Patience is key [TOUR]

Zenuwen gierde door zijn lijf. Acornstar had hem een Apprentice gegeven. Hem. Een Apprentice. Hij had zijn oren niet durven geloven, maar was toch naar voren gestapt om zijn neusje tegen die van Morningkit - nu Morningpaw - te leggen. Nu wachtte hij de jongeman op bij de uitgang van het kamp. Ze zouden vandaag de tour door het territorium houden, de eerste standaard les die nieuwe Apprentices krijgen. Twisted wist niet zo goed waarom hij gekozen was als Morningpaws mentor. Kon hij het wel aan? Hij had al twijfels, en hij was ook nog niet helemaal.. Mentaal hersteld, van wat er gebeurde in RiverClan. Maar, misschien zou dit zijn gedachte wel van alles afhalen. En als Acornstar dacht dat hij het aankon om een Apprentice te hebben.. Dan zou dat wel een goede keuze zijn, toch? Daar moest hij dan maar op vertrouwen.

Morningpaw

Met een grootse vreugde was de jonge man die ochtend zijn nest uitgerold. Zijn naam nalevende had hij nooit echt problemen gehad met het opstarten van zijn dag, liep het dageraad tegemoet met een verblindende glimlach. Zelfs vandaag, na amper geslapen te kunnen hebben was hij niet veel vermoeider dan normaal, had genoeg kunnen slapen in zijn kitten tijd om nog een overvloed aan energie te hebben.   Heel de nacht had hij zijn best gedaan zichzelf er aan te herinneren dat Twistedheart op hem zou staan wachten. Twistedheart was zijn mentor, hij was van wie hij alles zou gaan leren, als hij het goed begrepen had. Niet vergeten, Twistedheart. De tabby kater was veel terug gekomen in zijn gedachtes, inmiddels  gebrand op zijn lange termijn geheugen. Want Twistedheart zijn mentor, zat morgen ergens te wachten.

Het had even geduurd hoor. Had eerst rond moeten vragen naar de kater zijn locatie, immers was hij deze zo gouw vergeten als verteld werd. Wist enkel dat Twistedheart, zijn mentor, ergens zat te wachten. Maar uiteidelijk had hij hem met enig hulp van andere gevonden. Wat ze precies gingen doen vandaag? Het kleintje had geen idee. Stapte gewetenloos op de kater af met een grote glimlach op zijn kop. "Hi!" enthousiasme zat verhuild onder ieder van de twee letters. "Ik moest toch hier zijn?" hij kantelde zijn kopje, keek de kater enkel bekend bij naam hopend aan. Hij had het toch onthouden?

Het lange wachten maakte hem alleen nog maar zenuwachtiger. Was hij wel duidelijk geweest naar de jonge kater? Had hij zelf een fout gemaakt en zat de Apprentice nu ergens anders op hem te wachten? Of wilde Morningpaw helemaal niet dat hij zijn mentor was en was hij naar Acornstar gestapt, smekend om een andere. Hij schudde zijn brede kop. Nee, zo mocht hij niet denken. Positieve gedachtes, Twisted, positieve gedachtes...

'Hi!' Hij schrok op uit zijn (soort van) positieve gedachtes en keek in de meest oogverblindende glimlach ooit. Morningpaw had hem toch gevonden, en was zo te zien erg blij. Die last viel al van zijn schouders af, hij voelde ze zowaar lichter worden. 'Ik moest toch hier zijn?' Twistedheart glimlachte opgelucht en blij naar de jonge kater en knikte. 'Zeker, Morningpaw,' antwoordde hij. 'Vandaag gaan we de tour houden van het ShadowClan territorium. Het is niet erg als je niet alles in één keer weet, maar probeer wel zo goed mogelijk op te letten,' glimlachte hij waarna hij opstond, zijn grote gestalte de ander doen lijkend als een klein visje. Wel een schattig visje. Met een knikje begon hij te lopen, en nu was het echt begonnen. Oh StarClan...

Trots zette de jonge knaap zijn borst uit toen hem verteld werd goed te hebben gezeten. Het was immers een behoorlijke prestatie voor Morningpaw, was niets voor niks langer kitten gebleven. Zijn mentor, Twistedheart, die hij hier had moeten ontmoeten, vertelde dat ze op een tour gingen door het territorium! Nou kijk dat klonk nog is leuk, en hij hoefde inet eens alles meteen te onthouden. Morningpaw knikte enthousiast "Okay Twistedheart, ik kan wel luisteren!" mauwde hij dols gelukkig terwijl hij achter zijn mentor, Twistedheart, aanstapte. Naar buiten. Hij was niet goed in dingen onthouden maar één ding wist hij zeker, hij was nog nooit daarbuiten geweest. Mama had het vanaf dag één op zijn hersentjes gebrand, dat mocht niet. Maar nu wel, want nu was hij Morningpaw!

Hoewel de zenuwen door zijn grote lijf gierde, klaarde het toch wat op in zijn kop door het enthousiasme van de jonge kater. Twisted herinnerde zijn eigen eerste training nog. Hij had ook vol energie gezeten, maar was duidelijk wel een stuk meer onzeker en verlegen geweest dan Morningpaw. Nu nog steeds, eigenlijk. 'Okay Twistedheart, ik kan wel luisteren!' miauwde Morning blij. Twisted glimlachte naar hem en zette koers het territorium in. 'Ons kamp staat aan de rand van de Pinewoods, waar we nu eerst heen gaan,' Begon hij. 'De Pinewoods zijn goed voor het oefenen van ongezien bewegen door de schaduwen heen,' vertelde hij verder. Twisted was daar nooit een ster in geweest. Zijn grote lijf en onhandigheid waren er niet voor gemaakt. Gelukkig wist hij natuurlijk wel de theorie erachter, en hij had het idee dat Morningpaw er meer succes in zou hebben dan hem.

'Ons kamp staat aan de rand van de Pinewoods, waar we nu eerst heen gaan,' Begon hij. Morningpaw luisterde aandachtig, pinewoods dat was makkelijk te onthouden. Want die naaldjes deden wel is pijn! Easypeasy. Glimlachend stapte de rossige kater achter zijn mentor aan, kon het niet helpen af en toe het lopen te staken, zijn aandacht op hun omgeving richten en de focus op de tabby kater verliezen. Het was ook zo'n grote wereld vol wonderen. '-ongezien bewegen door de schaduwen heen,' hoorde Morning de helft van wat Twistedheart zei, inmiddels al een stukje verderop. Verrast keek de apprentice op van een wel heel interessant blaadje, oh! Wat was er met schaduwen? De jonge kater speurde snel door de sneeuw heen terug naar de kater zijn zijde "Schaduwen?" herhaalde zijn apprentice, wat was er met schaduwen.

Twisted stapte door het territorium heen, zichzelf steeds controlerend of hij wel allemaal het juiste zei. Maar hij was er vrij zeker van dat z'n verhaaltje over de Pinewoods en de schaduwen goed was. Hij merkte pas dat Morning wat achterbleef toen er een vertraging in het antwoord kwam. Hij keek achterom en zag de kleine rode naar hem toe rennen. Twisted wiebelde met zijn oortje en knikte. 'Schaduwen, ja. De Pinewoods is een goede plek voor het sluipen, door de schaduwen,' herhaalde hij met een glimlachje. 'Maar dat gaan we een andere keer oefenen. We zijn nu dicht bij Little Creek, kom maar.' Hij vervolgde zijn weg naar het riviertje, dat normaal rustig kabbelde, maar nu bevroren was.

Woah dat was heel veel informatie die Twistedheart, zijn mentor, hem bijbracht. Schaduwen, heette ze daarom Shaduwclan? Wat zouden ze een andere keer oefenen? Morningpaw kantelde zijn bolle koppie, een andere keer. Dat was niet nu, dus belangrijk zou het wel niet zijn. Vrolijk bleef hij aan de kater zijn zijde, liet zijn grote oogjes vallen op het water voor hen, nu bevroren. De apprentice knipperde, woah wat een gekte. "Wow wat is dat!" mauwde hij nog voor hij naar voren speurde om het spul dat over het water lag van dichtbij te bekijken. Zette impulsief voet op het ijs en gleed wat naar voren. Nou dat was pas lachen en gieren.

Het jonge katertje achtervolgde hem enthousiast, gelukkig maar. Ze kwamen aan bij het bevroren riviertje. Morningpaw leek het allemaal reuze interessant te vinden. 'Wow wat is dat!' Twisted wilde al antwoord geven, maar Morning gaf hem geen kans. Het katertje was al het ijs op gestapt en gleed naar voren. Een lachje vormde op zijn snoet. 'Dat is ijs. Het vormt als het vriest. Dan is het heel koud,' legde hij uit. 'Zodra het weer warmer wordt smelt het, en wordt het weer water.'

Wat. Zijn blik viel op zijn mentor Twistedheart. Wat. Dit zou veranderen in water? Zijn oogjes sperde wijd open van schok. Hoe dan? Hoe kon dat? Al zachtjes naar voren glijdende bewoog de apprentice zijn kopje naar beneden, zette zijn neusje tegen het koude ijs en fronste. "Hey! Er zit gewoon nog water onder Twistedheart!" bracht hij luidruchtig op "Ik denk dat het gewoon al aan het terug veranderen is!"

Het geschokte gezichtje van Morningpaw deed hem nog eens grinniken. Hij was een poot vol, zeker als het ging om concentratie, maar hij was toch zo leuk. Zo enthousiast over alles. Het maakte het trainen voor Twisted nu al een heel stuk leuker. Hij voelde de spanning en nervositeit wegebben. Intussen had Morningpaw zijn neusje tegen het ijs gedrukt. 'Hey! Er zit gewoon nog water onder Twistedheart!' mauwde hij luidruchtig. De bruine kater kwam wat dichterbij om mee te kijken. 'Ik denk dat het gewoon al aan het terug veranderen is!' Twisted snorde zachtjes. 'Meestal vormt er een laagje ijs bovenop het water. Dus niet al het water bevriest altijd. Maar het kan heel goed zijn dat het al aan het smelten is, want het wordt langzaam weer warmer,' legde hij uit. 'Zullen we weer doorgaan?'

Aaaaa niet al het water bevroor dus. Morningpaw knikte, wat gemeen zeg, niet al het water mocht mee doen. Als hij speelde mocht altijd iedereen meedoen, al speelde hij vooral veel met Specklekit. Maar nu was hij een apprentice, en zij moest nog een maantje wachten voor zij er één werd. "Oooh, ik hoop dat het snel weer warm word Twistedheart" mauwde de apprentice enthousiast terwijl hij voorzichtig van het ijs af krabbelde. "Hoe ziet het er uit? Als het warmer word?"

'Oooh, ik hoop dat het snel weer warm word Twistedheart,' mauwde het jonge katertje terwijl hij van het ijs af kwam. 'Hoe ziet het er uit? Als het warmer word?' Twisted glimlachte en gebood hem met zijn staart mee te gaan. Het was tijd om richting de eerste grens; ThunderClan. 'Dan schijnt de zon veel langer, dus is het overdag een stuk langer licht. Alle blaadjes worden groen, en er komen ook veel meer prooien tevoorschijn,' vertelde hij. Twistedheart genoot altijd wel van de lente. Hij werd altijd vrolijk van het zien van de vrolijke kleuren in het bos, zelfs al ziet ShadowClans bos er een stuk donkerder uit dan het bos van de buren. De baby diertjes die geboren werden waren namelijk ook wel schattig, maar die mening hield hij voor zichzelf.