Fourth chances don't exist [closed]

Nadat ze haar verhaal had gedaan over wat zich had afgespeeld bij de rivier, verzekerde Orchis haar dat niemand ongestraft zou gaan. Ze had niet veel anders verwacht. Het was dan ook geen vraag geweest, of ze hem zouden straffen, en ook geen wanhopige mededeling. Het was een statement, eentje waarvan ze van plan was hem na te volgen. Maar ze zou ook geen actie trekken zonder er het met de General over te hebben, ze was wel slimmer als dat. Tegenspraak was zowat verraad in de ogen van de kater voor haar, waarschijnlijk omdat hij een angst had dat iemand hem zou willen overgooien. Een angst die hij niet bij haar deelde als bij de rest van de Elite. Maar Skadi was ook wel slimmer als de rest. Ze hunkerde voor macht, gehoorzaamheid, een display van haar kracht en alles wat er onder viel. Ze was ambitieus, maar niet dom. Ze was nog jong, en Orchis zou niet voor eeuwig kunnen leven. Dus voor nu zou ze rustig wachten op haar tijd als leider van de Elite, maar ze zou die zeker niet gaan opgeven aan katten die dachten dat ze dat van haar konden afnemen. Ze had al laten zien toen Orchis haar als Captain had benoemd dat ze geen probleem had om uitdagers te vermoorden. En lang werk had ze er ook niet van gemaakt, al was het misschien wel wat slordig geweest. Ze had er een litteken aan overgehouden. Maar nu had ze meer ervaring en dat zou alleen maar groeien. Zeker haar kwaliteiten en skills als een leider die ze nu aanleerde. En daarbij hoorde het straffen van haar onderdanen ook. Niet dat ze dat erg vond. Ze was een sadistisch kreng, om eerlijk te zijn, en nam alleen maar genoegen in het pijn doen van anderen.
Toch verbaasde het haar wel, wat Orchis nu voorstelde. Ze zouden voor een tijdje niets doen, deels een plan in de werking en deels voor praktikaliteit, want er was een gevecht op komts. Geen van beide gaf er wat om als de kater daar zijn noodlot zou ontmoeten, maar hij had zich al vaak genoeg bewezen een onkruid te zijn. Hoe hard ze het ook probeerden, uitroeien leek onmogelijk. Maar misschien verdiende het dan ook een andere aanpak. ”Dus Captain, wat stel je voor wat we met deze verrader doen?” Kwam de vraag van Orchis af. Hij legde het in haar poten, wat er met Aegir zou gebeuren. Een test, misschien? Haar loyaliteit zou niet over moeten worden getwijfeld echter, die lag bij de Elite. De Elite had haar gered van een vreselijk leven bij die vissenvreters en nou had ze een rol van macht verdiend. Maar ook kwam het lot van Lethal erbij kijken. Want de kattin, die als een van de eersten in de bloedband ceremonies had gezeten, zou nu het lot van haar young-one delen. De verbrandde kattin had haar respect, en ze verdiende het niet bepaald, want ze wist dat Aegir alleen maar aan zijn eigen dikke reet dacht. Toch, ze konden geen uitzonderingen gaan maken, en het zou gelijk kunnen dienen als een voorbeeld voor andere young-ones en hun mentoren. “Ik denk dat we zeker een voorbeeld van hem moeten maken, Lethal wist waar ze zich voor inzette toen ze weer aanbood om mentor te worden. Ze kent Aegir waarschijnlijk beter als de meeste van ons, ze weet hoe hij is.” Het waren clinische woorden, vol logica en geen liefde. Maar dan, ze was nooit echt bekwaam geweest voor die emotie. Liefde was iets wat de kattin amper tot nooit had gevoeld. “Ik denk niet dat we hem nog een nieuwe kans moeten geven, maar dood is te makkelijk voor hem. Dan is het maar even lijden en klaar.” Nu zat er haat in haar woorden, een emotie die vaak het voorfront bij haar nam.  Nee ze wist precies wat ze moesten doen. “We moeten hem laten leven, maar hem vernederen en geen makkelijke toekomst bieden.” En wat als Lethal daar in meegetrokken werd? De kattin was sterk, ze had veel overleefd, dus die zou het heus wel aankunnen.