[Event] Rome wasn't built in a day, but it burned in one

De afgelopen maandjes was de jonge man al heel wat in zijn vacht gegroeid. Zijn pels viel ietsje beter over de spiertjes onder zijn vacht, zijn blauwe oogjes hadden een fel groen aangenomen. En hij had praatjes voor 5. In de nursery te houden was hij dan ook eigenlijk niet. Als hij zijn zin kreeg zat hij heel de dag bij de uitgang van de cave te fantaseren over zijn leven als to be. En vandaag had hij zijn zin gekregen. Maar lang duurde het niet voor hij al weer afscheid moest nemen van het uitzicht, een grote groep katten kwam te voorschijn. Op zijn hoede voor vreemde stapte de kater wat naar achteren. En nog iets verder toen de calico in de groep haar stem liet horen. Meadow draaide zijn oren kort weg.  Ze zochten naar Day en echt heel vriendelijk had het niet geklonken. Nieuwsgierig keek het jochie toe, wat was hier nou weer gaande? Wie waren dit? Wat wilde ze in vredesnaam? Hoe kon er iemand boos zijn op Day? Dat was wel heel erg gek.

Hij moest toegeven dat de tocht door de tunnel een stuk gemakkelijker bleek te zijn dan de trek die ze in eerste instantie door de bergen hadden gemaakt met de clans. Het kostte hun veel minder tijd om nu in de bergen uit te komen en het was een stuk minder gevaarlijk. Misschien was het maar beter ook, want hoe graag hij het ook niet toe wilde geven, hij begon te merken dat hij de jongste niet meer was. Lange tochten als dit waren niet gemaakt voor iemand van zijn leeftijd, maar klagen deed hij niet, het laten merken ook niet. Een zwakte hier laten zien zou niemand helpen.

Het had een paar dagen gekost om door de tunnel heen te komen en hij had ondertussen zijn best gedaan de twee apprentices wel in de gaten te houden, ook al leek het erop dat Barkingpaw nog steeds niets met hem te maken wilde hebben. Hij hoopte alleen wel dat de jonge kater zou luisteren. De bergen hadden tenslotte andere gevaren dan dat hun eigen gebied had, gevaren die onbekend waren voor katten die hier nog niet eerder geweest waren. Toch leken ze geluk te hebben voor nu richting de grot waar de tribe zich bevond. Hij probeerde onderweg zich te herinneren hoe de bergen eruit zouden moeten zien en of er punten waren die hij kon herkennen, maar door de sneeuw was dat allemaal niet zo makkelijk.

De grot waar de tribe zich begaf was een waar hij eigenlijk zo goed als nooit geweest was. Tenslotte hadden de clans hun eigen grot hier gehad waarin ze verbleven. Maar dat was niet degene waar ze nu naartoe gingen om misschien even nog alles door te spreken. Nee, Wren leek blijkbaar direct naar de tribe toe te willen gaan. Misschien had ze een idee om in eerste instantie gewoon terug te gaan, om als bezoekers binnen te gaan en dan Day te pakken wanneer ze de mogelijkheid hadden. Dat zou waarschijnlijk het beste werken. Alleen de kans om dat te doen was er niet meer het moment dat ze de grot binnen stapten. Wren vroeg vrijwel meteen om Day en hij had er meteen al spijt van dat hij niet eerst had gevraagd wat haar plan was, want duidelijk had ze er geen. Dit werkte niet, ook al zou de kater zich over geven, dan nog zou het lastig worden. Hij liet zijn blik over de verschillende tribekatten gaan, probeerde de Cave Guards eruit te zoeken, tenslotte zouden die het sterkste zijn wanneer het op vechten aan kwam. Maar dat was niet het enige waar hij naar op zoek was. Hij zocht ook naar een stel jonge katten, misschien zelfs een kat die hem bekend zou zijn. Dan zou hij weten wie de moeder was van Southernwolf's kittens, want dat wist hij nog steeds niet na al die tijd. Zou een van de kittens op hun vader lijken? Zou hij ze kunnen herkennen? Een gevecht hier laten uitbreken was iets dat ze beter niet konden hebben, dan zou hij de kans niet hebben om ze te zien, om onderzoek te doen. Nee, hij zou dit slim moeten spelen, want hij wilde niet meteen Wren al tegenhouden en de rest dacht tenslotte dat ze hier waren om de tribe te helpen, maar dat was niet zijn hoofddoel. Hij zette een stap naar voren, tot naast Wren en strekte zich tot zijn volle grootte. "En ik zou ook nog graag met jullie healer spreken." Dat zou hopelijk de eerste stap zijn naar waar hij hiervoor gekomen was. Hij zou helpen met Day, maar dit was zijn eigen agenda waar hij ook rekening mee moest houden. Dat was tenslotte waar hij hiervoor gekomen was.

Tijd was voorbij gegaan, maar hij had het gevoel gehad stil te blijven staan. Wren was weggestuurd, Rumble was teruggekomen, maar was weer vertrokken en tegelijkertijd was er een andere kat ook verdwenen. Hij vroeg zich af of Rumble er iets mee te maken had gehad of dat het allemaal toeval was geweest. Maar hij wist wel wat de waarheid waarschijnlijk was, ook al was het er een die hij liever niet wilde accepteren. Hij wist dat het niet lang kon duren voor Wren terug zou komen, als ze terug zou komen. Maar hoe zou ze terugkomen, zou ze van gedachten verandert zijn? Of zou ze nog steeds denken dat Day het allemaal gedaan had? Iets wat niet klopte was hij ondertussen wel achter. Day was schuldig aan een ding en dat was niet verder uitzoeken wat er met hun moeder gebeurd was, maar meer dan dat niet. Niet in deze situatie tenminste. De sneeuw en gure wind buiten, hadden ervoor gezorgd dat hij binnen was gebleven vandaag. Veel prooi zou er toch niet te vinden zijn op het moment en al helemaal niet onder deze omstandigheden. Wat hij echter niet had verwacht was om een bekende kat de grot in te zien lopen. Hij kwam overeind, wilde naar haar toegaan, zijn neus in haar vacht drukken, want hij had haar eerlijk gemist. Maar toen kwamen die woorden eruit, de woorden dat ze Day wilde hebben. De woorden die duidelijk maakten dat ze niet van gedachten verandert was. Ze was ook niet alleen. Waar kwamen die katten vandaan? Hij slikte, dit was niet wat hij had gehoopt. Moest hij hier nog een laatste poging doen om haar over te halen? Om te proberen haar in te laten zien dat ze fout zat? Maar dat had de vorige keer ook niks uitgehaald. Toch zette hij een aantal stappen dichter naar haar toe. "Wren," Misschien was het nog niet te laat, misschien konden ze dit allemaal nog rechtzetten. Ze was alles dat hij nog had, hij moest het voor haar proberen. "Je bent terug." Toch waren dat voor nu de enige woorden die eruit kwamen. Het belangrijkste was dat ze terug was, de rest zouden ze vast wel uit kunnen vogelen en op kunnen lossen. Dat moest wel.

Het was een lange tocht geduurd, maar bij lange na niet zo lang als haar eerste reis naar de bergen. Met iedere dag verder van huis leek haar gemoed lichter te worden. Het deed haar goed om niet tussen haar clangenoten te zijn, het deed haar goed dat clanverschillen binnen het gezelschap er weer even niet zo toe deden. Ze had geluisterd naar Wrens uitleg over de Tribe. Hoewel Crowcall al eerder in de bergen geweest was, wist ze niet hoe veel er sinds het vertrek van de clans veranderd was daar, en over de opbouw van de Tribe had ze destijds al niet veel geweten, behalve het onderscheid tussen Prey Hunters en Cave Guards. Er waren geen grenspatrouilles bij de Tribe, en iets aan de manier waarop Wren het vertelde stond Crowcall niet echt aan. Het voelde een beetje alsof ze misbruik maakten van de vreedzame aard van de Tribe, maar, zo herinnerde ze zichzelf eraan, ze waren hier ook niet gekomen om de Tribe kwaad te doen.

Het was zo goed om de bergen weer te zien. De harde grond onder haar poten was weer wennen - haar pootjes hadden het extra eeltlaagje dat zich de vorige keer had opgebouwd natuurlijk allang weer verloren - maar de lucht rook naar vrijheid en het uitzicht was adembenemend. Het voelde als thuiskomen.
Wren had nog weinig losgelaten over het plan als ze eenmaal hier waren, en Crowcall had eigenlijk verwacht dat ze nog een laatste tussenstop zouden maken om te bespreken hoe ze de situatie aan zouden pakken, maar Wren leek haast te hebben om naar huis te gaan en daar waren ze dan plots, bij de grot van de Tribe, zonder enig idee van wat ze nou eigenlijk precies gingen doen. En dan nog de manier waarop Wrens stem door de grot schalde... Het beviel haar niets. Het beviel haar helemaal niets. Naast zich zag ze Hazelgrouse haar spieren spannen. "Vergeet niet dat we hier zijn om deze katten te helpen", zei Crowcall zacht tegen haar. "Niet om te vechten." Als haar de afgelopen dagen iets duidelijk was geworden, dan was het wel dat Hazelgrouse als een jong eendje achter Wren aanliep, en als Wren zich in een gevecht zou storten, vreesde Crowcall dat Hazel snel zou volgen. Zou een waarschuwing van een oudere clangenoot iets uithalen? Ze kon het tenminste proberen. Acornstar vroeg om de Healer en Crowcall keek naar de Tribekatten, afwachtend wie van hen naar voren zou stappen. Crowcall was blij dat hij de vraag gesteld had. Ze mochten het dan over weinig zaken eens zijn, de ShadowClanleider leek tenminste ook van mening dat Wren iets te hard van stapel liep. Ze hadden nog nauwelijks kunnen zien hoe de situatie hier was. Een jonge Triber was al dichterbij gekomen. Misschien die broer waar Wren over had verteld, Turtle? Opvallend genoeg leek er ook een oude bekende van Acornstar bij de Tribe te zijn. Crowcall keek geïntrigeerd naar de grote, gevlekte kater. Was dat niet de vroegere medicine cat van ShadowClan? Haar blik gleed langs de overige katten, terwijl ze probeerde niet vijandig te lijken - nog best een uitdaging, na de manier waarop ze binnen waren komen vallen en Wrens onmiddellijke overgang tot dreigementen. Haar nagels bleven in ieder geval in hun hulzen.

Tegenwoordig was hij vaker in de Cave of Pointed Stones te vinden dan vroeger. Niet alleen omdat de huidige Healer weg was, maar ook omdat hij er vaak trainingen kreeg van Bloodhound. En die trainingen kon hij heel erg appreciëren. Voordat de zwartrode oudere kater was aangekomen bij de Tribe had Shine amper kruidenkennis gehad, bijna niets zelfs. Nu, had hij echter wat meer kennis en had hij wat meer vertrouwen in het feit dat hij zijn tribegenoten kon helpen. Vandaag stond hij recht tegenover een gebroken tak die hij moest verbinden met wat andere spullen die hij gekregen had, en de kater moest ze dus vastbinden. Het was soms een lastig ding om ze vast te binden maar hij deed zijn best. Hij legde eerst de spulletjes dicht genoeg bij elkaar zodat ze goed binnen pootbereik waren en begon met het proberen vast te binden van de gebroken tak, echter werd zijn aandacht opeens van de oefening afgehaald toen zijn mentor zijn naam uitsprak, na wat geluiden te hebben gehoord van buitenaf. ‘Ik denk dat het verstandig is even de opdracht neer te leggen en te kijken wat er gaande is.’, zei die toen, waarna de ander zich rechtzette. De healer to-be gaf een knikje en kwam al meteen naast Bloodhound te staan terwijl hij nieuwsgierig naar de uitgang van the Cave of Pointed Stones keek. Desondanks het goed of slecht zou zijn, was hij altijd nieuwsgierig om te weten wat er gebeurde daarbuiten. Laatste tijd was het lastiger geweest om helemaal up-to-date te zijn met elke kat hun leven door zijn taken maar dat zorgde ervoor dat nieuwsgierigheid hem naar de antwoorden leidde. Na een tijdje stilgestaan te hebben twijfelde hij ook niet toen de oudere kater hem meewenkte en haastte zich naar de gewone Cave. Er was daar een hele grote groep met katten en er liepen allemaal geuren door elkaar. Ergens herkende hij enkele stukjes wel, want enkele vreemdelingen hadden vage hinten van die geuren gedragen. Maar het was toch vreemd wat ze hier allemaal kwamen doen – was die moordenaar waar Flutterpaw het over had hier? Had die grote groep van katten hun hulp nodig? En blijkbaar was Wren ook terug. Shine had absoluut geen idee wat dit allemaal te betekenen had, maar er werd naar de Healer gevraagd. En die was er niet, dus was hij de eerste kat binnen pootbereik om tegen te spreken. Eerlijk gezegd  voelde hij zich voor de eerste keer een beetje zenuwachtig, wat “klein” tegenover al de rest. ‘Dit is een goed leermoment Shine. Stel jezelf maar voor als de Healer en begroet ze met de warme welkom van de Tribe. Ze vertellen zelf wat ze van ons willen. Hou je antwoorden vriendelijk maar rechtstreeks. Ze zullen namelijk details in je woorden zoeken voor zwakte, zo zijn de clans, dus hou het kort.’, de woorden van Bloodhound leken hem al iets gerust te stellen, maar het was nog steeds een grote taak opzich. Hij, als een kleine optimistische ziel, die elke dag zonder moeite gesprekken kon starten. Moest opeens heel erg formeel zijn, vriendelijk maar rechtstreeks. Het was niet zijn ding, had hij ook nooit gedaan, echter moest hij het proberen. De Tribe of Endless Hunting had hem niet gekozen als ze hadden gedacht dat hij het niet aankon. ‘Day zal je helpen en ik ben hier ook voor je. Geef me maar een tikje met je staart als je het even niet weet. Maak echter geen directe beloftes als je hier staat, overleg altijd eerst met je Chief en je seniors.’ De to-be voelde zich een beetje gespannen, maar de kater stapte naar voren na wat te slikken. Hij kon dit. Kort schraapte hij zijn keel even voor hij sprak. “Hallo… Ik ben Shine On the Outer Waves, de H-Healer van de Tribe of Rushing Water. Ik wens jullie een warm welkom hier”, sprak de kater met een knik. Luid, zodat iedereen het kon horen, maar net niet luid genoeg dat je het vijftien keren zou horen galmen als echo’s in de Cave. Hij voelde zich bekeken. Maar het ging wel goed komen. “Zou ik mogen vragen wat er precies gaande is?”, ziende aan de houdingen van Wren en die andere wit met rode poes die dicht bij haar stond, was het niet erg positief. Hij had net niet gehoord wat Wren had lopen roepen daarstraks, maar als ze met zoveel kwam aanzitten dan moest er wel een reden voor zijn toch. Shine hoopte maar dat hij dit conflict tot stop kon zetten...

Het was een koude dag en buiten huilde de wind, maar binnen in de grot was het comfortabel dankzij alle katten die samen wat warmte in de ruimte brachten. Het had weinig zin om in dit weer jachtpatrouilles naar buiten te sturen, dus op de paar onfortuinlijke Cave Guards op wacht na was iedereen binnen. De sneeuwval moest hen echter grotendeels het zicht ontnemen, want geen van hen sloeg alarm voordat het vreemde gezelschap al de grot binnengestapt was, geleid door niemand minder dan...

Day verstrakte toen hij zijn naam door de grot hoorde schallen. Hij was niet zo naïef dat hij niet had verwacht dat dit moment zou komen, maar... misschien was hij de afgelopen tijd toch gaan hopen dat het anders zou zijn. Als ze maar genoeg tijd en rust om zich heen had om na te denken, dan moest ze toch inzien... Wrens toon maakte echter onmiddellijk duidelijk dat er niets aan haar veranderd was in haar manen van afwezigheid. Hij draaide zich naar haar om en zag tot zijn verrassing dat ze niet alleen gekomen was. Hazelpaw herkende hij, en hij wilde naar haar glimlachen, maar zag toen haar vijandige houding. En dan nog een paar anderen die hij niet kende. Oh Wren... wat heb je hen verteld? dacht hij, al kon hij het wel raden. Zij zou voor hen een monster van hem gemaakt hebben, een kille moordenaar en leugenaar, en de kracht van verhalen was groot. Had hij haar dat niet bijgebracht, ooit? Maar met welk idee had ze hen hierheen geleid? Wat wilde ze dat die clankatten voor haar deden - en waarom hadden die ervoor gekozen zich in dit conflict te mengen? Day moest onwillekeurig denken aan wat hij over de clans had gehoord, over hun oorlogen en hun vijandigheid naar vreemden. Hij dacht graag het beste van katten, maar er waren niet voor niets al vaker clankatten naar de Tribe gekomen op zoek naar veiligheid die ze bij hun clan niet konden vinden. Tot zijn schrik zag hij niet ver van het groepje Meadow staan, die bij de ingang van de grot naar buiten had zitten kijken, naar de vallende sneeuwvlokjes. Nu keek de kitten zoekend om zich heen, geschrokken van Wren en de onbekenden. "Meadow, kom hier", miauwde Day hem toe, terwijl hij probeerde geruststellend te glimlachen. Hij wilde de kitten niet bang maken, maar hij wilde hem zo ver van Wren vandaan houden als hij kon. Ze had al eerder laten zien dat ze er niet voor terugschrok onschuldigen bij haar vendetta te betrekken. Met zijn blik zocht hij naar Blossom en Marten. Waren zij in veiligheid?

Shine sprak de nieuwkomers op gespannen toon aan en Day voelde trots voor de jonge Healer To-be. Het kon niet makkelijk voor hem zijn om daar zo te staan, zonder zijn mentor om hem te leiden. Het was voor het eerst dat hij op deze manier de leiding moest nemen in Firetellers afwezigheid. Het was niet makkelijk dat Fireteller precies nu door zijn totem was weggeroepen, maar misschien hadden de geesten het ook wel zo bedoeld. Misschien hoorde Shine hier nu te staan, misschien kon hij wat geen ander tot nu toe voor elkaar had gekregen. Day stapte naar voren, om aan Shine te laten zien dat hij er was om hem te steunen, en om dichterbij Wren en de clankatten te staan. Hij wilde niet dat er iemand tussen hem en Wren instond die zij als obstakel zou kunnen zien. Hij kon zich niet zomaar overgeven, maar niemand mocht voor hem gewond raken. "Ik ben Day of New Light", miauwde hij. Daar ben ik dan. Het monster. De tiran. De vijand waarvoor ze jullie heeft gewaarschuwd. "Laten we praten." Ze moesten tenminste de ware versie van het verhaal horen, voordat zaken uit de hand liepen.

Het tafereel bij de grot was vreemd om te zien en de stemmen die hij het sterkst kon horen van waar hij stond deelde mee dat dit niet om een vriendelijk bezoekje ging. De kater wist niet alles van de gebeurtenissen, eigenlijk maar bar weinig. Dat maakte dit een beetje ingewikkeld, al gaf dat niet persé. Hij had ze zien aankomen, een groep katten viel wel op zodra je ze opmerkte. De geuren waren lang geleden, bijna was hij ze vergeten. Toch wist hij ze nog vaag te herkennen, een ervan was van waar hij ooit thuis had gehoord. Als je het zou kon zien. Silhouette zat bij wat rotsen, op een veilige afstand van het geheel. Hij hoorde bij geen van de gezelschappen, die vooral oog voor elkaar hadden. Zijn rol hierin was nietig, totaal onbelangrijk. Totdat hij zichzelf een rol zou geven. De zwartwitte kater hield het schouwspel vast, probeerde het redelijk genoeg te kunnen volgen. Dit was een onverwachte ontwikkeling voor hem, maar het hoefde geen slechte te zijn. Zou er een kans voor hem zijn? In dit spel, wie was aan zet?

-Sil zit op een afstandje toe te kijken-

Hound was geen caveguard - was niet zo groot als sommigen hier, had niet de spieren om te vechten en was gebouwd voor snelheid, niet voor kracht. Toch spuwden haar ogen vuur toen Wren Gliding on Morning Breeze voor hun neus stond, na maandenlang weggeweest te zijn, met een groep onbekende katten. Het was duidelijk dat ze hier niet zomaar waren. Hoewel de Tribe over het algemeen vriendelijk was, zou dit nu niet het geval moeten zijn. Hound's ogen flitsten richting Day toen deze naar voren stapte. Hij zou zichzelf toch niet zomaar opgeven? Hij had het over praten, maar ze had niet de verwachting dat Wren een hele groep om zich heen had verzameld om een verhaal aan te horen. Bovendien begroette Shine, het naïve kind, ze met een warm welkom. Hound's vacht stond daarentegen gespannen overeind en haar lichaamstaal was duidelijk; zij zag de groep voor hen als indringers die hier niet dienden te komen. Als zij het voor het zeggen had, had ze ze allang weggejaagd. Ze ving wat op van een ravenzwarte she-cat die het had over helpen en niet vechten. Maakte al duidelijk dat Wren één of ander lulverhaal had opgehangen, geen twijfel dat dat iets met diens moeder te maken had. Ze wist de precieze details van de drama niet, maar genoeg om te weten dat dit niets goeds beloofde.

Ahh, er hing een spanning in de lucht die haar ontzettend ongemakkelijk maakte. Ondanks haar rank was conflict iets waar ze ontzettend slecht mee was. Ja, conflict met een arend of zo, dat kon ze wel aan. Ze beschermde haar tribegenoten graag en ze kon het ook goed! Vooral Misty beschermen vond ze heel belangrijk, dat was haar favoriete, euh, favoriete alles, eigenlijk. Maar een grote groep onbekende katten was toch weer een heel ander verhaal. Toch was dit haar baan, hier was ze voor getraind. Ze zou vechten als het moest. Gelukkig leken haar leiders er niet op te plannen om te gaan vechten. Shine, bless his soul, begroette ze vriendelijk en welkomend - zoals dat hoorde bij de Tribe. Day stapte naar voren toen Wren Gliding on Morning Breeze naar hem vroeg. Hij wilde praten, zoals het hoorde volgens de Tribe. Ze stonden voor vrede, niet voor conflict. Toch bewoog Spirit haar grote lichaam een beetje naar de voorlinie. Ze zou haar leven geven voor de Tribe, als het nodig was. Liever niet, though.. Veel liever niet. Ze wilde graag oud worden - met een bepaald persoon, waar ze nog mee wilde trouwen. Ze slikte nerveus en haar pootjes wiebelden wat onzeker heen en weer. Alsjeblieft, laat dit geen gevecht worden..

_{Ze had haar zoektocht naar haar totem lang uitgesteld maar enkele weken geleden toch de duik in het diepe genomen. Die dag had haar leven veranderd en ze was dolgelukkig dat ze er uiteindelijk voor gegaan was ondanks ze in de eerste instantie er een beetje bang voor was geweest. Ze herinnerde het nog als de dag van gister en vaak droomde ze er zelfs nog over. Het was z'n bijzondere belevenis geweest. Een echte sprookjesachtige verhaal. Sindsdien waren Spirit en zij ook onafscheidelijk geworden en zelfs- ieeee- vriendinnetjes geworden. Elke keer als ze eraan dacht dat de grote stoere maar warmhartige Spirit haar vriendinnetje was dan maakte haar hart een driedubbele salto. Haar pupillen veranderde nog net niet in hartjesvormen als ze naar Spirit keek. Sinds ze samen was met haar was het leven zo vooruit gegaan bij haar. Ze voelde zich een stuk minder anxious met haar grote teddybeer aan haar zijde. Voor de rest was het leven bij de tribe vredig wat goed samenvoegde bij haar persoonlijkheid. Misty Mountainds West of The River was namelijk héél angstig tegenover conflicten en veldslagen. Het leven was te mooi en groot genoeg om te delen dan die van andere kapot te maken. Ze kon maar nooit begrijpen waarom andere dat deden, hoe iemand zoveel haat kon dragen in zijn hart. Het was dan ook niet te missen dat de sfeer in de Cave ineens was omgeslagen. Waar het altijd warm en vredig was leek het nu ineens kil en gespannen te raken. Haar kopje keek schichtig rond. Wat was er aan de hand? Gespannen voelde ze haar lipjes op elkaar persen. Dit voelde niet goed aan. Voorzichtig kwam Misty uit de cave gaurds en hunters den gezet om de situatie te peilen. De nieuwe geuren die opzette kwamen vaagjes bekend. De clankatten waren hier? Maar waarom? De kleine dilute she-cat schuifelde meer naar voren toe en zag toen een oud bekende staan. Haar hart voelde als een blok cement toen ze Wren Gliding on Morning Breeze herkende in hun midden. Haar stem was vijandelijk en haar woordkeus versterkte het. Oh nee, nee, nee, dit was inderdaad niet goed. Misty keek vluchtig de katten rond die zich hier hadden verzamelend in de hoop dat ze Spirit kon vinden. Ze had geluk, Spirit was er. Ze stond echter alleen een beetje te dicht op de frontlinie waardoor ze nog nerveuzer raakte. Oh waarom was Spirit één van de cave gaurds? Normaal hield er van dat ze altijd haar partner aan haar zijde had die haar kon beschermen maar vandaag maakte het haar angstig. Wat als er een gevecht uitbrak? Wat- wat als? Misty besloot ondanks de spanning zich vooraan aan te sluiten zodat ze dichtbij Spirit kon zijn. Snel wroette Misty haar kleine lichaampje tussen de menigte door. Naast Spirit was ze lichamelijk bijna afwezig, zo klein was ze in vergelijking met haar vriendin. Ze duwde haar kopje onder de staart van de grote she-cat zodat deze als een sluier over haar rug lag toen ze naast haar kwam te staan. Dit deed ze vaker als ze zich bang voelde. De warmte en zwarte van Spirit pluis op haar lichaam voelde veilig en beschermend. Eventjes keek ze snel omhoog om haar blik te vangen om daarna haar oogjes op de clankatten te richtte. Day was er nu ook en stelde voor om te praten. laat het ook alsjeblieft bij praten laten, sta ons bij tribe of endless hunting..}

De eerste bekende die hij zag deed hem aan zijn dochter denken. Het leek er ook bijna op alsof Bloodhound aan het kijken was of Beechresin mee was gekomen of misschien wel een van zijn dochters? Maar dat was voor geen van allen het geval. Ze hadden ook geen van allen aangegeven mee te willen komen en hij begreep het wel van Beechresin. Ze wilde nog steeds niet Scarletpaw te zomaar achterlaten. Ook al was er een hele clan die voor de apprentice kon zorgen nu. "Bloodhound," Begroette hij de kater. "Beechresin is in shadowclan achter gebleven." Hij had zijn blik tenslotte wel gezien en het was niet alsof hij blind was geweest naar wat er tussen de twee had gespeeld en dat de kans best groot was dat zijn kleinkittens van de kater voor hem waren.

Hij vernauwde zijn ogen iets toen Bloodhound iets tegen de jonge kater naast hem leek te zeggen. Wat hij niet had verwacht was dat de jonge kater zich vervolgens voor zou stellen als de healer van de tribe. Dit jonge ding? De healer? De naam klopte ook niet als hij het zich goed herinnerde. Het zou iets met 'teller' moeten zijn als het om de healer ging en dit leek ook bevestigd te worden door Wren. Had de jonge kater zijn naam nog niet gehad? Dat was toch iets dat bij de clans meestal zo snel mogelijk gedaan werd. Maar als Bloodhound zo close leek te zijn met de healer van de tribe, dan kon dit nog wel eens in zijn voordeel werken. Ook al wist hij niet of dit jonge geval hem echt goed zou kunnen helpen. In ieder geval leek de jonge kater niet direct vijandig te zijn, maar of dat echt iets goed was voor een healer wist hij niet. "Ik ben Acornstar, leader van Shadowclan." Het leek hem tenslotte wel zo netjes om hemzelf voor te stellen, ook al kenden sommige hem misschien nog van lang geleden. Toen was hij alleen nog wel deputy geweest en niet leader. Hij liet kort zijn blik van de ene naar de andere apprentice gaan. "Dit zijn Littlepaw en mijn zoon Barkingpaw." Hij wist dat de apprentice het waarschijnlijk niet op prijs zou stellen dat hij hem introduceerde als zijn zoon, maar het was beter dat ze bij de tribe wisten dat hij bij hem hoorde.

Een andere kat kwam erbij en aan de reactie van Wren te merken was dit de Day waar het allemaal om zou gaan. Hij had haar verhaal eigenlijk meer als een excuus gebruikt om hier zelf naartoe te komen en was dan ook zeker van plan om dit vredig op te lossen mocht dit mogelijk zijn. Dat was de hele reden dat hij voor de healer gevraagd had. Alleen leek het erop dat Wren niet bereid was om te gaan praten. Hij had haar moordende blik wel opgemerkt toen hij om de healer had gevraagd. Maar als ze dacht dat het makkelijk was om een leader te laten doen wat je wilt, dan had ze het mis.

Day wilde praten, dat klonk hem ook maar al te goed, dan was dit misschien op te lossen zonder bloed te vergieten. Alleen leek het er niet op dat dit was wat Wren wilde. Maar hij zou zelf geen actie ondernemen zonder te weten wat er allemaal precies gebeurd was. Want dan zou hij mogelijk ook zijn eigen kans verspillen om zijn kleinkittens te ontmoeten en dat wilde hij niet hebben. Wren leek echter op alles boos te zijn, ook het feit dat Bloodhound so close leek te zijn met Shine. Hij vernauwde zijn ogen toen ze verder sprak dat ze hier was om alles recht te zetten. En dat Day een moordenaar was. Hij liet zijn ogen over de kater gaan. Het was lastig om zo te oordelen of iemand echt een moordenaar was, maar in ieder geval beviel het hem al meer dat de kater niet zo jong was als de healer. Hij merkte op dat Wren haar aandacht veranderde toen ook Day zijn aandacht aan een jonge kat gaf. Wren leek bewust het pad af te snijden voor de jonge kat en hij spande zijn spieren aan. Hij ging het niet dulden als ze een kitten iets aan ging doen. "Wren," Sprak hij dan ook. Hij had hier misschien niet dezelfde autoriteit als in zijn eigen clan, maar dat betekende niet dat hij stil zou blijven toekijken. Hij moest zijn woorden voor nu alleen wel voorzichtig kiezen, hij had er geen zin in dat dit een bloedbad ging worden. "Misschien kunnen we dit het beste afhandelen tussen de betrokken partijen?" Niet voor iedereen hier. Hij wilde graag zelf ook het verhaal van de andere kant horen, maar dat kon hij voor nu het beste niet hardop zeggen.

In alle verwarring viel een bekende stem op als zwart op wit. De jonge kater drukte zijn oortjes naar voren toen hij Day hem naar zich toe riep  en zonder aarzelen hief het kleintje zich op zijn pootjes. Hij was inmiddels al echt een super snel joch geworden dus dit kon hij wel. Was hij niet bruut tot stop geroepen toen de rare Wren zijn pad afsneed. Met grote oogjes keek hij naar haar op terwijl haar stem hem vreemd genoeg bekend voorkwam. Haar woorden, ze klonken heel goed. Ze kwam hier om hen te redden, maar hij voelde zich juist nu nog onveiliger dan ervoor.  De kitten slikte nerveus terwijl hij langs haar heen probeerde te kijken. Naar Day, daar was het veilig. Wren, ze sprak over bloed, schuld, ze was boos op Day, wie was er nou boos op Day? Day had hem samen met zijn nieuwe moeder gered! Ze was eng, heel eng. En daarom probeerde hij snel langs haar te rennen toen ze haar blik op de chief had gericht. Wat er ook gaande was, het was niet leuk. Helemaal niet leuk.