The Kids Aren't Alright

Onderwerp: The Kids Aren't Alright di 18 jan 2022 - 13:32

De zon wasaan het opkomen. Tidepaw had zich in de grotten verstopt, maar was voorzichtig om niet te ver van de ingang te gaan. Ze kende het immers niet zo heel goed en ze was doodsbang om te verdwalen. Ze had zich in een hoekje geduwd, zodat ze langs bijna alle kanten de ruwe muren tegen haar vacht voelde. Misschien zou die druk haar kunnen laten stoppen met trillen. Ze kon niet beschrijven waarom ze nu plots opnieuw instortte, waarom het haar nu overvallen had. Af en toe leek het alsof de wond van Newtspark's dood een beetje begon te genezen, en dan gebeurde er iets onverwachts - of soms zelfs helemaal niets - en werd het volledig opengescheurd, tot het net zo veel pijn deed als toe het net gebeurde. Happend haalde de jonge kattin adem. Haar zachte snikken echo'den door de gangen van de grot. De echo leek het geluid te vermenigvuldigen en vergroten, alsof er een hele clan van snikkende katten dicht bij elkaar zat, elk stuk voor stuk hopeloos. Tidepaw had het idee dat ze de pijn van al die katten samen bijeengeperst in haar hart kon voelen.

+ Morningpaw eerst

Drip....drip...drop. Nog een druppel viel langs de wand van de grot naar beneden. En nog één. Een grinnik ontsnapte hem terwijl hij zijn kop kantelde en er gefascineerd naar staarde. Alhoewel hij toch echt even zijn kaken strak op elkaar moest zetten toen de beweging ervan een pijnscheut door zijn gespierde lichaam veroorzaakte. Het was het soort pijn dat hem niet snel liet vergeten wat hem overkomen was. Dimpaw had hem goed te pakken gehad tijdens het feestje van eerder. Hoe en wat er precies gebeurde was hem alweer voorbijgegaan maar het feit dat hij verloren had bleef hangen als kiespijn. Zou Twistedheart, zijn mentor, teleurgesteld in hem zijn? Wat als hij nou later dan iedereen warrior werd? Net zoals hij later dan de rest apprentice werd? Of nou ja. De kater spitste bezorgd zijn oortjes naarvoren toen het geluid van hevig gesnik door de tunnel echode. Je hoefde geen genie te zijn om te weten dat er wat loos was. Wanneer iemand huilde was die niet blij. Morningpaw wilde niet dat iemand niet blij was natuurlijk. Nee, hij hief zich op zijn pootjes en stapte met snelle pas voorwaarts. Door de tunnels heen tot hij zijn blik op Tidepaw legde. Oh nee, niet Tidepaw. "Tide!" mauwde hij, zijn oortjes naar achteren gedrukt. Haar zo zien was niet leuk, het trok aan al zijn hartcellen, rinkelde alle belletjes in zijn koppie. Hij wilde haar weer zien glimlachen, zoals toen ze samen gingen trainen! De grote kater slikte "Wat is er aan de hand? Wat kan ik doen?" vroeg hij bezorgd. Hij dacht er niet eens bij na, niet dat hij dat ooit echt deed.Hij wilde haar gewoon weer blij maken. Dat was super belangrijk. "Ik-ik kan je op vrolijken?" Zijn blik schoot nu rond, op zoek naar iets om d'r mee op te vrolijken. Jammer genoeg waren de tunnels depressie zelve. "We kunnen, we kunnen weer samen trainen?" Dat was zo leuk! Wie weet zou het haar opvrolijken! "Of of-" dacht hij verder, heel hard nadenken dat deed hij. "Over het ijs glijden? Wat jij maar wilt Tide, ik ben er voor je"

Better a witty fool than a foolish wit

Not all who wander are lost.

But i sure am.