Watch castles burn ♛ Rabbitcharm

she is kind of a legend
total infamy

Het plan was simpel eigenlijk. Er stonden drie namen op haar lijstje, en die zouden weggevaagd moeten worden van deze wereld. Day, Spark, Rumble. En dan zou de wereld weer een beetje beter worden. Wren had een idee wat ze wilde. Haar dagen hier gebruikte ze om te leren, om dichterbij haar doel te komen. Allemaal verborgen onder de onwetendheid van deze katten en het enige woord dat ze zouden hebben de hare zou zijn. Een klein meisje, verbannen, gebroken, gevlucht. De underdog, ze zouden het opeten. Iedereen hield van een underdog, die aan het einde van het verhaal de slechterik zou verslaan.
Wren bevond zich weer in de buurt van de velden, het was de plek die ze haar eigen wilde maken, ook al voelde ze zich blootgesteld aan de lucht. Ergens leek het op de Highlands in de bergen, maar het was ook zo anders. Geen overhangende rotsen, geen ijle lucht, geen grote glijdende vogels. Dus toen ze probeerde te jagen, waar ze absoluut niet voor was opgeleid, was ze een ongeleid projectiel. Hoe moeilijk kon het zijn? Ze had het Turtle misschien wel honderd keer zien doen. Gewoon hurken, sluipen, en.. spring!

Ze was slechts een kit geweest toen ze naar de bergen was gegaan, net oud genoeg om een waas van de geur te herkennen. Oude herinneringen van ruzie tussen haar ouders en een overbezorgde moeder overvloeiden haar, samen met vage beelden van bergen en bomen die in haar geheugen nog veel groter leken dan ze waren. Rabbitcharm week van haar pad af, haar interesse gewekt. Met voorzichtig, lichte passen bewoog ze zich naar een heuvel gelegen op de grens. Waar zij opging in haar omgeving, was dat niet te zeggen over de vreemdeling. Een geamuseerde twinkeling kwam in haar ogen toen ze haar zag, niet zeker of ze nu aan het dansen of jagen was. Toen ze uiteindelijk een ongelijke sprong maakte, liet ze een zacht gegniffel horen dat de wind hoogstwaarschijnlijk naar haar over zou brengen. Geamuseerd keek ze naar de ander, die zich op veilige afstand onderaan haar heuvel bevond. Ze was jong, maar ze had genoeg verhalen gehoord van de kracht van bergkatten. Haar oortjes waren gespitst en haar lichaam stond op alert - al weigerde ze de angst te voelden die haar zo natuurlijk kwam. "Goedemiddag," sprak ze met een glimlach op haar pluizige gelaat. "Als dit een paringsdans is, heb je mijn interesse gewekt, hoor," ze stak grappend haar tong uit en knipoogde de ander toe.  

she is kind of a legend
total infamy

Oké, ze kon dan niet jagen. De prooi waar ze eigenlijk al op had lopen jagen, was al lang en breed vertrokken en de wind droeg een giechel met zich mee. Iemand lachte haar verdomme uit! Wrens kop kwam omhoog en ze kwam uit haar sluipende positie. Geïrriteerd keek ze de glooiing van de heuvel naar beneden af en daar zat een donzige poes. Zacht, glimmend, in haar nopjes. Grapjes maken, over dingen die ze persoonlijk helemaal niet grappig vond. Wren wilde ergens haar bek open trekken, het achterste van haar tong laten zien, laten voelen hoe vlijmscherp haar woorden konden zijn. Maar ze had een rol waar ze in moest blijven, een sluier die ze om zich heen hield, tot het doek echt zou vallen. En aan haar geur te merken was ze Windclan, dat was de clan. Dus lachte ze als een boer met kiespijn terug. ‘Sorry, ik ben niet van hier,’ miauwde ze gemaakt kalm. Hopelijk was het overtuigend genoeg, terwijl ze dichterbij kwam. ‘Waar ik vandaan kwam joegen de vogels op mij, niet andersom.’

Well, die twee blauwe kijkers zouden de ogen van Wolfstar in het niets zetten. Rabbitcharm keek met een geamuseerde interesse toe hoe de ander zich wat venijnig leek om te draaien. De windclanner bleef wijselijk op gepaste afstand van de vreemde, enkel haar ogen en bijzonder lange oortjes staken boven het gras uit. Een glimlach sierde haar lippen. "Sorry, dat was onbeleefd van me," klonk haar stem vriendelijk vanaf haar kant van de grens. Ze kantelde vragend haar kopje terwijl ze de ander aan keek. Haar vlekken patroon was al even fel als haar ogen. De ander hoefde haar niet te zeggen dat ze van verre oorden kwam, ze straalde het uit. Waarom was ze hier? Wie was ze? Ze leek niet slechts een verdwaalde rogue. "Ben je van de bergen..?"  

she is kind of a legend
total infamy

Wren glimlachte even gemaakt. Ja, onbeleefd. Maar al dan niet, deze poes was bijzonder. Pluizig en zacht, klein, bijna breekbaar. Zo werden ze in de bergen niet gemaakt. Ze leek in de verste verte niet echt op Hazelgrouse. ‘Ja, mijn ego is gekrenkt,’ miauwde ze sarcastisch terug. Toch kon Wren niet echt erom lachen. Wren lachte nauwelijks nog. En als ze lachte, was het meestal nep, lachten haar ogen niet mee. Maar de vreemdeling zette het gesprek voort en vroeg of ze van de bergen kwam. Ze knikte. ‘Hm-m,’ miauwde ze enkel in bevestiging. Ze haalde toen een keer diep adem. ‘En jij bent Windclan,’ miauwde ze terug naar haar. Zo kon zij het ook. Verhalen gingen beide kanten op, immers. Maar ze wist even niet wat ze van haar moest. Wren was hier met een missie en het liefst wilde ze iedereen die ze maar kon overtuigen van haar verhaal, medelijden doen opwekken, het verbannen dochtertje, moeder zonder genade vermoord om de macht over te nemen, de tribe overgenomen door een valse dictator.

she is kind of a legend
total infamy

Wren kon haar lastig plaatsen. Ze leek vriendelijk, giechelend. Een beetje speels. Een meisje. Een typisch meisje, dat wat Wren niet op kon brengen om te zijn. Haar stem was hard en ze spoot vuur, terwijl deze vreemdeling enkel donzigheid en snoezigheid uitstraalde. De katers zouden vast gek op haar zijn. Ze was verbaasd toen ze sprak dat ze de clans kende. Ze knikte. Ja, dat was duidelijk toch. ‘Ik ken Hazelgrouse en Falconpaw. En nog wat andere katten toen ze Hazelgrouse weer op kwamen halen.’ Ze had het gehaat dat Hazelgrouse toen weer weg moest. Het was haar enige echte vriendin geweest, en ze hadden haar gestolen. Maar achteraf was het goed geweest, nu had ze een weg naar binnen in deze clans. En toen bood ze haar hulp aan. Wrens mond opende even, waarna hij weer dicht ging. Ze waren allemaal van zulk goed vertrouwen. Net zoals de tribe. Niemand was slecht, iedereen kon zo binnen wandelen. Gewoon een hoi en een zielig verhaal, en het was kassa. Dat was het enige wat ze had geleerd. Misschien wilde Day al die vreemdelingen wel gebruiken voor zijn zieke spelletjes. En ze had al vage vermoedens gekregen. ‘Misschien..’ antwoordde ze toen op de vraag van de snoezige poes. Een frons kwam op haar gezicht. ‘Hoe close ben jij met je leider?’
 

she is kind of a legend
total infamy

Lief? Was dat hoe ze anderen voor haar wond? Lieve woordjes en mooie ogen, plus een knuffelgehalte van een pasgeboren kitten. Wren klemde haar kaken weer strakker op elkaar. Ze vond het ongemakkelijk. Ze hield er niet van als ze niet in controle was van een gesprek, wat ze over het algemeen was. Zij wist hoe ze moest praten, hoe ze kon acteren, hoe ze sterk kon zijn, de overhand kon nemen. En nu sprak deze poes een taal die zij niet kende en was ze direct in een hoekje gedreven. Ze moest stoppen. ‘Misschien heb ik iets nodig van hem.’ Maar kennelijk was ze close, nu niet meer. Had ze ruzie gehad? Of was er jaloezie in het spel? Het zou haar niets verbazen. Dus zette ze haar klauwen steviger in de grond en wiebelde ze haar oren. ‘Hazelgrouse staat met mij, maar ik kan altijd meer bondgenoten gebruiken.’ Maar eigenlijk niet zij. Zij maakte haar op een bepaalde manier nerveus. Maar ze moest het niet laten zien, gewoon doen alsof er niets aan de hand was en de controle weer terug grijpen, zoals ze kon, zoals ze altijd deed.