[Clanmeeting] The Heart of a Wolf

Remnantwolf haalde diep adem terwijl ze een laatste keer de bekende en vertrouwde blik zocht van haar Leader. Eveningstar, de zilvergrijze kattin waar ze hopelijk nog vele Moons mee zou samenwerken om de Clan te verzorgen en de woorden van Starclan kon toevertrouwen wanneer deze verteld moesten worden. Ze stond niet alleen, minder alleen dan dat ze zich de afgelopen Moons had gevoeld. Ze wist niet of de Leader ervan wist dat Newtspark door haar was gevraagd de laatste training te doen, zodat ze alleen Thunderclan waren. Thunderclan zoals ze hoorde te zijn, met de kracht voor de liefde en warmte die ze voor haar Clan voelde, de rust in haar den die enkel voor helen gebruikt zou worden en niet voor het eeuwige gemopper van haar vroegere Mentor. Thunderclan, haar thuis. Haar hart klopte voor hen, zelfs al was het pad nog altijd niet gelopen; ze was nog maar net begonnen. 

Remnantwolf liep kalmer dan ze zich voelde de den uit waar ze net nog met de Leader had gesproken voordat ze op de Highrock sprong en haar staart langzaam zwiepte. Haar blik gleed naar Eveningstar die samen met haar de mededeling zou doen. Zij zou spreken, ze wilde enkel de ander erbij hebben, ze waren een eenheid. Ze waren de katten, samen met Spottedrain waarop de Clan moest vertrouwen. Ze haalde diep adem voordat ze deze snel uitblies en haar stem probeerde te vinden.

Hees en zacht leek deze eerst te stotteren, niet eens boven de zachte wind uit te komen. 'Alle...' Ze schraapte haar keel voordat ze haar kop schudde en haar stevig ging staan. Ze zag er nog vermoeid uit maar bovenal glom ze van trots en liefde voor de Clan. Ze zou nooit kittens nemen of een partner krijgen. Elk van hen zou verzorgd worden alsof ze haar familie waren, want dat waren ze ook. Zelfs al functioneerde ze niet altijd, de kittens waren haar kleine Warriors. 'Alle Thunderclanners verzamelen voor een Clanmeeting!' Dit keer galmde haar heze stem over het kamp heen. Het was nog steeds vroeg genoeg in de ochtend dat nog niet alle patrols erop uit gestuurd waren. 

Remnantwolf wachtte even voordat de rest van de Thunderclanners hun nest uit gerold waren of zich bij de Highrock gevoegd hadden. Ze drukte nerveus haar flank heel kort, een enkele seconde, tegen de Leader aan voordat ze haar amberkleurige ogen over de rest van haar familie liet glijden, want dat waren ze. Waarom vreesde ze hen zo? Misschien omdat ze jong was, omdat ze soms nog een onzeker kind was, zelfs al was ze klaar voor de taak. De last die ze had leren dragen, en nog verder zou leren dragen. Ze hoefde niet foutloos te zijn, zolang ze maar haar best deed om altijd het goede te doen. Ze had Starclan's vertrouwen, en die van haar Leader. Anders had ze nooit verteld over het verloren leven. 

'Ik ben met Frostdove naar de Moonstone gereisd en net terug gekeerd.' Ze had een Warrior meegenomen want al haar tijd om zo vroeg alleen te kunnen staan had in het leren van Medicine Cat dingen gezeten en niet zozeer in het jagen en vechten. Ook al wilde ze daarvan de basis ooit nog meekrijgen zodat ze niet totaal afhankelijk was van anderen. Ze zocht naar de juiste woorden voordat ze haar Leader aan keek. Een woordeloze hulpvraag leek in haar ogen te staan voordat ze besloot dat ze het zelf moest zeggen, haar naam moest als eerste over haar lippen rollen.

'Starclanheeftmijbenoemd
totvolwaardigMedicineCat.' De zin was zo snel en gehaast dat de woorden over elkaar heen rolde waardoor ze zich ongetwijfeld moest herhalen. Als ze de gezichten van haar Clangenoten zag. 'Starclan heeft mij benoemd tot volwaardig Medicine Cat,' herhaalde ze dit keer langzamer en wat rustiger, trotser zelfs. 'Vanaf vandaag sta ik bekend als Remnantwolf.' Die laatste woorden waren weer wat zachter maar ze was ook moe, en hard spreken koste energie. Ze leunde ietwat vermoeid tegen Eveningstar aan. Zij zou dat anders wel herhalen. Haar ogen gleden half gesloten langs de rest van Thunderclan. Dit was het moment, het moment waarop ze hadden gewacht. Hier zat ze dan, vermoeid maar tevreden.