De kater voelde zich vreemd. Hij had onrustig geslapen, was moe wakker geworden. Zijn vacht prikte de hele dag al ongemakkelijk. De kater vertelde zichzelf dat het niets was. Dat er geen reden was om zo gespannen te zijn. Maar zijn onrustige gevoel verdween niet, en toen Settleddust de rots beklom en de Clan bij elkaar riep wist hij het al.

Kittens waren het kamp binnen gebracht, zonder moeder. Twistedheart wilde het niet geloven, had zichzelf uit het doemdenken geforceerd. De woorden van de Deputy brachten hem terug in een waas. Zijn keel ging dicht, zijn hart klopte sneller, zijn poten jeukte en tranen welde op in zijn ogen. De kittens, zijn kittens. De reactie van de Clan. Newtspark, dood. Hij had er bij moeten zijn. Hij had haar de hele dag niet gezien. Schuldgevoel en woede gericht op hemzelf, op het leven, vloeide door hem heen. De kater ging staan toen Settleddust zijn laatste woorden spraken. Hij wilde met hem mee. Maar.. Zijn kittens. Zijn blik ging naar de Medicine Cat Den. Zijn kittens waren daar. Maar Newtspark lag nog buiten het kamp. Twistedheart was bang om de woorden uit te spreken, om bekend te maken dat het zijn kittens waren, dat hij de Code had gebroken. Maar hij had het haar beloofd. Ze zouden dit samen doen, en hij zou ze claimen. Wat er ook zou gebeuren. De kater slikte de brok in zijn keel weg en met trillende poten zette hij een stapte richting de rots. 'S-Settled..' sprak hij met gebroken, trillende stem. Zijn ogen richtte hij naar de Deputy, smekend.

Ze had wel gezien hoe Settleddust zich de medicine cat's den in haastte met een stel kittens in zijn bek. Een deel van haar moest terugdenken aan haar eigen geboorte; ze had het verhaal gehoord, hoe ze ook door hem het camp binnengedragen werd na achtergelaten geweest te zijn door haar moeder.. Zou dit hetzelfde zijn? Hij leek te gehaast om iets aan te kunnen vragen. Nieuwsgierig, bezorgd maar met een slecht voorgevoel wachtte ze tot hij weer naar buiten kwam. De deputy sprak de clan toe; maar de woorden die zijn bek verlieten waren onmogelijk. Haar hart stopte en begon toen harder te slaan. Ze had het heet en koud tegelijk. Voor een moment stond de wereld stil terwijl een wervelwind aan emoties haar overviel. Ten eerste was er de schok, de verbazing. Het leek compleet onmogelijk te zijn. Newtspark had kittens en ze was dood? Dit moest een vuile grap zijn. Tidepaw stond met haar mond vol tanden. Bloed ruiste in haar oren. Daarna kwam woede, zoals ze nog nooit eerder gevoeld had. Ze had haar vriendin, haar moederfiguur, nog maar net terug gehad - en nu dit? "Nee!", schreeuwde ze wanhopig, boos, maar haar stem brak. Tranen rolden over haar wangen nu, plotseling, en vertroebelden haar zicht. Verdriet was geen groot genoeg woord. Ze wist niet of er een woord groot genoeg bestond. Tidepaw liep vooruit, duwde zich blindelings door de menigte tot ze Settleddust aan kon kijken. Haar blik was verslagen, verloren, gevuld met pijn. "Zeg dat h-h-het niet w-w-waar is..", fluisterde ze, smekend bijna. Ze voelde zich hulpeloos en hopeloos. Starclan, nee. Niet Newtspark.

Prompt 58

Natuurlijk had ze gezien dat Settleddust met kittens aan was komen zetten. Het had haar ontzettend verward - voor zover ze wist had hij geen vriendin en was er niemand zwanger op het moment. Zouden het kittens zijn van een rogue, of zoiets? De verklaring volgde al snel, en Dimpaw kon niet zeggen dat ze dat had zien aankomen. Ze voelde geen persoonlijk verlies bij de dood van Newtspark, had haar amper gekend. Misschien had ze haar zelfs niet zo gemogen, omdat Tidepaw zo gesteld op haar geweest was. Was dat egoïstisch om te denken? Ze wilde haar zus liever voor zichzelf, was bang haar te verliezen als ze liefde van iemand anders kreeg. Ze kon daarom ook niet delen in het verdriet dat door de clan heentrok. Het voelde verkeerd om nu naar haar zus toe te gaan, om haar te troosten wanneer zij zelf eerder opluchting voelde. Vandaar dat ze dan ook wegging, het kamp uit liep. Dit waren niet haar zaken.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De katten waarvan hij had verwacht dat ze het zwaar zouden vallen, kwamen inderdaad het snelst bij hem. Het meest pijn deed Tidepaw, die bibberend smeekte dat het niet waar zou zijn. Settleddust keek met oprechte spijt naar de poes. Dit was aan het einde van de dag zijn schuld. Maar hij had zijn dochter beschermd tegen het kwaad van Newtspark was. Wie weet had ze ooit Tidepaw ook wat aangedaan? Of gebruikt voor haar sluwe plotten? Hij bespaarde haar van zoveel pijn, of ze het nou wist of niet. Hier kon ze overheen groeien, uiteindelijk. Dood was nu eenmaal deel van het leven. Dus terwijl Tidepaw het nog aan het ontkennen was, schudde hij zijn kop. ‘Ze is echt weg, Tide. Het spijt me.’

Al snel werd hij ook genaderd door Twistedheart, iemand die altijd erg close was geweest met de medicine cat. En toen hij het berouw op zijn kop zag staan, wist hij ook al snel één bij één te doen. Tenminste, hij hoopte voor hem dat hij de verkeerde conclusie trok. Hij begreep het, waarschijnlijk was hij de enige in deze hele clan die voor de kater zou kunnen voelen, maar zijn geheimen zaten diep geworteld. ‘Ja, Twistedheart?’ antwoordde hij hem dan ook kalm. Nog geen oordelende blik, niet dat hij die zou laten vallen. Als StarClan hemzelf wilde oordelen en hem een kind wilde afnemen, speet het hem ook niet dat Newtspark had moeten sterven na nog een toevoeging van zondes en gebroken regels. Het speet hem wel dat Twistedheart erbij betrokken was. Hoeveel wist hij van Newtspark, wie ze echt was?

De blik die Settleddust hem gaf was kalm, net als zijn woorden. Twisted twijfelde. De reactie van de Clan bleef timide, geen geschreeuw, geen opstand. De afkeur zou vast nog wel komen, ongetwijfeld. Hij vroeg zich af of anderen de link zouden leggen, maar hij zou de kittens hoe dan ook claimen. Hij had het beloofd, en hij kon niet aanzien hoe zijn kinderen door anderen opgevoed werden. Hij wilde graag naar ze toe. Toch vertrouwde hij erop dat ze veilig waren. Daarnaast zag hij er toch een beetje tegenop om de kittens zo in het openbaar te claimen. 'Newt.. Mag ik naar haar toe?' Hij wilde haar zien, hij wilde weten waar zijn kinderen geboren waren. Hij wilde haar terug brengen naar het kamp. 'Alsjeblieft?'

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek naar de warrior die uiteindelijk kalm vroeg of hij naar haar toe mocht. Hij twijfelde even, hij was nog jong en het was geen prettig aanzicht. Maar misschien schatte hij de kater eigenlijk jonger in dan hij eigenlijk was, en na zijn uitje in RiverClan had hij hem wellicht ook te kinds behandeld, teveel willen beschermen. Maar uiteindelijk knikte hij. ‘Natuurlijk. Volg mijn spoor, dan vind je haar,’ miauwde hij er stilletjes aan toe. Hij wierp direct daarna een blik Bluejay dat hij de kater moest gaan helpen. Hij moest misschien beter niet alleen zijn. Automatisch ging ook een blik naar Tidepaw. Ze zou ongetwijfeld ook mee willen, maar haar wilde hij helemaal beschermen voor dat beeld. Dus hij schudde al kleintjes zijn kop voordat ze kon tegenpruttelen. Ze zouden afscheid nemen als de elders het lichaam klaar hadden gemaakt voor vigil.

Maar het was wel waar. Het was allemaal waar. Het besef drong nog niet volledig door; hoewel tranen over haar wangen rolden, was ze nog relatief kalm. Tidepaw had nog nooit iemand verloren, niet écht, niet zoals dit. Ze wist niet goed hoe ze ermee om moest gaan. Haar brein kon de stormwind aan emoties nog niet begrijpen. Wel hoorde ze dat Twistedheart naar Newtspark wou gaan; ze zette een stapje dichterbij. Ja, dat wou ze ook. Ze moest haar zien, ze wou haar zien. Want misschien kon ze dan bewijzen dat het niet echt was, dat dit een vreselijk misverstand was, dat het enkel iemand was die heel hard op Newtspark leek of dat ze misschien gewoon aan het slapen was. Maar Settleddust was haar voor en schudde zijn hoofdje naar haar. Dus bleef Tidepaw staan, staart tussen de poten, oortjes in haar nek geplooid, een verloren blik op haar snuit. Ze wist niet goed wat ze met zichzelf moest aanvangen nu.