Pawsteps leading away

Onderwerp: Pawsteps leading away vr 8 okt 2021 - 16:22

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw stapte langzaam in de richting van een van de grenzen van Riverclan maar niet direct bij de Steppingstones. Ze was niet bepaald op de beste poot met de katten in de Clan van het water, maar ze was wellicht op een nog slechtere poot met Newtspark. De flamepoint had een kat vermoord, in volle trots vertoond dat ze geen spijt had. Ze was een Medicine Cat in Starclan's naam. Als ze ouder was geweest had ze wellicht geweten wat ze moest doen, nu kon ze enkel alsof ze verdoofd was verder stappen en met grote ogen naar de grens staren. Haar haren had ze licht opgezet tegen de wind die zacht aan haar vacht trok terwijl haar vlammende ogen in een warmte en zachtheid brandden. Daar aan de overkant zag ze de bekende vorm van een zwart-witte kater. Een kater die wellicht niet de zachtheid en warmte was waar ze zo enorm naar snakte, ze was echter te oud geworden -zo plots alsof ze een mijlpaal had bereikt zonder er klaar voor te zijn- om door iemand omarmd te worden, gerust gesteld. Elke keuze die ze maakte, ze moest het maken voor de Clan met vertrouwen in Starclan. Haar amberkleurige ogen gleden bijna verlegen naar de grotere kater. 'E-excuseer me..' Begon ze zwakjes terwijl ze hem met haar onschuldige warme ogen aan keek. Alsof ze bang was voor de schaduwen, dat was ze ook. Ze was bang voor de Shadowclanner, wat als ze een van Thunderclan's Warriors wat aan deed? Gewoon omdat het kon? Wie zou haar dan tegenhouden? Niet de kleine, zwakke Medicine Cat Apprentice. Haar nagels liet ze in de grond glijden terwijl ze hem met haar ogen in zich op nam. Ze was niet vijandig, nee, in haar ogen hadden ze dezelfde vijand, haar mentor.

- Carrioncough eerst

❅

Onderwerp: Re: Pawsteps leading away vr 8 okt 2021 - 20:06

Hij trippelde langs de grenzen in de hoop nog eens een glimp op te vangen van Thunderclans deputy. Ze was heel erg aangenaam om mee te praten. Deze keer had hij geen geluk, want hij ontmoette de minder fijne Medicine cat apprentice. Zijn gezicht werd meteen norser. Gelukkig was het niet Newtspark. Die had hem al genoeg in de problemen gebracht. Hij haalde zijn pas in. De rivier was hier minder breed, maar erg diep en woest. Hij zag haar mond bewegen, maar hoorde niet wat eruit kwam. Fluisterde ze nu? Aan de grens? Hij fronste diep en bleef nu volledig staan. Ze zag er niet uit. "Rotte dag?"

♝ carrioncough

Onderwerp: Re: Pawsteps leading away vr 8 okt 2021 - 22:29

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw keek de kater schuldbewust aan, de laatste keer dat ze hem alleen had gesproken was ze zo enorm verward geweest, gek genoeg had de laatste ontmoeting; toen met een andere Riverclan Warrior en met Newtspark haar wat verheldering gegeven. Het lag niet alleen aan haar, ze werd niet alleen gehaat door haar Mentor. In haar ogen was de flamepoint de rang niet meer waardig, of ze het ooit geweest was; dat waarschijnlijk wel. Ze zou nooit iemand kunnen doden, wellicht dat het ooit moest om iemand uit diens lijden te verlossen maar bewust een kat het leven nemen. Een rilling gleed over haar rug terwijl ze zwakjes sprak, niet hard genoeg om over het geruis van het water heen te komen. Echt goed zag de Medicine Cat Apprentice er niet uit, ze had betere dagen gekend; hoewel ze ook met Bloodclan en Stagtine genoeg zorgen had gehad.

'Rotte dag?' Vroeg de kater waardoor de kleine kattin hem met een wrange glimlach aan keek en langzaam knikte. Het was niet elke dag dat ze zich zo dicht bij de grenzen plaatste, het feit dat een Riverclanner was overleden. Het zat haar niet goed, het lag slecht op haar maag. 'Wie... Wie heeft Newtspark..vermoord?' Haar stem klonk krachtiger maar ook onzeker alsof ze bang was hem te kwetsen, ze wilde een gezicht zien bij de kattin; weten wat voor kat het was geweest. Wellicht wilde ze zelfs eer tonen naar de kat die was verdwenen omdat haar Mentor dat had besloten; zonder berouw, zonder spijt. 'Ik zou de overleden kat... Als ik toestemming van jullie heb.... Graag... Ehm... Eervol... Ehm toespreken.. mag.. mag ik een paar bloemen op jullie territorium voor... Voor...' Ze verslikte zich bijna in haar woorden terwijl ze half hoopvol half angstig de ander aan keek. Ze was geen sterke kat maar ze was hopelijk wel rechtvaardig, ze kon niet van haar Mentor winnen maar wel op haar manier proberen er iets beters van te maken. Haar overtuiging was dat de kat nooit dood had mogen zijn, niet door een Medicine Cat die niet hoorde te vechtten; niet hoorde de beslissing te nemen. Ze schuifelde haar poten onhandig, hopende dat hij niet boos zou worden op iets dat overduidelijk goed bedoeld was. Ze gaf hiermee wellicht ook aan dat ze anders was dan Newtspark; dat ze het niet eens was met Newtspark zonder dat iemand haar geheel af kon straffen.

❅

Onderwerp: Re: Pawsteps leading away vr 8 okt 2021 - 23:02

Hij was even vergeten dat als hij dat vroeg aan Remnantpaw er een heel levensverhaal kwam. Hij zuchtte zachtjes, onhoorbaar door het geluid van de rivier. Carrioncough ging zitten en drapeerde zijn zwart-witte staart over zijn poten. Het zwarte puntje sloeg heen en weer. Hij richtte zijn lichte blik op de amberkleurige ogen. Ze leken onschuldig. Hij humde zachtjes voor hij sprak. "Haar naam was Rookchirp, misschien wel bekend als de dochter van Pantherstar en Silvercloud." Hij pauzeerde eventjes. Naar zijn mening was Remnantpaw te emotioneel en te onzeker, maar ze zou misschien wel uitgroeien tot een krachtige Medicine cat. Ze was irritant, maar ze vermoorde op zijn minst geen katten. "Je mag bloemen aan de rivier schenken," mauwde hij terwijl hij naar het water voor hem gebaarde.

♝ carrioncough

Onderwerp: Re: Pawsteps leading away za 9 okt 2021 - 11:36

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw keek de oudere kater met haar onschuldige ogen aan; ze was ook nergens schuldig van behalve wellicht het niet goed onder controle houden van haar emoties. Echter was met de laatste de vraag of het kwam door haarzelf of door de omstandigheden. De grotere kater ging aan zijn kant van de snel stromende rivier zitten terwijl de kleine Thunderclanner hem vroeg naar de overleden Warrior. 'Haar naam was Rookchirp, misschien wel bekend als de dochter van Pantherstar en Silvercloud.' De zwart-witte kater pauzeerde even terwijl Remnantpaw langzaam knikte en haar kop schuin hield. Een dochter van een vroegere Leader, haar ogen stonden scherp terwijl ze haar nagels dieper in de grond drukte. 'Ongetwijfeld een goede Warrior,' Klonk haar stem, kort en krachtig. Het liet even zien wat ze kon zijn, wat ze kon worden als ze haar emoties onder controle hield. Zou Newtspark een van hun goede Warriors ook af kunnen nemen? Enkel en alleen omdat Remnantpaw en de Medicine Cat niet goed ging samen? Ze had zelf geen enkele vechttraining; misschien moest ze dat toch wel vragen. 'Je mag bloemen aan de rivier schenken,' Mauwde de zwart-witte Riverclanner waardoor ze knikte en razendsnel richting de bloemen liep die ze de dag ervoor al in de buurt van de rivier had gelegd, ze waren wellicht licht verwelkt maar nog steeds mooi. Voorzichtig liet ze de bloemen in de rivier vallen voordat ze haar ogen naar de hemel liet glijden. 'Het spijt mij Rookchirp dat je..te vroeg je leven hebt moeten laten. Door.. door mijn Mentor. Ik kan enkel beloven nooit een leven te nemen zoals haar.' Ze wist dat ze wellicht ooit doodsbessen moest gebruiken om een kat uit diens lijden te lossen, maar ze zou nooit bewust een leven nemen in een gevecht. Haar amberkleurige ogen stonden vastbesloten toen ze de kater aan keek. Stil, voor het eerst sinds hij haar kende was ze stil.

❅

Onderwerp: Re: Pawsteps leading away za 9 okt 2021 - 12:54

Carrioncough knikte op haar woorden. Zijn blik ging naar de rivier waar de lucht weerkaatste op het glimmende, kabbelende oppervlak. Rookchirp was niet meteen de sterkste warrior op fysiek vlak, maar ze had een goed hart en zelfs na al haar tegenslagen stond ze er nog elke dag. Pas toen hij de bloemen zag voorbij drijven merkte hij de stilte op. Hij keek ze na, verdwijnend onder het oppervlak. Voor een poos bleef hij ook stil, verzonken in zijn eigen gedachten, voordat hij zich weer op de jonge kat richtte. "Laten we nog niet oordelen over haar handelen, we weten niet wat echt is en wat een leugen is. Ik ben er zeker van dat Starclan zelf het zal afhandelen." Zijn stem trilde niet, klonk niet onzeker, maar dat was hij wel. Hij had zelf een fout begaan die dag.

♝ carrioncough

Onderwerp: Re: Pawsteps leading away za 9 okt 2021 - 23:06

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw keek de grote kater aan hopende dat haar woorden respectvol genoeg waren geweest. Woorden die paste bij Rookchirp, het was gek er nu een naam bij te hebben. Een naam bij de overleden Riverclanner, ze had haar nooit mogen ontmoeten. Nooit mogen spreken, maar ze zou de naam herinneren. Wellicht dat er nog wat goeds van kwam, al was het klein. Immers zou het haar er misschien van weerhouden dezelfde fouten te maken als haar mentor. 'Laten we nog niet oordelen over haar handelen, we weten niet wat echt is en wat een leugen is. Ik ben er zeker van dat Starclan zelf het zal afhandelen.' Haar oortjes spitste ze even met diens woorden waarna ze hem met een zachte blik in haar ogen aan keek. 'Newtspark weigerde te stoppen met vechtten. Terwijl jij dat wel probeerde.' Concludeerde ze enkel. Haar ogen stonden fel terwijl ze haar haren op zette. 'Het was niet jullie fout,' Nee als er een was geweest die alles uit de poot had doen lopen; dan was het haar Mentor geweest. Ze had geweigerd om zich terug te trekken en het had ervoor gezorgd dat Remnantpaw zich geheel had afgewend van de flamepoint. Ze was echter nog lang niet volwassen, ook al kwamen er af en toe momenten naar boven toe waarin ze zich wel wat volwassener gedroeg. Ze was nog maar een kind met teveel vragen. Zoveel vragen maakte een jonge kat onrustig, omdat het pad onduidelijk was; alsof er een dikke mist hing. Misschien dat de wind of het water het weg zou vagen. Ze sloeg haar staartpuntje snel heen en weer door het gras waardoor het tussen haar haren kietelde. Remnantpaw sloeg haar ogen op naar de hemel. 'Ik zou bijna Starclan erover willen spreken,' Mauwde ze met een diepe zucht. Ze kon Newtspark niet vertrouwen, niet met haar training. Niemand kon haar beloven dat het goed ging komen. Ze had het lieve hart van haar Mentor nooit leren kennen en als gevolg had haar mentor die van haar ook niet echt gezien. Soms kwam er een korte schim op, in de hoop dat ze erkend werd. Alleen de enige die haar echt herkend had en erkend had was Starclan. Ze maakte nog honderden fouten en zolang dat nog gebeurde was ze er niet klaar voor.

❅

Onderwerp: Re: Pawsteps leading away za 9 okt 2021 - 23:25

Zijn lichtblauwe ogen gleden naar Remnantpaw. Hij zuchtte diep op haar woorden, maar niet luid genoeg voor haar om het te horen. Eigenlijk wilde hij weerwoord geven, zeggen dat hij overtuigd was dat hij iets had mis gedaan, dat ze veel te naïef was en dat de wereld niet enkel zwart-wit was. Hij geloofde in wraak en dat Newtspark moest boeten, maar hij geloofde ook dat er een reden moest zijn. Niemand was slecht geboren, maar ze liet hem niet uitspreken. Ze ging verder in haar naïeve gedachten. "Doe dat!" snauwde hij dan ook. Zijn opgekropte gevoelens voor dat kind naar buiten komend.

♝ carrioncough

Onderwerp: Re: Pawsteps leading away ma 11 okt 2021 - 21:15

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw was wellicht niet ervaren zoals de ander maar nog steeds geloofde ze oprecht dat het niet zijn fout was. Hij had zijn best gedaan om het gevecht te stoppen, Newtspark had echter besloten dat ze nog niet klaar was en zelfs toen Remnantpaw haar had proberen te dwingen te stoppen, omdat de Riverclanners zichzelf onder controle konden krijgen op dat moment, zelfs toen was ze door gegaan. In haar ogen was de straf van wonden niet te zwaar voor haar Mentor. 'Doe dat!' Snauwde de kater naar haar waardoor ze hem met grote ogen aan keek. 'Had ze jullie moeten doden! Want... Want jij werd door haar aangevallen!' Hij had moeilijk kunnen blijven staan, alsof dat het probleem had opgelost. Overtuigd van zichzelf bleef ze zitten haar ogen groot, ze was onzeker over zichzelf maar hij, hij had toch geen fout begaan? Niet dat ze zelf wilde worden aangevallen door hem, maar hij.. hij was niet slecht. Niet echt want anders voelde hij geen spijt. Spijt om iets dat niet alleen zijn fout was. Hij voelde tenminste spijt. Ze zuchtte diep voordat ze haar blik weer naar het water liet glijden en haarzelf en de kater de kans gaf om even diep in te ademen.

❅

Onderwerp: Re: Pawsteps leading away do 14 okt 2021 - 21:17

De kater besloot niet te antwoorden op de vraag. Hij liet de stilte duren tot hij er geen zin meer in had. Het gesprek was afgerond, de bloemen waren weggedreven, het was klaar hier. De slanke kater hees zich overeind. Hij zwiepte met zijn staart. "Doe Spottedrain de groetjes van me." Met die woorden wandelde hij weg.

- topic uit

♝ carrioncough