[Newtspark] Getting drunk on sundays

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Wanhoop dreef haar zover. Huilbui of niet, ze vertikte het om het op te geven. Maar ergens vanbinnen had ze het al opgegeven, wist ze niet meer waar ze moest zoeken. En het boeide niet hoe ver haar poten haar brachten. Of het nou naar het einde van de wereld was. Misschien kwam haar moeder wel nooit meer thuis. Zat ze gevangen in die kooi voor eeuwig. En ze kon ook niet dood zijn, nee. Cottonflower geloofde er heilig in dat als haar moeder dood was, ze wel een soort van teken had gekregen. Misschien was het ook die gedachte die haar op de been hield, die kleine flonkering van hoop dat ze nog leefde, ergens. Misschien was ze wel naar één van deze tweebeenplekken geweest die hier schaars stonden. Nog even ging de gedachte door haar kop dat haar moeder dan elk geval een wat beter uitzicht had vanuit haar gevangenis. Ze zuchtte en stapte door. Cottonflower was nog een schim wat ze eerst was, glanzend en bruisend, sprankelend van het leven. Ze was nu gewoon op aan het raken, want haar gedachten gaven haar geen moment van rust of droomloze slaap.

Cottonflower zag toen uit haar ooghoeken een spoor. Een kattenspoor! Het kon van iedereen zijn, maar dat boeide haar even niet. Het was weer een wanhopige sprong. Wie het ook was, ze moest het onderzoeken. Of het nou een willekeurige rogue was of niet, het zou kunnen toch.? En als het een rogue was, misschien wist diegene dan wel meer, hadden ze haar moeder misschien ergens gezien. Dus als een blinde ging ze achter het spoor aan en haalde ze baan in op een.. Thunderclanner? De geur was apart. Eerst was het een silhouet tussen hoog gras en daarna werd het steeds duidelijker. Een goudbruine kat, geen blauwe. En ze stonk naar moeras, niet Thunderclan, al leek die geur ook rond haar te hangen. Cottonflower kon het niet laten om een gefrustreerde grom te laten horen, waarna een vlaag van herkenning door haar ging. Het was die medicine cat. ‘Jij,’ snauwde ze geïrriteerd. Veel meer kwam er niet uit. Ze had niets aan dit wicht.</sub>

<sub>De trainingen met haar apprentice gingen niet zoals ze gehoopt had. Ze waren een paar moons verder en nog steeds leek ze niet die 'moederlijke liefde' te voelen die ze toen gevoeld had toen Routnose haar mentor was geweest. Iets wat ze de grijze apprentice wel wilde geven, maar een actrice was ze niet. Althans, niet als het om liefde ging. Met een zucht liep ze steeds verder en verder het rogue territory in, steeds verder van alles wat ze thuis moest noemen en steeds dichter naar het onbekende.

De geur van vis en rivier vulde haar neus en ze moest haar best doen om niet meteen haar maaginhoud eruit te gooien bij het ruiken van de stank. "Jij," hoorde ze de poes snauwen en Newtspark draaide haar kop naar haar toe met een zoete glimlach. "Ook hallo, stinkvis." Begroette ze haar waarna ze haar neus ophaalde en de glimlach van haar snuit gleed waarna er een afkeurende blik op haar snuit verscheen. Na alles wat er gebeurd was tussen shadowclan en riverclan, tussen riverclan en twistedheart, vond ze het moeilijk om ze gewoon te vergeven. Iets waar zij ook moeite mee hadden na de dood van Rookchirp.</sub>  

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower keek de poes eens lang aan. Wauw, en dan werd zij stinkvis genoemd, terwijl haar geur rook alsof ze met het helft van het woud aan het sjansen was. De afkeuring in de blik van Newtspark werd in haar eigen ogen gespiegeld en ze trok haar neus wat op. ‘Gelukkig weet iedereen waar ik vandaan kom, dat kunnen ze van jou niet zeggen,’ miauwde ze bits terug. Cottonflower wist niet eens waarom ze ruzie zocht, maar het was te teleurstelling en wanhoop haarzelf te nabij. Het enige wat ze nog voelde was pijn, verdriet en woede. Dus helaas stond dit wicht even in de weg. ‘Was Shadowclan je zat dat jezelf moest verkopen aan de vijand, moordenares?’ siste ze naar de poes. Ze was het niet vergeten. Ze was niet zomaar een medicine cat. Die kruidenkatjes dachten dat ze overal maar mee weg konden komen omdat ze een andere code hadden. Ja ja. Ze was ongedierte, en ze mocht onder de grond bij haar familie.}

_{Ze wilde de opgebouwde woede en frustratie kwijt. Iets wat ze op geen enkele manier kwijt leek te raken, behalve als ze zichzelf er fysiek in gooide. Trainen, vechten, het waren haar enige uitlaatkleppen en sinds ze in thunderclan woonde had ze dat niet meer gedaan. Had ze zo braaf mogelijk de regeltjes gevolgd, maar nu was de emmer overstroomd. Newtspark likte haar lippen terwijl ze naar de riverclanner toe liep. "Mijn moeder heeft me tenminste niet achtergelaten zonder ook maar iets te zeggen." Van top tot teen bekeek ze de warrior toen ze eenmaal voor haar stond. "En mocht je het willen weten-" vervolgde ze zacht fluisterend in het oor van de poes. "Rookchirp heeft me gesmeekt om haar te laten leven, ze heeft gesparteld." Een schaterlach rees in haar keel en de medicine cat ademde een keer diep in, haar kop nog steeds naast die van de riverclanner. Een zachte kreun rolde over haar lippen. "Oh, wat stinken jullie toch."}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Het wicht durfde dichterbij te komen, durfde haar te beledigen. Haar moeder had haar niet verlaten, ze was meegenomen. En niet één of andere bosbewoner kon haar herinneringen aan haar moeder zo verpesten. Cottonflower wist dat ze werd uitgedaagd, en opeens was het niet zij die ruzie zocht, het was deze heks. En ze was bewezen gevaarlijk. Cottonflower wist zich nog een moment in te houden toen ze in haar oor sprak, zichzelf vervolgens hi-la-risch vond, om vervolgens half klaar te komen om haar eigen grap. En toen knapte het in Cottonflower en kreeg een woedende blik op haar gezicht. Aangemoedigd door een schreeuw haalde ze vol uit naar het gezicht van de medicine cat, haar nagels uitgeklapt. En ze gaf geen tijd aan Newtspark om maar ervan te bedaren, want ze wierp haar volle lijf op de medicine cat. Ze wilde haar wat aandoen, ze wilde haar horen smeken voor haar leven. Cottonflower was geen vechter, maar dit was gerechtigheid.}

_{De poten van de poes kwamen sneller en harder aan dan ze in eerste instantie gedacht had. Verse krassen prikte in haar gezicht en bloed kwam al snel. Al was het niet veel. Sissend en grommend lag ze ineens bijna plat op haar rug onder de riverclanner, maar voordat dat gebeurde wist ze er nog net aan te ontkomen. "Kom nou, zo heeft je moeder je vast niet opgevoed toch?" Op haar hoede liep ze een pas naar achteren en om de kattin heen. "Al heeft ze je duidelijk wel flink gevoed. Misschien moet je wat meer patrouilles lopen." Siste ze waarna ze zich afzetten om op haar rug te springen. Ergens. Het maakte niet uit waar. Ze wilde bloed zien en bloed proeven. De rode vloeistof was als een verslaving voor de medicine cat. Eentje waar ze nog lang niet van wilde afkicken.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Bij de sterren, het voelde goed. Ze wist niet wat dit wicht van haar moest, maar als ze zulke dingen tegen haar durfde te zeggen, kon ze klappen verwachten. En de rake klap gaf haar tintelingen door haar lijf die ze nog niet eerder had gevoeld. Ja, ze had eerder gevochten. Ze was in een oorlog geweest. Maar daar was ze vooral bang geweest, aan het overleven. Nu was ze gewoon dagen aan frustratie en verdriet eruit aan het gooien. Zonder dat ze er erg in had stonden de tranen dan ook alweer op haar wangen. ‘Beter dan de sloerie waar jij uit bent gekropen,’ siste ze naar het wicht dat met haar rug op de grond lag, maar de slang wist onder haar poten door te glippen toen ze weer probeerde op haar buik te duiken. Cottonflower draaide zich direct om en richtte haar gezicht naar de poes die achter haar langs probeerde te komen. Maar ze sprong eerder dan verwacht, na een opmerking te maken dat ze dik was. Bitch. ‘Jaloers? Geven ze je geen eten in Thunderclan? Ik snap het wel.’ Cottonflower siste toen ze haar nagels in haar rug voelde. ‘Wil je het voelen?’ Zonder aarzeling kwam ze op haar achterpoten en liet ze zich ter aarde storten.}

_{Ze wilde slaan. Schoppen. Bijten. Het liefste had ze een oor tussen haar kaken geklemd en deze met al haar kracht van haar kop willen rukken, maar voordat die mogelijkheid er was kwam de riverclanner als een steigerend paard omhoog. Newtspark haar klauwen stonden nog in haar schouders en voor ze het wist voelde ze het gewicht van de riverclanner op haar klappen. Haar botten kreunde onder het gewicht en gewrichten kraakte, maar ze had geen tijd om de pijn te voelen. Ze had geen tijd om te denken over haar volgende slag. De flame point ging over op de automatische piloot, al was dat makkelijker gezegd dan gedaan. Met minder vechttrainingen dan Cottonflower maakte het het lastiger om de volgende aanval voor te bereiden. Newtspark wist onder haar vandaan te krabbelen en siste als een kwade slang. Met haar scherpe nagels haalde ze uit naar haar buik, haar gezicht, haar flank. Iets om haar nagels weer in te boren. Iets van vlees.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Het werkte. Het verdomme werkte. Cottonflower was niet eens zo groot en de klauwen van Newtspark deden pijn in haar schouder. Maar ze zou zich niet laten verslaan door een moeraskruidenkat. Cottonflower gromde gevaarlijk en probeerde direct weer achter de poes aan te gaan die onder haar vandaan wist te kruipen. Snel werd ze weer ontmoet door scherpe klauwen en ze siste toen er plukken haar uit haar vacht getrokken werden, en waarschijnlijk trok ze ook bloed. Toen ze rakelings langs haar lip sloeg, was ze er klaar mee. Ze sprong vanuit een lage positie naar voren en probeerde haar poten om de nek van de poes te slaan en haar naar de grond te werken, terwijl ze richting haar oor beet.}

_{Toen ze een pluk vacht van de riverclanner om haar oren zag vliegen begon haar hart harder te slaan tegen haar borstkas. Haar vizier vernauwde zich en haar blik focuste zich op het bloed op haar schouder. Als een stier met een rode lap leek dat het vuur alleen nog maar meer te laten woekeren en probeerde ze haar nogmaals te raken, maar ze was te laat om te zien dat de poes haar kant op kwam en haar poten uitgestrekt naar haar hals had om haar op die manier naar de grond te werken.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower had weer een voordeel. Met verrassende eenvoud wist ze de Shadowclanner, Thunderclanner, wat dan ook, tegen de grond te werken. Ze werkte de poes stevig tegen de grond en toen ze haar kop boven de hare had, greens ze geamuseerd. Ze gaf haar nog een duw na op haar hals en klemde haar achterpoten stevig tegen de grond. ‘Je moet je tegenstanders beter uitkiezen, kruidenkat. Leer eerst maar eens te vechten,’ gromde ze. Ze wilde haar pijn doen, voor wat ze tegen haar gezegd haar, voor haar moeder. Cottonflower wist niet wat haar overkwam, maar het voelde goed. Ze voelde zich na dagen eindelijk weer echt sterk. Het waren de krassen en de blauwe plekken waard. En toen haalde ze met een uitgeslagen klauw hard uit naar haar gezicht. Ze zou de poes een souvernir meegeven waar ze even over kon nadenken.}

_{In de tijd tussen haar verbanning en het nu was er veel veranderd aan de poes. Waar ze mentaal sterker was geworden had dat beetje spier wat ze gekweekt had in shadowclan plaats gemaakt voor vel en botten. Kwaad trapte ze tegen alles wat ze kon raken met haar achterpoten. "Ik denk dat ik ze perfect heb uitgezocht, smerige slet" gromde ze terug. Haar vorige moorden waren uitgerekend, calculeert en op precies het juiste moment uitgevoerd waardoor er weinig tot geen kracht bij was komen kijken, maar dit was anders. Dit was echt. Dit was wat vechten was. Newtspark opende haar mond toen haar oor dichtbij genoeg was en klemde haar kaken er strak omheen totdat het bloed haar mond vulde en euforie haar lichaam voor een seconde overnam. De metalen smaak was bijna een verslaving geworden voor de poes en nu was het een afleiding geweest want voordat ze het wist had de riverclanner haar klauw over haar gezicht gehaald en haar aan de rechterkant geraakt.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower was geen bijzondere vechter. Ze vocht onberekend, lomp en dacht niet goed na. Ze wilde enkel pijn doen, en in die honger, in het moment dat ze dacht dat ze voordeel had, maakte het haar kwetsbaar. De bitch kreeg haar oor te pakken en een scheut van pijn ging door haar heen. Ze voelde dat het scheurde toen ze zichzelf los probeerde te rukken en ze bloedde als een rond. Ze hapte geschrokken naar adem en drukte vervolgens haar oren diep in haar nek. ‘Vuile bitch,’ siste ze. Ze voelde poten in haar onderbuik, maar in dezelfde beweging sloeg ze Newtspark vol in haar gezicht. Ze gilde toen ze weer uithaalde en haar klauwen bij het gezicht van de poes hield en haar klauw in haar mondhoek probeerde te zetten. Als ze tegen zou stribbelen, zou ze die gore bek van haar opentrekken.}

_{Ze voelde het vlees scheuren en toen haar prachtige vachtje donker kleurde van het bloed keek ze haar met een grijns aan. In het oor liepen dusdanig veel bloedvaten dat het eruit kon zien als een gigantische wond en het eigenlijk niks was, maar dat kon haar niks schelen. Bloed vloeide. De klauwen van de riverclanner haakte zich snel in haar mondhoek. Als ze haar kop de verkeerde kant op zou bewegen zou het dusdanige gevolgen hebben-. Een grom rees achterin haar keel waarna ze haar spieren liet ontspannen. Haar lichaam lag plat op de grond en haar flanken gingen wild op en neer vanwege de adrenaline die door haar stroomde. Met gesloten ogen telde ze. Eén. Twee. Secondes gingen voorbij en in de hoop dat de riverclanner haar aandacht er even niet bij had bewoog ze haar kop. Opende ze haar kaken en probeerde ze de poot vast te grijpen.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower voelde het bloed van haar oor haar nek nat maken, haar vacht zou aan elkaar komen te plakken. Maar op het moment voelde ze nog geen pijn, ze voelde enkel de drang om door te gaan. Ze zag niet helemaal scherp meer, maar ze oefende meer druk uit op de bek van de poes. Ze zou haar gore tanden eruit slaan, ervoor zorgen dat ze de rest van haar leven met een slis zou spreken, de slangentong. Maar de poes wist haar poot te grijpen tussen haar tanden en een gilletje verliet de bek van Cottonflower. In een reactie verplaatste ze meer gewicht naar haar achterpoten en trok aan haar gevangen poot. Toen dat niet direct werkte, sloeg ze keihard met haar andere poot naar haar bek. Als ze niet los zou laten zou ze écht tanden uit haar bek slaan.}

_{Strak klemde haar kaken zich om de poot van de warrior. Ze was zeker niet sterk en omdat ze op jonge leeftijd al begonnen was aan haar trainingen tot medicine cat had ze nooit de vecht trainingen gehad die ze anders had gekregen. Het bloed van de riverclanner sierde haar lippen en vulde haar mond met de ijzeren smaak. Kwaad gromde de shadowclanner, maar toen ze de poot van de ander de lucht in zag gaan wist ze dat ze te laat zou zijn. Een klap in haar gezicht zorgde ervoor dat haar kaken zich opende en Cottonflower’s poot uit haar bek kon glippen. De flame point sprong overeind, het bonzende gevoel aan de zijkant van kaar kop negerend door de klap.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower klap was raak en het zorgde voor het gewenste resultaat. Toen zij haar balans weer op vier poten probeerde te vinden, wist Newtspark weg te krabbelen. Irritante kruidenkat. Cottonflower was nooit de beste vechter geweest, maar ze weigerde verslagen te worden door een medicine cat. Hijgend stond ze dan weer tegenover de poes, maar moe was ze nog niet. Haar poot deed pijn waar ze op in had gebeten, maar daar zou ze wel even doorheen lopen. Ze was nog niet klaar. En dus sprong ze weer als eerst naar voren, ze hield de druk erop en ze sloeg naar nagels uit naar de schouder van Newtspark, onbewust waren er ook al tranen in haar ogen gekomen. Van ze pijn, van de woede en frustratie die er eindelijk uit kwam, ze wist het niet. Het enige wat ze wist is dat ze iemand pijn wilde doen, om diegene ook een fractie te laten voelen van het gemis dat zij voelde.}

_{Haar spieren begonnen te protesteren. Ze waren zwaar en moe en begonnen langzaam te trillen onder haar gewicht. Compleet out of shape in een gevecht met een warrior. Het was haar geluk dat de riverclanner ook niet zo’n ster bleek te zijn in het vechten, anders was ze al lang zwaar gewond of misschien wel dood. De flame point begon trager te worden en haar reacties waren niet zo snel meer als ze waren. Later zou ze trainen met een warrior in thunderclan tot ze erbij neer zou vallen, maar nu moest ze de uitgestrekte klauwen van Cottonflower voor de zoveelste keer zien te ontwijken. Kwaad schreeuwde ze toen de nagels van de ander in haar pels boorde. Bloed begon langzaam te stromen. Diep genoeg voor bloed, te ondiep voor nog meer littekens op haar lichaam. Newtspark probeerde haar tegen de grond te werken door met haar lichaam als een sloopkogel tegen haar flank te beuken. Alle opgekropte woede en verdriet van de afgelopen moons leek er nu uit te komen.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower wist weer bloed te slaan bij de poes. Nog een kras. En toen ze zag dat de poes langzamer werd, voelde ze dat haar Riverclan bloed eindelijk in haar voordeel kwam. Het uithoudingsvermogen van tijd doorbrengen in water en dat ze iets beter was in klappen incasseren dan de smallere poes voor haar. En daarom incasseerde ze weer een klap van de poes, maar deze keer wist ze hoe ze het moest aanpakken. Ze liet zich meegaan in de beweging, en wanneer ze met haar schouders de grond raakte rolde ze door en probeerde ze de medicine cat mee te nemen in haar val, om vervolgens een poging te doen haar van haar af te schoppen met haar achterpoten. Cottonflower rolde door en had een seconde nodig om naar adem te happen, voordat ze zichzelf weer op haar poten duwde.}

_{De poes tegenover haar had duidelijk een beter uithoudingsvermogen dan zijzelf. Het waren de kleine dingetjes die haar de winnende hand gaven in het gevecht op dit moment en Newtspark kon niet meer. Haar hele lichaam deed pijn en haar longen staken bij elke ademhaling die ze deed, maar ze waren nog niet klaar. Niet tot één van de twee zei dat het genoeg was. Niet totdat alle woede bij beide hun systeem verlaten had. Samen met Cottonflower rolde ze over de grond en ze voelde het zand en de steentjes schuren aan haar pels. Toen ze dacht weg te kunnen komen uit de greep van de riverclanner voelde ze haar achterpoten tegen haar aan trappen en gleed ze door. Ze gleed totdat haar rug in contact kwam met een boom en Newtspark kreunde door de klap. "Starclan," mompelde ze zachtjes terwijl ze hapte naar adem. Even bleef ze liggen om op adem te komen terwijl ze langzaam de adrenaline uit haar lichaam voelde stromen en de pijntjes steeds voelbaarder werden.}