[Training 2] Motivation

Winterpaw had eerlijk gezegd niet echt een mening over de tunnels. Hij vond het spannend, ja. Maar ergens vond hij het ook wel rustgevend om knus te zitten. Het voelde ergens net als zijn iets te kleine nest, maar dan zanderig. Daarbij tolde zijn kopje ook bijna om door alles wat er de afgelopen tijd was gebeurd. Winter was nog stiller geworden dan eerst, maar zijn sprankelende onschuldigheid was weg. Boos en teleurgesteld op zijn mentor, maar ook op zichzelf en de wereld waar hij in leefde. 'Al een beetje gewend hier? zo in het donker,' hoorde hij nog net de woorden van zijn mentor voor hem. Winter keek op van de grond. 'Oh, uh, ja hoor,' mauwde hij zachtjes. Het was prima.

Winter voelde de verbazing van zijn mentor, wat hem een ongemakkelijk gevoel gaf. Was het wel goed? Een zucht ontsnapte zijn bekje, want eigenlijk kon het hem ook niet meer zo schelen. Wat boeide het. 'Das mooi meegenomen,' mauwde hij uiteindelijk nuchter, waarop Winter ook maar knikte. Niet dat de kater dat zou kunnen zijn (of wel, idk) maar goed. Ze kwamen aan op een ruimer stukje, waar het licht van buiten naar binnen scheen. Het was groot genoeg voor meerdere katten, en de tunnel splitste zich op. 'Vertel maar Winter, welke kant kiezen we vandaag?' werd hem gevraagd. Winter zuchtte, de twee opties beoordelend. Een schouderophaal volgde. 'Wat is het beste?' vroeg hij, zijn groene ogen op de Leader gericht. Was hij er niet om het hem te vertellen? Waar zouden de tunnels naar leiden?

Zijn mentor was blijkbaar niet helemaal onder de indruk van zijn vraag. 'Ik waardeer dat je de beste route wilt uitkiezen,' mauwde hij. Winter snoof zachtjes en kon nog net een rollende ogen tegenhouden. 'Maar ik wil graag weten wat jij denkt dat het beste is.' Hm. Winter zuchtte diep en knikte. Vooruit dan maar. Een tijdje keek hij naar de twee tunnels, proberend te bepalen welke het beste was. Uiteindelijk ving hij toch een zwakke geur van een prooi op. Nonchalant haalde hij zijn schouders op. 'Die kant dan maar,' mauwde hij, er met zijn kop naar knikkend. Maar opstaan deed hij nog niet. In plaats daarvan keek hij naar zijn mentor, wachtend of het akkoord was.

Hij bleef naar hem kijken, benieuwd wat hij terug zou krijgen. Hij had wel gedacht iets terug te krijgen, maar Blazestar knikte alleen maar. Hm, oké. 'Oke, dan gaan we die kant op.' Winter zuchtte, knikte, en bracht zijn bolle lichaampje weer in beweging, achter zijn mentor aan. Het beetje licht was al snel verdrongen door het donker om hen heen. 'Vertel is, Winterpaw, is dit een nieuwe tunnel of een oudere?' werd hem gevraagd. Winter haalde weer zijn schouders op, al kon de ander dat misschien wel niet zien. 'Het ruikt allemaal muf,' reageerde hij droogjes.

De grinnik kwam onverwachts voor hem. Verstoord draaide Winter zijn oren naar achter. Oké, leuk en aardig dat hij grappig gevonden werd, maar zijn opmerking was dus helemaal niet bedoelt als grap. Dat de ander er dus om moest lachen streek hem tegen de haren in. Hij wilde niet dat ze konden grappen met elkaar, want dat konden ze helemaal niet. De jonge kater snoof dus ook bij de reactie van Blazestar dat hij gelijk had. Uhu. 'Deze tunnels zijn vrij nieuw, er zijn nog geen wortels te zien, geen tekenen van verstevigingen,' legde hij uit, naar hem toe omdraaiend. Winter knikte. 'Hm, oké.' Hij keek de ander een tijdje aan. 'Dalijk loop je tegen iets aan,' mauwde hij, wat er botter uit kwam dan de bedoeling was.

Hij hoorde het wel. Bijdehand. Hij werd bijdehand gevonden. Pfft, hij zei alleen maar dat hij moest oppassen waar hij moest lopen. Als dat al bijdehand was, dan- Hmpf. 'Wil je erover praten?' mauwde de Leader toen. Winter keek hem vol ongeloof aan. Erover praten? Ha! Een zachte, korte lach kwam uit zijn bekje. 'Praten?' Hij schudde zijn kop. 'Denk niet dat dat een goed idee is.' Was het al niet duidelijk? Moesten ze er nog meer woorden aan vuil maken?

Het bleef stil, Winter zag een vage beweging in het donker. Knikken, waarschijnlijk. Ergens had hij verwacht iets terug te krijgen, streng aangesproken te worden. Zijn woorden waren immers niet de aardigste geweest, of in ieder geval de toon niet. Daarbij, hij was nog steeds zijn mentor, de Leader. Maar Winter kon het op dat moment niet veel schelen, hij kwam er blijkbaar ook makkelijk mee weg. 'Weet in ieder geval dat het altijd mogelijk is, mocht je het ooit een goed idee vinden.' Hm. Sure. Winter knikte kort en zuchtte. 'Mhm.' Hij wilde door, maar wachtte af tot er beweging kwam in de ander. Hij was nu ook niet net zo dat hij hem voorbij zou lopen.

Gelukkig kreeg Blazestar de hint en ging hij weer verder. Winter volgde, stilletjes naar de grond kijkend. Er kwamen geen vragen meer. Er was alleen stilte. Winterpaw wist niet wat hij erger vond. De eindeloze vragen of de eindeloos lijkende stilte. Een zucht kon hij dan ook niet binnen laten. Zonder veel na te denken volgde hij zijn mentor de verhoging op. Hij keek op naar de ander met een vragende blik. Nou, ga je nog?

Ah, er kwam toch beweging in. Winter wilde hem alweer volgen, maar botste bijna tegen hem op toen Blazestar alleen maar een paar stappen voorwaarts had gezet. Geïrriteerd keek hij langs hem heen. Wat was er dat hem tegenhield? Hij rook of hoorde geen prooi, of een ander dier of Clangenoot, dus dat kon het niet zijn. Met een frons keek hij naar waar hij - waarschijnlijk - naar aan het kijken was. 'Wat is er?'

Fronsend keek hij naar zijn mentor, die twijfelachtig van beneden naar boven keek. Winterpaws haren gingen langzaam wat omhoog. Het voelde niet zo goed nu. Wat was er mis? Zijn oortjes schoten omhoog toen hij het gedonder hoorde, en zijn vacht schoot omhoog toen hij besefte dat de donder van binnenin de tunnel kwam. Voor hij verder nog kon beseffen wat er gaande was werd hij ruw weggeduwd, de stem van Blazestar nauwelijks meer hoorbaar. Lucht ontsnapte uit zijn longen toen hij op de grond viel. Hij snakte naar adem, maar ademde enkel stof in, wat resulteerde in luid gehoest.

Toen het stof wat was gedaald en van de schrik was bijgekomen stond Winterpaw weer op. 'Bl-Blazestar?' klonk zijn stem tussen het hoesten door. Winterpaw liet zijn groene ogen de tunnel door gaan, maar de rood-witte vacht was niet te vinden in het donker. Geschrokken draaide hij zich om, waar een hoop aarde en zand lag, de tunnel blokkerend. 'Blazestar?!' riep hij uit, hopend zijn doffe stem aan de andere kant van het puin te horen. Maar het bleef stil. Zijn keel sloot dicht bij het besef. Panisch begon de jonge kater de aarde weg te graven. Winter hoopte dat zijn luid bonkende hart het niet zou begeven terwijl hij met zijn korte pootjes zo snel mogelijk de Leader uit probeerde te graven. Oh, als de tunnel nou niet nog meer in zou storten...