echte liefde kent geen grenzen

<sub>De hele dag had hij gezocht naar het perfecte cadeautje. Hij was bij de gorge geweest, een plek waar hij, als iemand anders het hem zou vragen, helemaal niet bang was. De jonge kater had langs de randen gezocht naar schelpjes die vanaf riverclan op hun territory terecht gekomen waren, maar zijn zoektocht was daar tevergeefs. Alles wat hij vond was niet mooi genoeg, niet zo prachtig als de kat waarvoor het zou zijn. Voor even had hij de hoop verloren, totdat er vanuit zijn ooghoek iets glinsterde. Het was een steen geweest met in het juiste zonlicht een prachtige blauwe gloed. Perfect. Zo snel als hij kon probeerde hij de zonsondergang voor te blijven, opzoek naar de kat die hij zocht.

"Deze is voor jou, omdat ik zo veel van je hou." Met een grote glimlach legde hij zijn cadeautje voor zijn poten neer toen hij dacht zijn mentor gevonden te hebben, maar toen de kat zich omdraaide voelde hij zijn hele kop warm worden.

- prompt 32, de liefde verklaren</sub>

Weet je, hij was natuurlijk hartstikke charming. Dan nog gebeurde het niet iedere dag dat hij een liefdesverklaring voorgeschoteld kreeg, en al helemaal niet wanneer hij met zijn rug naar de verklarer zat. Hawkchase knipperde een paar keer verrast toen hij vanuit zijn dagdromen opgeschrikt werd door een wat jongere stem die hem vertelde dat deze voor hem was omdat hij zoveel van hem hield. Toen hij omkeek, zag hij Ploverpaw staan, de apprentice van hun geliefde deputy en zijn leeftijdsgenoot, Ashenpatch. Een grote grijns kwam op zijn snuit terwijl zijn ogen op het voorwerp - een schelp? - voor hem landde. “Wauw, ik ben er sprakeloos van,” begon hij toen aan zijn reactie op de bizarre situatie. Want eerlijk gezegd had hij nooit erg veel contact met de apprentice tegenover hem, om maar niet te spreken van het, eh, leeftijdsverschil. Vragend keek hij toen maar naar de apprentice. Was er nog meer aan de hand, of begreep hij goed dat dit een heuse liefdesverklaring was van een apprentice van 10 tegen een warrior van 22?

_{Met grote ogen keek hij naar de kater tegen wie hij die woorden gezegd had. Van alle katten uit de clan had hij blijkbaar besloten dat het een goed idee was om het tegen Hawkchase te zeggen. Hawkchase, de kater die hij het minst leuk vond van a l l e katten in de clan. Zijn groene oogjes knepen zich samen en boos perste hij zijn lippen tot een lijntje op elkaar om zijn gedachtenstroom te stoppen, maar zijn moeder was er niet. Die had zich weggetrokken uit haar leven op het moment dat hij 'too much' was geweest voor haar. "Die was niet voor jouw bedoeld jij vieze gore-!" begon hij met een hoog stemmetje te gillen terwijl hij ondertussen zijn schelpje terug probeerde te pakken.}

Wow, niet alleen Hawk was blijkbaar in de war door deze situatie. Ploverpaw leek zijn schelp aan de verkeerde persoon gegeven te hebben, aan zijn nogal explosieve reactie te merken. De warrior knipperde verrast toen er opeens tegen hem geschreeuwd wordt en hij uitgemaakt werd voor vies en goor. Wow. Hij schoof het schelpje behulpzaam naar de apprentice toe waarna hij wat ongemakkelijk over zijn borst likte. "Hé, hé, ik kan er niks aan doen dat je je liefdesverklaring bij de verkeerde doet," miauwde hij in verdediging van zichzelf. "Voor wie was 'tie dan bedoelt?" vroeg hij, met toch iets van pretlichtjes in zijn ogen.

_{Soms zat zijn nog jonge brein in de weg van het begrijpen van zijn emoties. Met een frons op zijn snuit keek hij naar de warrior. Een traantje welde op in zijn ogen, maar die wreef hij al snel boos weg met de achterkant van zijn poot. Het schelpje hield hij daarna dicht tegen zijn borst gedrukt met een trillend pootje. "Voor niemand" sprak hij zachtjes. Het leven was zo veel moeilijker omdat zijn moeder nog steeds niet tegen hem sprak.}

Soms werd hij eraan herinnert dat hij niet zo goed was met kinderen. Toen er een boze traan over Plover's wang liep slikte Hawk even ongemakkelijk - hij had geen idee wat te doen. De apprentice wilde hem niet vertellen voor wie het steentje was, en hij knikte. "Oké, je hoeft het niet te zeggen als je niet wilt," sprak hij hopelijk wat bedarend. "Gaat het wel?" vroeg hij toen maar, doelend op dat Ploverpaw net bijna moest huilen om iets wat echt niet zo heel erg was.

_{Na die ene boze traan kwam er nog eentje en nog één. Even leken ze niet te willen stoppen, totdat hij zichzelf mentaal een schop onder zijn kont gaf en een keer diep inademde. "Ja." Mompelde hij, al was het niet overtuigend en waren de tranen nog steeds duidelijk te horen in zijn stem. Als hij er zelf van overtuigd was dat het goed ging dan zouden andere dat toch ook wel geloven.}