Silent Night, Holy Night

Onderwerp: Silent Night, Holy Night wo 22 dec 2021 - 19:28

_{Het was een stille, heldere nacht. Dimpaw voelde zich op momenten als deze heel vredig. De wereld was rustig, bijna iedereen sliep. Ze kwam maar heel af en toe een clangenoot tegen - want hoewel niet iedereen in Shadowclan ervan hield, was het toch niet ongewoon voor hen om ook 's nachts actief te zijn. De apprentice vond het belangrijk om de tradities van haar clan staande te houden. Het was heel mooi, vond ze, hoe dit soort praktijken al generaties lang doorgegeven werden. Haar ogen gleden naar de sterren, die goed zichtbaar waren. Een zucht ontsnapte haar bek terwijl ze dacht aan haar voorouders. Wie waren dat geweest? Hoe zouden zij op haar neerkijken? Zouden ze.. Trots op haar zijn?
- Inkspots 1st
- Prompt 60; Laat je kat sterrenkijken (1p)}

BELIEVE THAT YOU WON'T REGRET THE CHOICES YOU MAKE

SILENT NIGHT, HOLY NIGHT

StarClan nooit ging hij meer in de nacht zijn nest uit. Nooit meer. Wat Settleddust hem ook vertelde. Wat hij ook van hem verwachtte. Nooit. Nooit. Nooit meer. Verschrikkelijk. Hij had allang in zijn nest willen liggen. Hij haatte de kou. En al helemaal in de nacht. Wat wilden ze dat er ging gebeuren, dat hij zijn snorharen er af zou gaan vriezen?? No way, die waren echt deel van zijn charme. Zonder zijn snorharen zou hij niet kunnen leven. Een rilling ging door de vacht van de bengaalse kater terwijl hij door het territorium heen stapte. Toen een bekende geur zijn neusgaten bereikte kwam er een verbaasde blik op zijn gezicht. Zo laat? Buiten? Nee toch? Hoewel hij zichzelf nooit als een echt vaderfiguur had gezien, was hij een beetje in die rol gegroeid. Als Settleddust geen vader kon zijn voor de kittens, dan zou hij zijn best doen om die rol zoveel mogelijk te vervullen. Zijn poten gingen met een lichte draf de geur na. Automatisch voelde hij natuurlijk iets van bezorgdheid. Ondanks dat de kittens allang geen kittens meer waren. Dat moest echt even inzinken. Ze zouden bijna de leeftijd van warrior zijn. Alhoewel hij zelf pas op latere leeftijd warrior was geworden, oeps. En daar stond ze. Bijna helemaal volwassen, haar snoetje gericht op de sterren. Iets van opluchting ging er door zich heen, ze was oké. ”Dag prinsesje van me.” sprak hij met een warme glimlach terwijl hij van achteren naar haar toe liep. ”Wat doe jij hier nog zo laat?” vroeg hij met een gekantelde kop aan haar.

FROM MITZI WITH LOVE

_{Terwijl ze naar de sterren keek, werd haar aandacht toch door iets anders getrokken. Het waren pootstappen die van achter haar kwamen, de bekende pootstappen van haar vader. Haar oor trok naar achter, maar verder bleef haar blik op de lucht gericht. Ergens vond ze het jammer dat de kalme sfeer van de nacht gebroken werd, aan de andere kant vond ze het fijn om haar vader te zien. Ze rolde wat weemoedig met haar ogen toen hij haar prinsesje noemde. Alsof ze altijd achterover zat terwijl ze iedereen het harde werk liet doen.. Nee, dat omschreef haar broer meer. Ze was een harde werker en vond het belangrijk om daar erkenning voor te krijgen. Toch nam ze het hem niet al te kwalijk. Het was immers haar vader, en familie was nou eenmaal soms irritant. "Hé, pap," miauwde ze zachtjes, waarna haar blik eindelijk van de sterren afging en naar hem gleed. Hij stelde haar de vraag wat ze hier nog zo laat deed en ze knipperde een aantal keer. "Ik kijk naar de sterren," statete ze de obvious, waarna ze kort even glimlachte. "Ik kon niet goed slapen." verklaarde ze toen verder, want dat was waarschijnlijk wat hij echt bedoelde met zijn vraag.}

BELIEVE THAT YOU WON'T REGRET THE CHOICES YOU MAKE