ThunderClan Ceremonie [01-2022]

ThunderClan Ceremonie 01/22

Ze had heel veel aan haar kop de laatste tijd. Zo veel dat die soms bijna uit elkaar barste van de koppijn. Ze probeerde er niet te veel bij stil te staan, bezig te blijven. Alleen het probleem was. Als leader moest je soms wel eens bij dingen stil staan. Je kon moeilijk gewoonweg door blijven denderen, dan hielp je je Clan naar de afgrond. Te veel zorgen waren zwaar voor Eveningstar. Ze was geen denker, ze was een doener. Gas erop en gaan. Al dat politieke geneuzel viel bij haar dus ook niet altijd even goed. De gathering had haar op haar zenuwen gewerkt, de verdwijning van Smouldertongue en nu ook nog het bezoekje van Newtspark in haar dromen. Ze was dood. De Medicine cat die hun een poosje had geholpen. Dood en in Dark Forest. Ze had Remnantwolf verteld dat Newtspark dood was, dat ze in Dark Forest was geweest, had ze alleen achterwegen gelaten. Ze had haar in bescherming willen nemen. Ook al had het niet zo goed geklikt tussen Remnantwolf en Newtspark. Ze had zich koest willen houden deze leafbare. De weinige prooi, doordat de wereld wit was, was immers niet de meest makkelijke periode. De Clan had het zwaar genoeg met niet uitgehongerd raken. Tot noch toe hielden ze het uit, maar het hield nu ook weer niet over zeg maar. Toch voelde ze het branden, voelde ze dat ze verhaal moest gaan halen. Ze wilde antwoorden van Settleddust, echte antwoorden. Niet dat stomme er om heen gepraat. Dus had ze met Spottedrain overlegd en hadden ze besloten dat ze naar ShadowClan zouden gaan. Hun twee en Olivebranch. Ze wilden niet te bedreigend overkomen, maar ook niet compleet machteloos staan. Een warrior mee was dus wel zo verstandig.

Het was een mooie ochtend toen Eveningstar uit haar den onder de high rock stapte. Het was ijzig koud, maar er stond een waterig zonnetje aan de hemel. Al prikkelde haar pootkussentjes direct, zo snel ze die in de laag sneeuw zette. Ook de vogels lieten zich nog niet horen, die vonden het waarschijnlijk ook nog te koud. Even keek de leader met een bedenkelijke blik naar de high rock. Daar kon de wind haar vacht ook lekker te pakken krijgen, maar goed ze had geen keuze. Het was tijd voor een ceremonie, dus ze moest erop. Dan maar even bevriezen. Ze sprong boven op de high rock even vergetend dat die nog wel eens glad kon zijn. Ze glibberde dus heel on charmant weer naar beneden en belandde op haar achterwerk. Boos op die domme steen staarde ze het aan. Alsof dat nut had. Het was haar eigen schuld dat ze hier voor de hele Clan onderuit ging. Jowh, lekker weer doos… Ze probeerde ze lenig mogelijk weer overeind te komen, borst naar voren, alsof dat erbij had gehoord. Dit keer klom ze in ieder geval een stuk voorzichtiger naar boven. Boven aangekomen ging ze snel zitten, om niet weer er rollebollend af te kukelen. Nou de koningin zat hoor. “Laat alle katten die oud genoeg zijn, en het toch voor elkaar krijgen om in deze barre omstandigheden nog een prooi te weten vangen, bij elkaar komen voor een Clanmeeting!” Klonk toen haar heldere en standvastige stem over het kamp.

Geduldig wachtte ze totdat iedereen er was. Gelukkig had niet iedereen haar uitglijder gezien, maar meer katten dan haar lief was dat wel. “Laten we beginnen met onze nieuwe apprentice die we vanaf vandaag mogen verwelkomen. Met goedkeuring van Birdfeather die aangegeven heeft dat Thunderkit er klaar voor is. Kom maar naar voren Thunderkit.” Ze keek naar de kitten, dochter van Flarefang en Tailwhip. Een jonkie en toch ging ze dit doen. Het werd tijd dat ze het weer ging proberen en Thunderkit was de enige kitten die een mentor nodig had. Dus schouders er onder. Ze kon dit. “Thunderkit, vanaf nu, tot de dag waarop je warrior zal worden, zul je bekend staan als Thunderpaw. Ik zal jouw trainingen op mij nemen.” Miauwde ze toen tegen het zwarte, met enkele bruine vlekjes, poesje. Ja, nu moest ze die steen weer af. Opnieuw begon ze wat te glijden, maar dit keer wist ze haar evenwicht te houden. Ze sprong naast Thunderpaw en drukte hun neuzen tegen elkaar. “Gefeliciteerd. Nadat ik terug ben van het patrol verwacht ik je bij de kampuitgang.” Miauwde ze kalm en resoluut tegen haar. Daarna duwde ze haar nagels weer in het dunnen laagje ijs en kroop de high rock weer op. Ergens toch wel opgelucht dat ze weer heelhuids boven was.

Goed dan. “Rascal.” Sprak ze de naam van haar broer uit over het kamp. “Jij hebt je proefperiode met succes afgerond. Bij deze wil ik melden dat mijn broer zich vanaf vandaag volwaardig lid van ThunderClan mag noemen. Ik verwacht dat je een loyale en hardwerkende warrior voor ons zult zijn Rascal.” Ergens stond er toch wat warms in haar felgele ogen te lezen. Iets wat niet vaak voorkwam. Ze had nog niet veel katten verteld dat Rascal haar broer was. Al gingen roddels wel rond natuurlijk, maar goed. Nu wist in ieder geval de hele Clan ervan. Na dat mooie nieuws liet ze even het geroezemoes van de Clan tot rust komen. Er was nog meer wat ze moest melden. “Er zijn ook enkele zorgelijke mededelingen, na dit blijde nieuws.” Miauwde ze plots ernstig. Opnieuw wachtte ze even om dit te laten bezinken en dat de Clan weer rustig was.

“Smouldertongue is in een kooi van de twolegs terecht gekomen. Gelukkig heeft hij zich weer bij ons kunnen voegen.” Even gaf ze een knikje naar de kater. “Dit betekend wel dat de twolegs weer een stuk meer aanwezig zijn in het woud. Pas dus goed op. Dat StarClan jullie bij mag staan met de jacht- en grenspatrouilles. Wees voorzichtig allemaal.” Drukte ze hen op het hart. Ze kon niet te veel van hen een poos, waar dan niet helemaal, kwijt raken aan die twolegs. “Dan wil ik ook vertellen dat Newtspark, waar de discussie van Settleddust en mij overging, dood is. Ze kwam me opzoeken in mijn dromen. Ik vraag me af waarom ze haar niet beter beschermd hebben, nadat ShadowClan zo ontzettend blij was om haar weer terug te hebben. Wat Settleddust zo overtuigend probeerde te vertellen tijdens de gathering” Haar stem klonk cynisch en vol argwaan. Er klopte iets niet, dat voelde ze gewoon. “Daarom hebben Spottedrain en ik besloten om ShadowClan met een bezoek te vereren. Daar willen wij Olivebranch mee heen nemen.” Even ging haar blik over de katten. “Ik wil Silverwish vragen alles hier draaiende te houden, samen met Remnantwolf.” Ze keek eerst Silverwish aan en daarna Remnantwolf. Haar blik hield ze langer vast, omdat ze niet zeker wist of de jonge kattin het daar wel mee eens ging zijn. Alleen ze moest. Ze ging haar niet bloot stellen aan een Clan die ze totaal niet vertrouwde. Er was al een Medicine cat dood. “Het patrol naar ShadowClan vertrekt direct. Ik wil ook een beetje op tijd op pad, dus wil hierbij ook de ceremonie afsluiten. Heeft iemand nog wat toe te voegen?” Ze keek de Clan rond terwijl ze opstond, om weer met gevaar voor eigen leven de high rock af te glibberen.

Lijst en tags:

ThunderClan Ceremonie [01-2022] BvnEpltz_o

ThunderClan Ceremonie [01-2022] Dbmwvaj-fa687b19-7afa-4c75-bcdc-11e1b38a34b6.gif?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcL2ExNjNkN2IxLTc1ZGUtNGY4YS1iZjIzLTkxMWU1M2Q2ODk2NVwvZGJtd3Zhai1mYTY4N2IxOS03YWZhLTRjNzUtYmNkYy0xMWUxYjM4YTM0YjYuZ2lmIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal had verwacht dat het een gewone ceremonie zou worden, maar toen herinnerde hij ook dat Eveningstar hem had verteld dat hij warrior zou worden. Of lid. Of wat dan ook maar de titel was. En dat hij had besloten zijn eigen naam te houden. Hij was benieuwd wat de rest er eigenlijk wel niet van vond, en opeens voelde hij zich heel erg nerveus. Eerst werd een kitten apprentice en snel daarna kwam de mededeling dat hij zijn proefperiode met succes had afgerond. En toen deelde ze doodleuk aan heel de clan dat ze bloedverwanten waren. Niet dat hij niet wist of iedereen het al wist, maar hij wilde gewoon liever geen ogen op hem. Dus bleef hij zitten waar hij zat en probeerde zo dankbaar mogelijk te lijken, zijn schouders recht, maar van binnen scheet hij eigenlijk zeven kleuren stront. Dit was eigenlijk de eerste keer dat het hem echt boeide wat anderen van hem vonden. In Bloodclan had hem dat nooit geboeid, toen deed hij het erom om de rebel te zijn. In de Tribe wilde hij enkel Vlinder en zijn familie beschermen. Maar hier, hier was alles anders. Hier zat er druk op. ‘Dankjewel, Eveningstar,’ miauwde hij dan ook enkel. Hij zou er verder geen dure woorden aan vuilmaken, geen speech opzetten. Nee, hij was geen showman. Hij was maar gewoon Rascal, die gewoon thuis wilde zijn en zijn zusje veilig wilde houden.

En toen ze begon over zorgelijke mededelingen, draaide hij zijn oren even naar achteren. Hij was op de Gathering geweest en hoe hij ook zijn best deed, waren de meeste politieke zaken hier nog koffiedik kijken. En toen ze sprak dat Newtspark overleden was, hingen zijn schouders een beetje. Hij mocht de vreemdeling. Ze hadden een beetje een band als de twee buitenstaanders. En toen ze wegging had hij het jammer gevonden, maar ze wilde kennelijk gewoon naar huis. Dat had ze ook uitgesproken toen ze samen hadden gesproken. Maar om nu zo plotseling te sterven. Eveningstar had het nog over in dromen bezoeken en dat was ergens nog zo lastig te bevatten voor hem. Maar na Silverwish als tijdelijke leider aan te stellen, wilde ze eigenlijk direct vertrekken. Hij had zo alles niet verwacht, maar de clan had tenminste iets anders over te praten dan over hem.

The space between life and death, that's where we are most alive

Haar vacht zat netjes. Al het vuil was eruit en er stond geen verkeerd plukje meer omhoog. Het was vandaag een grote dag. Haar naam zou veranderen, ze zou het zonder haar moeder moeten doen, ging verhuizen van den en zou binnenkort aan haar trainingen beginnen. En wie deden er mee? Niemand. Zij was de enige vandaag. De enige kitten die mocht gaan stralen. Het was cool om als enige te mogen, maar ook wel een beetje spannend. Je had niemand als voorbeeld. Je was die enige die door de veranderingen heen moest komen. Maar hey, het was het waard. 'Laat alle katten die oud genoeg zijn, en het toch voor elkaar krijgen om in deze barre omstandigheden nog een prooi te weten vangen, bij elkaar komen voor een Clanmeeting!'

Eindelijk. Eindelijk zou ze de kittentijd achter haar laten. Ze groeide. Ze zal groter worden. Geen kittenachtige spelletjes meer. Nee. Trainingen en ontdekkingen. Jagen en vechten. Ze zal groots worden en iedere Clangenoot zal haar vertrouwen. Ze zal niemand meer teleurstellen. 'Laten we beginnen met onze nieuwe apprentice die we vanaf vandaag mogen verwelkomen. Met goedkeuring van Birdfeather die aangegeven heeft dat Thunderkit er klaar voor is. Kom maar naar voren Thunderkit.' Wie zou haar mentor worden? Wie zal haar trainen tot de beste warrior ooit? Ze hoopte op een goede mentor. Eentje die er minimaal al eentje had gehad. Eentje die precies wist hoe hij iemand perfect kon trainen. De zwarte kattin stapte naar voren. Haar ogen stonden zeker. Ze zou de beste worden! Reken daar maar op ThunderClan! 'Thunderkit, vanaf nu, tot de dag waarop je warrior zal worden, zul je bekend staan als Thunderpaw. Ik zal jouw trainingen op mij nemen.' De kersverse apprentice knipperde even verbaasd. Ging Eveningstar, de enige echte Eveningstar, haar trainen? De leader van ThunderClan? Dit leek wel een droom die uitkwam. Nu wist ze zeker dat ze een geweldige warrior zal worden. Ze kon nu laten zien hoe goed zij was en Eveningstar zal het met haar eigen ogen kunnen zien! YES! Thunderpaw drukte voorzichtig haar neusje tegen die van haar mentor. 'Gefeliciteerd. Nadat ik terug ben van het patrol verwacht ik je bij de kampuitgang.' miauwde haar grijs gestreepte mentor. De zwarte apprentice knikte. Ik zal er zeker zijn! Terwijl de leader weer omhoog klom liep Thunderpaw rustig terug naar de plek waar ze zat en luisterde daarna rustig verder.

Het volgende gedeelte ging over Rascal die een proefperiode in ThunderClan had gehad. Zijzelf had er weinig van meegekregen, omdat zij nog steeds vast zat in het kamp. Ze had zijn bezigheden niet kunnen zien, maar hey, als de Clan er vertrouwen in had, had zij dat ook. Ze luisterde rustig naar hoe de kater werd verwelkomd als warrior van ThunderClan. Daarna kwam de volgende mededeling: Smouldertongue was in een kooi van two legs terecht gekomen, maar was alweer terug. Okay. Ze moesten dus ook opletten voor two legs. Te doen. En daarna het laatste. Eveningstar ging samen met Spottedrain en Olivebranch naar ShadowClan om Settleddust over het een en andere te vragen. Thunderpaw luisterde al niet meer. Ze zat te dagdromen over hoe zij de beste warrior ooit zal worden.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf was stiller dan gebruikelijk. Misschien omdat ze altijd had gehoopt dat ze ooit een band zou krijgen met Newtspark, en de flamepoint was er niet meer. Was het haar schuld, haar fout? Was het omdat ze Newtspark had aangegeven dat ze moest verdwijnen, dat Thunderclan haar niet meer nodig had. Dat ze geen ongelukkige mentor had gewild die enkel kon mopperen. Eveningstar had haar even apart verteld dat ze Newtspark had gezien, had gehoord en heowel ze niet alles over de communicatie had kunnen vragen, was ze dankbaar dat ze tenminste wist wat er ging komen. 'Laat alle katten die oud genoeg zijn, en het toch voor elkaar krijgen om in deze barre omstandigheden nog een prooi te weten vangen, bij elkaar komen voor een Clanmeeting!' Riep een bekende heldere stem waardoor Remnantwolf langzaam in de richting van de high rock stapte. Ze hield een beetje afstand van de rest van haar Clangenoten. Aangezien de meeste niet naar haar keken als kat, niet meer. Ze was immers op jonge leeftijd al Medicine Cat geworden en had daarmee getoond dat ze sterk en oud genoeg was om een van de lastigste rangen aan te kunnen. Alleen kon ze het niet helemaal aan, niet als ze wist dat een van haar keuzes misschien de oorzaak waren geweest. Starclan, hopelijk was het geen verkeerde keuze geweest. Ze had voor haar Clan gekozen, voor haarzelf.

'Laten we beginnen met onze nieuwe apprentice die we vanaf vandaag mogen verwelkomen. Met goedkeuring van Birdfeather die aangegeven heeft dat Thunderkit er klaar voor is. Kom maar naar voren Thunderkit.' De kitten die zij had behandeld toen beide Rousebell en Newtspark er niet waren, de kitten die haar excuus had aangeboden maar die Remnantwolf toen niet had geaccepteerd. Een van de weinige katten die zich misschien nooit geheel konden bewijzen. Wellicht was dat ook wel een valkuil, Remnantwolf vergat niet snel en al helemaal niet als de gevaren ernstig waren geweest. Ze keek twijfelend naar de enthousiaste jonge kattin die duidelijk stond te popelen om een Apprentice te worden. 'Thunderkit, vanaf nu, tot de dag waarop je warrior zal worden, zul je bekend staan als Thunderpaw. Ik zal jouw trainingen op mij nemen.' Verrast keek Remnantwolf de Leader aan die duidelijk onhandig de High Rock weer af glibberde om de kersverse Apprentice te begroeten. 'Gefeliciteerd. Nadat ik terug ben van het patrol verwacht ik je bij de kampuitgang.' Eveningstar wist zich weer op de High Rock te plaatsen waardoor Remnantwolf diep in ademde en gespannen met haar staart zwiepte.

'Rascal.' Het was de naam van een voormalige Rogue, een kater die haar had zien ruziën met haar overleden Mentor. Remnantwolf sloeg haar nagel gefrustreerd in de sneeuw, overleden. Dood. Hoewel Chivysniff zo levend had gevoeld als de rest van de katten om haar heen, ze kon haar kop er niet omheen krijgen, om het feit heen krijgen dat haar Mentor. De kat die haar nog elke dag in gedachten haar de kriebels gaf er niet meer was. 'Jij hebt je proefperiode met succes afgerond. Bij deze wil ik melden dat mijn broer zich vanaf vandaag volwaardig lid van ThunderClan mag noemen. Ik verwacht dat je een loyale en hardwerkende warrior voor ons zult zijn Rascal.' Remnantwolf wist zowaar toch even een glimlachje op haar lippen te tonen al was ze wel verrast dat de Rogue een familielid van Eveningstar was. 'Dankjewel, Eveningstar,' Mauwde de kater waarna de Leader weer verder kon met de Meeting.

'Er zijn ook enkele zorgelijke mededelingen, na dit blijde nieuws.' Mauwde Eveningstar ernstig waardoor Remnantwolf op haar lip beet en nerveus met haar snorharen trok. 'Smouldertongue is in een kooi van de twolegs terecht gekomen. Gelukkig heeft hij zich weer bij ons kunnen voegen.' Even gaf Eveningstar een knikje naar de kater. Remnantwolf zuchtte, ze wist dat hij niet zonder kleerscheuren was terug gekomen. Ze hoopte dat niet nog meer katten de kans om de volgende generaties op de wereld te zetten zouden verliezen. Thunderclan had kittens nodig. 'Dit betekend wel dat de twolegs weer een stuk meer aanwezig zijn in het woud. Pas dus goed op. Dat StarClan jullie bij mag staan met de jacht- en grenspatrouilles. Wees voorzichtig allemaal.' Drukte de Leader hen op het hart. Remnantwolf sloeg snel met haar staart, immers betekende het dat ze zelf ook minder vrijheid zou hebben. Niet dat ze dit misbruikte maar ze kon niet langer alleen op pad. 'Dan wil ik ook vertellen dat Newtspark, waar de discussie van Settleddust en mij overging, dood is. Ze kwam me opzoeken in mijn dromen. Ik vraag me af waarom ze haar niet beter beschermd hebben, nadat ShadowClan zo ontzettend blij was om haar weer terug te hebben. Wat Settleddust zo overtuigend probeerde te vertellen tijdens de gathering,' Daar was het, daar was het moment. Remnantwolf slikte moeizaam de brok in haar keel weg. 'Daarom hebben Spottedrain en ik besloten om ShadowClan met een bezoek te vereren. Daar willen wij Olivebranch mee heen nemen.' Even ging Eveningstar haar blik over de katten. Remnantwolf knarste met haar tanden, ze wilde niet achterblijven. Ze kende Newtspark beter dan welke kat in Thunderclan. Het was haar Mentor! 'Ik wil Silverwish vragen alles hier draaiende te houden, samen met Remnantwolf.' Wilde Eveningstar haar daadwerkelijk vast zetten in het kamp? Vastzetten en laten luisteren naar haar Clangenoten samen met een Warrior terwijl de twee hoogste rangen de vragen zouden stellen. Haar amberkleurige ogen fonkelden van woede. Van onmacht. 'Het patrol naar ShadowClan vertrekt direct. Ik wil ook een beetje op tijd op pad, dus wil hierbij ook de ceremonie afsluiten. Heeft iemand nog wat toe te voegen?' Remnantwolf stapte zonder bedenkingen naar voren toe terwijl ze haar Leader met een woeste blik aan keek. 'Het is mijn mentor. Heb ik geen recht om antwoorden? Heb ik geen recht om tenminste een Deputy naast mij te hebben staan? Weet je hoe het was alleen. Alleen zonder Leader? Alleen zonder mentor. Ik weiger alleen achter te blijven Eveningglow.' Het was heel laag, erg laag maar Remnantwolf had eindelijk een ruggengraat ontwikkeld, alleen wellicht niet op het juiste moment. 'Heb je niks geleerd van toen jullie er niet waren? En wie mag jullie dan in Starclan's naam proberen te helpen?' De woede was op haar gezicht te lezen voordat ze snoof. 'Zolang je maar geen oorlog start want als ik Starclan moet geloven zouden er betere tijden komen.' Haar stem klonk zacht, gebroken voordat ze haar opgezette staart zwiepte en haar Leader met een ferme blik aan keek. Betere tijden, waren het betere tijden. Tranen leken te schitteren in haar amberkleurige ogen voordat ze op haar wang beet om deze te onderdrukken. Remnantwolf had deze reactie enkel omdat ze hen niet kwijt wilde raken, omdat ze niet nog eens zonder Leader en Deputy wilde staan. Niet nog eens wilde twijfelen over wat ze deed en aan wie ze de woorden van Starclan kon delen. Ze wilde stabiliteit. Ze eiste stabiliteit en dat kon niet zonder een hoge rang naast haar. Niet in haar ogen. Misschien wilde ze ook wel Spottedrain en Eveningstar beschermen. Dit was wellicht niet de manier, maar misschien kon niemand het haar kwalijk nemen. Ze was met haar tien Moons behoorlijk door de mangel gehaald. 'Ik wil je niet nog maals kwijt, Eveningstar,' Dat was haar grootste angst en ook de laatste woorden die ze over haar lippen perste, luid, een schreeuw om hulp waarna ze zich omdraaide om de eerste vallende tranen door machteloosheid en door angst te verbergen.

Tag: Eveningstar & de rest

❅

Prompt 64 - Laat je kat publiekelijk iets heel gênants/beschamends doen (2p, +1p als veel katten getuigen zijn)

Ergens had ze het wel verwacht. Dat Remnantwolf naar haar toekwam. De kattin ging het haar niet in dank afnemen dat ze niet mee mocht. Ze kreeg allemaal vragen op haar afgevuurd en de Medicine cat had ook nog het lef om haar oude naam te noemen. Ze had diep respect voor Medicine cat’s en zou altijd naar ze luisteren, mits ze redelijk waren. Remnantwolf was alles behalve redelijk op het moment. Daarnaast was de kattin nog heel jong en dat merkte je op dat moment maar al te goed. Blijkbaar moest ze dus toch weer duidelijk tegen haar zijn. Al zou dat betekenen dat ze een Medicine cat op haar plek zou moeten zetten. Remnantwolf had dat nodig. Dat bleek maar weer. Ze maakte het voor Eveningstar heel moeilijk op sommige momenten, om haar respect voor haar te bewaren. “Je stelt me teleur Remnantwolf.” Sprak ze dan ook zachtjes. Zodat niet alle katten om hen heen het konden horen. “ShadowClan is geen plek voor een Medicine cat, er is er al eentje dood. Ik ga het risico dus niet nemen om jou daar ook aan bloot te stellen. Dat kun je wel begrijpen toch? Jij bent de eerste die alles te horen krijgt als we terug zijn dat beloof ik, maar voor nu kan ik niet de Clan aan je overlaten. Daar ben je zo te horen even niet toe in staat. Je moet eerst maar even tot bezinning komen mevrouw.” Vervolgde ze zacht tegen haar. “Rascal.” Miauwde ze luider naar haar broer, om zijn aandacht te trekken. “Remnantwolf is heel emotioneel onder de dood van Newtspark. Wil jij daarom samen met Silverwish de Clan bewaken als wij weg zijn? Dan kan Remnantwolf rouwen.” Ze keek hem aan, haar ogen zeiden ook dat hij op Remnantwolf moest letten. Ze keek vervolgens weer even naar Remnantwolf die nog riep dat ze haar niet nogmaals kwijt wilde. Ze gaf haar een stootje voordat ze weg liep. “Ik heb je toch al eerder gezegd dat ze mij echt niet zomaar klein krijgen.” Miauwde ze iets wat plagerig, om Remnantwolf een hart onder de riem te steken. Voordat ze zich omdraaide. Waarschijnlijk om haar tranen te verbergen. Het was toch wel wat, met die jonge Medicine cat. Ze zuchtte zachtjes, zo zachtjes dat het enkel voor haarzelf en de hele oplettende oren was.

[@Remnantwolf & @Rascal]

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf keek met brandende ogen van wanhoop naar de Leader. Ze had altijd gehoopt dat Newtspark bij zou trekken, dat ze uiteindelijk toch samen konden komen elke Half Moon Gathering zonder dat de spanning hoog op liep. 'Je stelt me teleur Remnantwolf.' De zachte woorden kwamen nog harder aan dan wanneer de Leader geschreeuwd had. Remnantwolf drukte haar oortjes in haar nek terwijl ze koppig haar Leader aan keek. Ze kon toch niet doen alsof het haar niet aan ging. Ze vroegen een Warrior mee die nauwelijks wat met Newtspark te maken hadden gehad. Die haar niet had gekend, die haar niet weg had gestuurd. Ze voelde zich schuldig! Schuldig. 'ShadowClan is geen plek voor een Medicine cat, er is er al eentje dood. Ik ga het risico dus niet nemen om jou daar ook aan bloot te stellen. Dat kun je wel begrijpen toch? Jij bent de eerste die alles te horen krijgt als we terug zijn dat beloof ik, maar voor nu kan ik niet de Clan aan je overlaten. Daar ben je zo te horen even niet toe in staat. Je moet eerst maar even tot bezinning komen mevrouw.' Vervolgde de Leader zacht tegen haar waardoor de grijze kattin haar tanden knarste. Ze had Eveningstar nodig, waarom begreep de Leader dat niet? 'Rascal,' Mauwde Eveningstar luider, waardoor Remnantwolf in elkaar kroop. 'Remnantwolf is heel emotioneel onder de dood van Newtspark. Wil jij daarom samen met Silverwish de Clan bewaken als wij weg zijn? Dan kan Remnantwolf rouwen.' De gestreepte kattin keek haar broer aan terwijl Remnantwolf haar staart liet hangen. Alsof ze gestraft werd om het hebben van emoties. Alweer. Ze hapte naar adem terwijl ze de Leader aan staarde. 'Ik heb je toch al eerder gezegd dat ze mij echt niet zomaar klein krijgen.' De grijze Leader gaf haar een stootje met haar schouder terwijl ze weg liep. Een gerustelling, maar ze was nog steeds niet in de buurt als ze haar nodig hadden..ze wilde haar niet verliezen. Ze was er niet voor Newtspark geweest, niet voldoende. Remnantwolf had zich omgedraaid om de tranen in haar ogen te verbergen voordat ze zich weer terug draaide naar Eveningstar en naar voren stoof.

Ze drukte haar kop in een warm gebaar tegen de nek van haar Leader aan voordat ze de bekende geur diep in ademde en zachtjes sprak. 'H-het spijt me Eveningstar. Je je.. bent de enige die naar mij omkeek...' Eveningstar was de enige die een oogje op haar had gehouden toen alles zo ongelofelijk moeilijk was geweest. 'Je bent het dichtste bij een moeder voor mij..ik... Ik wil mij niet nutteloos voelen in het kamp. Ik.. ik had Newtspark moeten beschermen. Ze was alleen zo ongelukkig.... Over mij... Met mij... Dat ik haar zei terug te gaan of haar eigen pad te vinden zodat... Zodat ze gelukkig kon zijn en ik.. ik mij enkel kon focussen op Thunderclan.' Het was nog net iets ingewikkelder dan dat. Alleen Eveningstar zou begrijpen dat Remnantwolf het niet verkeerd had bedoeld. Wellicht was het wel een van de weinige keren dat ze zich niet klein had gehouden maar met zelfvertrouwen had gestaan. Wetende dat ze het alleen kon, alleen zou doen. Zodat zij en haar Mentor elkaar niet ongelukkig zouden houden. Dat zij de beste zorg konden geven aan hun eigen patiënten.'Wat.. wat als het mijn schuld is?' Het was niet haar schuld, kon niet haar schuld zijn. Alleen had ze nooit verwacht dat haar Mentor binnen een Moon dood zou gaan.

Remnantwolf drukte nogmaals haar kop tegen die van Eveningstar aan, dit keer in een duidelijk respectvol gebaar voordat ze diep in ademde en haar amberkleurige blik naar Rascal gleed. 'Laat mij dan tenminste met een Warrior en wat planten in de buurt zijn. Als er wel een gevecht uit breekt..wat ik niet verwacht... Dan kan ik in ieder geval snel.. handelen.' Ze wist dat Eveningstar er niet voor een gevecht heen zou gaan, maar iedereen die bij de Gathering was geweest wist dat Eveningstar en Settleddust het elkaar behoorlijk moeilijk hadden gemaakt. Het was haar verantwoordelijkheid. 'Dat is mijn taak Eveningstar... Er te zijn als katten mij mogelijk nodig hebben... Alsjeblieft?' Haar stem klonk zachter, volwassener alsof ze zichzelf dwong zich te herpakken. Ze had expres voorgesteld een Warrior mee te nemen, zodat het duidelijk was dat ze geen regels zou overtreden. Haar amberkleurige ogen gleden naar haar poten, wat als haar Leader haar niet zou vertrouwen? Ze moest wat te doen hebben, dat was ook duidelijk te zien. Ze moest een taak hebben, ze moest bezig zijn. Remnantwolf slikte de brok die vast leek te zitten in haar keel weg. Daarnaast had Eveningstar haar net van een taak weg gehaald, dus hoefde ze ook niet in het kamp vast te zitten met Silverwish.

Tag: Eveningstar & Rascal

❅

_{De Ceremonie begon vrolijk en goed. Thunderkit werd Thunderpaw, wat natuurlijk gevierd werd. Maar waar Silverwish vooral blij mee was, was de mededeling over Rascal. Haar gezicht straalde en ze gaf de kater een vrolijke blik zijn kant op. Hij was nu echt deel van ThunderClan. Zijn naam bleef hetzelfde, wat het beste bij hem paste. Silverwish was blij te horen dat ook de Clan de kater goed leek te accepteren. Er was geen heisa gekomen en geen opstand. Alles ging vlekkeloos.

Helaas was er toch een minder leuke mededeling die volgde, en dat was het overlijden van Newtspark. Eveningstar zou gelijk vertrekken na de Ceremonie, samen met Spottedrain en Olivebranch. Even zocht ze de zwarte kater. Het was een lange tijd geleden dat ze elkaar echt gesproken hadden. Een zuchtje verliet haar bek, maar al snel werd ze er weer bij geroepen. Eveningstar sprak haar aan om alles draaiende te houden in haar afwezigheid, samen met Remnantwolf. Silverwish knikte naar haar, aangevend dat ze dat zou doen. Silverwish had wel eens meer de tijdelijke leiding gehad over ThunderClan, en het beviel haar wel. Natuurlijk kwam dit alleen voor als Spottedrain ook afwezig was, zoals nu het geval was. Remnantwolf kon minder goed met het nieuws van Newtsparks overlijden omgaan, waardoor nu ook Rascal aangewezen werd om de boel in de gaten te houden. Daar had Silver natuurlijk geen problemen mee. Met een zuchtje liep ze op de katten af, merkende dat Eveningstar weg wilde. 'Wij regelen het hier wel, Eveningstar. Succes bij ShadowClan,' sprak ze de leader toe met een knikje.}

I still remember how
we started talking

Remnantwolf zei dat het haar speet en ze wimpelde dat weg met een zwiep van haar staart. Het was oké, als het bij één keer bleef. Ze wist dat Remnantwolf boos was, dat het niet was om onrespectvol naar haar toe te zijn. Dus ze zou het voor deze keer erbij laten. Bij haar volgende woorden ontstond er verrassing in haar felgele ogen. Een moeder? Een goede moeder zijn zat niet in haar bloed. Toch had ze voor haar zo gevoeld. Dat verraste haar enorm en even wist ze niet wat ze daar op zou moeten zeggen. Dus besloot ze de woorden maar in de lucht te laten hangen. Ze wilde niet aan de Clan laten zien dat ze zich bij deze woorden eigenlijk geen raad wist. Ze was niet perfect, natuurlijk niet. Verre van perfect, maar die zwakte. Die wilde ze niet aan de Clan tonen. Een leader behoorde sterk te zijn vond ze. Toen vroeg Remnantwolf wat als het haar schuld was. Ze schudde direct haar kop. “Niets hiervan is jouw schuld Remnantwolf. Newtspark heeft er zelf voor gekozen om terug te gaan. Ze had hier een toekomst gehad, daar niet. Dat is zo alleen maar duidelijker geworden. Het is jammer dat ze daar op zo’n harde manier achter heeft moeten komen, maar jouw schuld is dat in ieder geval niet.” Drukte ze toen op het hart van haar medicine cat. Toen vervolgde Remnantwolf dat ze iets wilde doe. Even keek Eveningstar bedenkelijk, toen knikte ze. “Goed, maar jij blijft aan de goede kant van de grens. Wacht daar op ons totdat we terug zijn.” Zei ze toen, voordat Silverwish op hen afstapte. Die aangaf dat ze het allemaal wel zouden regelen. Dat wist ze ook wel. Ze vertrouwde Silverwish en haar broer. Bij hun durfde ze de Clan wel in poten te leggen, één van de weinigen waarbij ze dat durfde naast Spottedrain natuurlijk. Ze keek Spottedrain en Olivebranch aan. “We gaan.” Miauwde ze terwijl ze richting de uitgang van het kamp liep.

[Eveningstar is topic uit]

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal wist niet wat hem overkwam toen er nog meer heisa volgde van de hele "wij-gaan-naar-Shadowclan" mededeling. Remnantwolf was er duidelijk niet mee eens, en Eveningstar zette de jonge poes al snel weer op zijn plek. Maar waar hij nog wel het meest van versteld stond was dat hij, hij opeens verantwoordelijk werd gemaakt voor het welzijn van de clan. Samen met Silverwish, dan wel te verstaan, maar alsnog. Wat de hel? Toch sprong hij al snel in de houding, maar voelde zich nog meer bekeken dan eerst. Gelukkig nam Silverwish het voortouw en zei dat het goedkwam. Eveningstar volgde met nog een preek naar Remnantwolf, waarbij ook nog bittere woorden werden gesproken over Newtspark. Rascal hoopte dat ze vredig rustte, waar ze ook maar was. Toch nam Eveningstar er nog geen vrede mee en vertrok met haar deputy en Silverwish haar partner. En hij bleef achter, ongemakkelijk en bekeken terwijl hij naar Silverwish liep. ‘Jij zal mijn hulp wel niet nodig hebben,’ miauwde hij met een scheve glimlach. Werkelijk, hij kon soms zijn zus niet geloven.

The space between life and death, that's where we are most alive