All Wrapped In Cellophane

Ze had vandaag afgesproken om er met haar oom op uit te trekken. Eerlijk gezegd voelde ze er niet heel veel voor, maar ze had geen goede reden om hem te weigeren zonder onbeleefd over te komen. Vandaar dat ze nu bij de uitgang van het kamp zat, wachtende op de bekende tabby vacht van Settleddust, de deputy. Haar ogen gleden kort over het gebied voor haar heen. Hoewel de zon scheen, werd de bosgrond gekleed in schaduwen door het dikke bladerdak boven haar. Het gaf haar rust - dit was haar thuis, haar plek. Ze keek om toen ze bekende pootstappen hoorde.
- Settleddust

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust zijn relatie met zijn dochter was zoals verwacht: afstandig. Hij mocht haar niet behandelen als ieder ander. Een clanlid, een apprentice die getraind moest worden, één die opgroeide in hun hiërarchie. Maar het was uiteraard om persoonlijke redenen toen hij haar had gevraagd met haar erop uit te gaan, met het excuus dat het standaard was voor de deputy om de vooruitgang van de apprentices te zien als ze halverwege hun trainingen waren. Dimpaw was al bij de uitgang van het kamp en een klein glimlachje kwam op zijn gezicht toen hij haar zag. Ze groeide al zo snel op. Hij zou haar onbewust altijd zien als zijn kleine meisje, die kleine dingetjes hoe hij anders tegen haar deed dan tegen wie dan ook. ‘Goeiemorgen,’ sprak hij vriendelijk en kort rekte hij zijn schouders. ‘Klaar voor?’ vroeg hij haar vervolgens.  

De deputy glimlachte naar haar en bood haar een goede morgen, en ze knikte netjes terug naar hem. Ze trok met haar oor toen hij vroeg of ze er klaar voor was, en knikte opnieuw. "Hmhmm," humde ze zachtjes in bevestiging, al keek ze hem toch even vragend aan. "Wat wilde je gaan doen?" vroeg ze hem, terwijl ze een rustig looptempo begon. Immers wist ze alleen dat ze samen wat zouden gaan doen, maar niet zozeer wat datgeen dan zou zijn.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Dat was dan geregeld. Hij betrapte zichzelf er altijd op dat hij te lang naar haar kon staren. Het was lastig om normaal te doen, helemaal nu hij het gevoel had dat Dimpaw hem niet echt mocht na het oorlog gebeuren, en wat wel niet. Maar misschien zou ze happen op de kansen die hij haar wilde geven. ‘Hm, zie dit als een tussentijdse assessment. Je bent nu halverwege je training en ik wil kijken hoe je ervoor staat,’ miauwde hij op een zakelijke toon. ‘Ik weet hoe graag je destijds in de oorlog wilde vechten. Misschien kan ik je een compromis bieden en je de kans geven mij in elkaar te slaan, hm?’ Hij was niet haar mentor, dus hij kon niet zo dicht op haar training zitten als bij Tidepaw, die het toch een stapje rustiger aan deed. Dimpaw had hem altijd al geoogd als iemand die fanatieker was, die misschien meer wilde. Misschien zat hij er helemaal naast. Maar ze was slim, dat was ze al als een kitten.

De deputy legde haar uit wat zijn plan was voor vandaag. Hij zou haar gaan testen, om te kijken hoe het zat met haar vooruitgang. Dat vond ze prima; ze had het gevoel dat ze goed op schema lag, misschien was ze zelfs al wat verder dan haar leeftijdsgenoten. Immers hield ze ervan zichzelf te pushen, om altijd net wat extra effort in haar trainingen te stoppen. Haar oor trok ietwat geërgerd op zijn volgende woorden. Ze was niet langer boos om de situatie, al had het zeker haar opinie over Settleddust veranderd. Ze knipperde een aantal keer op zijn aanbod, waarna haar mondhoek een stukje omhoog trok in een heel klein, scheef glimlachje. Ze knikte instemmend, zei verder niets. Ja, ze wilde hem wel laten zien wat ze geleerd had de afgelopen moons.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Veel meer reactie dan wat minieme veranderingen in haar gezichtsuitdrukking kreeg hij niet. Een knikje bevestigde het. Oké goed plan. Daar gingen ze dan. Hij wilde niet haar mentor gaan uithangen, het was meer een test of moest zijn waar ze moest zijn, anders moest hij met haar mentor gaan spreken. Hij rekte zich kort uit. ‘Oké. Dan gaan we richting de Sycamore, en onderweg proberen we zo veel mogelijk prooi te vangen.’ Het was gelukkig Greenleaf, dus prooi was er genoeg, helaas was er door de vloed wel het één en ander vergaan. Settleddust seinde met zijn kop dat zij de leiding mocht nemen. Hij zou vandaag toekijken, zichzelf schaars maken op haar jacht om die zo min mogelijk te verstoren.

Ze trok met haar oor toen Settleddust eraan toevoegde dat ze ook zouden gaan jagen. Hoeveel daarvan werkelijk 'we' was en niet 'zijzelf alleen' was nog de vraag, maar ze knikte opnieuw. Duidelijk, opdracht begrepen. Ze zou hem laten zien wat ze allemaal geleerd had, wat ze allemaal wel niet kon! Rustig rook ze aan de lucht, waarbij ze niet direct een prooigeur opving. Waarschijnlijk omdat ze zonet niet bepaald stil geweest waren. Echter was dat geen probleem, het bracht Dim niet van haar stuk af. Ze liep geruisloos in de richting van de sycamore, om ongeveer honderd meter verderop opnieuw aan de lucht te ruiken. Nu wist ze meerdere geuren te onderscheiden. Ze rook vogels, meerdere, en haar blik gleed kort richting de bomen. Om er daar één uit te vangen zou niet lukken. Ook rook ze een muis, wat makkelijker te vangen was dan een vogel, al waren ze wel snel. Als laatste rook ze een kikker, de makkelijkste maar in haar opinie ook de minst smakelijke prooi van de drie. Vandaar dat ze besloot achter de muis aan te gaan. Met haar staart wees ze de richting op van de muizengeur, waarna ze kort oogcontact maakte met Settleddust. Vervolgens bracht ze haar lichaam laag aan de grond, om zich stil in de richting van de geur te verplaatsen. Ze zag het beestje nog niet, maar hij zou vanzelf haar beeld in komen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Nog steeds weinig reactie van Dimpaw. Settleddust begon zich er bijna een beetje ongemakkelijk door te voelen. Al zijn apprentices hadden altijd wel een babbeltje terug gehad. Chillypepper en Bluepaw sowieso en Tidepaw was verlegen, maar probeerde het wel. Dimpaw leek niet verlegen. Misschien was het een bepaalde focus, misschien was het een wrok. Toch deed ze precies wat hij van haar had gevraagd, dus hield hij zijn mond ook en bleef achter hangen en hield zich zo stil als hij kon. Al vrij snel had ze haar prooi gespot. Ze had de muis gekozen die ergens voor haar moest zijn, en een minuscuul knikte gaf hij haar om te begrijpen wat hij bedoelde. Hij bleef op een afstand staan en kijken. Eens zien wat ze ervan zou maken.