bearkit was geplaagd door nachtmerries. In het begin van zijn gevangenschap had hij elke nacht, maar na een tijdje veranderde zijn slaap in een soort dromeloos tijdverstrijk. Hij sloot zijn ogen in het donker en werd wakker in het donker zonder enig besef van hoeveel tijd was verstreken. En nu was hij plotseling weer thuis. Zo noemde iedereen het maar Bearkit kon zich niet meer herinneren hoe het was geweest voordat de Bloodclan hem mee had genomen. De geur van zijn moeder had een gevoel van bekendheid teruggebracht. Een geur die hij bijna was vergeten maar hem had geraakt met de kracht van duizend orkanen toen hij zijn neusje in haar vacht had geduwd.

Zijn pootjes bewogen krampachtig. Zijn oortjes draaide alle kanten op. Zachte geluidjes ontsnapte uit zijn keeltje. De droom was een nare. Het soort dat hem achterna blijft jagen lang nadat hij zijn ogen weer had geopend. Al vergat hij misschien de beelden, het gevoel bleef altijd hangen als een onzichtbare mist. Bearkit maakte een klaaglijk geluid in zijn slaap en begon te woelen. Hij was in zijn slaap van Beetlekit weggeschoven. Waar was ze? Hij kon haar niet vinden. In zijn droom riep hij haar naam maar hij kon haar niet zien noch horen noch ruiken. Nog een klaaglijk geluid ontsnapte uit zijn keeltje terwijl hij harder begon te woelen.}

We fall and rise again Ddoqklp-3eb36866-2a8a-4300-ab42-584ecd6660a3

Ze geloofde het niet. Nog steeds niet. Haar gedachten voelden als dikke wolken in haar hoofd, te dik om er nog waar van onwaar te onderscheiden. Ze had zo vaak dagdromen hierover gehad in haar ijlen, maar ze werd altijd weer wakker. Iedere keer kwam ze uiteindelijk weer terug in die schuur, terwijl alles in haar lichaam fout voelde en alleen Bearkit er was. Nu had een vreemde die ooit bekend was geweest allemaal zalfjes op haar gesmeerd, was ze meegenomen naar een hol die al even vreemd bekend was. En die grote poes om haar heen. Die grijze vacht, die gele ogen. Ze wist niet wat de vreemde van haar wilde, waarom ze nu opeens hier was. Of het überhaupt allemaal nog wel echt was, of weer een ander spelletje. Op z'n minst deden haar vies ruikende wondjes minder pijn, op z'n minst had ze iets gegeten dat niet naar ratten en vuil rook. Tenminste, zo leek het. Beetlekit had nog geen woord gezegd, ze had enkel met een gebogen kopje alles toegestaan. Te ziek en te verward en te afgestraft om nog tegen te stribbelen. Ze was dankbaar voor de slaap, voor de warmte van de vreemde om haar heen. Maar hoe lang zou het duren voordat ze het weer af zouden pakken? Ze wist het niet, wist alleen nog maar dat ze nog steeds met Bearkit was. En iedere keer dat ze hem niet meer naast zich voelde, werd ze wakker en legde ze haar tengere, ziek ruikende lichaam over hem heen. "Bear, ik ben het," klonk haar rasperige stem, waarna ze haar kopje op haar broertje legde. Ze voelde zich zo misselijk, zo heet en koud tegelijk. Maar hij was er nog, en hopelijk, misschien ooit zou ze Birdkit nog terug vinden. Birdkit en haar moeder, en dan zouden ze weer allemaal samen zijn. Dat was een mooie droom. Een mooie dagdroom.

Bearkit had een nachtmerrie, ze zag het aan zijn gewoel. Voordat ze er iets aan kon doen. Zei haar zieke ijlende dochter dat ze er was. Die twee waren zo hecht geworden, zo aan elkaar verbonden. Dat zijzelf zich een beetje een buitenstaander begon te voelen. Die twee hadden elkaar, wat moesten ze dan nog met zo’n moeder als haar. Een moeder die de Clan voor haar kinderen stelde, die zich geen raad wist met dat moederinstinct. Die aan haar trok, die haar bij haar kittens probeerde te houden. Die naar haar schreeuwde hoeveel ze van hen hield. Want dat deed ze, met heel haar hart. Alleen was dat genoeg. Kon ze hen dat nog duidelijk maken. Na alles wat er was gebeurd. Was het, was zij, was ThunderClan. Nog wel genoeg? “Het is oké. Ik ben bij jullie.” Miauwde ze zachtjes. Haar tong gleed geruststellend over hun lijfjes. Ooh StarClan, wat was Beetlekit toch warm…

_{Ergens ver uit het diepste van zijn bewustzijn klonk Beetlekit haar stem. Die was hem inmiddels even vertrouwd geworden als zijn eigen huid. Hij kon haar niet zien en niet vinden maar in ieder geval hoorde hij haar wel en wist hij dat ze hem niet alleen had gelaten. “Beetle..” Kwam er klaaglijk uit zijn bek. Zijn ogen rolde onder zijn oogleden, zijn pootjes trokken alsof hij aan het rennen was. Een ruwe tong die hij ooit misschien eens had gekend gleed over zijn ruggetje en hij piepte zacht. “Beetle!” Piepte hij net op het moment dat Beetlekit haar kopje tegen hem aan legde. Langzaam stopte hij met worstelen. Al was zijn ademhaling nog gejaagd en oppervlakkig, voelde hij in zijn droom dat ze bij hem was. Ze had hem niet verlaten.. het was goed. Al was de nachtmerrie akelig.}