Yeah, I hope it's all that you want and more

Dit bleef toch wel een van haar favoriete plekken in het territorium, vooral nadat Stagtine haar dit had laten zien. Alleen nu het leafbare was, was er niet veel meer te zien van de bloesem. In plaats daarvan lag er nu een laagje sneeuw op de grond en dwarrelden er wat vlokjes naar beneden. Als dit lang genoeg doorging, dan zou er een hele laag liggen binnen de kortste tijd en dat deed haar terugdenken aan de tijd dat ze nog een kitten was geweest. Deze keer zou het eigenlijk alleen maar in de weg gaan zitten voor het jagen, maar toch kon ze het niet helpen om zich een beetje enthousiast erbij te voelen.


[Sunpaw]

Sunpaw kantelde haar kop van links en rechts, haar blauwe ogen staarden gefocust op een punt onder een kaal bosje. Ze had hem allang gezien, de merel. En hij was voor haar. Sunpaw had wat meer moeite met jagen nu haar vuurrode vacht zo fel afstak tegen de witte ondergrond. En ook dat ze nu nog zorgvuldiger haar poten neer moest zetten. Super hinderlijk, maar ja, dat zorgde er nog niet voor dat ze zonder prooi terug zou komen. Sunpaw was nou eenmaal een goede jaagster, én vechter. Ze was gewoon een goeie apprentice en iedereen dacht altijd dat met haar bitchy gedrag ze misschien wat probeerde te compenseren. Maar nee, ze was gewoon ambitieus en ze werkte er hard voor. Ze trainde twee keer zo hard, helemaal nu ze ook zo nu en dan trainde met Tallfright. En hij leerde haar veel interessante moves dan Jaytail. Sunpaw wist toen de merel haar nu echt de rug toekeerde, dat het punt om toe te slaan er was. Ze hield haar adem in en.. sprong! Tevergeefs probeerde de zwarte vogel nog te vluchten, maar hij had zichzelf in een val gelokt door onder het bosje te blijven. Het was een makkelijke dood en Sunpaw trok de vogel tevreden het bosje uit. Ze wilde eigenlijk weer terug naar kamp gaan, toen ze bijna praktisch tegen Juniperpaw aanliep. Sunpaw keek naar haar zusje en vernauwde haar ogen eventjes. ‘Druk bezig?’ miauwde ze op een wat sarcastische ondertoon. Ze leek een beetje te dagdromen.

Ze had niet door dat haar zus in de buurt bezig was, terwijl ze zelf naar de wondere wereld keek die de sneeuw hier gevormd had. Misschien zou ze als iemand die bijna klaar was om een warrior te worden niet zo weg moeten dromen, maar heel eerlijk gaf ze er niet zo veel om. Ze zou doen wat ze moest doen wanneer het nodig was en dan kon ze in de tussentijd best plezier hebben toch? De stem van Sunpaw deed haar focussen op de ander. "Is het niet mooi?" Vroeg ze dan ook, ook al was ze er vrij zeker van dat haar zus het niet zo zou kunnen waarderen als zij dat deed. Ze verschilden daarin te veel van elkaar.

Is het niet mooi? Sunpaw staarde enkele seconden met een wat lege blik naar haar zusje, waarna haar ogen even door het gebied heen gingen. Ze haalde haar schouders op. ‘Sure,’ antwoorde ze kortaf. Het boeide haar allemaal niet zoveel, ze vond het vooral maar heel irritant. Sneeuw was duidelijk niet haar grootste hobby, helemaal omdat ze zo verschrikkelijk afstak. Natuurlijk vond Juniperpaw het mooi, ze was wit. Haar blik ging vervolgens weer naar haar zusje. ‘Vertel eens, wil je warrior worden over een maan?’ vroeg ze vervolgens aan haar zus, terwijl ze één wenkbrauw optrok. Ze wilde zich niet echt met haar bemoeien, maar ze was familie en haar familie moest eruit zien of ze tenminste een soort van capabel waren. Dustpaw was al erg genoeg, ze kon niet twee nietsnutten als zusjes hebben.

Haar zus leek niet dezelfde enthousiasme op te kunnen brengen als haar, wat haar voor een moment deed fronsen. Als kittens had de ander het nog wel leuk gevonden, dus waarom nu niet? De volgende vraag verbaasde haar wel wat. Natuurlijk wilde ze een warrior worden, maar waarom stelde Sunpaw de vraag alsof ze dat niet leek te willen? "Natuurlijk wil ik dat." Ze zou niet inzien waarom ze langer apprentice zou blijven als dat niet nodig was. Ze zou mogelijk als een warrior ook meer vrijheid hebben en minder taken moeten uitvoeren zoals een apprentice. Al de meer reden om een warrior te worden eerlijk.

well behaved women
seldom make history

_{Juniperpaw miauwde nog dat ze het natuurlijk wel wilde. Oké, was de hint niet duidelijk genoeg. Sunpaw had het maar zwaar met al die zussen van d'r. Dustpaw was echt het ergst, die was nog bang van haar eigen schaduw. Juniperpaw trok Sunpaw eigenlijk ook niet heel veel mee op. Eigenlijk trok ze met niemand echt veel op, ze was extreem zelfstandig. ‘Misschien moet je dan minder bezig zijn met dagdromen,’ miauwde Sunpaw nu feller naar haar zusje. ‘Onze final assessment is binnenkort. Ik ga slagen, en jij moet ook slagen,’ miauwde ze, bijna als een bevel. Ze voelde de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat haar familie respectabel bleef. Je was slechts zo sterk als je zwakste speler, en bij StarClan wilde ze de goede lijn van haar familie doorzetten.}

Ze keek Sunpaw even niet begrijpend aan. Waarom dacht ze niet dat ze een warrior wilde worden? Ze was er klaar voor, dat wist ze vrij zeker. Maar Sunpaw leek er anders over te denken omdat ze dagdroomde? Mocht ze dat niet doen van tijd tot tijd? "Dagdromen kan geen kwaad," Sprak ze dan ook. "En ik weet dat het final assessment eraan komt." Het was niet alsof dat een geheim was voor de apprentices die er oud genoeg voor waren. "Ik kijk er vooral naar uit om te laten zien hoe goed ik kan jagen in de bomen." Ja, dat was toch wel hetgeen waar ze het meeste van hield. Ook al wist ze ook echt wel dat ze meer moest laten zien dan alleen maar dat.

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw keek haar aan met een grote error in haar ogen. Ze zaten duidelijk niet op één lijn. Ze was gewoon een beetje aan het hangen, terwijl ze uiteindelijk begon te vertellen dat het allemaal eraan kwam, dat ze het wel wist, dat ze wilde laten zien hoe goed ze was. Sunpaw kneep even met haar ogen. ‘Natuurlijk,’ miauwde ze eventjes, bitser dan het eigenlijk bedoeld was. Ze waren Skyclan, in elk geval deels, dus ze zouden moeten laten zien dat ze dat nog in zich hadden. Dat er kracht zat in hun gemixte bloed. En nu dat was vastgesteld, wist ze niet meer goed wat ze moest zeggen. Sunpaw was nooit echt een goede spreker, alleen maar in orders uitdelen, in scherpe opmerkingen. Niet in dat nietszeggende gebabbel.}

Ze wist niet goed waar Sunpaw op had geprobeerd te doelen, maar ze zou in ieder geval haar best doen. Ze was misschien niet zo goed in vechten als in jagen, maar vast wel goed genoeg. Ze liet haar blik naar de bomen om hun heen gaan en glimlachte iets. "Zin om het uit te testen?" Wat jagen kon tenslotte nooit kwaad voor de clan en ze had stiekem wel een beetje zin om de bomen te beklimmen, ook al moesten ze wel uitkijken voor gladheid eventueel.

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw kantelde haar kop. Testen? Was dit een uitdaging. Sunpaw ging nooit een uitdaging uit de weg. Meteen kreeg ze een kleine glimlach op haar gezicht. Dacht Juniperpaw dan écht dat ze van haar zou kunnen winnen? ‘Natuurlijk,’ miauwde ze. Ze vernauwde haar ogen even. ‘Maar laten we dit interessant maken. De eerste die iets vangt, diens ochtendpatrouilles worden een halve maand door de ander gelopen.’ Een makkelijke weddenschap. Als ze het durfde tenminste. Sunpaw zou met liefde iedere dag nog wat langer in haar nest willen liggen. Haar blauwe ogen keken strak haar zusje aan, nauwelijks knipperend. Hier leefde Sunpaw voor.}

Sunpaw leek mee te willen doen, dat maakte het beter dan om alleen te gaan jagen. Alleen haar zusje wilde er meteen een weddenschap van maken. Het klonk niet verkeerd in haar oren, vooral niet als ze voor een halve maan geen ochtendpatrouilles zou hoeven doen. Ze knikte dan ook. "Dat klinkt goed." Dit was tenslotte iets waar ze wel zelfverzekerd in was, iets anders zou ze de weddenschap misschien niet voor aangedurfd hebben. "Klaar?" Ze moesten tenslotte wel tegelijk beginnen vond ze.

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw keek tevreden. Oké, dan gingen ze ervoor. Juniperpaw wilde meedoen. Ze zou snel leren dat ze in de fout zat. Jagen in de bomen? Ze keek om zich heen, omhoog. Het was nog winter, sneeuw op de takken, dus het zou niet eenvoudig worden. Überhaupt om een prooi te vinden. ‘Alleen in de bomen, hè?’ voegde ze er nog aan toe. Ze zou niet winnen door een slome muis te vangen nu. Ze moesten omhoog gaan, vogels vinden. Eekhoorns waren er nu toch nauwelijks. Dus Sunpaw keek de poes aan en knikte toen ze vroeg of ze klaar was. ‘Ja. Af!!’ En met die woorden was ze weg. In een razend tempo wist ze in één van de bomen te komen en hees ze zich op een besneeuwde tak. Nu alleen nog prooi vinden..}

Ze wachtte geduldig af of haar zus er klaar voor was. Knikte alleen nog even toen ze begon over alleen in de bomen. Dat leek haar logisch na het voorstel dat ze gedaan had niet? Sunpaw gaf het startschot en was al weg voor ze zelf echt de mogelijkheid had om al te starten. Ze had in ieder geval al wel besloten om niet dezelfde richting als Sunpaw uit te gaan. Ze klom dan ook een andere boom in en nam de omgeving in haar op. Nu moest ze nog de beste plek kiezen om prooi te vinden. Voorzichtig kroop ze verder langs de tak heen en sprong zo naar de volgende boom. Ze wilde tenslotte niet het risico lopen om te vallen. Ze hield ondertussen haar omgeving in de gaten, hopende dat een vogel op een van de takken zou landen in haar buurt.

well behaved women
seldom make history

_{Geluk stond aan Sunpaw haar zijde, toen ze het rode kopje van een eekhoorn net uit zijn holletje zag komen. Zijn nood voor nootjes in de winter, zou zijn dood worden. En hoewel ze had verwacht nooit een eekhoorn te vinden, was dit een geschenk uit de hemelen. De eekhoorn wilde waarschijnlijk een veilige plek zoeken op de bosgrond om zijn voorraadje op te graven, maar helaas voor het prooidier, was er een jager op de loer. Hij had haar waarschijnlijk niet in de bomen verwacht, dus wilde het diertje snel naar de grond gaan. Sundance schoot naar voren, sneeuw spatte op en haar balans leek heel dichtbij verloren te zijn, maar ze wist zichzelf op de tak te houden. De eekhoorn schrok en wilde weer teruggaan naar zijn hol, maar Sundance was sneller. Ze scheurde bij de stam omhoog en sloeg een klauw op het wollige diertje terwijl hij op zijn vluchtroute was. Voldaan beet ze het diertje dood. Nu moest ze wel gewonnen hebben.}