Secret Secret [closed]

Twistedheart dacht nog steeds met pijn terug aan het moment toen Newtspark de grens over gestoken was; naar ThunderClan. Hij steunt haar volkomen met het helpen van ThunderClans Medicine Cat Apprentice, maar de manier hoe ze ShadowClan verliet zat hem nog steeds niet lekker. Zijn vader had haar verbannen, ze was niet meer welkom terug. En toen hij hem erop aangesproken had, was het allemaal alleen maar gecompliceerder geworden. Twistedheart wist niet meer wat hij moest geloven, maar één ding wist hij zeker. Hij wilde haar weer zien. Hij moest haar zien. Dagen lang liep hij langs de grenzen, in de hoop een glimps van haar te zien tussen de struiken. Zijn hart maakte een sprongetje van geluk toen hij na de zoveelste dag haar vacht zag. De grote kater liep de struiken uit, voorzichtig kijkend of het haar inderdaad was. '..Newt,' mauwde hij zacht, een voorzichtig glimlachje sierde zijn snoetje.

<sub>Sinds ze door Acornstar verbannen was uit Shadowclan had Thunderclan haar opgevangen in verband met de trainingen van hun medicine cat apprentice. Een kattin waarmee ze geen klik leek te vormen en een clan waar ze geen vrienden in leek te vinden, hoe hard ze het ook probeerde. De shadowclan stugheid kwam steeds meer naar boven in de rood met witte kattin en het werd ook steeds lastiger om het uit te zetten. Om haar hart open te stellen voor katten in een clan die haar toch niet vertrouwden. Ze was meer afgevallen en haar gehele uitstraling leek koud, kil en toch ook compleet leeg wanneer ze rondliep.

De stem van Twistedheart die haar naam sprak liet haar opkijken van de grond. "Oh, hallo" miauwde ze ietwat verbaasd. De grenzen waren een plek geweest waar ze zo min mogelijk wilde zijn als het niet nodig was, puur om dit te voorkomen. Tidepaw was nog niet lang geleden de clan binnen gekomen samen met Remnantpaw en ze zag de blikken die iedereen haar gaf. In hun ogen speelde ze alles door naar huis, naar een clan waar ze haar waarschijnlijk ook niet wilde hebben. Ze wilde haar allemaal niet hebben, zelfs de sterren niet.</sub>

De poes die tegenover hem stond zag er slecht aan toe. Mager en koud, afgesloten. Het deed hem zoveel pijn haar zo te zien. Oh, kon hij haar maar gewoon terug brengen naar de Clan. Het maakte hem niet uit wat ze zouden denken, wat Acornstar zou doen. Wat hem betreft mocht hij hen beiden verbannen, zolang ze elkaar maar hadden. '..Hey,' mauwde hij, voorzichtig op haar af stappend. Hij drukte zijn neusje in haar vacht, zacht snorrend. 'Hoe gaat het?'

_{In stilte staarde ze naar de shadowclanner. Naar zijn gezicht die ze zo gemist had en zijn warme vacht om tegenaan te kruipen tijdens de avonden dat ze het koud had en de vorst aan haar lichaam kriebelde. Alles aan hem, aan haar oude clangenoten, gilde ‘thuis’. Een plek waar ze veilig was en geaccepteerd, waar er niet op elk dingetje die ze deed gelet werd. Misschien zou het daar wel niet uitmaken dat starclan haar uitspuugt. ”Twisted.” Wist ze zachtjes uit te brengen voordat ze haar poten om de kater heen sloeg. Haar hart begon wat sneller te kloppen en de waas die om haar kop heen leek te hangen vervaagde iets. Met haar neus diep begraven in zijn dikke pels kneep ze haar ogen strak dicht. ”Ik wil naar huis.” Piepte ze met een zacht stemmetje. Ze was zo bang dat hij hier niet echt was als ze haar ogen zou openen, dus bleef ze ze dichtknijpen.}

Hij was bang dat ze weer zou verdwijnen tussen de bosjes. Dat ze hem toch niet wilde zien. Hij kon dus ook een zucht van opluchting niet binnen laten toen ze haar poten om hem heen sloeg en haar neus diep in zijn vacht begroef. Hij legde zijn kin over haar nek, haar beschermend tegen hem aandrukkend. Hij wenste dat hij haar nooit hoefde los te laten. Zijn naam in haar stem klonk als muziek in zijn oren. 'Ik wil naar huis,' piepte ze in zijn vacht. De kater zuchtte en drukte haar nog dichter tegen hem aan. 'Ik weet het.. Ik wil ook dat je terug komt,' murmelde hij verdrietig. 'Ik ga m'n best doen, oké? Je komt weer terug, koste wat het kost.'

_{Eerst had ze hem misschien helemaal niet willen zien. Had ze bedacht dat als ze hem zou tegenkomen dat ze zou omdraaien zonder terug te kijken, maar toen ze tegenover elkaar stonden was het te moeilijk om gewoon weg te lopen. Weg van wat ze voelde. Newtspark had haar poten om de kater heen geslagen en ze nam hem in haar op. Hoe hij voelde, hoe hij rook. "Ik mis jullie zo," mompelde ze toen hij haar vertelde er alles aan te doen om haar terug naar huis te krijgen. Ze waren een paar moons verder en toch leek er zoveel veranderd te zijn bij hun beide en ze kon de gedachten niet uit haar kop schudden dat ze misschien té erg veranderd waren over die korte periode zonder elkaar.}

Boze emoties kwamen weer bij hem naar boven toen hij terug dacht aan haar verbanning. Hoe zijn vader dat gedurfd had. Newtspark was hier voor Remnantpaw, voor StarClan. Twistedheart rook de ThunderClan geuren, maar trok zich er niets van aan. Newtspark was voor hem nog steeds Newt. 'Ik mis jullie zo,' mompelde ze, waarop Twisted zachtjes zuchtte en knikte. 'Ik mis jou ook, Newt.. Zo, zo erg,' murmelde hij, waarna hij haar een lik langs haar oor gaf. 'Weet je hoe lang je hier nog zou moeten blijven?'

_{Ze probeerde alles van hem in haar op te nemen. Hoe hij voelde, hoe hij rook, alles wat hem hem maakte probeerde ze te onthouden. "Nee" zuchtte ze waarna ze haar kop uit zijn hals haalde. "Eerlijk gezegd duurt dit allemaal langer dan ik had gehoopt. Ik weet niet eens waar ik heen zou moeten als ik hier straks klaar ben." Naar shadowclan kon niet zolang Acornstar er nog was en dan was het nog maar de vraag of Settleddust haar terug zou laten. "Als ik in een grot woon kom je me wel opzoeken toch?" Probeerde ze daarna de sfeer iets te verbeteren.}