Dus pak je paraplu nu maar

Grijze wolken vulde de hemel, de blauwe lucht veranderde al gauw in een duister geheel. Onheilspellend hingen ze boven het woud van Thunderclan, de zonnestralen wegnemend. Sunstorm voelde een koude rilling door haar lichaam heen gaan en hoe haar humeur leek te dalen als de temperatuur bij nachtvorst. Ze haatte regen met een passie en enkel de eerste druppels kon haar stemming al snel laten omslaan. Wat dus betekende dat ze zo dadelijk niet te genieten was, met het vervolg dat ze vast weer iedereen tot last was. De rode poes stapte geërgerd verder, in de hoop snel het kamp te bereiken voordat de bui lost barstte. Of in elk geval een schuilplaats te vinden. Helaas, zoals meestal, was geluk niet aan haar kant. De eerste druppels vielen al, eentje kwam op haar neus terecht. Ze schudde met haar kop, voordat de rest volgde en de winterse regen kletterde op de bomen plus grond. En op haar natuurlijk. Rotte rattenbende. Sunstorm zette het op een lopen, haar poten droegen haar mee door de stralen water heen. Een droge plek, waar dan ook. Niet dat het dadelijk nog heel veel nut had, want dan was ze al genoeg doorweekt. Door de regen en haar eigen snelheid zag ze niet direct wat er voor haar was, op de bomen na natuurlijk. Dus toen er opeens een gedaante haar pad blokkeerde moest ze nog hard afremmen. Druppels vielen van haar kop naar beneden terwijl ze staarde naar wie in haar pad zat. Zich voornamelijk afvragend wat diegene hier nog deed in dit weer, al wist ze wel dat niet iedereen zo last had van een beetje regen zoals zij. "Sleepypaw, waarom schuil je niet?''haar stem klonk gehaast en niet al te happig, ze hoopte maar dat de apprentice een snel antwoord had zodat zij tenminste weer door kon gaan. Eigenlijk ging ze liever gewoon door zonder woorden te wisselen, want ze voelde haar humeur met de minuut erger worden.

-eerste post Sleepypaw

_{De lucht was erg donker en niet veel minuten later begon het te regenen. Toch was de poes, desondanks de dreigende wolken die aan de lucht hingen naar de tall pines gegaan. Ze wist niet erg goed waarvoor – misschien was het omdat ze de super hoge bomen van deze plek wel chill vond. Jammer genoeg ruïneerde de regen de goede sfeer hier wel een beetje en was ze daarbij veels te lui om terug te keren dus stond ze hier maar. En ze was niet meteen van plan om terug te keren. ‘Sleepypaw, waarom schuil je niet?’, haar oortjes gingen omhoog en haar groene blik richtte zich op de kattin die haar aangesproken had. “Eh-” wat moest ze hierop antwoorden? Ja uh, ik was te lui om terug te keren? Dat zei je toch niet tegen een warrior. Dat klonk gewoon dom. “Ik was aan het genieten van de regen”, antwoordde ze vlug. Tja het was niet het allerbeste antwoord maar sommigen hielden wel van de regen. Zijzelf was nu niet echt zo’n grote fan, maar ze kon het wel gebruiken als één of ander excuus.}

Hoe meer de regen begon te vallen en haar vacht doorweekte, hoe ongelukkige ze zich voelde. Maar ze wist dat ze dat niet kon laten merken aan een Apprentice, dus probeerde ze zich zoveel mogelijk te behouden terwijl ze luisterde naar Sleepypaw's excuus. De bevlekte poes was aan het genieten van de regen, voor Sunstorm klonk het onwerkelijk, maar ze wist dat er ook katten bestonden die er niet zo veel last van hadden dan zij had. "Maar je wordt kletsnat zo, straks loop je nog wat op''zei Sunstorm met een bezorgde toon. Het was nog steeds Leafbare en de temperaturen waren niet bepaald aangenaam, een natte vacht hielp niet mee. De vuurrode Warrior stond zo ongeveer te trappelen van ongeduld gezien ze graag verder vertrok en de verleiding om Sleepypaw het maar zelf laten uitzoeken was groot. Starclanverdomme, ze voelde zich een verdronken rat.