[Open] Fled the Coop

[Deze volledige post is in rijm geschreven voor het prompt event. Uiteraard hoef je niet in rijm terug te reageren.]


Traag als sneeuw dat langzaam wegsmelt
Kwam de zon over de horizon aangesneld
Blauwe ogen knipperden tegen het licht
Zonnenstralen gleden langs een vlammend aangezicht

Kaken spreidend in een trage gaap
Vocht Peppermint tegen de restjes slaap
Met een paar laatste stappen strekte ze zich uit
Waarna ze het kamp verliet zonder enig geluid

Met dauw dat kleefde aan elk blad
Vervolgde de flamepoint haar bedachte pad
Ze moest haar vacht opzetten tegen de ijzige wind
"Moet meer kruiden verzamelen," murmelde Peppermint

Met haar staart zwierend hoog in de lucht
spreidden haar lippen zich in een lichte zucht.
Het is niet anders, ik moet er voor gaan.
Ik moet het pad naar de tweebeenplaats inslaan.

En met die gedachten verzamelde ze haar moed.
Dit was niet de eerste keer, het kwam wel goed.
Maar desondanks trok een huivering zachtjes over haar rug.
Misschien kwam ze deze keer wel niet heelhuids terug.

De stenen voelden hard en koud aan onder haar poten.
Het kon toch niet zijn dat de Bloodclanners hiervan genoten?
Ze zette zich af, liet haar poten landen op een houten hekwerk
Ondanks dat ze beefde, zette ze door, ze hield zichzelf sterk.

Haar blik gleed over een afgezet stukje land
En daar! Daar! Daar zag ze het aan de verste kant!
Een klein groeiend bosje, gevuld met prachtig bloeiend catmint
Zo mooi, zo groen, zoals je het zelden in bladkaal vindt.

Ze naderde snel, haar witte voetjes vederlicht op het hout.
Maar met die laatste sprong, maakte ze toch een vreselijke fout.
Ze zette zich soepel af, landde naast het hek op een plastic vlak.
In plaats van dat deze haar hield, barstte deze met een luide krak.

Ze slaakte een gil, de grond onder haar plotseling verdwenen.
Ze tuimelde, één, twee, drie keer zo naar beneden.
Met een plof landde ze op haar voetjes, ogen rond van schrik
En keek om zich heen, denkend "Oh nee, waar ben ik?"

Veren dansten in de rondte, gekakel klonk schel om haar heen.
Het was een kippenhok, besefte Pep, ik moet eruit, meteen!
Ze zette haar voetjes tegen het gaas, strekte haar poot omhoog.
Maar ze kon niet bij het dak, het was veels te hoog!

Oren plat in haar nek, dook ze achteruit.
Oh Starclan, hoe kom ik hier nu weer uit?

Stap voor stap kwam er iets haar richting op
Ze kon niet zien wat, maar angsten vulden snel haar kop
Haar adem joeg in een rap tempo door haar keel
Elk geluid die ze nu maakte, voelde als teveel

Het gekakel van de kippen overstelpte al snel elk geluid
Het gaf haar wat tijd, maar nog steeds kon ze er niet uit.
Een schaduw viel door het gat naar beneden
En al snel kwam er een kop door het gat heen gegleden.

Ijsblauwe ogen staarden haar aan van boven
Pep's hart werd koud, ze kon het niet geloven.
Na al die maanden ontwijken, al die maanden van veiligheid
Waren de katten van Bloodclan haar spoor nog steeds niet kwijt.

Onhandig kroop ze achteruit, haar rug drukkend tegen het gaas.
Hopelijk zijn blik vermijdend, ze zat hier opgesloten als levend aas.
Het litteken onder haar poot brandde als een levend souvenir
terwijl ze zich opgejaagd voelde als een levend prooidier.

Vanuit de hoek ontsnapte ze zijn blik net
Maar ergens, was ze bang, dat hij zijn zinnen al op haar had gezet.

Angst greep haar om de keel met ijskoude klauwen terwijl ze naar het gelaat boven haar keek. De ijskoude toon sneed door haar heen terwijl ze zijn stem hoorde. Ze kende deze kater, ze kende hem. Haar hart sloeg in haar keel als een kerkklok terwijl ze nog wat verder naar achteren kroop, haar rug tegen het gaas drukkend. Haar oren suisten, de kakafonie van de kippen ondertussen ongehoord. Het enige wat ze wilde was weg, weg weg weg. Ze voelde zich weer net zo'n klein kind als dat ze was geweest toen ze de vorige keren tegenover hem stond.