top floor

maybe this cage
has been a cocoon all along

Oké, dit was achteraf een slecht plan. Rascal dacht dat hij wel fatsoenlijk genoeg zou kunnen klimmen want, kom op, hij was gewend om op daken te lopen en te slapen alsof het de grond was. Toch had hij de boom onderschat. Hij had een hoog punt op willen zoeken om een uitzicht te kunnen hebben op het woud, en misschien dat hij de stad nog een keer kon zien, het kamp waar hij vroeger in leefde. Want hij zou nooit meer terug kunnen gaan. Niet dat hij wilde, maar het was toch een deel van zijn leven, waar veel herinneringen lagen. En hoewel ze vooral negatief waren, kon hij ook niet de pret vergeten die hij altijd had gehad met zijn kwajongensstreken. De boom was een stuk minder stabiel dan welk dak of hek hij dan ook ooit op had geklommen. En toen hij opeens de tak waar hij op was gaan zitten opeens kraakte, had hij ook pas door hoe droog het hout was. Voor een kort moment was hij gewichtsloos, voordat hij met een smak die de lucht uit zijn longen sloeg een tak onder hem weer neerkwam. Hij wist zich nog wel vast te grijpen en op de tak te heffen. Luid gevloek volgde.

+ Spotted
Prompt 16

Afwezig sjokte de grote kattin door het territorium, op zoek naar ook maar een vleugje prooigeur. Maar tevergeefs, alles leek voor nu op te zijn. Om de verveling de doden ving de deputy een sneeuwvlokje met haar tong. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Schaamteloos ving ze er nog een, en nog een, en ging ze door tot ze er zeker wel dertig telde. De magie werd onderbroken door een droge, luide kraak, gevolgd door gevloek. Nogal verontrust snelde de poes op het geluid af, waarna ze het niet kon laten om even in lachen uit te barsten. "Het spijt me jongen. ThunderClanner worden kost tijd." Gniffelde ze. Anders dan veel van haar clangenoten was ze niet zó xenofobisch dat ze niet geloofde dat de rogue ooit bij hen kon horen, maar het bleef grappig om te zien hoe erg wennen het voor de nieuweling was. "Lukt het daarboven?" Klonk nu wat serieuzer.

Prompt 97 Laat je karakter 30 sneeuwvlokjes vangen op zijn/haar tong

maybe this cage
has been a cocoon all along

En na zijn schaamteloze gevloek, volgde gelach. Van beneden. Rascal wierp een dodelijke blik die in zijn goede, oude tijd menig kat had kunnen afschrikken. Toen hij het figuur van de deputy vond, kreunde hij nog een keer goed na. Geweldig, dit ging helemaal.. top. Een plagende opmerking volgde en hij wist dat het goedhartig was, en hij wist een stiekem glimlachje niet te onderdrukken. Spottedrain leek een geweten te groeien en vroeg hoe het ging. ‘Vlekkeloos, zoals je ziet,’ antwoordde hij sarcastisch. Hij keek vervolgens naar beneden, en besloot toch maar het hazenpad te nemen en weer op weg te gaan naar veilige, stabiele grond. Maar tussen daar en hier was nog een heel pad. Hij liet zich één tak naar beneden zakken en vloekte nog een keer toen hij grip verloor op de besneeuwde bast. ‘Ik heb gewoon een slechte dag uitgekozen. De boom heeft spierpijn ofzo,’ pruttelde hij, terwijl hij nog een tak daalde.

Ondanks zijn overtuigende antwoord, bleek het tóch niet te lukken. Nogmaals ging de kater onderuit, waar de gevlekte poes natuurlijk precies hetzelfde op reageerde. "Dat hebben ze wel vaker." Giechelde ze. Wat was het toch heerlijk om iemand zijn schaamte weg te horen praten. "Moet ik je helpen, of heb je inmiddels door waar de spieren zitten?" Ze vroeg zich af hoeveel van zijn goedlachsheid oprecht was. De kater leek haar in ieder geval prima. "Wat deed je daar überhaupt?" Geen vogels vangen, dat was duidelijk.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal glimlachte hartelijk. De deputy was een goed gezinde poes, zo leek het maar weer. En ze bood direct haar hulp aan, en hij overwoog het voor een moment. Misschien moest hij het ooit leren, misschien moest hij accepteren dat het niet hem gegund was. Maar hij wilde tenminste proberen. Maar Spottedrain stelde alweer een vraag en hij haalde kort zijn schouders op. ‘Van het uitzicht genieten,’ miauwde hij kalm. ‘Het territorium van boven bekijken, het is erg groot,’ probeerde hij haar gedachten af te leiden. Hij wilde liever nog niet toegeven dat hij misschien een klein deel van zijn oude leven miste.

Ah. Dat klonk al redelijk. Haar apprenticetijd was ook deels naar de boomtoppen gegaan. Het had iets rustgevends, het kilometers ver kunnen kijken terwijl je zachtjes met de wind heen en weer wiegde. Althans, als je zeker was van je klimvaardigheden. "Vanaf hier kun je veel zien. Fourtrees, de twolegplace.." Ze stopte, en toen was het al te laat om nog te doen alsof ze daar geen oordeel over had geveld. "Heb je het kunnen zien?" Vroeg ze voorzichtig. Het zou haar niks verbazen als ze de kater hiermee in ongemak bracht.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Spottedrain miauwde dat hij vanaf hier veel kon zien. Oh ja, uiteraard. Daarom had hij het ook uitgekozen. Het wás ook een goed plan geweest, de uitvoering alleen wat minder. En toen hij vroeg of hij het had kunnen zien, glimlachte hij scheef. ‘Een glimp,’ antwoordde hij losjes. Hij rolde even beschaamd met zijn ogen. ‘Maar ik kan ook wel klimmen. Vroeger was ik een professional in balanceren. Jullie takken zijn gewoon.. stom,’ pruttelde hij tegen. Vroeger. Man, nu klonk hij oud. Maar de afgelopen manen, jaren, was gewoon veel gebeurd.

De kater ontweek essentie van de vraag die ze had gesteld. En dat was oké. Natuurlijk kon ze niet van hem verwachten dat hij al zijn persoonlijke zorgen voor haar op tafel gooide. Dat zou zij immers ook niet voor hem doen. Ondanks die filosofie besloot ze hetgeen wat eerder op haar lippen lag, wat misschien wel om haar heen hing uit te spreken. "Rascal. Ik vertrouw Eveningstar met heel mijn hart, maar ik beoordeel iemand altijd het liefst zelf." Een koele bries trok aan haar vacht. "Vind je het oké om even een eindje te lopen?" Haar gezicht stond vriendelijk en haar toon sprak dit niet tegen, maar er lag duidelijk een spanning over haar heen.