[open] Charlatan

_{Sparkkit voelde zich al een hele jongen. De laatste manen was hij flink gegroeid. Zijn pootjes waren langer en steviger geworden, maar hij bleef een beetje een propje vergeleken met de lang gelijnde moor runners. Maar hij had al duidelijk ambitie om een moor runner te worden, hij wilde niet de tunnels in waar je nauwelijks snel kon rennen. En al dat graven, jakkes. Hij was er stiekem wel bang voor dat hij de tunnels in zou moeten omdat hij niet zo groot was, maar hij was nog steeds groter dan sommige, pfft. Hij had zijn kopje altijd hoog en zijn borst naar voren, met het idee dat hij dan zijn lichaam forceerde groter te worden. Hij zou niet eindigen als zijn minuscule vader. Maar, het boeide allemaal niet zo. Hij was aan het afkijken bij apprentices die buiten hun den aan het stoeien waren, luid lachend, en hun nieuw geleerde vechttechnieken aan elkaar op het uittesten. En hij kopieerde ze. Dook door zijn pootjes, en sprong met zijn klauwen uitgestrekt als zij dat ook deden, sloeg klungelig zijn voorpoten in de lucht, terwijl hij er geluidjes bij produceerde als hij sloeg. De "haya's" en "hoo's" waren erg angstaanjagend.}  

Geamuseerd keek Hawk ernaar. Zo vanaf een afstandje was het toch wel schattig om naar kits te kijken, als ze aan het lachen waren en leuk deden. De rode kitten was druk bezig met het oefenen van, euhh.. Tja, van wat eigenlijk? Heel duidelijk kon Hawkchase er niet uit opmaken wat het kind precies probeerde. Kort observeerde hij de apprentices in de buurt, die vechttechnieken aan het oefenen waren. Ah, waarschijnlijk was hij dat aan oefenen, niet? Een zachte grinnik rolde over zijn lippen. Hij overwoog of hij ernaar toe zou gaan, zodat hij wat tips kon geven.

_{Sparkkit vond dat hij het al best goed deed! Hij was een ninja, grrr! Niemand zou hem zien aankomen. Maar al snel werd het oefenen in de lucht een beetje saai. Iemand moest slachtoffer worden van zijn buitengewone talent. Echte warriors hadden vijanden! En zijn ogen vielen op een kater, waarvan hij niet eens doorhad dat hij naar hem had gekeken. Het doelwit was in zijn ogen. Sparkkit ging in een sluiphouding zitten en kwam dichterbij naar de kater, en hij deed super onverschillig. Hihi, hij had hem vast niet door! Tot hij op een afstandje bleef zitten, met zijn kontje wiebelde, en toen keihard op hem af rende. ‘Aanval!!!’ schreeuwde hij bloedserieus, en vervolgens probeerde hij zich op de rug van de warrior te werpen.}  

Tumblekit werd afgeleid van zijn huidige bezigheid toen hij de stem van zijn broertje luid aanval hoorde schreeuwen. Aanval? Waar? Waarom was hij niet uitgenodigd?! Al snel spotte de lange kater zijn kleinere sibling, en met een al even luide aanvalsschreeuw stormde ook hij op het slachtoffer af. "Jaaa, ten aanval!!", schreeuwde hij, zijn broer te hulp schietend met maar al te veel plezier. Geen zorgen Sparkkit, I've got your back!