Stars never break apart in tiny pieces, still we are remnant's of them.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw was direct na de benoeming van Spottedrain in de richting van de nieuwe den van Eveningstar gestapt. De pas benoemde Leader en diens Deputy hadden voldoende om te leren, net zoals zijzelf. Er was maar een ding waar Remnantpaw totaal achter stond, en dat was deze keuze. Niet dat het veel van een keuze was voor de jonge kattin. Thunderclan had eindelijk de stabiliteit van een door Starclan goed gekeurde Leader die niet verdwenen was. De wonden die opgelopen waren zouden nog lang zichtbaar zijn, zeker ook voor Remnantpaw. Zeker voor de negen Moons oude kattin die in haar hart enkel een kitten was met een te groot verantwoordelijkheidsgevoel. Eindelijk zou die rust krijgen, niet het gevoel meer hebben dat ze de Clan hoop moest geven want daarvoor was ze niet gebouwd, niet gemaakt.

Het duurde even voordat Eveningstar en Spottedrain haar kant op kwamen en ondertussen beet ze al nerveus op haar wang. Ze haakte met haar nagels in het mos terwijl een schamper glimlachje op het gezicht van de gespannen Medicine Cat Apprentice verscheen. Ze was jong, dat was aan haar hele houding te zien. Onzeker maar ergens ook vastberaden. Het vuur brandde nog in haar ogen terwijl ze haar keel schraapte. 'Starclan heeft twee keer met mij gesproken.' Begon ze een tikkeltje hakkelend. Twee keer, niet alleen toen ze naar de Moonstone was gegaan voor de half maandelijkse bijeenkomst van Medicine Cat's en diens Apprentices.

Gesloten

❅

Stars never break apart in tiny pieces, still we are remnant's of them. Tzfuz9H

Ze stapte voor het eerst het hol van de high rock in als leader. Ze was er meerdere malen geweest, ze had er vaak met Thornstar gesproken. Tegen hem geschreeuwd, serieuze gesprekken gevoerd of gewoon een gesprek tussen vrienden. Nu was het anders. Nu was zij diegene waar tegenaan gepraat kon worden op deze plek. Het voelde nog wat onwennig, maar niet vreemd. Ze stond op de plek waar ze ooit van gedroomd had om te staan en Thornface was er nog. Ze kon nog steeds bij hem terecht, misschien op een ander level, maar het kon wel. Ergens stelde haar dat gerust, maakte de situatie makkelijker. Niet alle situaties, maar deze wel. Wel het binnen stappen van de high rock met het besef dat hij er nog wel was. Remnantpaw was al binnen. Zij had gevraagd of Spottedrain en zij wilden komen. Dan moest het vast belangrijk zijn. Eigenlijk was ze moe van het ontvangen van haar levens, van de reis terug naar het kamp. Maar haar plicht riep en die ging altijd voor. Dat had het al gedaan toen ze deputy was geweest, maar het had nu nog wat extra dimensie gekregen. Dat was dan weer wel gek eigenlijk. Ah well, tijd om te luisteren. Ze spitste haar oren toen Remnantpaw aangaf dat StarClan twee keer met haar had gesproken. Even keek ze opzij naar Spottedrain, daarna gaf ze haar Medicine cat apprentice een knikje. “Vertel.” Sprak ze rustig.

Stars never break apart in tiny pieces, still we are remnant's of them. BvnEpltz_o

Nog geen seconde was ze deputy en er werden nu al dingen van haar verwacht. Dat was op zich niet gek, maar de poes kampte duidelijk met ontwenningsverschijnselen. Hoe lang zou het duren voor ze zonder moeite bevelen uitdeelde? Voor haar gevoel nooit. Toch stapte ze plichtsgetrouw achter haar leader de den in, waar de apprentice al op hen zat te wachten. De mededeling gaf haar de kriebels. Net zoals iedere doorsnee warrior geloofde ze in StarClan, maar echter niet zo heilig als de meesten. Wat voor vage voorspelling zou het deze keer zijn? Met een knikje gaf ze aan dat ze net als Eveningstar klaar was om het aan te horen.

Stars never break apart in tiny pieces, still we are remnant's of them. 2ze9t7r

Stars never break apart in tiny pieces, still we are remnant's of them. OSbyBo1

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het duurde even voordat de Leader en de net benoemde Deputy de den onder de High Rock binnen kwamen. Remnantpaw had ondertussen al met haar poten stukken mos kapot geklauwd, wellicht van de spanning of misschien omdat ze veruit de jongste was in de hoge rangen van de Clan en de enige was die in de afgelopen Moons niet ontvoerd was of ernstig gewond was geraakt, al was Spottedrain ook een sterke gezonde kattin. Enkel had deze niet dezelfde Moons als zijzelf de woorden van Starclan stil gehouden. Uiteindelijk had ze met beide Newtspark en Rousebell gesproken over de eerste voorspelling. Ze moet starten bij het begin, al zo lang geleden. Ze sloot haar ogen terwijl ze moeizaam de spanning in haar keel weg slikte.

Eveningstar deelde een blik met haar Deputy voordat ze haar aanmoedigde verder te spreken. 'Vertel,' Remnantpaw haalde diep adem terwijl ze de twee oudere katten met een vurige blik aan keek en haar oortjes liet hangen. 'De eerste voorspelling gebeurde dezelfde nacht als mijn benoeming. Die van de Gathering. Ik kon niet alle woorden horen maar gelukkig kende Rousebell de rest. Aangezien er zoveel aan de poot was heb ik tot nu toe behalve met Maskheart en Newtspark er niet over gesproken.' Maskheart was immers ook Medicine Cat geweest en ze was zes Moons oud geweest. Niet oud genoeg om een goede keuze te maken. 'Ik hoorde enkel: Now watch what you've done. Volgens Rousebell moest dit de hele voorspelling zijn.' Haar stem was hees terwijl ze haar ogen sloot en gespannen inademde. Het was duidelijk dat deze de zwaarste was.

'We warned you for blood
We warned you for pain
Now watch what you've done
Standing in this fiery rain'

Even hield Remnantpaw haar mond voordat ze de Deputy en Leader aan keek. Ze wist niet of er andere voorspellingen waren geweest, hiervoor. Echter wist ze wel dat dit waarschijnlijk te maken had met wat er tijdens de Gathering was gebeurd. Ze bleef even stil terwijl ze haar haren lichtjes opzette. Ze wist dat Starclan niet gewelddadig was maar dit was een heftige voorspelling geweest en de start van alle problemen die Remnantpaw als pas benoemde Apprentice op haar schouders had gedragen. Tranen leken in haar ogen te schitteren voordat ze onhandig haar poot likte. Ze was bang voor de reactie omdat ze zelf ook niet veel meer uit deze voorspelling kon halen, behalve dat ze iets hadden gedaan dat niet goedgekeurd was geweest.

❅

Remnantpaw begon met de eerste voorspelling. Een voorspelling die geweest was bij de gathering die zij niet meegekregen had. De gathering waarbij zij werd ontvoerd. Toen alle ellende was begonnen. Was StarClan daar verantwoordelijk voor? ‘Watch what you’ve done? Hadden zij Stagtine op hun los gelaten. Of was het wel echt alleen de kronkel in de hersens van die kater geweest. Meerdere emoties gleden door haar felgele ogen. Eerlijk gezegd wist ze niet zo goed wat ze er van moest vinden. “Zou het op Stagtine slaan.” Murmelde ze toen. “Zou het een straf geweest zijn? Een straf waarbij zelfs kittens in meegetrokken worden…” Was Starclan echt zo hard, zo meedogenloos. Dan kon ze zich voorstellen dat ze niet beter waren als Dark Forest, zoals Roseburn haar had verteld.

Aandachtig luisterde ze naar de voorspelling, die als niets behalve onheil klonk. Een rilling ging door haar heen. Eveningstar sprak haar grootste vermoeden uit: dat het over Stagtine ging. Het tweede wat haar leader zei klonk.. vergezocht. "Stagtine kan zeker onderdeel van deze hele voorspelling zijn, maar wat je zegt klinkt wel erg luguber" Sprak ze voorzichtig. Als hun o zo heilige voorouders als straf kittens iets aan gingen doen, dan was het misschien beter om ongelovig te worden. Ze wendde zich tot de medicine cat. "Hebben ze hier nog wat over gezegd, Maskheart en Newtspark?"

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het was geen voorspelling die goed werd ontvangen, wellicht omdat de woorden geen hoop uitspraken, enkel woede. Zelf had de jonge Apprentice nooit vernomen dat Starclan de macht had om anderen pijn te doen. De keer dat ze naar de Moonstone was geweest waren ze vriendelijk en vredig geweest, ze kon zich niet voorstellen dat ze Stagtine zijn plan hadden goedgekeurd. 'Zou het op Stagtine slaan.' Langzaam schudde de kleine Medicine Cat Apprentice haar kop. 'Zou het een straf geweest zijn? Een straf waarbij zelfs kittens in meegetrokken worden…' Remnantpaw keek haar Leader met grote ogen aan, ze geloofde er niet in dat ze kittens zeer zouden doen. Alles behalve dat, kittens werden altijd beschermd. Hoe konden de voorouders hen niet dezelfde liefde, warmte en eer geven? 'Stagtine kan zeker onderdeel van deze hele voorspelling zijn, maar wat je zegt klinkt wel erg luguber,' Sprak Spottedrain voorzichtig waardoor Remnantpaw haar kop schuin hield terwijl ze zwijgend wachtte tot haar Leader en pas benoemde Deputy over de eerste schrik heen waren. Eindelijk richtte de Deputy zich op de jonge Medicine Cat Apprentice. 'Hebben ze hier nog wat over gezegd, Maskheart en Newtspark?' De slanke grijze kattin sloot haar ogen voordat ze zachtjes sprak. 'Maskheart zei dat ik moest wachtten met spreken tot dat ik wist waarover het ging. Dat het goed was dat Starclan sprak met mij. Newtspark haat mij. Die zegt niet zoveel.' De laatste woorden klonken een tikkeltje bitter voordat de jonge Medicine Cat Apprentice haar schouders rechtte en haar vlammende ogen op het tweetal voor zich richtte. 'Ik denk dat het te maken heeft met het afbranden van de boom. De keer dat ik bij de Half Moon Gathering ben geweest, was.. het was vredig, lief en warm. Ik.. ik denk niet dat ze achter Stagtine en zijn plannen... Plannen stonden.' Stotterde de jonge kattin zachtjes. Haar ogen gleden naar haar slanke poten voordat ze haar staart zachtjes heen en weer zwiepte. 'Tijdens de Half Moon Gathering hebben ze ook een Prophecy gedeeld.' Haar stem klonk wat vaster maar nog steeds ongemakkelijk. Ze had zich niet echt op het gesprek voorbereid, enkel het gevoel gehad dat ze haar Leader en Deputy moest spreken. Ze was impulsief en jong, en veel van wat er gebeurde waren dingen die ze niet snapte, gewoonweg omdat ze zo jong was en de begeleiding die ze had gehad te wensen over liet. Ze had kunnen groeien, mentaal en fysiek maar hoewel ze groter werd en ouder leek ze mentaal nog te zoeken naar haar kracht en een punt te moeten vinden die haar hart zou leiden naar een betrouwbaar Medicine Cat pad.

❅

Spottedrain gaf aan dat het inderdaad op Stagtine kon slaan, maar dat haar idee over de kittens wat luguber was. De blik in haar felgele ogen was nog feller toen ze haar deputy aankeek. “Is het niet ook luguber wat er met Bearkit en Beetlekit is gebeurd?” Snauwde ze toch lichtjes. Toen vroeg Spottedrain naar Maskheart en Newtspark, dus keek ook zij Remnantpaw weer aan. Remnantpaw begon er weer over dat Newtspark haar haatte. Ze kwam overeind, ging pal voor de apprentice staan en keek haar strak aan. “Nu is het echt genoeg Remnantpaw. Jij gaat of met Newtspark het uitpraten of jullie doen maar of alles oké is. Alleen je gaat ophouden met dit gemekker. In zelfmedelijden blijven zitten lost sowieso niks op.” Miauwde ze kalm, maar wel duidelijk. Toen begon Remnantpaw over de boom. Ze had inderdaad over de afgebrande boom gehoord. “Dat kan ook, maar ik denk dat het ook over Stagtine gaat. Ze hoeven ook niet achter zijn plannen te staan, maar het is wel een manier om ons de les te lezen. Om ons wakker te schudden niet?” Vervolgde ze. Ze deed weer een stap achteruit en ging weer zitten. Toen Remantpaw aangaf dat er nog een prophecy uitgesproken was. “Vertel.” Zei ze helder en rustig. Een afwachtende blik in haar ogen.

Eveningstar's gesnauw kwam als een donderslag binnen. Zou ze nu al spijt hebben van haar keuze? Spottedrain was nog geen tel Deputy en het begon al. Gefrustreerd sloot de poes haar ogen en liet ze het aan zich voorbij gaan. "Ja, Eveningstar.." Ze mocht nu niet kwaad worden, niet nu haar leader duidelijk mentaal niet oké was. De medicine cat begon weer te praten, wat enige reactie bij hun leader opriep. Ging het echt zo slecht tussen Remnant en Newt? De poes kon het zich bij de zachte ShadowClanner haast niet voorstellen. Toen bleek dat er nóg een prophecy was keek ze de grijze kattin zenuwachtig aan. Hadden ze niet al genoeg geleden?

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het was behoorlijk heftig wat de afgelopen Moons was gebeurd. Dat had ervoor gezorgd dat geen van de hoge rangen zich ontspannen kon voelen, zeker niet nu Bloodclan nog steeds niet ongestraft er van af was gekomen. Wraak stond niet hoog voor Remnantpaw in haar gedachten maar zelfs zij was woest, het was dan ook niet gek dat ze haar oortjes liet zakken bij de snauw van Eveningstar. 'Is het niet ook luguber wat er met Bearkit en Beetlekit is gebeurd?' Remnantpaw keek de pas benoemde Deputy aan die zich wat rustiger op stelde. 'Ja, Eveningstar..' Het duurde niet lang voordat de Deputy vroeg naar de woorden van Newtspark en Maskheart. Newtspark had haar nooit advies gegeven, ze kon het bijna net zo goed alleen doen, leren met vallen en opstaan want erg veel steun had ze niet aan haar Mentor. Eveningstar leek pissig, zeker omdat Remnantpaw wellicht nog open moest staan voor haar mentor en dat niet deed. 'Nu is het echt genoeg Remnantpaw. Jij gaat of met Newtspark het uitpraten of jullie doen maar of alles oké is. Alleen je gaat ophouden met dit gemekker. In zelfmedelijden blijven zitten lost sowieso niks op.' De oren van Remnantpaw gleden verder in haar nek terwijl ze haar nagels in het mos liet glijden. Ze wilde dat Newtspark kon praten met haar, maar elke keer als ze vriendelijk deed begon het gesnauw weer. Ze had er geen puf meer voor, en zelf begon ze ook steeds vaker kortaf terug te reageren. Toch herpakte de kleine kattin zich weer voordat ze het had over de boom. 'Dat kan ook, maar ik denk dat het ook over Stagtine gaat. Ze hoeven ook niet achter zijn plannen te staan, maar het is wel een manier om ons de les te lezen. Om ons wakker te schudden niet?' Vervolgde de Leader terwijl ze de ruimte weer aan de Medicine Cat Apprentice terug gaf en achteruit stapte. 'Ik weet het niet.' Fluisterde ze zachtjes een beetje verloren, ze sloot haar ogen voordat ze de twee katten aan keek. Ze had nog een Prophecy om te delen. 'Vertel,' sprak haar Leader enkel helder en rustig. Rustiger dan Remnantpaw zich voelde. Spottedrain leek ook zenuwachtig. Wellicht omdat de vorige woorden alles behalve vredig waren geweest.

'As you watched your territory flow away in an endless torrent. Cleansed from blood shed in situations so abhorrent. As the light of the dawning sun touches you with its rays. Your paws may be set to walk a path towards better days,' Het was geen korte voorspelling maar wel een die een positieve draai kon geven, hoop kon geven. Zelfs al voelde de grijze Medicine Cat Apprentice weinig hoop, wellicht omdat ze enkel angst had gekend de Moons als Medicine Cat Apprentice, angst en gruwelijke ongelukken. Haar amberkleurige ogen gleden naar Eveningstar, ze werd gedwongen om met iemand samen te werken waarmee ze niet samen kon werken. Zwijgend keek ze haar Leader met vlammende ogen aan, alsof ze haar wilde tonen dat ze dit alleen kon. Ze had ze zelf aangesproken zonder hulp van een Mentor die dit normaal zou doen. Newtspark was niet degene wiens pad ze zou willen volgen. Ze kende de andere Medicine Cat's niet zo goed maar ze wilde als Rousebell zijn, zoals Mistgaze en Maskheart. Een vriendelijke kat waar op vertrouwd kon worden, een kat die niet snauwde en dus bleef ze stil terwijl ze haar ogen langzaam naar Spottedrain wende.

❅

_{De smalle shadowclanner had zich bij het drietal gevoegd na het volgen van het grootste gedeelte van het gesprek. Ergens voelde het goed dat Eveningstar niet meteen luisterde naar alles wat de apprentice over haar te zeggen had, alsof ze toch een beetje bij deze clan hoorde. ”Ik neem aan dat deze prophecy mij ook aangaat.” Haar emotieloze ogen gleden stuk voor stuk over de andere poezen. Het waren onbekende woorden voor haar, maar starclan had haar die avond dan ook de rug toegekeerd en haar in de stilte laten staan. De flame point likte haar lippen en even krulde haar mondhoeken omhoog. Ja. Dit ging ook om haar en al zouden ze haar nu wegsturen, de woorden van de sterren had ze gehoord. Woorden gevuld met hoop in plaats van angst en verdriet. ”Ik ben en blijf je mentor, Remnantpaw. Ik zou het dan ook waarderen als tekens en woorden van starclan vervolgens ook met mij erbij besproken worden. Althans,” weer gleed haar blik over de leader en haar deputy. ”Zolang ik hier welkom en nodig ben natuurlijk.” Later zou ze Remnantpaw misschien wel ondervragen, maar voor nu moest ze een goed pootje voor houden bij Eveningstar en Spottedrain. Ze was tenslotte al bij een gesprek gekomen waar ze misschien niet eens welkom was.}

forgive me father
for i have sinned in all the most intricate,
exquisite and aesthetically pleasing ways i was capable of

Spottedrain stribbelde in ieder geval niet verder tegen en Remnantpaw ook niet meer. Dus ontspande haar schouders weer ietsje. Dat had ze gewoon eventjes nodig. Eventjes geen gezeur aan haar kop. Want dat konden ze met zijn allen hoor. Zeuren. Misschien wel terecht, maar Eveningstar vond dat je het soms ook gewoon moest slikken en in je eentje moest verwerken. Ze wist ook wel dat ze dingen moest bespreken, maar er zat bij haar een grens. Haar blik gleed naar de doorgang toen Newtspark daar verscheen. Met haar staart wenkte ze de medicine cat. “Kom verder Newtspark.” Ze gaf haar een knikte. “Natuurlijk gaat het ook jou aan en uiteindelijk gaat het daarnaast ook heel ThunderClan aan.” Miauwde ze rustig. Ze luisterde naar de andere prophecy. “Mooi, dat klinkt toch ergens wel positief.” Betere dagen. Ja, zij ging er in ieder geval voor zorgen dat er wat katten zouden verdwijnen. Die die betere dagen in de weg zouden kunnen gaan staan. Dat was nodig, blijkbaar voorzag StarClan dat ook. Moest het gebeuren. Ze had misschien eerst even haar klauwen nodig voordat ze dat pad kon bewandelen, maar dat was dan niet anders. “Jij bent altijd welkom Newtspark.” Vervolgde ze toen. “Alleen jullie onenigheidje vechten jullie buiten maar uit.” Ze keek indringend van de ene naar de andere. Geen gezeur meer.

"Better days". Bij het horen van de prophecy slaakte de poes een opgeluchte zucht. De binnenkomst van Newtspark was onverwachts, maar zeker niet oninteressant. Was dit hoe de verhouding tussen de medicine cats was? De crèmekleurige poes klonk in haar oren heel was minder vriendelijk dan die keer dat ze haar troostte.. Was ze zo slecht in anderen inschatten? Aan de andere kant was dit precies de plek om streng te zijn. Remnantpaw was immers Newtspark's apprentice, of ze nou uit ShadowClan kwam of niet. Zij zou de grijze poes in deze situatie ook op haar plek zetten. Gelukkig leek de leader de ShadowClanner wel te willen binnenlaten, zo te horen niet alleen in de den. "Welkom, Newtspark." Begroete ze de ander hartelijk. Vervolgend richtte ze haar blik op de jongste van het stel. "Was dat alles? Want in dat geval kunnen we het beste overgaan in praktische zaken." Voor haar gevoel was dat precies waar hun leader behoefte aan had: actie ondernemen.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De grijze Medicine Cat Apprentice zette haar haren op toen ze doorhad dat haar Mentor de den binnen stapte. Ze had willen laten zien dat ze het alleen kon, dat het beter voor haar was om haar Mentor niet in haar nek te hebben. Haar staart ontplofte terwijl ze haar best deed om zo onschuldig mogelijk te kijken, niet dat ze perse onschuldig was. Ze had wellicht haar Mentor erbij moeten betrekken maar in haar kinderlijke gedachten verdiende de flamepoint de kennis niet. Niet van haar, als zij ook een Prophecy had gehad dan had ze dat ook met haar moeten delen. Of vertrouwde Starclan haar niet met de woorden van hoop, woorden die geen gevaar betekende voor de Clan. In ieder geval niet op dit moment. 'Ik neem aan dat deze prophecy mij ook aangaat.' Mauwde de kattin die haar de afgelopen Moons niet over haar trauma's had heen geholpen, ze eerder ernstiger had gemaakt. Remnantpaw keek recht in de emotieloze ogen van haar Mentor terwijl ze haar best deed geen spier te bewegen, ze hield haar adem in. Een zacht vuur brandde in haar ogen, ze was anders dan haar Mentor. Al was ze te jong om daar echt kracht uit te halen. De flamepoint likte haar lippen voordat een korte glimlach diens gezicht sierde en Remnantpaw haar best moest doen om niet zacht te grauwen. 'Ik ben en blijf je mentor, Remnantpaw. Ik zou het dan ook waarderen als tekens en woorden van starclan vervolgens ook met mij erbij besproken worden. Althans,' Even pauzeerde de flamepoint voordat ze verder sprak. 'Zolang ik hier welkom en nodig ben natuurlijk.' Remnantpaw sloot haar ogen terwijl ze haar kop schudde. 'En jij hebt ze niet gehoord? Waarom zouden ze het enkel met mij delen? Ik wilde enkel bewijzen dat ik het kan.' De laatste woorden die ze achter de zin had willen plakken waren zonder jouw. Het waren stille woorden maar haar houding zij wellicht voldoende. 'Ik ben niet zwak! Ze had dit gedaan om te laten zien dat ze niet om de woorden van Starclan zou janken, dat ze de keuzes kon maken zonder begeleiding van haar zogenaamde Mentor.

'Kom verder Newtspark.' Eveningstar leek Newtspark echter welkom te vinden waardoor Remnantpaw haar best moest doen niet zacht te snuiven, in plaats daarvan stapte ze dichter naar Spottedrain toe voordat ze zich tegen diens schouder plaatste, ze had niet heel veel zin in nog een standje van Eveningstar. 'Natuurlijk gaat het ook jou aan en uiteindelijk gaat het daarnaast ook heel ThunderClan aan.' Heel veel had Remnantpaw er niet bij in te brengen, zelfs al was ze alles behalve blij met de aanwezigheid van haar Mentor terwijl ze voor het eerst, eindelijk, een andere hoge rang kon spreken over de kennis die ze had gekregen. 'Mooi, dat klinkt toch ergens wel positief.' Betere dagen, daar was de hele Clan aan toe maar Remnantpaw zou geen betere dagen kennen zolang ze haar Mentor had. Het was beter als ze meer wist, voldoende wist om het alleen te kunnen en helemaal alleen was ze niet meer nu Spottedrain en Eveningstar een stabielere leiding zouden betekenen. Ze had het eerder alleen gedaan, ze was jong maar ze kon het toch? Zeker als ze haar emoties onder controle zou krijgen. Ze was nog lang niet klaar om de volgende generatie op te leiden maar misschien kon ze wel grotendeels alleen voor de Clan zorgen. 'Jij bent altijd welkom Newtspark.' Vervolgde de Leader waardoor de Medicine Cat Apprentice haar kop schuin hield en haar nagels langzaam uit haar hulzen gleden voordat ze haar staart zwiepte en deze onhandig likte in de hoop dat de haren weer zouden gaan liggen. 'Alleen jullie onenigheidje vechten jullie buiten maar uit.' Eveningstar leek niet blij te zijn met de onrust tussen Remnantpaw en Newtspark. Het was niet nodig als Remnantpaw niet aanvoelde dat ze zichzelf moest beschermen en klaar was met de grenzen die de flamepoint overliep. Haar grenzen, zodra ze respect op kon brengen zou Remnantpaw haar dat ook weer geven zoals ze in het begin had geprobeerd.

'Welkom Newtspark,' Begroette Spottedrain de ander hartelijk voordat haar blik naar de grijze Apprentice gleed. 'Was dat alles? Want in dat geval kunnen we het beste overgaan in praktische zaken.' Mauwde de gestreepte Deputy waardoor Remnantpaw haar amberkleurige ogen op haar Mentor richtte. 'Welkom Newtspark,' Haar stem klonk hezer dan normaal, ze kon niet niks zeggen maar het was duidelijk dat ze enkel sociaal deed omdat Eveningstar dat van haar vroeg. Haar amberkleurige ogen gleden toen naar Spottedrain. 'Zijn er nog dingen om over te praten? Hebben jullie iets nodig?' Haar stem was zachter richting haar Leader en Deputy, voor nu zou ze Newtspark negeren. Ze had zich ook weg gedraaid van haar Mentor, ze hield normaal behoorlijk wat respect voor anderen en het was duidelijk dat Newtspark iets had gedaan in dat te ondermijden.

❅