All the echoes in my mind cry

_{Het waren drukke dagen geweest, en Nightkit kon het voelen. Ze voelde de spanning van de Clan, overal. Het maakte haar, zoals zoveel dingen, onrustig. Het voelde alsof ze niet weg kon. Overdag was het druk in de Nursery, maar ook erbuiten. 'S nachts was gelukkig een stuk beter, waardoor ze voornamelijk tijdens de nachtelijke uurtjes op was. Ze sloop dan stilletjes de Nursery uit, en genoot van het koele briesje in haar korte vacht. Ze durfde nooit naar het midden van het kamp te gaan, ze bleef altijd in de schaduwen. Toch had een glinstering in de maneschijn haar aandacht getrokken. Twijfelend, maar uiteindelijk toch doorzettend, stapte kleine Nightkit het licht in. Was dat een glinsterend steentje?

Wolfblood}

I have loved the stars too fondly to be fearful of the night

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

De laatste dagen eisten hun tol op de robuuste warrior. Ze was constant in de weer, kon zichzelf niet forceren om stil te zitten en te relaxen. Donkere onweerswolken leken constant in haar kop te hangen en ze wist niet wat ze er mee moest doen. Alles zou goed moeten worden toen haar moeder stierf. Alles zou weer op z'n pootjes terecht moeten komen nu Tallstar weg was en Acornstar z'n plek in had genomen - maar het was niet zo. Ze wilde hem weg hebben, hij mocht lekker z'n grijze haartjes in de elders den kweken. Maar de warrior code stelde vrij duidelijk dat je moest luisteren naar je leader... Maar ook als deze een stinkende rogue mee nam en je eigen zusje verbande om niets? Een gefrustreerde zucht sloop over haar lippen toen ze terug kwam van de maanhoog patrol. Vermoeid keek ze het stille kamp rond en liep langs de prooistapel zonder iets te pakken. Het was toen dat beweging bij de nursery haar aandacht trok. Haar ogen fonkelden van ergernis. Waarom konden die rot koters niet gewoon naar hun moeders luisteren en gaan tukken? Ze stampte al die richting op, toen ze het mupke herkende. Haar blik verzachtte wat en daarmee ook haar passen. "Mug," sprak ze met een streng randje tegen haar. Ze werd al zo groot, en nog altijd had ze geen ouders. Ze kon zich bedenken dat ze eenzaam was, zo zonder broers en zussen. Zij zou dat zijn geweest als ze de hare niet had gehad. Daarom ook dat ze vaak langs kwam, en misschien daarom ook wel dat ze haar kwade woorden snel vergeten was en naast het poesje ging liggen, zodat ze elkaar aan konden kijken. "Waarom ben je wakker?"

gemaakt door kiki

nogeenei

'A bird sat down and spoke to me:'

'"you are a murderer, no matter how beloved "'

Slap Count: 08

Kill Count: 02

_{Met haar kleine neusje snuffelde ze aan het glinsterende steentje. Het was mooi rond, glad en wit. Het maanlicht weerkaatste van het lichte steentje af. Nightkit was er zo van onder de indruk dat ze de grote kat naast haar niet had opgemerkt. Night drukte geschrokken haar oortjes naar achter bij de stem die haar aansprak. Ze ontspande echter snel weer toen ze haar herkende. Nightkit glimlachte lichtjes toen Wolfblood naast haar kwam liggen. 'Waarom ben je wakker?' werd haar gevraagd. Night dacht na, moest er echt eventjes over doen. Waarom? Ze kon niet in slaap komen, maar waarom was dat? Ze haalde kort haar schoudertjes op. 'Ik hou van de nacht,' miauwde ze toen met een klein knikje. Nightkit bleef veel liever op om de maan te bekijken, dan uitgerust te zijn voor de felle zon.}

I have loved the stars too fondly to be fearful of the night

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Eventjes was het stil, en net toen Wolfblood geïrriteerd begon te worden omdat het kind haar leek te negeren, kreeg ze toch een antwoord. Een frons kroop over haar gelaat en ze draaide haar hoofd naar het kleine gut toe. Nightkit die hield van de nacht, natuurlijk ook. Ze snoof en dacht aan de nachten in de bergen, toen ze samen naar de sterren had gekeken en weggedroomd. Haar blik schoot naar de hemel, waar zowel flarden van wolken als takken de meeste sterren niet van het zicht ontnamen. "Waarom? Het is donker," bromde ze en maakte het zichzelf iets gemakkelijker naast de ander, waarbij ze voorzichtig was niet te dicht bij de kleine te komen. "Je loopt toch niet te dwalen hé, 's nachts?"

gemaakt door kiki

'A bird sat down and spoke to me:'

'"you are a murderer, no matter how beloved "'

Slap Count: 08

Kill Count: 02

_{De grote poes naast haar snoof door haar antwoord. Nightkit keek haar kort aan, een onschuldig vragende blik in haar gele ogen. 'Waarom? Het is donker,' werd er gebromd. Nightkit knipperde met haar oogjes en haalde haar schouders op. 'Niet altijd,' miauwde ze, waarna ze haar blik weer naar boven liet gaan. Er waren altijd wel sterren, of de maan. Het donker bracht meer moois met zich mee dan anderen dachten. 'Je loopt toch niet te dwalen hé, 's nachts?' De kitten bracht haar aandacht weer naar de poes naast haar, haar weer aankijkend. Ze twijfelde weer even, over wat ze zou antwoorden. Het was echt niet dat ze elke nacht buiten was. Nee, zelfs al was ze het liefst wakker in de nacht moest ze toch een keer slapen. Maar, af en toe kon ze zichzelf niet weerhouden. Toch leek dat niet een handig antwoord om te geven, maar liegen durfde ze eigenlijk ook niet zo goed. Dus bleef ze stil. Dat leek haar het veiligst.}

I have loved the stars too fondly to be fearful of the night

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Een verwarde frons kwam op haar gelaat. Niet altijd? Starclan, had ze haar als kitten toch op haar hoofd laten vallen? Toen ze haar blik naar de hemel volgde zag ze echter de sterren waar ze op doelde. Ah. Dat dus. Nuja, het was nog steeds donker. "Hm, weet je, een hele tijd geleden ging ik met een leader mee om zijn levens te halen. Toen mochten we een nacht in het Windclankamp blijven van Oceanstar," ze zei er maar niet bij dat ze nog ontzettende ruzie had geschopt met wat windclanners daar. "Wist je dat ze daar helemaal geen bomen hebben? Als er geen wolken zijn kan je gewoon alle sterren zien, heel raar," haar stem was zacht, terwijl ze zich nog zo goed herinnerde dat ze zich zo bekeken had gevoeld. Een stom idee, want een paar bomen zouden je waarschijnlijk niet beter verborgen houden voor Starclan. Dat zou haar moeder wel weten. Toch begreep ze de ander ergens wel. Wie was het immers die vrijwel iedere nacht een laatste ronde door het territorium deed? Niemand anders dan Wolfblood zelf. Maar ze kon nog zo goed herinneren hoe de jonge elder Neritefur was gevonden. Ze leek op haar, en alleen de gedachte al dat ze haar kleine Nightkit terug zou vinden met die afschuwelijke ijzer-geur om haar heen... Wolfblood zuchtte zachtjes. Zou ze de nacht maar haten, zou ze maar zeggen dat ze altijd braaf sliep. Wolfblood sloeg geërgerd met haar staart op de grond. "Nightkit," bromde ze streng. "Weet je wat er met Neritefur is gebeurd?"

gemaakt door kiki

'A bird sat down and spoke to me:'

'"you are a murderer, no matter how beloved "'

Slap Count: 08

Kill Count: 02

_{Gelukkig was haar stilte een goede zet geweest, want het leek er niet op dat Wolfblood erop in ging. Ze spitste haar oortjes bij haar woorden. Oceanstar? Die naam had ze niet eerder gehoord. Of misschien ergens in een verhaal. Nightkit had vast niet zo goed opgelet. 'Wist je dat ze daar helemaal geen bomen hebben? Als er geen wolken zijn kan je gewoon alle sterren zien, heel raar,' miauwde de grote poes. Nightkit richtte haar verwonderde amberen ogen op haar. Geen bomen? Alle sterren kunnen zien? Dat klinkt als een droom... Ze knipperde wat verrast toen de houding van Wolfblood wat veranderde, met de geïrriteerde slag van haar staart. Haar naam werd gebromd. 'Weet je wat er met Neritefur is gebeurd?' Night keek haar een tijdje aan, om vervolgens haar kopje te schudden. 'Wie is Neritefur?' vroeg ze zachtjes.}

I have loved the stars too fondly to be fearful of the night

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

De poes beet haar kaken op elkaar. Ze kreeg het idee dat wat ze ook zei niet bepaald tot de ander doordrong. Ze kende die blik, immers had ze wel eens haar spiegelbeeld gezien in een poel water. Wellicht als ze het in haar oor zou schreeuwen, zou dreigen met straffen dat ze het zou snappen. Maar dat wilde ze niet. Ze wilde niet kwaad op haar zijn, haar op haar kop geven zoals ze vaak genoeg had gedaan bij Ravenstrike. Wolf zuchtte en keek op naar de hemel. Het was een gruwelijk verhaal, maar goed, de wereld was nou eenmaal gruwelijk. "Neritefur was als kitten gegrepen door een of andere vogel, waardoor ze op jouw leeftijd al warrior was," ze richtte haar felle ogen op de jonge poes. "Jullie hadden dezelfde vlekjes, weet je." Het was waar, de gelijkenis tussen de twee maakte haar ongemakkelijk. "Op 'n gegeven moment is ze 's nachts eens het kamp uitgeglipt, voor een wandeling of weet ik veel wat. Daar is ze nooit meer van teruggekomen. Een of andere bloodclanner was ondanks al onze patrols het territorium binnen gekomen en heeft haar net zolang in de grond gedrukt totdat ze verdronk in de modder." Het ergste was nog wel dat ze haar pas dagen later vonden, terwijl de parasieten al zich te goed aan het doen waren aan haar lichaam. "Ze had niets verkeerds gedaan, Mug. Bloodclan zijn gewoon walgelijke ratten en het maakt niet uit wat we doen, als je zo fragiel bent als jij bent, ben je nooit in je eentje veilig. Zeker niet 's nachts," ze liet haar kop wat zakken en dwong de ander oogcontact te maken. "Dus beloof me dat je niet alleen 's nachts er vandoor gaat, oké? Voordat ik ook jouw lichaam uit de modder moet trekken."

Prompt 39: Vertel een verhaaltje (aan de kits, maar aan je vrienden mag ook!)

gemaakt door kiki

'A bird sat down and spoke to me:'

'"you are a murderer, no matter how beloved "'

Slap Count: 08

Kill Count: 02