Stronghold[open]

Al in de vroege ochtend begaf de kater zich buiten het kamp, met de dauw nog hangend aan de naalden. Hij was alleen op pad, wat hem niet vreemd was. Hij was geen grote einzelgänger, maar hij hechtte nog steeds waarde aan zijn privacy en alleentijd. Bovendien kon hij in de ochtend als hij nog moest opstarten wat vlug uit zijn slof schieten. Het was het moment van de dag waarop hij alles eerst op een rijtje wou zetten voordat hij zich in het ritme van de dag gooide. Weepingwillow zou in de tussentijd de kans nemen om alvast wat te jagen, zodat de tijd niet verspilt werd met onzinnig geloop. Zijn zintuigen stonden al op scherp. Gericht op alles wat prooi kon zijn en klaar om te reageren. Het leek kalm te zijn, maar om hem heen zat het leven verstopt. Diertjes die tussen de bladeren van de struiken zaten of veilig in hun holletjes. Ze kwamen tevoorschijn om eten te zoeken of om gewoon buiten te zijn. Hij ging niet bepalen voor ze wat ze graag deden, voor hem was het enkel het tevoorschijn komen gedeelte belangrijk. Dus zodra het geritsel van blaadjes een diertje verraadde stond Weepingwillow in de startblokken voor de jacht. Nou ja, misschien niet zo enthousiast.

Na een woelmuis en een ekster te hebben gevangen, twee totaal verschillende prooien, was Weepingwillow wel tevreden met deze eerste jacht. Bovendien begon het inmiddels al drukker te worden en hoorde hij in de verte wat stemmen. De dag was wel goed begonnen voor hem en als er geen vervelende verrassingen waren kon het ook zo blijven. Met zijn prooien tussen zijn tanden wou hij weer terug gaan naar het kamp, om daar te kijken wat hij verder nog kon doen. Hij had geen Apprentice en vandaag had hij geen patrouille te lopen. Daarom kon hij zijn tijd wel besteden aan andere taken die ook moesten gebeuren. Bijvoorbeeld het dak van de Warrior Den even checken of een praatje maken met de Elders om te zien of alles goed was bij hun. Een stem haalde hem uit zijn gedachtes, al kon hij niet registreren wat er gezegd werd en door wie. ''Hm?''vroeg hij met zijn mondvol, zijn kop draaiend naar waar het geluid vandaan kwam. Wie wou hem hebben?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust was de ochtend eropuit gegaan om te jagen, een muis hier, een pad daar. Zijn dagen liepen voorbij als een waas. Hij was kwaad, hij was verdrietig, hij leidde duidelijk aan een gebroken hart, maar het leven ging door en hij had zich gezworen - zoals al die manen daarvoor - zich te focussen op de clan. Op de katten die hem wel nodig hadden. Seamist kon erin stikken, als ze ongelukkig wilde zijn, moest ze lekker ongelukkig zijn. Al snel kwam hij erachter dat hij niet helemaal alleen was, er waren meer katten aan het werk deze ochtend. ‘Goeiemorgen,’ sprak hij tegen Weepingwillow, die duidelijk een succesvolle jacht had gehad. ‘Goed werk,’ miauwde hij bijna automatisch. Hij wilde doorlopen, verder wegkwijnen in zelfmedelijden en zichzelf martelen met zijn gedachten. Maar een enkele "hm", haalde hem uit die spiraal. Een moment staarden de twee katers elkaar aan in verwarring. ‘Oh!’ miauwde hij luchtig. Weepingwillow had hem niet verstaan. ‘Ik complimenteerde je enkel met je jacht.’ De deputy wist er zelfs een minuscuul glimlachje uit te persen.

De tabby keek Settleddust aan met hetzelfde level van verwarring, totdat de deputy de miscommunicatie begreep en min of meer herhaalde wat hij zei. ''Oh, ja''zei Weepingwillow terug, nog steeds de prooi dragend. Settleddust glimlachte naar hem, al had Weepingwillow vrolijkere en meer oprechte glimlachen gezien. ''Bedankt, was een goede start van de dag''merkte hij op nadat hij de prooi even had neergelegd. Eerlijk gezegd vond hij dat hun Deputy er niet al te happy uitzag, maar dat was niet iets wat Weepingwillow hem kwalijk kon nemen. Met hoe Acornstar momenteel was, als je dat nog momenteel kon noemen, was de grote Warrior blij dat hij niet in Settleddust's plaats stond. Dus tja, als die in een rotbui rondliep ging Weepingwillow hem niks verwijten. ''Lastige tijd?''vroeg hij, want dat leek hem logische vraag wanneer je een andere in een slechte bui zag. Tenminste, hij zou het zelf fijn vinden als iemand naar hem informeerde op zulke momenten. Als hij er aan toe was.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust was nooit echt goed geweest in smalltalk. Hij kon een gesprek gaande houden over dingen die hij leuk vond, of hij kon iemand een hart onder de riem steken. Hij had het vroeger altijd geweldig gevonden om over trainingen te praten, om alle trucjes te leren die Shadowclan te bieden had. Maar die ambitieuze jongen was hij niet meer. Het doel om slechts een goede warrior te worden, was al lang verleden tijd. Maar Weepingwillow draaide al snel het onderwerp naar hem, of nou ja. "Lastige tijd" was een goede manier om alles wat gaande was samen te vatten. ‘Het is wel een beetje overduidelijk, hm?’ miauwde hij, waarna er een zucht over zijn lippen rolde. ‘Ik zou liegen als ik zei dat ik alles onder controle had.’ Ze waren nu in redelijk rustig vaarwater, maar Settleddust merkte gewoon dat hij zich schrap hield voor het volgende drama. Hun clan was een tikkende tijdbom, en hij wist alleen nog niet uit welke hoek hij de explosie moest verwachten.

Weepingwillow was geen vrienden met Settleddust en hun relatie was het beste te beschrijven als gewoon twee Warriors in Shadowclan. Wel, een Warrior en een Deputy die waarschijnlijk op een dag naar de Moonstone zou reizen om zijn negen levens te ontvangen. Al met al was hun relatie voornamelijk professioneel, maar dat was geen reden om niet even te polsen als de andere er bij liep alsof hij flinke mijtenplaag in zijn oren had. Settleddust deed geen poging om het te ontkennen en gaf toe dat het niet allemaal ging zoals hij wou. ''Ik snap het''Het was geen grote verrassing voor Weepingwillow en voor iedereen die een beetje inzag hoe het er voor stond met de clan. Nou ja, de clan deed het nog redelijk goed momenteel. Ze hadden prooi, vast ook kruiden en al bleef er spanning met Riverclan, nog een oorlog leek er momenteel niet aan te komen. Nou ja, dat was als Acornstar en Crystalstar zich beide bedeist hielden. ''Wij moeten oppassen op wat we zeggen en doen, maar jij moet daadwerkelijk samen werken met Acornstar''

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek zelfs vermaakt toen de kater sprak dat ze moesten opzeggen hoe ze zich voelden. Een humorloze lach volgde. ‘Is dat hoe je erover denkt? Ben je bang dat je je gedachten niet meer hardop kunt uitspreken?’ Hij schudde ongelovig zijn kop. ‘Niet best.’ Hun clan ging echt met rasse schreden achteruit als dat de stand van zaken was. Weepingwillow was een senior warrior, had meer bladkalen dan hem meegemaakt. ‘Maak je geen zorgen. Acornstar weet hoe ik denk.’ Ja. Hij had geprobeerd de diplomaat te zijn, hij had geprobeerd geduldig te zijn. Maar niets had gewerkt. En nu was zijn tactiek verandert in vocaal zijn.

Het zou een leugen zijn als Weepingwillow deed alsof hij zo dol was op hun huidige Leader, maar vergeleken met de vorige kon hij beter niet al te veel klagen. Desondanks kon hij het niet helpen maar hopen dat de dag kwam waarop Acornstar zich volledig bij Starclan voegde of afstapte niet eeuwig meer ging duren. Settleddust woorden waren gevuld met ongeloof, maar hoe ver zat Weepingwillow er naast. Natuurlijk, twee van die verbanningen waren teruggedraaid, maar hoe lang voordat geen enkel woord of actie de gedachte van hun Leader kon laten veranderen. Hij was graag niet de eerste die dat mee maakte en bovendien had hij nogal de neiging om het te ver laten gaan. Het was beter om niet te beginnen dan een slechte afloping mee te maken. ''Een woord verkeerd teveel, niemand wilt met die onzekerheid leven''mompelde hij. Gelukkig had Settleddust er minder last van dus, het feit dat Acornstar misschien wel wat meer wou luisteren naar zijn rechterhand was een teken dat niet alles verloren was. Aan de toon te horen viel het niet altijd even mee. ''Ik ben blij om dat te horen''zei hij, wat oprecht was. Ze hadden ook een deputy kunnen hebben die graag meeging in de besluiten van hun leader, waarbij hun toekomst nog evenveel onzekerheid zou hebben als het nu.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust kon zijn oren bijna niet geloven. Een woord teveel? Was hij zo bang voor zijn positie? Hij was verdomme een senior, Acornstar zou moeten luisteren naar het woord van een senior, of tenminste zijn mening overwegen. Een diepe zucht rolde over Settleddust zijn lippen. Vervolgens sprak hij dat hij blij was dat te horen. Starclan. ‘Natuurlijk, Weepingwillow. Ik ben er voor ieder van mijn clangenoten.’ Hij vertrouwde hen, allemaal. Als ze bereid waren hem te vertrouwen als deputy, dan moest hij dat terug kunnen geven. Helemaal omdat hij iedere dag loog. Maar hij loog niet als hij bereid was voor zijn clan te vechten en te sterven. Misschien kon hij ooit ook stoppen van Seamist te houden, en zou ook zijn hart volledig weer van zijn clan zijn.

Voor Weepingwillow was het lastig om te stoppen als hij eenmaal begon en dit wetend sprak hij liever niet te vaak hardop over zijn gedachtes. Zijn mening geven aan de Deputy was vanzelf gebeurt en hij wist dat hij moest stoppen met praten voordat hij woorden teveel zou zeggen. Settleddust verzekerde hem dat hij er voor de clan was, een belofte waar Weepingwillow op wenste te rekenen. Hij glimlachte, al was het wat waterig. "Dat is mooi om te horen". Het kon allemaal nog goed komen, als ze nog even geduld hadden.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Dit was in ieder geval weer een senior aan zijn kant, zo leek het er maar op. Hij vernauwde zijn ogen. Dat was altijd goed. Een oudere kat die liever de jonge deputy koos dan de oude, ooit gerespecteerde, leider. ‘Wees nooit bang om je zorgen bij me uit te spreken, om je kritiek te delen, om te zeggen wat beter kan. Ik neem het mee,’ miauwde hij. ‘Van mij hoef je je kop niet meer laag te houden. We hebben allemaal gevochten voor onze clan, dus we hebben allemaal een stem in wat we doen, als een eenheid.’ Hij knikte een keer. ‘Als een familie.’ Wat dat waren ze aan het eind van de dag, toch? Je zorgde voor je naasten, voor de jongsten en de oudsten. Op die principes waren ze gebouwd.

Hij slaakte een zucht, nu eerder van een soort van tevredenheid terwijl ze zaten in de rust van de ochtend. Settleddust sprak verder, beloofde Weepingwillow dat die bij hem terecht kon met zijn zorgen en kritiek. De clan was een familie en een familie moest niet vrezen van elkaar. Weepingwillow rekte wat met zijn nek voordat hij zijn blik weer op de Deputy richtte. ''Ik zal het onthouden, je zult het goed doen wanneer je Leader wordt''complimenteerde hij de tabby op zijn vaardigheden die hij al had laten zien. Het was wat ze nodig zou hebben. Hij stond eens op en strekte zich uit, de laatste restjes nacht nog uit zijn lichaam halend. ''Misschien moet ik eens terug naar het kamp''merkte hij op, de prooi moest immers naar de stapel toe.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust knipperde even verbaasd toen de oudere kater hem plotseling complimenteerde. Hij schudde even zijn kop, waarna hij zijn schouders ophaalde. ‘Áls ik leider word,’ miauwde hij kalm terug. Steeds meer en meer gingen ervanuit dat hij Acornstar zou opvolgen, en steeds meer begon het ook te kriebelen bij Settleddust. Wat als hij het echt zou halen? Hij zou het goed doen, kostte van het kostte. Ze stonden nu al achter hem, zoals Weepingwillow. Een senior warrior die nu meer naar de jonge deputy neigde dat de oude leider. Settleddust beet op de binnenkant van zijn lip toen de kater miauwde dat hij misschien maar beter naar kamp moest. ‘Misschien wel,’ antwoordde hij terug. Hij knikte kort naar hem. ‘Goed werk verricht, Weepingwillow.’