Talking it out is NOT an option

_{“Hoe durf je!” blies ze woest, haar kleine scherpe tandjes duidelijk zichtbaar terwijl een vlammende blik die kon doden naar de ander staarde. Een andere kitten had een veer gestolen die zij zelf had gevonden. En die weigerde volkomen om haar veer terug te geven, dus dan was er maar één manier om dit alles op te lossen. Snel maakte de kleine woeste kitten een sprong en beet agressief in de poot van de ander, waardoor deze het uitpiepte van de pijn. Natuurlijk waren het nog geen al te scherpe tanden. Maar het kon best wel pijn doen aangezien Berry altijd extreem hard probeerde te bijten. De andere kit liet het veertje vallen uit haar bek tijdens het piepen en liep daarna al huilend weg. De bruine poes gromde nog even na voor ze haar veer weer oppakte en in haar nest zette. Zie, het uitpraten zou niet helpen. In deze wereld was zij de sterkste: omdat zij geweld gebruikte. Duh. “Niemand komt nog aan mijn spullen”, siste ze stilletjes tegen haarzelf. Not on my watch!

+Silverfall}

Silverfall spendeerde niet heel veel tijd in de nursery, enkel als het moest. Ze had geen partner, ze was niet in verwachting, dus ze had daar niks te zoeken. Het was soms leuk om te ziet wat de nieuwe toekomst van de Clan zou worden, maar daar hield het dan ook wel mee op. Dat zag ze immers ook wel als ze benoemd zouden worden bij een ceremonie. Dus nee, ze was niet zo’n sentimenteel iemand dat graag naar de kittens wilde gaan kijken, maar zoals ze al zei: als het moment zich aankondigde, dan deed ze dat wel. En nu was dat moment, want ze had voor de queens moeten jagen. Met twee waterratten in haar bek liep ze op haar gemak naar de nursery, waar ze al snel veel rumoer hoorde. Ze onderdrukte een zucht. Dit was al een reden waarom ze liever weg bleef uit de nursery. Ze stak haar kop naar binnen en zag nog net hoe een kitten huilend wegrende, licht mankend met haar pootje. Haar blik flitste naar opzij, waar ze Berrykit zag zitten. Ahh. Daar had ze al wel het één en ander over gehoord, over de rebelse kitten van de nursery. De queens lagen te slapen en Silverfall deed geen moeite om ze wakker te maken terwijl ze de prooi bij hun legde. ”Berrykit,” sprak ze toen vervolgens koeltjes, naar de kitten wandelend. ”Denk je niet dat je die boodschap ook op een andere manier over had kunnen brengen?” Haar amberkleurige ogen keken koeltjes neer op de kitten terwijl ze wachtte op antwoord, er overtuigd van zijnde dat ze een weerwoord ging krijgen.

_{Hopelijk had dit al genoeg laten zien voor de andere kittens om van haar spullen af te blijven. Anders kregen ze een agressieve Berrykit op hun af en dat, zoals zonet aangetoond, was niet erg fijn. ‘Berrykit’, hoorde ze opeens iemand haar aanspreken. Haar kopje schoot in een instant naar de grote grijze poes toe en ze hield haar staartje boven haar veer. Niemand mocht die opnieuw pakken, ook grote warriors niet. Het waren gewoon grotere kittens in hun koppen after all. De blik in haar ogen was nog steeds boos, je kon ook niet veel anders verwachten. ‘Denk je niet dat je die boodschap ook op een andere manier over had kunnen brengen?’ Haar kopje kantelde even. “Ja…” sprak ze na een korte denkende stilte uitgelaten te hebben. Het had inderdaad beter gekund. “Ik had nog wat harder moeten bijten. Die stommie probeerde mijn veer al vijf keer te stelen!” ze kneep haar ogen tot spleetjes terwijl ze met een gekrulde bovenlip naar die kitten van daarstraks keek, die ondertussen nog steeds aan het janken was. Zwak.}

Silverfall’s blik werd net dat tikkeltje kouder toen Berrykit haar woorden sprak. Ze wist dat ze op dit vlak vrij streng en rechtvaardig was aangelegd, maar ze wist niet of dat dat bij Berrykit ging helpen. Ach, het was in haar ogen nog altijd de taak van de ouders om hun kitten op te voeden en hoewel zij deze discussie wel kon aangaan, was de eindverantwoordelijkheid nog altijd voor de ouders en eventueel voor de leader als dit zou escaleren. Dat wilde niet zeggen dat ze zich zonder slag of stoot gewonnen zou geven. ”Ik bedoelde meer of dat je het niet verbaal had op kunnen lossen in plaats van met agressie.” Haar amberkleurige ogen keken strak op de kitten neer. ”Het zou een behoorlijke chaos worden als we elkaar allemaal met agressie gingen behandelen, niet? Of zou je het wel eerlijk vinden als grotere katten jou een mep zouden gaan geven als je iets deed wat ze niet leuk vonden?” Niet dat er ook maar één haar op haar hoofd was dat er aan dacht om Berrykit te gaan slaan – daar deerde dit haar ook niet genoeg voor om er zo emotioneel betrokken bij te raken – maar het was maar een voorbeeld.

_{De blik van de grijze kattin die tegenover haar stond werd alleen maar kouder met elk woord dat de kit uit haar mond gooide, maar Berrykit trok zich daar niets van aan. Dat deed iedereen toch al, en ze had van 1 moon al geleerd dat het beter was om alleen maar om jezelf te geven en je eigen meningen. ‘Ik bedoelde meer of dat je het niet verbaal had op kunnen lossen in plaats van met agressie.’ Ew, wat was “verbaal” en wat was “agressie”? De kitten knipperde verward terwijl haar getikte brein probeerde te achterhalen wat die woorden wilden zeggen. ‘Het zou een behoorlijke chaos worden als we elkaar allemaal met agressie gingen behandelen niet? Of zou je het wel eerlijk vinden als grotere katten jou een mep zouden gaan geven als je iets deed wat ze niet leuk vonden?’ de bruine kit rolde even met haar amberen ogen. “Pas op, straks struikel je nog over al die woorden van je”, beet ze pesterig naar de warrior toe. “En ik wed dat jij mij niet durft te slaan!” haar tandjes waren duidelijk zichtbaar, wit scherp en glimmend als ze waren terwijl ze groots grijnsde. Komop, alle warriors hier waren softies. Ze zouden haar nooit durven meppen hoor.}