A stranger no more

Brackenpaw had zeker wel gehoord wat er was gebeurd op de Gathering. Hij had met open bekje geluisterd. StarClan was boos geworden, er waren Twolegs aanwezig geweest. Het klonk allemaal heel erg spannend en dat was het ook wel een beetje. Brackenpaw wilde dat graag met eigen ogen zien. Dus daarom bevond de jonge kater zich op Fourtrees. Of, een passendere naam zou nu Threetrees zijn. Hm, jammer dat dat niet zo lekker klonk. Bracken keek met grote groene oogjes naar de stomp waar de grote eikenboom had gestaan, de zwartgeblakerde schors. Dat moest allemaal wel heel heftig geweest zijn, bedacht hij zich.

Settled

Fourtrees dit, Fourtrees dat. Deze plek was een slagveld geweest, en het grootste litteken was de eens zo machtige eik, nu verdoemd tot een stomp, omringd door zwarte as en afgebroken, afgebrande takken. Onder één van die allen was zijn vader gestorven. Settleddust kreeg nog een rilling over zijn rug als hij erover nadacht. Hij was nu eigenlijk wees, als je er echt over nadacht. Maar praktisch gezien was hij al wees sinds de journey. Hoe cru het ook klonk, hij zou zijn vader niet missen. En toen hij de vlakte weer opliep, kijkend naar de stomp, hopende dat hij misschien Littlefish zou tegenkomen, stond daar zijn zoon. Hij herkende hem direct. Hoe kon het ook anders, het was alsof hij naar zijn spiegelbeeld keek. Woorden stokten in zijn keel en de gedachte schoot zonder dat hij er wat aan kon doen door zijn kop. Zijn zoon zou hem ook niet missen als hij zou sterven.

Hij vroeg zich af wanneer hij een Gathering mocht meemaken. Of dat nog zou gebeuren, maar dat zou vast wel. Toch was er veel spanning tussen de Clans, dat kon hij ook voelen aan de sfeer in het kamp. Iedereen was gespannen van de heftige nacht en het komende vooruitzicht op oorlog. Brackenpaw vond het ergens wel jammer dat hij niet mee kon vechten voor zijn Clan, maar wist ook de ins en outs niet van het hele gedoe. Hij zou eerst maar is flink moeten trainen, zich ook bewust dat hij op zijn niveau nog lang niet tegen volwaardige Warriors en flink getrainde Apprentices op kon. Hij had de Warrior achter hem niet opgemerkt terwijl hij druk aan het nadenken was, dus hij zag hem pas toen hij zich had omgedraaid. Bracken bleef stilstaan, en staarde zijn evenbeeld aan. Dit moest de Deputy van ShadowClan zijn, hij was hem nog niet vergeten. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij knikte de ander toe. 'Hallo,' mauwde hij, naar hem toe stappend. 'Dit is wel.. Grappig,' grinnikte hij kort, zijn glimlach gemeend en zijn groene blik speels. De eerste ontmoeting was niet vlekkeloos gegaan, maar zijn evenbeeld had zeker een blijvende indruk op hem achtergelaten.

Settleddust voelde een leeg gevoel van pijn en verlangen, als hij zo naar de jonge kater keek. Hij zou inmiddels wel Brackenpaw zijn. Hij had de ceremonie niet mee kunnen maken, hij miste zoveel. Tidepaw en Dimpaw die kon hij tenminste van dichtbij nog meemaken. Soort van. Maar hen, hun leven ging aan hem voorbij. Dus hij stond maar te staren, wachtte tot het onvermijdbare moment dat Brackenpaw hem zou opmerken, maar hij nam de tijd om even naar hem te kijken. Gewoon, even. Toen hij zich uiteindelijk omdraaide, verbaasde het hem ergens dat hij zo vriendelijk leek. Hij benaderde hem zonder aarzeling. Zo goed vertrouwen, zo dapper. Hij miauwde dat het grappig was. Settleddust glimlachte. ‘Een beetje,’ miauwde hij terug. ‘Maar deze keer ben je met toestemming uit het kamp, mag ik hopen,’ miauwde hij een beetje plagend, hoe hij de vorige keer terug haalde. Hij was hem niet vergeten. Natuurlijk niet, hoe zou hij ooit kunnen?

De kater voor hem glimlachte. 'Een beetje,' miauwde hij terug. Bracken haalde kort heel lichtjes zijn schouders op. Hij vond het wel grappig. 'Maar deze keer ben je met toestemming uit het kamp, mag ik hopen,' miauwde de kater. Bracken kon de plagerige toon in zijn stem horen. Hij greens en knikte. 'Ja, ik ben Brackenpaw nu,' miauwde hij vol trots. Hij besefte dat de kater voor hem geen idee had dat hij een extra moon langer kitten was gebleven, en daar was hij wel blij mee. Voor hem was hij al iets langer een Apprentice, zoals het hoorde. 'Niemand die me nu nog kan stoppen,' miauwde hij met een grijnsje, de lichte uitdaging in zijn stem was aanwezig, alsof de Deputy van ShadowClan hem wel kon stoppen.

paas

Brackenpaw. Het klonk al meteen een stuk stoerder. En dat vond zijn zoon duidelijk zelf ook wel. Een lichte arrogantie had hij over zich heen hangen hoe hij sprak, miauwend dat niemand hem kon stoppen. Hij grinnikte eventjes. Niemand, hm? ‘Maak dat je vader maar wijs,’ miauwde hij, toch ergens een randje van minacht in zijn stem, terwijl hij het toch als een grapje probeerde over te laten komen. Oh nee, hij was geen fan van Arcticwolf. Haat was nog een zwak woord.  En misschien bedoelde hij het een beetje dubbelzinnig. Natuurlijk had hij een zwakke plek voor zijn enigste zoon, degene die zijn zusje zo vurig zou beschermen. Hoe graag hij hun van dichterbij wilde meemaken, maar dat gewoon niet kon. Waarschijnlijk zou hij niet eens meer met Seamist kunnen praten over hen, dus zou het hierbij blijven. Een toevallige ontmoeting, kijkend op een afstandje.

De ander grinnikte door hem. Bracken greens trots, zijn grasgroene ogen sprankelend. Hoewel de Deputy eigenlijk best een vreemde was, een vijand misschien zelfs, voelde Bracken dat niet zo. Hij voelde toch wel ergens een connectie of zo, misschien omdat ze zo op elkaar leken. Ja, dat moest het zijn. 'Maak dat je vader maar wijs,' miauwde Settleddust. Bracken wiebelde met zijn oortjes. Hij hield wel van z'n vader hoor, echt waar. Maar nu... Het was een lastige situatie, vond hij. Zijn glimlach verdween wat en een zucht verliet zijn bekje. 'Ja, dat probeer ik,' miauwde hij. 'Maar dat komt wel.' Hij knikte, had er heus wel vertrouwen in. Ooit, ooit zou hij het zien, dat hij niet een hulpeloze kitten was, dat hij zelf zijn eigen beslissingen kon maken.

Settleddust zag toch een kleine aarzeling, een ongenoegen in de houding van zijn zoon toen hij over Arcticwolf begon. En het was slecht, oprecht, maar hij voelde zich er beter door. Was het erg dat hij wenste dat zijn zoon het figuur waarvan hij dacht dat het zijn vader was, zou haten? Het zou zijn leven niet makkelijker maken, hij zou zijn eigen leven niet beter maken, maar hij voelde zich er wel beter bij. Hij glimlachte weer even, waarna zijn groene ogen zachter werden. ‘De enige waarvoor je je moet bewijzen, is jezelf,’ miauwde hij met een vriendelijke stem. Dat had Settleddust ook ooit geleerd, toen hij dacht dat iedereen hem nakeek omdat hij halfclan was. Want eigenlijk boeide bloed bijna niemand, alleen jezelf en een paar rotte appels. Maar dat was iets waar Brackenpaw zich niet zorgen over hoefde te maken, hij zou altijd in de veronderstelling zijn dat hij volbloed Riverclan zou zijn.

Settleddust glimlachte zachtjes. 'De enige waarvoor je je moet bewijzen, is jezelf,' miauwde hij vriendelijk. Bracken kantelde lichtjes zijn kopje en glimlachte met een knikje. Dat klonk logisch, en ook lief. 'Ja, dat doe ik ook,' miauwde hij. Natuurlijk was hij nog steeds een jonge kater, een puber. Hij zou zich eindeloos bewijzen tegen alles en iedereen. Hoe sterk hij wel niet was, hoe goed hij het wel niet kon. Maar dat had ook een beetje met een klein beetje ego te maken. Hij had immers ook een zusje om te beschermen. 'Hoe bevalt het Deputy zijn, eigenlijk?' vroeg hij toen. Het was een beetje een plotselinge vraag, maar het brandde nu al een tijdje op zijn tong. Was het leuk?

Settleddust wilde niets liever dan de hele dag met zijn zoon praten, hem alle goede raad te geven, hem leren om een man te zijn, te vertellen over zijn leven. Maar dat kon niet. Hij was deputy van een andere clan, niets meer of minder. Dat was hij in zijn ogen. En hij had een reputatie om te onderhouden. Maar hij haatte het, hij wilde zoveel meer. Hij wilde andere dingen. En toen Brackenpaw vroeg hoe het was om deputy te zijn, moest Settleddust toch een beetje lachen. Jonge katten met hun grote ambities. Grote dromen. Hij wilde schreeuwen dat het niet was wat het leek, dat het loze eer was, het idee van macht, maar hij kon het niet. ‘Het is een grote eer,’ miauwde hij. ‘Maar ook een grote verantwoordelijkheid. Iedereen verwacht dat je het juiste kiest, dus er is geen marge om fouten te maken.’ Oh en fouten maken, dat had hij gedaan. Maar alleen voor de ogen van Starclan.

Zijn grote ogen keken gretig naar de kat voor hem. Deputy zijn, Leader zijn.. Het leek hem fantastisch. De Clan leiden, de verantwoordelijkheid hebben. Hij zou het goed doen, dat wist hij zeker. Bracken was een geboren leider. Vond hij zelf. Maar hij was het ook wel een beetje. Hij vond het in ieder geval geweldig om de leiding te hebben, om te zorgen voor zijn Clangenoten. Maar dan niet zoals een Medicine Cat, nee, zoals een leider dat doet. Zorgen dat iedereen veilig en wel is. 'Het is een grote eer,' miauwde Settleddust. Bracken knikte, dat wist hij wel. Het leek hem ook een grote eer. 'Maar ook een grote verantwoordelijkheid. Iedereen verwacht dat je het juiste kiest, dus er is geen marge om fouten te maken.' Wijze woorden hoor. Brackenpaw knikte begrijpend. 'Jaa, dat snap ik. Maar dat komt wel goed.' Een glimlach verscheen op zijn snoetje. 'Ik wil graag Deputy worden. En daarna Leader, natuurlijk,' miauwde hij met een zachte grinnik. 'En ik word al getraind door de Leader, dus ik denk dat ik alles wel zal leren wat nodig is,' knikte hij.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust lachte kort toen de jonge kater het zo simpel wegpraatte. "Dat kwam wel goed". Hij sprak al alsof het vaststond, het een feit was. Dat hij was geboren om deputy te worden. Oh hoe erg hij het nu af zou raden, om hem op het hart te drukken dat het niets was van hoe hij het romantiseerde. De macht hebben, de held zijn. Nee, het was tegenspraak en compromissen sluiten, lachen terwijl je wilde schreeuwen en dapper zijn als je wilde instorten. Het was bloed en zweet. Maar in plaats daarvan zei hij: ‘Werk maar hard, en wie weet waar je pad heen leidt.’ Hij sprak vervolgens dat hij getraind werd door de leider. ‘Oh?’ sprak hij met een geïnteresseerde blik. ‘En wij zegt zij ervan? Denkt ze dat je het aankan?’ Crystalstar was iemand die altijd een sterretje in Settleddust zijn boekje erbij zou hebben staan. Gevaarlijk.

'Werk maar hard, en wie weet waar je pad heen leidt,' sprak de Deputy. Brackenpaw straalde trots en knikte. Hij zou zeker hard werken. Hij was dan ook dolgelukkig dat hij Crystalstar als mentor had gekregen. Nu zou hij het van de allerbeste leren, én, ook nog is op de eerste hand kunnen bewijzen dat hij hij geschikt zou zijn. Settleddust leek er ook geïnteresseerd in te zijn, vragend wat zij ervan dacht, of hij het aankon. Bracken lachte wat schaapachtig. 'Uh, nou ik heb het haar nog niet echt verteld.. Maar ik kan het sowieso wel aan hoor,' mauwde hij nog eens knikkend. Echt wel. 'Dat zal zij ook inzien. Als ze dat nog niet doet,' mauwde hij, het laatste met een grijns.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Bij de sterren, zijn zoon zat vol met zelfvertrouwen. De deputy hoopte dat hij het nooit zou verliezen, maar ook dat hij niet naast zijn schoenen zou lopen. Hij zou vast genoeg iets meemaken dat hem weer even met vier poten op de grond zou zetten. Settleddust kantelde zijn kop een beetje en keek naar de jonge apprentice. Een maan te laat apprentice, dat was ook al veroorzaakt door zijn hoogmoed. ‘En wat maakt jou zoveel beter dan al die andere apprentices die hetzelfde willen?’ Droomde namelijk niet elke jonge jongen daarvan? Leider worden, de grootste eer van zijn clan, alle heroïsche momenten die erbij hoorden? Overwinningen en kracht. Want zo leek het in de verhalen over oude, grootste leiders. Ze onthielden alleen de goeie delen, en zweerden dat ze anders waren dan ieder die voor hen gefaald had.