Infinite Dreamscape

<sub>Het was ergens rond zonhoog en de kitten was natuurlijk weer uit haar nest; klaar voor avontuur. En het avontuur kwam dan ook recht op haar af gesprongen. Het was een dikke kever die bezig was met zijn eigen zaken. Maar niet voor lang meer! Want zij zou een einde maken aan die zaken. “Grrrr! Rawr!”, gromde ze naar de kever die zich vervolgens geschrokken omdraaide en zo snel mogelijk probeerde weg te kruipen. Ze maakte sprongetjes vlak achter de kever aan en gaf meppen met haar pootjes. “Je kan proberen lopen maar ik pak je toch wel!”, grijnsde ze voor ze er recht op af sprong en het kevertje in haar bek stak. Het was hard en het smaakte niet zo lekker, maar het was het waard. Want nu was die vieze vuile indringer van haar territorium af!


+ Moonshine</sub>

_{De kever was verslagen. Op dit slagveld van leven en dood had zij gewonnen, en niemand kon haar nog tegenhouden. Want zij was de almachtige Berrykit en niemand kwam nog in haar weg! Want anders werden ze verpletterd en opgegeten zoals nu. De kitten slikte de laatste deeltjes van de vies smakende kever door en liet haar oranje, vlammende blik op haar mama vallen. ‘Je hebt de clan goed verdedigt mijn kleine warrior’, mauwde ze trots tegen de kitten en het kleine poesje voelde een sterk gevoel groeien vanbinnen. Het gevoel dat ze alles aankon. “Ik ben goeie warrior!”, piepte ze zelfzeker terwijl ze een lik over haar oor kreeg. “En niemand kan mij verslaan”}

_{Toen de wilde kit naar boven keek en haar blik liet kruisen met die van haar pleegmoeder, zag ze een trotse twinkeling in diens ogen. Iets wat ze niet vaak zag bij anderen; vaak omdat ze eerder boos op haar waren door haar frustrerend gedrag. Het deed haar beter voelen, maar dat liet ze niet teveel merken. ‘Oh dat heb ik gezien’, mauwde de kattin zachtjes. ‘Die kever had geen schijn van kans.’ Hadden kevers dan ooit een kans tegen haar? Nee. Want elke kever die te dicht bij haar kwam zou worden verpletterd, en verscheurd worden. Misschien niet echt meer doorgeslikt want dat smaakte walgelijk, maar wel tot de dood worden gebracht. Ze grijnsde bij die gedachtes. ‘Je moest nu wel erge dorst hebben’, voegde ze er nog aan toe en de kitten keek verward haar kopje. “Ikke geen dorst...” de dorst was al genoeg gestild door het bloed van de vijand, door de vieze kever. Het smaakte dan misschien wat vreemd maar ze had in ieder geval geen dorst. Opeens verbrak het oogcontact tussen de twee en ze bemerkte hoe Moonshine naar de andere kittens keek. ‘Hadden de andere kittens geen zin om mee te vechten?’ Ugh, sociale activiteiten. Het liefste was Berry gewoon alleen tegen de wereld, want zij was de sterkte in deze zwakke kudde van schapen. Een wolf, zoals je zou kunnen zeggen. “Nee want ze zijn allemaal veel te bang voor kever!” En ook lekker zwak, voegde het poesje nog toe in haar gedachtes. Haar blik verfijnde zich even terwijl ze naar de andere kittens keek en ze fronste.}

_{De andere kittens waren gewoon softies. Ze wilden niet vechten, ze wilden alleen maar vrede en speelden met mosballetjes alsof het hun beste vrienden waren. Later moesten dit warriors voorstellen en als dat echt zo zou blijven dan zou Riverclan straks de zwakste clan worden van allemaal. Ze fronste toen ze andere kittens zag slapen of koprolletjes zag doen. Zwak. Haar oranje, verveelde blik gleed van die irritante kittens naar haar moeder die opeens speels begon te praten. En ze ineen kromp. ‘Maar ik ben niet bang van kevers~’ snorde de kattin vervolgens. De bruine warrige kitten kantelde haar kopje even bij de stelling die de poes net had gemaakt. ‘Dus zullen we samen de clan beschermen tegen deze kleine indringers, berrykit?’ Ze trok wat met haar oor voordat zij zich ook uitdagend bukte en een grote glimlach op haar gezicht vertoonde. “Okie!” piepte ze voor ze alert rondsloop op zoek naar kevers. En toen eentje zag die groter was dan alle anderen die ze hiervoor had gezien. “Kijk! Keverkoning indringer!”, blies ze naar de grote kever toe die eigenlijk niet eens wist waar die rondliep momenteel. “Wij wegjagen! Grrrr”}

_{‘Voorzichtig Berrykit. De Keverkoning is machtig’ sprak haar moeder terwijl ze naar de andere kant sprong. Nu zat die kever gevangen tussen hun beide. Hm, wie was er nu zo machtig he? Een kwaadaardige, speelse grijns speelde er op haar lippen terwijl ze gebukt zat te zwiepen met haar stekelige staart. ‘Ik zal je ondersteunen Berrykit’ Ach, ze had geen hulp nodig. Geen enkele kever, koning of niet, was te machtig voor haar. Ze zou ze allemaal verslinden en afmaken. Net zoals dat ze in de toekomst al haar vijanden zou afmaken in de strijd en zou rijzen als de enigste opperleider van de vier clans. “Rwraaaaaaa!”, sloeg ze een kleine strijdkreet uit voor ze naar de grote kever toe sprong. Met haar klauwtjes uit en al, klaar om het te verslinden. Maar haar kleine sprong was net te kort om de kever te raken; en deze begon bang weg te kruipen. “Jij bangerik! Kom terug ier!” gromde ze naar de kever toe.}

_{Die keverkoning, denkend dat hij zo machtig was en kijk nu hoe hij zo bang begon weg te glippen. Berrykit zou hem uitgelachen hebben moest ze niet vol woede zitten dat haar sprongetje was mislukt. ‘We zullen hem niet laten ontsnappen Berrykit’, zei haar pleegmoeder zachtjes terwijl ze zich verzette en nadien naar de kever begon uit te halen. ‘Hier vang!’ de kever slingerde door de lucht heen en na een zeer snelle analyse schudde de bruine kitten met haar hele lichaam voor ze op hem afsprong, en deze keer hem wel kon vangen. Haar klauwtjes drukten in de keverkoning, die zat te wiebelen met zijn poten uit angst. Maar hij was er overduidelijk geweest: vlug verslond Berrykit het insect met beide haar klauwen en tanden en voelde zich triomfantelijk. Alleen had ze dit liever helemaal alleen gedaan in plaats van met hulp. “Ik kon hem ook alleen aan hoor, ikke geen hulp nodig!”, sprak ze en stampte met haar ene voorpootje op de grond. Berrystarstar kon alles ook alleen. Ze hoefde geen hulp. Nu was haar overwinning niet zo glorieus als het zou geweest zijn zonder haar moeders efforts.}