➤ [Event] Winter Solstice - Sunset

Winter Solstice Event

Het was zelden dat ze met zijn allen gezamenlijk op dit uur wakker werden. Maar dit was niet zomaar een dag. Het was Winter Solstice, iedere Shadowclanner voelde het wanneer de dagen korter en korter werden, totdat de nacht zijn hoogtepunt had bereikt. En toen Settleddust zijn nest verliet, was de zon al aan het ondergaan. StarClan had hun een heldere dag geschonken. Het was koud, maar de zon liet nog een prachtig schouwspel zien van rode en oranje kleuren op de omringende wolken, terwijl de duisternis al binnen kroop.
Settleddust haalde diep adem toen hij verder het kamp inliep. Dit was de eerste keer dat hij dit evenement in banen zou leiden. Hij wist nog goed toen wanneer hij jong was. Hij was geboren in Leaffall, dus bij zijn eerste Winter Solstice was hij nog een kitten, zijn tweede een jonge warrior, die niets liever wilde laten zien dat hij zijn warrior naam waard was. Sinds dien had hij er nog één meegemaakt, en nu voelde hij zich opeens verschrikkelijk oud toen hij realiseerde hoe snel de seizoenen al voorbij tikten. Hij liep door het kamp en hielp zo hier en daar een handje om dennentakken boven alle dens te stabiliseren. De rest van de namiddag zou snel genoeg verlopen, en zodra de zon goed en wel onder was, zou de jacht beginnen.

Tag: open

Informatie:

Geërgerd keek ze in de richting van Stormraiser. Zij had met Settleddust willen praten. Niet omdat ze hem nu zo geweldig vond, of omdat ze van praten hield. Maar omdat ze hem wat belangrijks te vragen had, iets wat met de winter solstice te maken had en wat niet later kon dan deze nacht. Nu de warrior roet in het eten gooide, stoorde haar dat. Toch was ze niet van plan hen te onderbreken - ze zou hem later maar moeten aanspreken, als hij alleen zou zijn. Met een zucht liep ze naar een stel andere apprentices die bezig waren met het versieren van het kamp. Zonder wat te zeggen begon ze met helpen. Dit zou haar eerste winter solstice zijn, dus ze hoopte wat bij te kunnen dragen om het mooi te maken. Ze was ook wat gespannen voor het event, omdat ze het nog nooit meegemaakt had. Blijkbaar was het heel leuk.. Ze pakte een dennenappel op van de stapel verzamelde versieringen en stak deze in één van de braamstruiken waaruit de warriors den bestond. Ze duwde hem nog wat aan met haar neus, oppassend voor de doorns, zodat hij beter vast zou zitten. Hierna zette ze een stap achteruit en bekeek ze tevreden haar eigen werk. Ja, die zat daar goed.
- Open!

Ahh! Wat had ze hier toch naar uit gekeken, naar dit; naar het festival van de Winter Solstice. Het was een traditie die Shadowclan hopelijk nooit zou opgeven. Het was geweldig om iedereen zo te zien, samen werkend naar een doel. Rueflower deed haar best om van dienst te zijn, hielp met het kamp van kant maken; een beetje decoreren hier en daar. Ze wilde dat alles er geweldig uit zal zien voor vanavond. Rueflower was niet geheel in haar taak gefocust, praten met haar clangenoten deed ze natuurlijk ook gewoon. Een grapje hier; een opmerking daar. Tot ze uiteindelijk bij de grijze kater die ze herkende als Bluejay aankwam. "En? Denk je dat Bluepaw kans maakt om vanavond al haar warrior naam te krijgen? Ze is rond de 10 moons niet?" Begon ze vriendelijk, als ijsbreker. Maar ook omdat ze het oprecht wel wilde weten of de jonge apprentice het wel in haar had, om haarzelf vandaag te bewijzen. Rueflower kende Bluepaw niet persoonlijk, dus als ze de gedachtes van haar vaders over het onderwerp kon krijgen. Zal dat wel fijn zijn.

Tag: @Bluejay

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het duurde niet lang voordat Stormraiser kwam staan. Hadden hun paden met toeval gekruist, of was het gewoon lot geweest? Hoe dan ook, hij was blij om weer met haar te spreken. De kleine glimlach die op zijn gezicht kwam was dan ook als een reflex, hij kon het niet tegenhouden. ‘Storm,’ groette hij haar terug. Ze miauwde dat hij alweer hard aan het werk was. Hij lachte kort en knikte. ‘Ik moet toch iets doen om indruk op je te maken?’ miauwde hij zo nonchalant als hij maar kon terug naar de knappe poes. Zijn blik ging weer naar al het groen wat het kamp zoveel levendiger deed maken als het was, en de dennengeur die het met zich meedroeg was ook een waar plezier. Zijn blik ging toch automatisch weer naar Stormraiser en de pretlichtjes stonden al in zijn ogen. Op dagen zoals deze wilde hij weer zoals de anderen zijn. Een warrior, geen deputy. Dan kon hij even zijn verantwoordelijkheden vergeten en de gehele nacht met Stormraiser doorbrengen.

Instead of being afraid
I could become something to fear

Adderpaw was aan het kauwen op de stengel van een hulsttak terwijl hij keek hoe alles en iedereen bezig was met het kamp versieren. Pfft, dat was echt een taakje voor de vrouwen, die hadden er toch meer oog voor. Als er iemand met een oordelend oog naar hem keek, sprong hij wel even snel in de houding en gaf hij de illusie dat hij bezig was met meehelpen. Maar hij keek veel meer uit naar de rest van de nacht. Naar het jagen en het vechten. Lomp spuugde hij wat smurrie die hij van het stokje had gekauwd uit, en kwam weer overeind uit zijn luierende positie. Hij rekte zijn lange, slungelige lichaam uit en sleepte de hulsttak achter zich aan. Hij liep naar één van zijn zussen. Hij had eigenlijk niet echt een goede band met hen. In zijn kop was het altijd meer hij en zijn moeder geweest. Hij keek haar aan en legde de hulst voor hen neer. ‘Wil je die ook eventjes ophangen?’ miauwde hij, terwijl hij de laatste restjes hulsttak van zijn kiezen likte.

Tag: Dim

Haar ogen flitsten naar haar broer, die op haar afgelopen kwam met één of andere tak in zijn mond. Zou hij die ergens willen vastzetten? Ze had hem net nog niet bezig gezien. Misschien was haar aanwezigheid gewoon zo inspirerend (al betwijfelde ze dat nogal). Zijn ware intenties kwamen al snel naar boven toen hij haar vroeg of ze zijn tak wilde ophangen. Ze trok haar wenkbrauw naar hem op en keek hem een tijdje stil aan. Meende hij dat nou? Het boeide haar weinig dat hij haar niet begroette, maar gelijk doorging naar zijn vraag. Sociale interactie was toch overrated. Dat hij verwachtte dat zij zijn klusjes wel even voor hem zou doen, irriteerde haar. "Ik wist niet dat je zo slap was dat je een tak niet eens opgetild krijgt," sprak ze tegen hem op kalme toon, waarna ze er een tikje tegen gaf. "Jammer, dan moet dit afgekloven ding maar hier blijven liggen." Haar blik zocht de zijne op, en met een haast verveelde blik keek ze hem aan.

Instead of being afraid
I could become something to fear

Ugh, dit was dus weer zo typisch! Hij rolde zijn ogen dramatisch. ‘Ik dacht dat jullie meisjes zulke dingen leuk vonden, that's all,’ bromde hij verveeld terug. Maar oké, als ze vervelend moest doen, dan deed ze dat toch lekker. Hij greep de tak weer in het midden op, en kwam overeind op zijn achterpoten. Met één poot leunde hij tegen de warrior den, tussen de doorns in en met de andere en zijn bek frummelde hij een beetje de hulst tussen de bramen. Fantastisch. Nu had hij zijn verplichtingen ook weer gedaan. Hij landde dan ook pardoes op zijn billen en keek Dimpaw weer aan. ‘Blij?’

Oh, hij had gedacht dat ze het leuk zou vinden om te doen. Ze knipperde een aantal keer. Misschien had ze wat te fel gereageerd - dat vond ze moeilijk in te schatten. Dus mompelde ze een half gemeende "Sorry," waarbij ze toekeek hoe hij de tak zelf in de den stak. Het zag er wel goed uit. Om de één of andere reden kon ze niet heel goed opschieten met Adder, in tegenstelling tot Tide. Ze vond hem arrogant en lui. Zelf werkte ze heel hard, dus dan was dat contrast irritant. Ze humde toen hij vroeg of ze blij was. "Het is mooi," beantwoordde ze met een knikje. Maar was zij er blij mee? Hij wilde die tak daar toch hebben. Toch besloot ze haar mond daar verder dicht over te houden, ze had geen zin in verdere confrontatie. "Hoe gaat het met mama?" vroeg ze toen aan haar broer, die een oh zoveel betere band had met Airwisp.

De poes had voor zover het lukte meegeholpen met het klaarmaken van het kamp, versiersels van de ene kant naar de andere dragend en waar ze hoopte dat het kon hing ze zelf wat op. Ze hield alles goed in de gaten met haar blik, oplettend op wat er van haar gevraagd werd. Meestal wees er eentje naar een stuk wat nog gedaan moest worden of iemand die wat mistte. Zodoende droeg ze haar steentje bij, letterlijk aangezien ze nu wat stenen voor de Elder Den aan het leggen was. De donkere gevlekte poes sliep alweer wat manen in de Elder na haar terugkeer, hoop op een betere toekomst als een Queen voor de clan was vervaagd. Ze moest er mee leven, haar rol in de clan was liggen bij de Elders en haar dagen verslijten. Vanavond was een moment waarop ze nut kon hebben, mee kon doen met de rest. Wel, totdat het praten ging beginnen. Een paar katten waren al in gesprek met elkaar, ze hoorde hun woorden niet maar ze zag hun monden bewegen en hoe ze bij elkaar stonden. Ze legde het laatste steentje neer en liep verder door het kamp, kijkend wat ze nog meer kon doen voordat de rest van het feest kon beginnen.

-Open
(Sinds ik al even niet met haar gepost hebt, Little is stom en slechthorend. Dit is bekend bij haar clangenoten)

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Ugh, poezen! Hij keek vermaakt naar haar terwijl ze met haar ogen rolde, en hij kon hetzelfde doen bij haar volgende opmerking. Maar hij bleef braaf, enkel die jongensachtige grijns op zijn lippen. ‘Ik heb geduld,’ miauwde hij toen weer, een referentie op hun vorige ontmoeting, op de verbanning. En het kwam ook weer terug toen de poes miauwde dat hij "Settleddust de geduldige" was. Een klein lachje rolde over zijn lippen. ‘Ik verklap je een geheimpje, ik ben helemaal niet zo creatief,’ hij kantelde zijn kop een beetje. Zijn blik ging door het kamp en naar zijn creatie die ze er met zijn allen van hadden gemaakt. Het was misschien niet perfect, maar het was gezellig en het bracht de geur van het woud dichter in hun kamp. ‘Ik ken ook maar weinig verhalen, ik vertrouw op de elders dat ze hun fantasie erop los laten gaan,’ miauwde hij nu bijna zakelijk terug tegen de poes. ‘Maar heb jij geen goed verhaal? Ik weet nog maar zo weinig over je.’ Zijn groene ogen zochten die van haar op, terwijl hij lichtjes op zijn onderlip beet. Ze was naar hem toe gekomen, stiekem wilde ze wel met hem spreken. En hij met haar, dus wat ze ook tegen pruttelde, ze vonden elkaar.. interessant.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek maar al te tevreden toen hij een lachje over haar lippen hoorde. De kracht die aan zijn mondhoeken trok, was maar al het resultaat van dat. Met glimmende ogen keek hij haar aan, terwijl ze vervolgens nog een keer echode dat hij graag meer over haar wilde weten. Hij knikte aanmoedigend. Ergens had hij eigenlijk verwacht dat ze hem sarcastische opmerking zou toeslingeren dat hij niet zo nieuwsgierig zou moeten zijn. Maar nee, hij werd gezegend met een weetje over de poes, én een piepklein glimlachje. Hij lachte vervolgens goedhartig om haar opmerking, terwijl hij haar met een verwonderd gezicht aankeek. ‘Jij?’ miauwde hij met een passende verraste toon. ‘Stormpaw het bloemenmeisje, dat had ik dus nooit bij je gezocht.’ Zijn snorharen trilden geamuseerd. ‘Eerder iets als.. doorns of... chantagemiddel ofzo.’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Stormraisers kop kwam opeens veel dichterbij. Onwillekeurig kreeg hij een fysieke reactie, hoe hij een zachte kriebel over zijn ruggengraat kreeg. Hij draaide zijn oor naar haar toe en luisterde aandachtig naar haar zachte woorden. Zijn glimlach werd breed en hun blikken kruisten weer. Dit kon hij zich op dit moment niet meer voorstellen, toch? Maar zo midden in het kamp voelde hij zich nog verschrikkelijk blootgesteld, maar zij had het voor elkaar gekregen om hem te laten denken dat enkel zij en hem hier waren. ‘Fantastisch,’ sprak hij dan ook als een ademing naar de poes. ‘Nu ben ik wel heel benieuwd, of je ook wat middel op mij hebt?’ miauwde hij met pretlichtjes in zijn ogen. Het was puur om de draak nog een beetje met haar aan te steken, toch was hij ontzettend benieuwd wat ze hem nu weer zou vertellen. Want elk woord wat uit haar bek kwam, was toch weer iets dat hem deed verrassen.

Instead of being afraid
I could become something to fear

Adderpaw keek maar al te tevreden toen ze ook nog sorry zei. Ja, dat was helemaal terecht. Ze wisten beide dat hij degene moest zijn die zou klimmen op de sociale ladder. Hij zwiepte zijn staart, waarna ze naar hun moeder vroeg. Hij haalde even zijn schouders op. ‘Prima, hoezo?’ miauwde hij kortaf. Ja, wat moest hij dan zeggen? Hij deelde iedere dag tongen met zijn moeder, sprak over zijn trainingen, werd overvloed met complimentjes en haar trots, waarna hij de dag erna weer zijn best deed om een mooi verhaal te verzamelen voor zijn moeder. Hij had ook heus wel opgemerkt dat mama meer interesse had in hem dan zijn zusjes. Wat wilde je ook, hij was de enige zoon, hij was vanaf geboorte al beter geweest dan zijn zusjes. Ze waren geen competitie.  

Hoewel ze confrontatie uit de weg had willen gaan, kreeg ze toch een scherpe opmerking naar haar kop gemikt. Haar oortjes duwden zich twijfelend wat opzij terwijl ze nou niet wist of ze verder moest vragen over iets wat ze eigenlijk heel graag weten wou. Adderpaw was de enige die veel contact had met Airwisp en ze had gehoopt dat hij een normale conversatie met haar had kunnen hebben. Haar mond trok zich in een streep en ze schudde haar kop. "Laat maar." sprak ze terug, haar stem nu wat koeler. Als hij de moeite niet deed, zou zij dat ook niet doen. Net zoals ze dat niet meer bij mama deed. Ze had hen toch niet nodig. Zij konden lekker samen zijn, dan was zij met Tide. Prima. "Fijne solstice nog." miauwde ze toen waarna ze een laatste blik sloeg op Adder en toen van hem weg stapte. Ze had niemand nodig. Ze zou geen pijn voelen door anderen, dat was onzin. Ze kon de wereld zelf aan, helemaal alleen.