[Totem Celebration] The Moose Calling in Dawns Light

Er had weer eens iemand een totem gevonden – hun levenslange wegwijzer die over hun waakte in dag en nacht. Hij had het geschenk van Moose al persoonlijk mogen zien van hem, een stuk gewei van een eland die vol met krassen zat. Het was erg bijzonder, maar dat was elk geschenk dan ook, en elke totem. Het was dan ook vol trots dat hij deze Totem Celebration mocht aankondigen, één van velen, maar elke keer toch weer zo mooi. Daarbij was het voor een to-be zoals hem zeker een mijlpaal. “Laat alle katten van de Tribe of Rushing Water samenkomen!”, riep hij nadat hij op de rots was gesprongen waar dat hij ooit al eens eerder had opgestaan om ceremonies te geven. Waar de Healers van vroeger al duizenden keren hadden op gestaan. Het voelde nog steeds als zo'n eer dat hij, als één van hun to-be's, hier ook mocht staan. “Vandaag wil ik graag melden dat Moose Calling in Dawns Light zijn totem gevonden heeft!”, glimlachte hij terwijl hij zijn stem door de Cave hoorde galmen en met zijn blik zocht naar de to-be die hij net had genoemd. De Healer To-Be voelde zich trots hier te mogen staan om dingen te verkondigen zoals dit. De eerste paar keren was het best wel raar voor hem, maar nu begon hij er best wel van te genieten. Hij hield ervan de vreugde te zien op iedereen hun gezichten en de trotse blikken van de familie. Het was het allemaal waard te zien. “Moge de Eland waken over hem”



+Iedereen mag Moose komen feliciteren met zijn totem!
@Moose •

Er had weer een kind zijn totem gevonden. Een groot moment, voor de kater zelf, maar ook voor de Tribe - een herinnering dat de geesten nog altijd over hen allen waakten. Daar stond het trotse joch, gekozen door niemand minder dan de eland, een groots dier dat Cardinal enkel uit verhalen kende. Een hert had ze wel eens gezien, maar zelfs die reuzen schenen klein te zijn naast zo'n beest. Het had er natuurlijk aan zitten komen, met zijn naam. Zijn ouders hadden de aandacht van het grote dier vast getrokken door hun kind zijn naamgenoot te maken. Of was het andersom geweest? Had de eland al naar die kitten geroepen nog voor hij goed en wel ter wereld was gekomen? Hoe het ook zij, het was een goede totem, en Moose had alle recht trots en blij te zijn. De Tribe was ook trots op hem, blij voor hem. Cardinal probeerde haar jaloezie te onderdrukken. Eigen schuld, zei ze tegen zichzelf. Weet je, je kúnt het ook gewoon nog een keer proberen. Dan kun jij daar straks ook staan en door iedereen toegejuicht worden. Jaloezie sierde niemand. Goed, ze was weer eens overtroffen door zo'n praktisch-net-uit-de-nursery kind, maar wat dan nog? Zij redde zich toch ook al tijden prima zonder totem? En zo oud was ze nou ook weer niet. Het juiste moment was voor iedereen anders, zij wachtte gewoon nog op het hare. Als het ooit zou komen. O, houd toch op. Moose had zijn grote dag verdiend en Cardinal wilde geen jaloers kreng zijn, dus ze glimlachte toen ze bij hem kwam. "Gefeliciteerd, Moose!" Ze meende het, maar ergens stak het toch.