Housewarming

Ravenpaw, dat was de naam die hij binnenkort ging dragen. Dat klonk al een stuk beter dan Ravenkit. Het katertje was helemaal klaar voor het apprenticeschap en besloot dat het tijd werd om zijn toekomstige slaapplaats eens te bezoeken. Met een zelfvoldane blik trad hij toe tot de den en begon hij rond te kijken alsof hij een huis bezichtigde. Dat was.. niet slecht. Zijn oog viel op een poes die nog in haar nest lag en vol zelfvertrouwen trippelde hij of haar af. "Ik ben Ravenpaw." Loog hij trots. Hoe heette zij nou ook al weer, Amperpaw? Als hij het goed had dan was ze de zus van Copper. Nog beter!

[Amberpaw]

Haar lichaam voelde moe, maar haar hoofd was vol van gedachtes. Nu alles zo ingewikkeld leek in het kamp, was ze heel vaak buiten te vinden, op haar 'avontuurtjes'. Wat een heerlijke manier om te ontsnappen van alles, een hoofd vol kleine geheimpjes die van haar waren en van niemand, niemand anders. Tevreden had ze zichzelf in haar nest gelegd met haar pluizige staart over stevig om zich heen geslagen, zodat de warmte nergens naar toe kon gaan. Haar plan om even wat slaap bij te pakken werd echter verstoord door een zwart manneke. Haar oortjes schoten verbaasd overeind toen hij zichzelf introduceerde als Ravenpaw. Huh, maar dat klopte toch niet? Ze knipperde verbaasd met haar ogen. Was dit niet het beste vriendje van haar kleine broertje? Had ze soms een ceremonie gemist? Of..? Ah. Het kwartje viel, en geamuseerd trilde ze met haar snorharen. "Oh, nou, hoi Ravenpaw! Ik ben Amberpaw, de zus van Copper!" speelde ze gewoon mee. "Kom je je nest uitzoeken?"

Ha, ze trapte erin! Zo zag je maar net dat ouder niet gelijk stond aan verstandiger. Met een geniepig glimlachje knikte de kitten enthousiast van ja. "Dat kom ik zeker doen." Ze maakte het hem alleen maar makkelijker door zijn leugens te bedenken. Wauw, wat was haar broertje toch compleet anders. Copperkit was de slimste kat die hij kende, maar deze meid.. "Copper is mijn beste vriend, maar hij heeft je vast al over mij verteld." Ging hij lekker uit de hoogte door.

Ze moest echt haar best doen om niet te giechelen om dat lachje op zijn gezicht. De zwarte kater leek erg tevreden met zichzelf omdat hij haar om de tuin had geleid. Was zij ook zo geweest als kitten? Hoe dan ook liet ze hem lekker in diens waan, iets teders in haar ogen. Om heel eerlijk te zijn was Copperkit een van haar broertjes en zusjes die ze wat minder sprak, wat ze wel jammer vond. Maar ze had hun vaak genoeg samen gezien. "Uh, hm-hm! Ik zie jullie vaak samen spelen," danste ze een beetje om de vraag heen. "Hij heeft vast geluk met een vriend zoals jij. Hij zal het wel jammer hebben gevonden dat jullie niet samen apprentice werden," plaagde ze hem een klein beetje.