No use actin' so tough

Mousepaw was geen grenzen wachter, niet echt in ieder geval. Want ze was niet van plan om indringers weg te jagen. Hoe kon ze? Ze had de fighting skills van een klein kind. Haar enige optie was wegrennen en een patrouille waarschuwen ofzo. Maar dat klonk als zoveel moeite. Het was veel leuker om met vreemde in gesprek te raken. Het kon leidde tot prachtige dingen, nieuwe "vriendschappen" of een nieuwe kans om haar kracht- nee de kracht van Starclan nog eens goed duidelijk te maken. Vooral het laatste vond ze leuk om te doen, het voelde gewoon zo goed om zoveel macht over een ander te hebben. Over de situatie. Dat ze soms echt aan het zoeken was naar een excuus, wat dan ook. Om een ander er in te luizen. Het werd een beetje een verslaving. Om het goede woord van Starclan door het land heen verspreiden. Mousepaw zuchtte zachtjes en kwam tot een halt. Er kwam een kat haar kant op, maar het was nog te vroeg om labels aan de kat in kwestie te plakken. Dus wachtte ze rustig af tot de ander dichterbij kwam.

Het miezerde. Mizzlecloud vond dat geen probleem; hij was geboren in de regen en hij was ernaar vernoemd. De plakkerige koude van het beetje water dat uit de lucht viel was een mooie manier om vast te houden aan de wereld om hem heen, en om niet op te gaan in zijn gedachten. Daar was hij soms iets te goed in. Hij was iemand die heel hard kon focussen, en die sommige dagen zelfs vergat te eten dan. Vandaag was hij de grenzen gaan controleren; alleen, nu hij dat mocht als warrior. Het was wel relaxing. Hij had er geen probleem mee om alleen te zijn, maar toen hij een bekende gestalte aan de grens zag staan vond hij dat wel een aangename verschijning. Het was immers Mousepaw, zijn Mousepaw. Hij voelde zich dichter bij haar dan ooit door hun gedeelde geheim, hoe geconflicteerd hij daarover ook was. Hij had toen vast een hele goede reden gehad. Die hele maan na de verdwijning van zijn moeder was een waas, waarschijnlijk uit shock en verdriet. In ieder geval was het gedaan, en hij kon het niet meer terugnemen. De waarheid nu vertellen zou alleen maar meer schade aanrichten. Maar Mousepaw had dat voor hem gedaan; dat toonde toch dat ze van hem hield. Dat kon niet anders. Hij knikte haar toe met een zachte glimlach op zijn snuitje, en draaide zich toen om zodat hun vachten elkaar nét niet aanraakten en hun neuzen in dezelfde richting wezen. Woorden waren niet nodig, voor hem. Hij had het idee dat ze elkaar snapten nu.

Ze knipperde een paar keer toen ze niemand minder dan Mizzlecloud haar kant op zag komen. De grijze kattin snoof wat geïrriteerd, van alle katten die ze kon tegenkomen; moest het nou echt hem zijn? Hij was een goede pion die ze kon gebruiken. Maar voor de rest zat er niet veel in hem had ze ondervonden. Zelfs nu; hij had haar helemaal tot zichzelf. En waar kwam hij mee? Met helemaal niks, hij glimlachte enkel. De grijze poes onderdrukte de drang om verslagen te zuchtte. Ze moest hem immers wel de vriend houden, en hem de indruk geven dat ze liever niet in zijn aanwezigheid was geen goede manier om dat te doen. Nee- ze moest hem het gevoel geven dat ze hem nodig had. "Ik heb je gemist," miauwde ze toen maar met haar ogen naar beneden geslagen. Ondanks de motregen die de vacht van de grijze kattin binnen no-time vochtig maakte. Had ze het niet echt koud. Maar dat betekende niet dat ze niet net alsof kon doen. Mousepaw kuchte zachtjes en begon lichtjes te rillen. Ze flikkerde een paar momenten met haar ogen voordat ze de afstand tussen haar en de kater zo dusdanig verkleinde dat hun haren in elkaar verward waren. "Je bent toch niet boos op me?'