It's like she's flirting with the smoke alarm

Kittens, iets waar zij zich waarschijnlijk nooit aan zou wagen. Zelfs voor haar nieuwe verantwoordelijkheden had het haar niet getrokken, het hele idee dat een poes een partner moest nemen om vervolgens een nestje te krijgen. En om eerlijk te zijn waren er ook niet veel leuke katers en poezen in te clan, althans niet voor haar. En áls ze leuk waren dan waren ze bezet. Silverwish en Olivebranch waren bijvoorbeeld allebei cuties, maar nou eenmaal onbereikbaar. En dat was vette pech. Maar het was oké, want ze vond het ook leuk om simpelweg tijd door te brengen met de jongsten van de clan. Zeker nu was het belangrijk dat ze iedereen een beetje leerde kennen. Haar oog viel op Beetlekit, een doerak en wat haar betrof de leukste van het stel. "Hey grote meid, ken je me al?" Begroette ze de kleine.

[Beetlekit]

Nu ze al een paar dagen hier was, en haar koorts langzaam begon weg te ebben zonk het besef ook meer in dat dit niet een van haar waanbeelden meer was. Ze was zo ziek geweest dat ze waar van onwaar niet meer kon onderscheiden, en nu die grens weer duidelijker werd was ze niet bepaald minder verward. Alles hier leek slechts een schim van vroeger, iets wat ze amper meer herkende. Het gezicht van de poes zou dat van haar moeder moeten zijn, maar voelde meer als een vreemde. Alleen Bearkit was nog zoals vroeger, en uit pure angst dat ze hem van haar weg zouden halen was ze veel bij hem. Ze nam alles nog maar met een korreltje zout. Immers was ze eerder weggenomen van dit kamp, wie zei dat het niet nogmaals zou gebeuren? Waakzaam zat ze dan ook in haar nest, haar ogen nog wat vochtig en haar hele vacht ruikend naar kruiden. Toen ze een vreemde haar kant op zag komen, was haar eerste reactie om terug te duiken. Ze begon langzaam te wennen aan het idee dat de katten die langs kwamen niet langer meer bewakers waren die op ieder moment naar haar uit konden halen, maar clangenoten. Stilletjes schudde ze haar kop. "Waar is Birdkit? Komt Birdkit nog terug?" vroeg ze wanhopig, haar stille stemmetje leek in de verste verte niet meer op het gekrijs dat ze vroeger altijd uitbracht.

Een bezorgde gevoel bekroop haar toen ze zag hoe slecht de kitten eraan toe was. Mentaal erger dan fysiek. En ze was er van het nestje nog het best vanaf gekomen. Niemand wist namelijk wanneer Birdkit terugkwam. Uit angst om het poesje nog meer schrik aan te jagen durfde ze haar staart niet om haar heen te slaan. In plaats daarvan kwam ze nog íéts dichterbij en ging ze ontspannen zitten. Ze had gehoopt dat de kitten niet doorhad wat haar was overkomen, maar ze was duidelijk getraumatiseerd. "Dat weet ik niet." Gaf ze eerlijk toe. Er was niks ergers dan het arme kind valse hoop aanpraten. "Maar hier ben je veilig. Ik ga op jou en Bearkit letten, beloofd." Mauwde ze duidelijk. Dat was tenslotte haar verantwoordelijkheid.