We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
Tidepaw was vrolijk vandaag. Het was mooi weer - de zon brandde redelijk hard door haar korte vacht, maar daarom had ze zich nu ook in de schaduw van de drie bomen hier op fourtrees geplaatst. Ze had haar ogen gesloten en wiegde zachtjes mee op het lichte windje. Hoewel ze alleen was, voelde ze zich nooit écht alleen op fourtrees. Het was alsof je hier omringd werd door de geesten van alle clanleden voor je - bijna hoe ze zich inbeeldde dat Starclan zou voelen. Hier hing de geur van alle clans en van zo veel verschillende katten dat ze er met moeite Shadowclan uit kon pikken. En natuurlijk waren er altijd anderen hier, elke keer. Tidepaw hoorde pootstappen haar benaderen, maar opende niet meteen haar ogen. Ze genoot te hard, was te veel op haar gemak.
Onderwerp: Re: Never Say Never wo 13 okt 2021 - 11:31
Tick, tock, ring me, leave me
De zon stond hoog aan de hemel terwijl ze Fourtrees betrad. Ze werd een beetje met rust gelaten in de clan, doorgaans, meestal, omdat haar mental state niet helemaal super meer was. Ze omarmde dit voor nu, liet de andere katten hun gang gaan als ze haar haar gang lieten gaan. Ze had de kittens bij een andere queen achtergelaten terwijl ze zelf even een wandeling ging maken. De wandeling werd echter langer en langer, tot ze de grens naar vierboom was overgestoken. Had ze dat nou maar niet gedaan. Instinctief wist ze het toen ze het jonge katje zag zitten. Het was een gevoel, de kleuren samen met de houding hoefden nog niks te betekenen. Maar ergens, diep in haar hart voelde ze een kleine schok toen ze de kattin zag. "Goedemiddag.. Wat doe jij hier op vierboom?" besloot ze te vragen.
Couldn’t you please oh please be gone out of my life But you won’t oh won’t be gone although I try
Onderwerp: Re: Never Say Never wo 13 okt 2021 - 11:42
En haar dag werd nog beter, want plots was ze niet langer alleen. Tidepaw werd begroet door een vriendelijke stem die haar vroeg wat ze hier op vierboom deed. Oh, ja, de jonge kattin was al bijna vergeten dat het ooit vier bomen geweest was - dat had ze niet lang mogen meemaken. De Shadowclanner opende haar blauwgroene ogen n keek de kattin aan. Het was een Riverclanner met een hele mooie calico vacht. De kleuring ervan deed haar wel wat denken aan de vacht van haar zus, die net zo'n mooie combinatie van donker en licht had. "H-hallo.", antwoordde de jonge kattin. "Ik g-geniet van d-de zon.", vertelde ze. De hakkel in haar stem was minder dan normaal - misschien omdat ze op dit moment zo op haar gemak was, zelfs bij de vreemdelinge.
Onderwerp: Re: Never Say Never wo 13 okt 2021 - 21:29
Tick, tock, ring me, leave me
Ze wist het zo zo zeker. Er zat een prachtig meisje in haar nest met een roodbruine vacht en witte aftekeningen. Ze had elk detail in haar geheugen gegrift die avond. "Daar is het een goede dag voor," merkte de kattin op met een zachte glimlach, waarna ze onderzoekend naar de kattin keek. "Shadowclan, is het niet?" besloot ze te vragen.
Couldn’t you please oh please be gone out of my life But you won’t oh won’t be gone although I try
Onderwerp: Re: Never Say Never wo 13 okt 2021 - 22:32
De Riverclanner antwoordde dat het daarvoor een goede dag was, waarop Tidepaw met een glimlachje knikte. Ja, dat was het inderdaad. Het water was weggetrokken en als ze even negeerde dat Newtspark nog steeds niet terug was, was het leven perfect. Of in ieder geval zo perfect als het zou kunnen zijn, want de wereld was jammer genoeg niet perfect. Misschien dat het dat ooit zou zijn, in de toekomst, als alles goedgekomen was. Tidepaw geloofde in een happy ending, ze geloofde in karma en in een rechtvaardig Starclan. Ze was nog jong, nog naïef misschien. De kattin vroeg of ze uit Shadowclan kwam, waarop de apprentice knikte. "J-ja. Ik b-ben Tidepaw. E-en u?", vervolgde ze om zichzelf voor te stellen, toch wat beleefd voor de poes die ouder was dan haar. Ze voelde zich vreemd geneigd om extra respectvol te zijn tegen deze Riverclankattin.
Onderwerp: Never Say Never 
di 24 aug 2021 - 19:49
