You hang around for a living

En opeens, bijna vanuit het niks, was het wit. De wereld bedekt in een laagje sneeuw. Dun, want pootstappen lieten het gras weer tevoorschijn komen. Maar het was er wel al, dat konden ze niet ontkennen. Bramblefrost vond Leafbare geen hele grote ramp, al was het wel lastig met de mindere prooi. De Rivier was inmiddels wel al behoorlijk dichtbevroren en plekken voor wakken waren schaars. Het betekende meer jagen op het land en ook daar was de prooi minder. Intussen begon het weer wat te sneeuwen, dus dat pak sneeuw ging nog dikker worden zo. De enigszins mollige kater liep verder door het knarsende koude spul, zijn voetkussentjes moesten er nog aan wennen. Hij moest jagen, maar hij had er geen behoefte aan. Met lege poten terugkeren en gewoon vertellen dat hij niks kon vinden? Oh hoe gemakkelijk zou dat zijn. En morgen zou hij nog wel wat meer zijn best doen, want hij had bijna iets op het spoor. Hij nam een korte pauze, zittend in de sneeuw en kijkend in de verte. Het was nog geen sneeuwstorm, de vlokjes dwarrelde rustig naar beneden. Ergens was het mooi, sierlijk hoe het alles bedekte. Als je alle zorgen vergat en enkel naar de schoonheid van iets keek. Het gebeurde altijd. Wat men het liefste zag was de mooie kant van dingen. Zijn blauwe ogen richtte zich op een gedaante wat verderop. Flowercrown? Hij probeerde het wat beter te zien en besloot dat het inderdaad Flowercrown betrof hier. Ze was een bijzondere meid, maar niet in de kwaaie zin. Gewoon een tikje anders soms. Zou ze hem horen als hij haar riep? ''Flowercrown''zijn stem schalde over het land heen, een vogel die blijkbaar in de sneeuw naar eten aan het zoeken was vloog op. Oh, toch prooi in de buurt. Nou ja, hij was toch geen vogelvanger. Hij wachtte tot hij zeker wist dat de poes hem gehoord had.