It ain't a lie without proof

Specklepaw

How cute, you don't think I can get something I want

Hier stond ze dan; Windclan territorium. Over de grens, om precies te zijn. Iets wat dus blijkbaar ten strengste verboden was als ze haar vorige twee tripjes naar andere clans moest geloven. En, oh boy, wat waren die toch ongemakkelijk geweest. Toch hadden ze niets gedaan om haar af te schrikken en haar nieuwsgierigheid naar wat er aan de andere kant van de Gorge verborgen lag had ook aangehouden. Maar toch, soms waren die warriors en leiders ook een beetje té streng en gierig over hun territoria hoor. Daarom had ze een plannetje bedacht, want ze wilde niet nog eens straf krijgen alleen omdat ze even kwam kijken. Iets wat in haar ogen helemaal niet zo erg was, want ze jatte toch niets weg? Maar nee, dit keer had ze een buffer gevonden, iets wat haar een zogenaamde reden gaf om het territorium van een andere clan op te mogen; Mousepaw. Ze was niet al te lang geleden naar de medicine cat apprentice gestapt, met de vraag of ze niet wat kruiden van windclan moest hebben, en of Specklepaw dan mee mocht. Waarschijnlijk was er makkelijk door haar verzoek heen te zien naar de echte reden, maar ze konden haar ook niet bepaald tegenspreken als ze hulp aanbood bij een clanmate. Misschien had Mouspaw ook wel willen ontdekken, of misschien had ze echt kruiden nodig, whatever, dat maakte de gevlekte apprentice niet uit. Het ging erom dat ze zich er tussen gewurmd had en nou mee mocht zonder echt in de problemen te komen. Ze mocht misschien niet over veel dingen nadenken voor ze iets deed, maar dat betekende niet dat ze niet slim kon zijn.

Mousepaw first

I should be queen of
everything

i didn't imagine this for myself- i don't want this!
i don't want you

Kruiden halen, Mousepaw begon het steeds meer te gebruiken als een excuus om de territoria van andere te betreden. De planten boeide haar eigenlijk niks. Ze wilde gewoon elke kans die ze kon aanpakken om buiten het boekje te treden, om de regels te breken. Echter was ze vandaag niet alleen op haar kleine avontuurtje; Specklepaw ging met haar mee. En dat vond de grijze kattin wel prima, zolang de apprentice niet in de weg zou lopen. "Ik weet niet hoe het met jouw zit." Sprak ze nonchalant terwijl ze haar schouders naar achter rolde. "Maar ik vind dit gebied echt lelijk, al die heuvels en openheid- en ja; ik weet dat dat Windclans hele ding is. Maar toch." Ze stopte even met lopen, en nam het landschap nog een keer goed in haar op. Maar het deed weinig om haar mening te veranderen. Ze was koppig op die manier, als iets in haar kop zat- dan kreeg je het er bijna niet meer uit. "Ons thuis is veel mooier."

Tell Me ♡︎ I’ll Be okay

Storkpaw It's all good girl

Storkpaw had ze al even door, de twee poezen die hun territorium hadden betreedt. Beide kende ze, eentje al ietsje langer en de andere had ze pas ontmoet. Mousepaw was de apprentice van Shrimpnose, de reden voor haar bezoek zou wel met kruiden te maken hebben. Waarom de andere mee was wist ze niet zeker, misschien voor extra hulp. De calico bekeek ze vanaf een afstandje, nog twijfelend of ze hun kant opging. Haar ontmoeting met Mousepaw was niet bepaald fijn geweest en ze hield een een lichte aversie tegenover de poes. Vooral was ze nog onzeker en ze keek niet bepaald uit naar meer gedoe. Helaas wist ze dat ze echt even moest gaan polsen wat Riverclan nodig had van hun, als ze er niet was geweest had een andere ze opgevangen, maar ze was er wel. Ze slaakte een kleine zucht en stapte op de twee af. Nog net ving ze op hoe Mousepaw hun thuis mooier vond, een belediging naar Windclan wat ze zou negeren. ''Mousepaw, kan ik je helpen?''informeerde ze, stoppend in haar pad. Ze stond recht tegenover de andere twee en knikte even naar Specklepaw voordat ze haar blik terug op haar collega richtte. Haar blik stond op neutraal, maar het was enigszins te merken dat ze geen blije begroeting op haar agenda had staan.

Elfje

no limit reached:

Specklepaw

How cute, you don't think I can get something I want

Regels breken was hoe ze haar apprenticeschap was begonnen en het zou waarschijnlijk ook het einde er van zijn, maar dat had ze nog niet in haar kop gehaald. Voor nu zag Specklepaw het kwaad niet in haar acties, of de consequenties die er eaan vast geplakt zouden zitten. Straf had ze tot nu toe nog ontlopen, maar wie zou zeggen dat dat zo zou blijven. Ze bleef streken uit halen en regels breken, ze bleef een grote mond trekken en brutale opmerkingen maken terwijl ze beter stil kon houden. Het was gewoon een feit dat ze een impulsieve, jonge kattin was en ze ook geen goed rolmodel had of een strenge poot had die haar in het gareel hield. Daarom was het ook zo makkelijk geweest om een stapje voor kruiden een excuus te maken om andermans territorium te gaan bekijken. Een aardig kaal territorium. Het leek Mousepaw ook niet te ontgaan. De medicine cat apprentice maakte er een nonchalante opmerking over hoe ze het territorium maar lelijk vond, met al heuvelachtige open gebied. Specklepaw knikte als instemming. Natuurlijk had Riverclan ook wel een open vlakte hier en daar, maar daar was het gras groen en vol en hadden ze tenminste nog een struik hier en daar. Plus ze hadden de rivier die hun territorium sierde en een klein bos. Hier was het haast alleen maar harde, lege vlaktes. Geen wonder dat die Windclanners altijd onder het zand leken te zitten. Specklepaw trok haar neusje er bij op. “Zeker weten, wat kun je hier überhaupt voor de lol doen?” Vroeg ze, misschien lichtelijk afkeurend. Het was niet alsof ze cool wilde doen voor Mouspaw. Als de oudere apprentice haar niet mocht, dan was het maar zo, maar ze nam gewoon nooit een blad voor haar mond. De gedachte dat iets misschien niet slim was om te zeggen kwam vaak pas nadat het haar bek had verlaten.
Lang waren ze nog niet op het territorium voordat ze de eerste Windclanner al tegen kwamen. Eerlijk, het was een paar seconden na haar opmerking dat er ineens een vaag bekende kop verscheen; Storkpaw. Ze was de oudere apprentice één keer eerder bij de grens tegen gekomen, maar een echt sterke mening had ze nog niet over de kattin. Storkpaw sprak alleen haar clangenoot aan, groette haar alleen met een knikte en keek toen weer terug naar Mousepaw. Okay then, kon er geen eens een hallo van af? Specklepaw wist de licht geïrriteerde slag van haar staart te verbergen, maar ze vond het wel een beetje stom. Ja, ze mochten dan geen vrienden zijn, maar hallo kon je wel even zeggen. Toch, ruzie gaan maken op Windclan gebied was iets wat haar niet al te slim leek, dat had ze al een keer meegemaakt in Thunderclan’s territorium. De gevlekte apprentice richtte daarom, inplaats van een argument te beginnen, haar blik op Mousepaw, kijkende wat haar antwoord zou zijn.

I should be queen of
everything

"It's terrible when you can't trust the people who are closest to you."

_{Specklepaw leek het met haar eens te zijn. Maar natuurlijk hoe kon de jonge apprentiece niet? Het is immers al vaak genoeg gebleken dat de grijze tabby een talent had voor de waarheid, misschien was dat de reden dat Starclan haar gekozen had. Omdat ze simpel weg; altijd gelijk had. "Rennen, waarom denk je dat die beesten daar zo goed in zijn? Omdat dat het enige is wat ze kunnen doen hier." Hun wel; maar zij niet. Mousepaw was groot en lomp, snel hollen, was nou niet iets wat nou echt voor haar was weg gelegd. Maar; what the heck. Ze had het ook niet nodig. Zwemmen ging goed genoeg af, en als het moest kon ze wel een flinke dreun uitdelen. Daarbij, had ze altijd Kiwipaw- die rende altijd wel voor haar. Opeens werd haar aandacht getrokken. Door iemand, die de grijze kattin liever niet in haar nabij zijn had. Ze had het mormel in kwestie al eens ontmoet op de half-moon gathering, en had vrijwel meteen een afkeuring voor de poes gekregen. "Nee, we hebben geen hulp nodig." Snauwde ze fel terwijl ze dichterbij Specklepaw ging staan. "Kom Speckle, laten we veder trekken. Ik denk dat de kruiden die we nodig hebben wat veder op te vinden zijn."}

Tell Me ♡︎ I’ll Be okay

Storkpaw It's all good girl

Meteen had ze al spijt van haar besluit om de twee tegemoet te lopen en het niet aan een andere te overlaten. De jonge Specklepaw hield zichzelf stil, zij was geen enkel probleem. Haar mede Riverclanner en helaas Storkpaw's lotgenoot daarintegen was hun laatste ontmoeting duidelijk ook niet vergeten en blijkbaar was ze nog steeds een foxdung. Ze snauwde, praatte niet eens op een normale toon. Storkpaw had zich nog ingehouden en zo netjes mogelijk gedaan. Mousepaw had dat vermogen kennelijk niet of ze waardeerde Storkpaw te min daarvoor. Ze ging dichterbij Specklepaw staan, alsof ze bang was dat de Windclanner haar iets aan zou doen. Wel, het toneelspelletje kon nu wel stoppen. Vol woede en ongeloof staarde de calico naar de grijze poes die claimde de kruiden zelf wel te kunnen vinden. Ze wist niet zeker wat ze moest doen, tegenover twee Riverclanners maakte ze weinig kans. Ook al was een nog niet zo lang Apprentice gokte ze en wist ze niet hoeveel vechttraining de andere gehad had. Ze was ouder en had al wat manen getraind, waaronder vechten, maar ze had het nooit gebruikt. Toch wou ze de twee echt niet verder laten. In elk geval Mousepaw niet. Specklepaw, die waarschijnlijk niet eens wist van haar rang, had niks te maken met de gebeurtenis tussen haar en Mousepaw. ''Als je zo doet kan je die kruiden wel vergeten!''Snauwde ze terug, zich groter makend en de jongere maar toch wel stevigere Mousepaw aankijkend. Ze hoopte dat er iemand in de buurt was. Ze wou trouwens echt niet Riverclan kruiden weigeren, maar ze ging het niet toelaten dat er zo over haar heengelopen werd.

Elfje

no limit reached:

Specklepaw

How cute, you don't think I can get something I want

Ze trok een gezicht toen Mouspaw haar vertelden dat ze renden voor de lol. Was dat niet heel vermoeiend? Alleen de gedachte van heel de dag rennen, of achter konijnen aanhollen voor wat te eten, het was genoeg om haar terug in haar nest te wensen. Nee, Specklepaw niet gezien hoor. Maar voor ze daar over kon beginnen, dook er een andere kat op, die haar zowat totaal negeerde. Mouspaw leek het echter ook niet eens te zijn met de kattin voor hun neus. Storkpaw, als ze het goed had. De jonge apprentice was misschien niet de allerslimste, maar ze kon makkelijk zien dat er een onderliggende spanning aanwezig was tussen de twee. Mousepaw wuifde de ander dan ook gelijk weg en vertelde dat ze zelf wel de kruiden konden vinden. Specklepaw knikte overtuigend. Ja, ze wilde geen kat die politieagentje kwam spelen omdat ze op andermans territorium stonden. Ze deden immers niets verkeerd. “Je mag een medicine cat geen kruiden verbieden,” opperde Specklepaw toen Storkpaw ineens begon te snauwen dat ze het allemaal wel konden vergeten. “Of wil je je code breken?”

(flutpost sorry)

I should be queen of
everything

_{Aina. Waarom moest hij degene zijn die nu in de buurt was? Met een diepe, diepe zucht liep de kater naar de veel-te-sterke Riverclan geur toe die overduidelijk op hun territorium was. Hij hoorde wat boze stemmen en besloot dat ja, hij zou arme Storkpaw wel moeten gaan helpen met deze belaging. Na een heuveltje over lopen zag hij het drietal staan, waarvan hij in ieder geval één Riverclanner herkende; het was Mousepaw, de Riverclan apprentice. Zijn oortjes spitsten zich geamuseerd toen hij de woorden van Storkpaw hoorde. Dat ze die kruiden wel op hun buik mochten schrijven. Hij kon niet zeggen dat hij het ermee oneens was. Een glimlach stond op zijn snuit terwijl hij de twee Riverclanners toeknikte. "Hallo Mousepaw, en..?" vragend keek hij naar de andere apprentice die voor hem onbekend is. "Vanwaar de eer?" vroeg hij hen toe, dezelfde glimlach nog steeds op zijn gezicht, waarbij hij zijn staart ietwat kalmerend op Storkpaw's rug legde.}

Too fast for his own good

Hawkchase

Ze onderdrukte de drang om de zielige excuus voor "medicine cat apprentice" die voor haar stond een flinke klap te verkopen, om al haar tanden uit haar bek te slaan. Dat zou een goede straf zijn voor de zonde die ze begaan was. Niemand mocht op die manier tegen Mousepaw praten. Want er was een dubbele standaard hier. Als er geen respect naar haar werd getoond, zij die gekozen was door Starclan om hun vertegenwoordiger op aarde te zijn. Dan hadden ze die zelfde sentiment tegen hun voorouders. En dat was onacceptabel. Het maakte niet uit of Storkpaw een collega van haar was. Ze was vergif, die de rol niet waardig was. Maar voordat ze was kon zeggen hoorde ze de stem van Specklepaw die haar duidelijk te hulp schoot. “Je mag een medicine cat geen kruiden verbieden,” Mousepaw vernauwde haar ogen en keek de calico voor haar strak aan. “Of wil je je code breken?” Het zal haar niet verbazen als de windclanner dat al een paar keer gedaan had. Haar intelligentie, was immers ver te zoeken. Maar het fragiele wezen had geluk, want versterking kwam haar kant op. De grijze kattin herkende de kater vrijwel meteen. Hawkchase was zijn naam, ze had hem al eens eerder ontmoet. Hij knikte zowel naar haar als naar Specklepaw. Dat werd gevolgd door een begroeting. Al was het vrij duidelijk dat de kater hier niet was om een gezellig gesprekje te voeren. "Vanwaar de eer?" Mousepaw zuchtte en rolde haar schouders naar achter. "Mijn mentor, Shrimpnose. Had ons gevraagd wat planten te vergaren die enkel op Windclan gebied groeien." Ze richtte haar ogen op de apprentice naast haar. "Specklepaw, en ik zijn daar dan ook naar opzoek. Totdat Storkpaw hier. Ons tegen kwam, en het nodig vond om haarzelf erg dreigend op te stellen."

Tell Me ♡︎ I’ll Be okay

Storkpaw It's all good girl

Een hoop gevoelens stroomde door haar heen op dat moment, maar geen een was positief. De jonge Specklepaw probeerde tegen haar in te gaan, nog niet wetend over de positie van de poes voor haar. Ze kon misschien geen kruiden weigeren, maar ze gaf niet toe totdat Mousepaw een beetje normaal deed. Respect voor elkaar was ook belangrijk voor de Medicine Cats en hoewel Storkpaw een poging had gedaan had Mousepaw dat in de wind geslagen. Het was erg duidelijk dat de grijze poes maar weinig goeds van haar dacht en dat gevoel was wederszijns. Voordat Storkpaw ze weer aan kon spreken kwam er hulp in de vorm van een Warrior. Ze richtte haar blik op Hawkchase die op het geluid en de geur afgekomen moest zijn. Hij sprak de bezoekers kalm aan en legde daarbij zijn staart op de rug van Storkpaw. Mousepaw schoot natuurlijk meteen in de verdediging en haar woorden zorgde ervoor dat de calico poes haar oren in haar nek legde. ''Jij spreekt me aan zonder enig respect en verheft je stem'' sputterde ze tegen, te kwaad om na te denken over haar woorden. Waarom had Mousepaw zo hekel aan haar, terwijl zij juist degene was die een stomme opmerking gemaakt had bij hun eerste ontmoeting. Beide waren ze gekozen door Starclan, een ziek besluit. Storkpaw vergat over Hawkchase en Specklepaw, haar ogen waren enkel gericht op de andere Medicine Cat Apprentice. ''Jij bent je rang niet waard en ik zal je ook niet zo behandelen''de woorden hadden haar verlaten voordat ze er zin in had, maar het was de waarheid. Het was een zieke grap geweest van Starclan, meer bewijs voor hoe ze eigenlijk waren. Ze bleef Mousepaw aan kijken, verwachtte hetzelfde terug te horen of meer, maar het kon haar niet meer schelen.

Elfje

no limit reached: