my stars

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust lag op zijn rug tussen enkele wortels van één van zijn geliefde dennenbomen, op een helling. En tussen de groene dennen, kon hij net de sterren zien. Hij kende al teveel katten daar, zijn voorouders. En hoe hij ze al meerdere keren in zijn gedachten had vervloekt voor de oneerlijkheid, en hoe vaak hij daarna zich had verontschuldigd en beloofde hij zijn straf lijdzaam en in stilte zou uitzitten. En ook hoe hij had zitten smeken of alles nou eens normaal zou kunnen zijn in zijn turbulente leventje. Maar nu zat hij in stilte en keek hij gewoon, terwijl witte wolkjes boven zijn snoet hingen terwijl hij uitademde. Toen hij de sneeuw hoorde knisperen wist hij dat er een kat dichterbij kwam. En toen hij om keek zag hij niemand anders dan Airwisp dichterbij kwam. ‘Oh. Hey, Airwisp,’ miauwde hij, terwijl hij eigenlijk alweer overeind wilde komen.

60: Laat je kat sterrenkijken

In alle eerlijkheid sliep ze belachelijk slecht de laatste tijd. Haar nest voelde nog altijd leeg, zonder haar zoontje. Telkens schrok ze wakker terwijl ze om zich heen graaide, doodsbang dat iemand hem uit haar poten had getrokken, hem voor altijd van haar af had genomen. Dan stond ze op en liep ze stiekem langs de apprentice den, om toch even te checken dat zijn nest wel warm genoeg was, dat zijn borstkas nog wel rees en daalde. En vluchtte ze het territorium in, ondanks de kou die dwars door haar dunne vachtje heen leek te gaan. De stilte daar was het enige dat haar hoofd tot stilte kon manen, samen met de zekerheid dat niemand haar lastig zou vallen. Ze vermeed altijd tactisch de late patrols, en nam de paden die niemand nog nam op dit uur. Althans, dat was wat ze dacht totdat ze zijn gestalte zag liggen in het donker. De sneeuw knisperde onder haar vederlichte stappen, en dat was genoeg om de deputy van Shadowclan uit zijn roes te halen. "Wel, als het niet mijn favoriete partner in crime is," begroette ze hem met een vluchtige glimlach. Ze stapte op hem af, en keek van zijn groene ogen naar de sterren die tussen de takken heen gluurden. "En? Wat zeggen onze voorvaderen vanavond tegen je, deputy?" haar zachte adem ontsnapte haar mond in wolkjes, die in de hemel samen voegden met die van hem.

Prompt 60: Laat je kat sterrenkijken

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust kreeg een geamuseerde glimlach op zijn snoet toen ze hem begroette met "partner in crime". Oh ja, de sterren wisten dat het waar was, in de letterlijkheid van het woord. Stiekem waren ze beide een beetje criminelen en ze wisten het enkel van elkaar. Dezelfde fouten gemaakt, in dezelfde tijd en dat maakte hun kittens opeens familie, in de minder letterlijke zin van het woord. Zijn blik ging weer even omhoog naar de sterren met haar, terwijl ze dichtbij elkaar stonden in de duisternis. Hij haalde enkel zijn schouder een keer op. ‘Helemaal niets,’ miauwde hij eerlijk. ‘Al denk ik dat ik blij mag zijn. Ik hoef hun oordeel over mij niet te weten.’ Zijn blik ging weer naar haar en fronste bezorgd toen hij realiseerde dat ze op een plek stond waar ze eigenlijk niet zou moeten zijn. Ze moest in een warm nest zijn, uit de wind. Ze leek zo.. fragiel. ‘Heb je het niet koud?’

De stilte van de nacht lag als een warme deken over hen heen. Ze voelde zich niet bekeken, ondanks de witte stipjes aan de hemel. In alle eerlijkheid wist ze niet zeker hoeveel ze daadwerkelijk in hen geloofde. Het kwam verrassend veel overeen met alle verhaaltjes waar ze vroeger zo ontzettend in geloofde, en die haar oh zo bang maakten. 'Als je niet braaf je eten op eet, dan komt Bloodclan jou opeten', 'als je je niet aan de code houdt, dan zien de sterren dat en straffen ze je!'. Misschien zou ze de dood van haar tweede zoontje als straf moeten zien, of anders de manier waarop de clan haar behandelde. Maar vreemd genoeg deed ze dat niet. Gebeurde er niet altijd ongelukken en tragedies? Waarom zouden de katten ver daar boven het nog schelen wat zij deed? En als ze dat wel deden, en dit daadwerkelijk een gruwelijke manier was van straffen, dan wilde ze wellicht niet eens hun walgelijke geloof aan hangen. Maar hij hing hen wel aan, deed hij niet? Haar gele ogen vonden de zijne, en ze vroeg zich af of hij zich wél bekeken voelde. "Aw, bang dat je niet meer hun troeteldiertje bent?" haar ogen glinsterden in het maanlicht en ze stootte hem plagend aan. De uitdrukking op zijn gelaat veranderde echter plots drastisch, en op zijn vraag dwaalden haar ogen enkel af naar de hemel en haalde ze haar schouders op. "Ja." gaf ze eerlijk toe. Wat wilde hij eraan doen? Haar terug sturen? Haar in zijn armen slaan, om haar warm te houden? Een zweem van een bittere glimlach trok over haar gelaat. Net zoals Acornstar had gedaan, zeker."Maar ik ben liever hier in de kou dan daar,"

Prompt 69

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Och, misschien had hij ze sfeer ook wat te grimmig ingesteld. Airwisp wist dat direct om te slaan met een drukker tegen zijn schouder en een beetje duistere humor. Hij lachte even met haar mee, waarna hij zijn ogen dramatisch rolde. ‘Ik ben nergens bang voor,’ loog hij met een losse, jongensachtige grijns om zijn lippen. Nee, hij was bang voor een groot scala aan dingen. Hij was bang voor hoogtes, om maar eens mee te beginnen. Honden waren ook niet meer zijn favoriet. Hij was bang dat Acornstar terug zou komen en hem zonder pardon van zijn rang af zou zetten en alles wat hij had gedaan, alle moeilijke keuzes die hij had gemaakt, voor niets waren geweest. Maar het meest bang was hij nog wel om leider te worden. Niet voor de verantwoordelijkheden, nee. Hij was bang om al zijn geliefden te moeten zien in StarClan, levens van hun krijgen uit teleurgestelde ogen. De kat miauwde vervolgens dat ze liever hier was dan daar. Nog een klein glimlachje kwam van hem af. ‘Dat is dan weer iets wat we gemeen hebben,’ miauwde hij zachtjes. Hij kon zich voorstellen waarom ze zich wilde afkeren van de clan, want iedereen had vast een mening over haar. ‘Hoe is het nu met je? Echt?’

63