Troublemaker Girl

Weet je, hij was hier voor het eerst. De kater was nu al wat ouder en wist zeker dat alles goed zou komen. Hij had bijna alles al ontdekt. Zijn territorium en fourtrees. Oh ja, en een beetje ThunderClan. Eerlijk gezegd was de apprentice benieuwd hoe rogues het vonden. Hoe ze het vonden om alleen te zijn. Echter was er geen enkele aanwezig op het moment. De tabby vond het aan de ene kant wel fijn, maar aan de andere kant jammer. Je kon je vragen beantwoord krijgen, maar het kon ook gevaarlijk worden. Zijn blik gleed over het territorium en stopte bij een jonge poes. Hij schatte dat ze pas apprentice was. De ogen van Littlepaw vernauwde. Wat deed ze hier alleen? Zo jong? Probeerde ze via een omweg ShadowClan in te komen. Pfff, wat een gedoe altijd.

Hij wist nooit zo goed wat hij met anderen moest. Binnen zijn Clan lukte het altijd wel, maar buiten? De kater was altijd wat agressief of arrogant tegen hen die niet bij ShadowClan hoorden, maar het was niet persoonlijk. Wat het precies was wist hij niet. Misschien voelde hij zich echt beter, maar het kon ook iets anders zijn. Angst? Dat had een grotere kans. De apprentice wilde niet gemeen zijn, maar was gewoon beschermend. Hij wilde geen geheimen vertellen waar andere Clans misschien profijt van hadden. Misschien moest hij het eens anders proberen. 'Op je snoet gevallen?' Vroeg de jonge poes. De tabby kwam langzaam en rustig dichterbij. "Nee." Dat was het enige wat Littlepaws bekje verliet. "Jij bent zeker van RiverClan?" vroeg de kater toen hij op een vossenlengte afstand stopte. Hij kon het gewoon ruiken. Een stinkende geur van vis. Het was misschien onnodig om te vragen, want hij wist het heus, maar dit was het enige wat eruit kwam. Hij probeerde eens aardig te zijn. Al bleef hij nog wel behoedzaam voor wat hij zei of de ander deed.

Soms was het gewoon lastig. De ene keer was hij gemeen, lastig, arrogant en wantrouwend de andere keer was hij zogenaamd vreemd. Misschien gedroeg hij zich dan ook zo tegen katten die hij niet kende, maar ze moesten blij zijn dat hij een keer anders reageerde. Ze mochten van hem best de ShadowClankater van hem spreken, maar ze mochten ook de kater spreken die er tussen in zat. Tussen ShadowClan gedrag en zijn eigen persoonlijkheid. 'Nee ik hoor bij Riverclan, ik ben van niemand,' Er kwam een kleine lachje op zijn snoet. De poes was jong, maar was duidelijk aanwezig. "Mijn naam is Littlepaw, mauwde de apprentice kalmpjes. Zijn naam geven kon toch niet zoveel kwaad? Er waren meerderen met de naam Littlepaw. Nou ja, je zal hem waarschijnlijk wel herkennen, maar okay. "Bevalt het je als apprentice? besloot de kater maar te vragen. Ze moesten ergens beginnen.

Gesprekken waren voor hem helemaal niet lastig binnen de Clan. Hij maakte maar al te graag contact of het nou praten of spelen was. Ondanks zijn leeftijd vond hij het echt niet erg om met de jongeren wat leuks te doen. Meestal waren het toch meer gesprekken. Meestal ook gewoon binnen het kamp. De laatste tijd was hij voorzichtig met wat hij deed. Het ging niet uit zijn kop dat hij Sunpaw in gevaar had gebracht. Het was echt niet expres geweest, maar als hij haar niet had meegevraagd, dan was al dat gedoe niet gebeurt. Of het was hem overkomen, maar hey, hij was niet zo belangrijk. De kater sprak graag anderen, maar verder deed hij niet zoveel bijzonders. De apprentice leerde nog gewoon dingen, was nog steeds niet helemaal volgroeid. Innerlijk of uiterlijk. 'Die naam past bij je.' De kater bekeek de ander geïnteresseerd. Ondanks de leeftijd van de poes was ze duidelijk niet bang. Aan de ene kant was dat fijn, maar aan de andere kant moest ze oppassen. Dat had hij zelf al wel gemerkt. Sommigen dachten dat hij niet zoveel veranderd was, behalve zijn uiterlijk. Echter was dit niet waar. Hij was nog vriendelijk, maar kon erg onaardig zijn tegen katten die niet in zijn Clan zaten. Littlepaw haalde zijn schouders op alsof de opmerking hem niets kon schelen. Wat boeide het? Het was immers de waarheid en dat kon hij niet ontkennen. 'Prima ja. Ik kan eindelijk wat anders doen als in dat stomme kamp zitten, want dat is saaihaai' De kater kon het niet laten om even geamuseerd te snorren. Toen hij bijna apprentice was vond hij het kamp vreselijk. Wanneer hij zijn apprentice tijd had bereikt was hij veel op stap geweest. Natuurlijk wel in zijn eigen territorium. "Dat is mooi. Het kamp kan inderdaad saai zijn." mauwde Littlepaw. 'En jij? Want ik denk niet dat een kitten je die krassen heeft gegeven.' De kater bleef eventjes stil. Die vraag had hij wel eens eerder gehoord, hij verwachtte zo'n vraag ook wel eens, maar soms kon hij niet gelijk het antwoord geven. "Dat denk je in ieder geval goed." Hij was niet van plan om een heel verhaal te vertellen. Dat ging de ander eigenlijk ook niet zoveel aan, maar hij kon best wel iets zeggen. "Ik kwam een rogue tegen en zei dat hij moest vertrekken. Echter had hij er geen zin in en mijn geduld raakte op. Ik viel aan, maar als je zes moons bent kan je niet veel. Het liep dus ook niet geweldig af." Lang verhaal kort.

Hij had zichzelf vaak dom gevonden. Nu nog steeds, maar minder. Wie dacht nou dat iemand met zes moons al tegen een volwassen rogue opkon? Hij dus, blijkbaar. Soms probeerde hij zichzelf ervan te overtuigen dat het niet dom was, juist goed. Goed dat hij gelijk al de territorium van zijn Clan verdedigde. Natuurlijk waren er nog andere manieren om van de rogue af te komen, maar hij was nog jong. Zeker dat hij alles kon. Maar hij ontdekte op een harde manier de waarheid. 'Dat is te zien' merkte de gevlekte poes droogjes op. Die reactie was te verwachten, maar dat boeide hem niks. De meesten dachten gewoon zo. Zo dacht hij eigenlijk ook. 'Oh, ik ben Specklepaw, trouwens' Aha, daar was de naam. Specklepaw... Nooit van gehoord. De kater knikte gewoon even bij de naam en begon daarna even rond te kijken over het rogue territorium. Hij wist vrij weinig over deze plek, alleen dat je hier rogues kan tegenkomen. Logisch. Veel rogues, maar de kater had er nog nooit eentje ontmoet. Of...? Zou die zwarte rogue hier ook leven? De kater begon even de lucht te proeven of hij een geur rook en begon te gelijke tijd een beetje alert rond te kijken. Wat als hij hier was? Dan konden ze beter weggaan toch? Ze waren dan op zijn territorium. 'Hey maar zeg, jij bent hier eerder geweest, dus je weet vast wel een beetje de weg. Kan je mij niet wat laten zien?' De donkere tabby draaide zijn kop weer in de richting van Specklepaw. Haar hier wat laten zien? Dacht het niet! "Nee. Ik ken het gebied niet enorm goed en we weten niet wat hier voor rogues rondlopen." Ze konden het niet riskeren. Niet dat hij echt geloofde dat hier gevaarlijke katten rondliepen, maar je weet maar nooit. Littlepaw had ook nooit verwacht dat er een gevaarlijke kat zou rondlopen op eigen territorium.

'Prima, dan ga ik wel alleen' reageerde de ander koppig. De kater rolde dit keer zijn ogen. Ze zocht de problemen gewoon op. Blijkbaar was ze net zoals hem destijds net zo slim. Dacht niet na over de consequenties. "Je doet maar." Het boeide hem geen zak. Als zij dit wilde, dan deed ze het maar. Het was niet zijn Clangenoot. Ze was eigenlijk een vijand. "Typisch RiverClan." bromde de kater. Weldoorvoed, konden als een van de weinige zwemmen. Ze konden vast wel alles doen en laten. De gevlekte apprentice kon niet zeggen dat hij haar niet had gewaarschuwd. Hij had de nodige ervaring gehad. Misschien waren niet alle rogues gevaarlijk, dat wist hij ook wel, maar je weet maar nooit welke je zou tegenkomen. Je zou net maar die ene bloeddorstige tegenkomen. Verbannen kat of misschien wel ooit BloodClanner geweest. Maar hey, niet zijn probleem.