Much obliged

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Gorsepaw had inmiddels wel geleerd, als hij de tijd terug kon draaien, hij Wolfheart nooit de kans had gegeven om zijn dood.. finaal te maken. Dan was hij lang en breed van die klif af gesprongen. Misschien was hij wel helemaal niet gesprongen, misschien had hij niet moeten sterven. Waar hij dacht dat zijn dood alles makkelijker zou maken, alles beter voor de levenden, om zichzelf uit het verhaal te schrijven, had het meer slecht dan goed gemaakt. Zo slecht zelfs, dat de nieuwe leider hem wilde opzoeken. Hij had zijn gedachten horen roepen, zijn droomwerelden zochten naar hem. En Gorsepaw had het genegeerd. Niemand had het hoeven weten, hoe minder het wisten hoe beter. Maar door vreemde wegen, was Blazestar achter het geheim gekomen, en hij zocht hulp. Dus daarom stonden ze hier nu voor elkaar, Gorsepaws lege blik keek naar de kleine leider. Gorsepaw wist ook niet meer wat hij met hem moest, wat hij nu moest doen. ‘Je wilde me spreken?’ miauwde hij dan ook met zijn jeugdige stemmetje naar de leider.

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Gorsepaw knipperde enkel een keer leeg naar de leider toen hij begon te spreken, vragen begon te stellen. Hij had het kunnen verwachten, het was hem toegefluisterd dat zijn dood golven begon te creëren, in plaats van rimpels in een kalm water die uiteindelijk weg ebden. Het was geen landend blad in een stille poel geweest, maar een stormwind die oevers wegsloeg. Blazestar vroeg waarom "ze", Gorsepaw nam aan dat hij StarClan bedoelde, Wolfheart leider had kunnen maken. Vervolgens bood hij zijn excuses nog aan. ‘Verwijt jezelf niets. Het was nooit de bedoeling dat iemand het zou weten,’ miauwde hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Wolfheart had gebruik moeten maken van het moment en het daar bij moeten laten, maar zodra anderen zich ermee begonnen te bemoeien, er wat van wilde vinden, wist nu praktisch half het woud het. Hij keek de kleine kater voor een lang moment aan. Hij zou nu iets zeggen wat waarschijnlijk onverklaarbaar zou zijn voor hem.

‘Ik heb Wolfheart leider gemaakt.’

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Nee. Nee, nee. Het was hij die het had gedaan. Zijn gele ogen vlamden toen hij de kleine kater weer aankeek. ‘Nee, Blazestar. Niet iedereen was ermee eens. Ik drong aan.’ De kleine kater sloot zijn ogen en de wind om hen heen wakkerde aan, klokte als een draaikolk en voor een moment kon je niets zien. En toen hij zijn ogen weer openden had hij ze naar de gorge gebracht. Maar, als een illusie. De sterren nog in zijn vacht, de sterren hoog in klaarlichte hemel. Zijn blik ging even omhoog en toen weer naar Blazestar. ‘Ik wilde één kat niet oordelen op één fout in een leven van zoveel goede daden.’ Toen hij naar rechts keek, zag hij schimmen van zichzelf en Wolfheart op de dag van zijn sterven. Hoe hij wilde springen en hoe een stille "alsjeblieft" over zijn lippen rolde toen hij de kater zag. Zijn blik ging weer naar Blazestar toen de schimmen in rook opgingen. ‘Ik gaf hem het leven van vergiffenis. Want als ik hem kon vergeven, dan zou hij daar van leren, toch?’ Gorsepaw snoof schamper toen hij zijn kop schudde. ‘Amberstorm was de eerst volgende in de rij om leider te worden. Ik kon dat niet laten gebeuren, na alles wat ze Falconstrike aan had gedaan.’ Gorsepaw zijn ogen vlamden en hij keek de leider strak aan. Daar had hij gelijk in gekregen. Amberstorm was zwak geweest en had zich leren kennen. Bleek onverbeterlijk. Wolfheart had nog zoveel potentie gehad. Maar helaas. ‘Maar ik was naïef en optimistisch. Toch denk ik nog altijd dat Wolfheart te streng is gestraft. Hij is altijd een goede, rechtvaardige leider geweest. WindClan stond op nummer één.’ Gorsepaw voelde zich werkelijk vreselijk toen hij eraan dacht. Hij schudde zijn kop. ‘Als ik iets meer tijd met hem had gehad, als ik hem beter had begeleid, dan had misschien alles voorkomen kunnen worden.’ Maar hij had met zijn kop in de wolken gezeten en bittere zielen in StarClan hadden hun klauwen op Wolfheart kunnen leggen. ‘Ik heb hem gefaald.’

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Blazestar leek het niet te begrijpen. Zijn oordeel stond vast, zoals de zijne stond. En als hij Blazestar niet kon overhalen, kon de ander dat ook niet bij hem. Het was zijn last om te dragen, zijn schuld om goed te maken. En misschien kon hij dan ooit zichzelf vergeven. Misschien had de oude Gorsepaw ja geknikt, zich iets beter gevoeld, om vervolgens in stilte nog steeds weg te kwijnen in schuld. De levende Gorsepaw had dat gedaan, als hij met de schuld had kunnen leven. Gorsepaw in Starclan was inmiddels verouderd en daarmee verhard. ‘Ik ben langer dood dan jij leider bent. Ik weet wat mijn lasten zijn, Blazestar.’ Dus toen de kater hem een optie aanbood, schudde hij direct zijn kop. ‘Niemand hoeft dit te weten. Weet je al hoeveel katten hebben geleid door te weten wat er met mij is gebeurd? Niemand had het ooit moeten weten en toch.. weet jij het opeens.’ Opnieuw schudde hij zijn kop. ‘Wat zou het beter maken?’ Falconstrike zou er aan onderdoor gaan, en net nu hij beter leek te worden. En Wolfhearts kittens zouden opeens twee schurken als ouders hebben. Hij keek Blazestar nog een seconde aan, waarna hij met een zwiep van zijn poot hij de kleine kater ruw uit zijn dromen haalde.

- Gorse topic uit